Toch nog een blog voor het vertrek naar Cambodja. 

Vandaag een ander stukje van Laos en zijn inwoners beleefd. Het Rockets Festival / festival van de raketten, een animistisch getint feest om de regen en de vruchtbaarheid te vieren.

Ooit heeft de communistische partij dit feest verboden maar omdat het land dat jaar door een extreme droogte getroffen is, is het snel terug ingevoerd.

Het dorp waar we uitgenodigd waren ligt midden in de natuur en de rijstvelden. Het laatste half uren is het rijden over onverharde wegen (‘dirt roads’), stof en putten maar toch een mooier stukje Laos.

De ontvangst was zeer gastvrij en genereus.

Heel het dorp was ondertussen al volop aan het feesten, overal en tegen elkaar op luide muziek en/of karaoke’s.

Op het festival zelf was het niet anders: beperking van decibels en bescherming van de oren, nog nooit van gehoord.

De essentie van het festival is de mooiste (gekozen door een jury op basis van onduidelijke criteria) vuurpijl afschieten. Er is wel een beperking in grootte/hoeveelheid buskruit en daarover werd soms heftig gediscussieerd. Maar de jury was onverbiddelijk.

Op zich was dit allemaal niet ongevaarlijk: tijdens onze aanwezigheid is er één vuurpijl in de stelling ontploft en een andere keerde halverwege terug naar het dorp. Regelmatig, en de hoeveelheid alcohol die vloeit is daar zeker niet vreemd aan, gebeuren er ongelukken.

Een ander aspect van het feest is de vruchtbaarheid. Dit vertaalt zich in alle remmen los en overal duiken er een soort houten fallussen op waarmee men elkaar belaagd of expliciete dansen pleegt. Vooral mannen zijn verkleed in vrouw, maar ook de vrouwen laten zich niet onbetuigd. Weg met de Laotiaanse bescheidenheid, laat het beest los.

Het is vooral een lokaal feest en als buitenlandse buitenstaander trokken we natuurlijk veel aandacht en dat is mij weer (zuur) opgebroken. 

Naar goede gewoonte probeert een mens zich bescheiden op de achtergrond te houden en vooral niet op te vallen. Maar dan is het ook niet onbelangrijk om niet op de verkeerde plaats op de verkeerde moment te zijn. Dus toch, terwijl ik onopvallend naar een ‘praalwagen’ sta te kijken wordt ik opgemerkt door de plaatselijke feestvierders en meegetrokken (weer was ik niet assertief genoeg geweest vrees ik) en tot dansen uitgenodigd. Op zich ben ik natuurlijk een groot voorstander van integratie en wil ik in die context mijn beste (dans)beentje voorzetten, maar toen mijn Laotiaanse vriend mij voorstelde om met enkele (oudere) dames te dansen, leek dit eerder op koppelarij. Over het gedrag van die vrouwen wil ik mij als gentleman liever niet uitlaten.

Op zich een wat geforceerde onderdompeling in de Laotiaanse dorpscultuur waar ik toch met gemengde gevoelens op terugblik.