Weinig nieuws buiten enkele spectaculaire onweders en vanmorgen malse “Belgische” regen.

Donderdag een lange vermoeiende autorit door één van de nationale parken: op zoek naar watervallen, die jammer genoeg beide droog stonden, en de wilde dieren (olifanten, tijgers, beren, apen, volgens de reisgids) maar die lieten zich niet zien. Wilde dieren het Laotiaanse Loch Ness?

De weg door het park was een, nu nog brede zandweg, maar waarmee men duidelijk het plan had om hem up te graden naar een brede boulevard. Waarschijnlijk geen goed nieuws voor de toekomst van het nationaal park kwestie van natuurbehoud. Maar zo lijkt het in dit land te werken, voor geld is veel/alles te koop.

Wel een deugddoende oase van rust en groen, zoals ook de monniken moeten gedacht hebben toen ze hun Boeddha’s bouwden en op de top van een heuvel, met prachtig uitzicht, installeerden.

Ondertussen ben ik bijna 4 weken in Laos en bezig om mij mentaal voor te bereiden op de volgende etappe: de reis van Cambodja, van Phnom Penh terug naar Vientiane met haltes in Sien Reap ( tempels van Angkor Wat), Don Det ( Siphadon, de 4000 eilanden en zijn dolfijnen) en tenslotte Pakse.

Blij dat ik uit Vientiane kan vertrekken, maar redelijk gespannen omdat dit een grote uitdaging wordt.

Alleen rondtrekken is nieuw voor mij, een stap in het onbekende. Een klein hartje dus.

Terugblikkend op de voorbije weken blijf ik in verwarring en verwachting achter. Verwarring omdat ik weinig gemerkt heb van de aangekondigde cultuurschok, maar misschien is Vientiane daarvoor niet de juiste plaats. Ik kom er ook niet achter wat mensen hier drijft: ik zie veel mensen, die niet kunnen profiteren van het ‘grote’ geld, op een waardige manier, hun handeltje drijven in de hoop van…? De omstandigheden zijn soms schrijnend: wachtend langs een drukke weg in de hete zon op mogelijke klanten. Maar de ijver is groot.

Het verkeer blijft ook een bron van verwondering: de chaos, het kompleet ontbreken van enige hoffelijkheid en het, zo lijkt het toch, onwrikbaar geloof in het karma, waarmee de brommertjes zich in het verkeer werpen, de voetganger als aangeschoten wild,…

Ik vind het moeilijk om voorbij de enorme tegenstellingen te zien: het zichzelf verrijkend regime (en aanhangers) dat de rest van de bevolking in de steek laat, en het land langzaam maar zeker naar de afgrond leidt. 

Ik hoop in Vang Vieng, tijdens het vrijwilligerswerk, wat dieper in de ziel van Lao en de Laotiaan (en misschien zo dieper in mijn eigen ziel) te kunnen zien. Nu voel ik mij een buitenstaander en is het waarschijnlijk te gemakkelijk om te oordelen.

De volgende 2 weken zal de berichtgeving van dit front stilvallen, but I’ll be back.