Laos een land met veel gezichten...en nog veel meer regen.
Voornaamste culturele regel: wat er ook gebeurt, vermijd gezichtsverlies.
Belangrijke winst in het opklimmen van de sociale ladder mogelijk door in gezelschap mensen te bestoken met gevatte opmerkingen. Een hogere score door de tegenpartij klem te zetten, een tegenwoord is niet meer mogelijk, gezichtsverlies is onvermijdelijk en kan enkel verzacht worden door een minzame glimlach.
Vergeten we daarbij niet dat de familie, de clan, de groep, belangrijker zijn dan het individu
Doe een poging om deze zaken te combineren, maar pas op psychische decompensatie ligt mogelijk op de loer.
Misschien tekenend dat een van de vroegere goden Brahma 4 gezichten had, andere symbolen zoals de slang, Naga, die Boeddha beschermt heeft er 7 of het rijdier van Brahma, Erawan, een olifant 3.
Laos een land, een volk, een cultuur met vele gezichten, sommige verborgen achter maskers, sommige met een hoog zwart-wit gehalte maar altijd met een glimlach.
Tijdens de Engelse lessen worden mensen uit de kennissenkring geholpen maar even goed keihard uitgelachen. Niet echt een veilige omgeving om een taal te leren.
De keuze ligt eerder bij het ondermijnen van de kansen die geboden worden, maar die mogelijk tot het maken van fouten leiden, dan bij het zich op glad ijs wagen en mogelijk gezichtsverlies lijden.
En zo blijft alles bij het oude en blijven capaciteiten, die er zeker zijn, onbenut.
Gelukkig zijn er uitzonderingen, soms van mensen die meer dan anderen moeilijkheden hebben met de uitspraak, maar die wel proberen boven het maaiveld uit te stijgen. De witte raven van Laos, ze bestaan.
En dan plots verandert er toch iets. Het wederzijds vertrouwen en respect zijn gegroeid. Er is nu een vaste groep van een twintigtal jongeren die dagelijks naar de les komt. Er wordt meer gesproken. Iedereen probeert op haar of zijn manier bij te dragen aan de lessen. Ik heb het gevoel dat we samen iets hebben geplant dat hopelijk in de toekomst vruchten zal dragen. Ik ga ze missen "mijn" studenten, dat staat nu al vast.
Vandaag zondag dus tijd voor een uitstapje. Doel een grot en een pad in de bergen. Tegenstander water, veel water. Het heeft hier de laatste dagen geweldig veel geregend wat gezorgd heeft uitbundig gezwollen rivieren. Sommige hotels zijn gewoon niet meer bereikbaar. De fiets- en wandelbrug is uit voorzorg afgebroken.
De uitgedroogde rivierbedding die ik moest volgen had ook zijn oude functie terug opgenomen: het vervoeren van water en dit in een grote, onoverbrugbare hoeveelheid. Het eerst plan gaat niet door, gelukkig wemelt het hier van de grotten en de blue lagoons. Een nieuwe poging liep echter ook faliekant af, de regensluizen werden geopend en de rotsen werden spekglad. Onderweg werd ik ook nog aangevallen door bijtgrage mieren die ook een droog plaatsje zochten.
Terug naar huis dan maar, een goed boek en straks de vaste afspraak met de Italiaan. Arrividerci a tutti.
Another day in paradise or the eve of destruction?
Zaterdag hebben Sai en ik een bezoek gebracht aan Keo Kuang, een klein gehucht diep in een schitterende vallei omringd door bergen en regenwoud. Een prachtig stukje natuur, dat in schril contrast staat met de schrijnende en armoedige omstandigheden waarin sommige gezinnen leven en de aanleg van een spoorwegtunnel, een schakel in de spoorweg die China dwars door Laos trekt. De ravage gaat enorm zijn. De rit van 25 km enkel, de laatste 5 kilometers over een slingerende (horizontaal en verticaal) "dirt road", was een belevenis op zich: spectaculair en toch wel wat spannend voelde ik achteraf in lijf en leden. In het dorp hebben de vrijwilligers van FruitFriends al enkele scholen gebouwd en een groep Belgische meiden komt volgende week het laatste schilderen. Ondertussen hebben de koeien het klaslokaal ingepalmd als stal. In het dorp kreeg Sai de vraag voorgeschoteld waarom die luie toerist kwam doen als er toch niet gebouwd of geschilderd werd, toch niet altijd even vriendelijk de Laotiaan.
Zondag een lange fietstocht op een te kleine fiets door een prachtig stukje natuur (met dorpen en rijstvelden) afgewisseld met grote bananenplantages en steengroeves die hele happen uit het regenwoud en de bergen nemen. Ook hier de aanleg van een spoorwegtunnel en de ingrijpende voorbereidingen voor de spoorlijn. Gelukkig blijft het genieten toch op de voorgrond staan.
Ondertussen blijf ik binnen FruitFriend verder zoeken naar een 'modus vivendi' om de Laotiaanse "bo-pen-nyang" (een equivalent van het Spaanse "manjana", maar minder dwingend (plaatselijk grapje)) te verzoenen met de ambities van de directie. Wat jammer maar helaas aanleiding geeft tot slapeloze nachten. De aard van het beestje laat zich ook in Laos niet temmen...
