De worsteling met de Laotiaanse cultuur blijft aanhouden. Te veel chaos in mijn hoofd, de puzzelstukken lijken niet op hun plaats te willen vallen. Wat me soms kwaad en soms onverschillig maakt.
Tijd voor actie dus. In de voormiddag weer een schitterend stukje natuur mogen degusteren: een tocht langs en veel door een riviertje met de nodige watervallen, met als bekroning een schitterende grot, beschermd door een al even serene Boeddha.
De gastheren, gevaarlijk uitziende spinnen en wakker geschrokken vleermuizen, gaven net dat beetje extra waar een mens warm en stil van wordt.
In de namiddag de tocht naar de watervallen hernomen. Maar zoals dat gaat is de tweede maal dat men iets bezoekt veel van de het wauw-gevoel verdwenen. Of was het het de jeugdige overmoed die het rondrijden op Lao-bikes had onderschat.
De wekelijkse afspraak bij de Italiaan deed ook weer deugd en vooral de pizzas met chocolade en kokosnoot zijn een niet te versmaden dessert.
Vandaag de triestigste dag van mijn verblijf in Vang Vieng: het is ondertussen (16 uur plaatselijke tijd) nog niet gestopt met regenen. Er wordt hier stilletjesaan gesproken over een catastrofe wat de rijstteelt betreft: de gewassen worden gewoon weggespoeld. Dat relativeert natuurlijk elke vorm van gezeur en melancholie op een drastische manier. Een mens moet soms op zijn plaats gezet worden.
