Ik voel al enkele wenkbrauwen fronsen en terecht. Maar laten we beginnen met het plan om een fietstochtje tussen berg en rijstveld te maken op zoek naar een "weird stone field". Tot er plots een bord Caves en Nice View opduikt tussen diezelfde rijstvelden. Mmmm, klinkt goed. Een onduidelijk pad, inderdaad weer tussen die rijstvelden, maar in de verte wat leek op de official (gebarensgewijs) aan in een gevallen stalletje die 10.000 Kip (1,10) moest innen. "The caves, with the blue lagoon, are 3 minutes away", daarmee moest ik het doen. Nog geen 100m verder verdween het pad als sneeuw voor de zon. In en uit het water dan maar, een padje naar boven, een schrijn en een grot, althans daar leek het op. Gelukkig had ik licht bij, een goed scout dus en voorzichtige stappen werden gezet in de gladde onderwereld van Laos. Na 10 m een laddertje, verder nog 1 en dan een grote afdalend in een grote ruimte (the blue lagoon?). Toen het hout in mijn hand verpulverde ben ik toch maar terug gegaan. een foto genomen maar daarop geen blue lagoon. Maar dit kon het toch niet geweest zijn? En the nice view dan? Verder gezocht en uiteindelijk een pad gevonden dat bergopwaarts ging, glad en steil. En toen, als in een bliksemschicht (die nu letterlijk rond onze oren vliegen), verdween de wijsheid. De angst om iets speciaals te missen nam het roer over. Wel steeds begeleid door een stemmetje dat "Ge moet ook terug naar beneden..." herhaalde. De rotsen en het uitzicht was opnieuw speciaal, de moeite waard. De risicocontrole kwam volledig in handen van oude klimmersreflexen. De begane grond een welkome bondgenoot. Zo zit het weekend erop en wacht me een week van Engelse lessen. Vrijdag moet ik mijn visumverlangen en breng in het weekend bij Marc en familie door. Dat zal deugd doen...
Engelse lessen, een vreemde ontmoeting en de handdouche.
Sinds enkele dagen geef ik nu ook lessen aan kinderen van 6 tot 8 jaar. En eigenlijk, tegen mijn verwachting in, valt dat goed mee. Wat mij bij hen vooral bevalt, en bij de jongeren lijkt te ontbreken, is de spontaniteit en een snuifje brutaliteit. Een voorbeeld: we zijn bezig met woorden bestaande uit 3 letters, via een prent moesten ze het woord "a hen" vinden. Alle vorige woorden hadden ze slechts met veel hulp gevonden, maar hier riepen ze spontaan "a chicken", de uitleg dat dat te lang was voor 3 letters verwezen ze naar de prullenbak. Ze bleven met overtuiging en de nodige mimieke ondersteuning vasthouden aan "a chicken", zalig toch. Bij de jongeren is het bijzonder moeilijk om van het vaste pad van de herhaling af te wijken, ze zijn dit blijkbaar zo gewoon, doen het al jaren, zitten erin vast en kunnen niet zelf een conversatie opzetten. In de vele jaren dat ze Engels hebben gekregen is er nauwelijks wat woordenschat blijven hangen en hun uitspraak is erbarmelijk. Maar ik blijf, hierin bevestigd door specialisten werken aan conversaties en met tongue-twisters, al neemt het aantal studenten dagelijks af. Ik heb wel de indruk dat de gemiddelde motivatie van de groep daardoor aanzienlijk stijgt.
Vanmorgen weer kunnen genieten van een prachtige wandeling in een stukje redelijk ongerept Laos. En in het midden van de natuur kwam er een zonderlinge oude Laotiaan op me afgelopen. Hij droeg een hoed, een bril met lepelmontuur, een hemdje met bloemenprint, korte broek die hij regelmatig opstroopte en gummi-laarzen. "Where are you going?" vroeg hij plots en totaal onverwachts, ik liet hem mijn kaart en traject zien, hij bekeek het even, begon een uitleg in Lao ondertussen in alle richtingen wijzend. Na een warme glimlach, een vriendelijk kneep in mijn arm, verdween hij even snel als hij gekomen was. Met een warm gevoel en te verbouwereerd om om een foto te vragen bleef ik achter. De wereld zag er plots een stukje beter uit.
Tenslotte wil ik nog even hebben over een noodzakelijk maar weinig verheven onderwerp ( de gevoelige lezer weze gewaarschuwd): de ontlasting. Iets wat onmiddellijk op valt in de Laotiaanse WC is de aanwezigheid van de handdouche. Wegens de afwezigheid van een WC-borstel vermoedde ik, als alternatief te gebruiken. Wat gezien de krachtige straal bevestigd leek te worden. Tot ik in een gids las dat in sommige eco-lodges het gebruik van papier om ecologische redenen afgeraden wordt. Gezien de krachtige straal had ik onmiddellijk fantasieën over een grondige en volledige spoeling van het darmkanaal. Een voorzichtige test gaf echter een proper en aangenaam gevoel. Dus weer een stapje in de richting van integratie in de Laotiaanse maatschappij.
Veel gevaarlijker moet het niet worden, ik heb hier al voor hete vuren gestaan maar dit tart alle verbeelding. Ligt een mens op zijn bed voor wat rust en leesplezier, wordt hij onverwacht en onverdroten bestormd door een of ander insect. Het leek nog het meest op een mega-mier met vleugels, maar toch net iets anders. De onverlaat bleef, na veelvuldig de ruimte ingeschoten te zijn, een merkwaardige appetijt in mijn lichaam te hebben. Nadat verdere diervriendelijk ingrepen: de uitzetting uit de kamer, niet in het juist effect resulteerden, ben ik moeten overgaan tot de eliminatie. Enkele raken slagen hadden echter weinig resultaat, alleen gericht druk leidden tot echt luidruchtig gekraak en de ondergang van het beest. Van heroïsche euforie was terecht geen sprake, alleen schaamte: ik ben een watje...
Vandaag het beeldje gezocht en gevonden (dat Raquel en Marc 2 weekends terug al gevonden hadden): in Vang Vieng Laos staat het/een broertje van onze nationale trots: manneke pis. België stuurt zijn beste zonen uit....
