Het is en blijft waanzin natuurlijk om kinderen vanaf een jaar of tien op een motorfiets van 125cc te zien rondrijden. Naar het voorbeeld van de volwassen motorbikers kennen zij wet noch gebod. Ongegeneerd en zonder aandacht voor de andere weggebruikers scheuren zij rond op de Laotiaanse wegen.
Maar wat toch wel opvalt is de zelfverzekerdheid, de flair en de ernstige gedisciplineerdheid waarmee ze die ondingen besturen. Een motorbike is geen speelgoed en wordt met een grote mate van serieux bestuurd. Geen onderlinge duels, geen wedstrijdjes, geen waaghalzerij (tenzij de gebruikelijke in het Laotiaanse verkeer) opmerkelijk, denk ik zo bij mezelf.
De kleurenpracht van insecten en spinnen .
Wat hebben wij toch saaie spinnen en insecten, waar hebben wij dit aan verdiend, wat is er gebeurd in de evolutie van de dieren waardoor wij opgescheept zitten met, voor het merendeel, kleurloze schepels? Darwin?
Misschien moet ik een aantal gekleurde spinnen en insecten meesmokkelen om België wat op te fleuren. Al zal ik dan een moedige Laotiaan moeten aanspreken om ze te verzamelen en goed in te pakken. Deze held bekijkt het vanop een afstandje.
En zo is mijn vrijwilligerswerk in FruitFriends afgesloten. Ik blijf wat met gemengde gevoelens zitten: niet helemaal overtuigd van het nut van het vrijwilligerswerk, een erg kleine druppel op een heel hete plaat. Maar ik heb bij een aantal studenten zeker evolutie gezien, er zal wel iets blijven hangen.`
Van het verblijf zelf zal ik mij vooral de ontmoeting met heel verschillende collega-vrijwilligers herinneren. Heel verschillende werelden die elkaar even aanraakten.
Voor de rest was er een gapende kloof tussen 2 culturen die niet overbrugd kon worden. Jammer maar helaas.
Misschien een verklaring vanuit de literatuur (ik ben Homo Deus van Yuval Noah Harari aan het lezen: een absolute aanrader) leer ik dat de mens niet meer is dan een hoop moleculen gestuurd door een reeks biochemische/organische algoritmen (te vergelijken met een keukenrecept).
De dingen die ons moesten onderscheiden van de rest van de dieren, zoals een bewustzijn, een vrije wil en een uniek en ondeelbaar zelf, worden door wetenschappers bij het groot huisvuil gezet. We worden geleid door voorbestemdheid en/of toeval. Harari vergelijkt de mens met een koffiemachine.
De stap van de organische algoritmen naar de anorganische (computer e.d.) is klein en zal onze toekomst bepalen. De mens gaat in competitie met de computer moeten gaan, een wedstrijd die hij zonder twijfel verliest.
Dus is de toenadering tussen 2 zo verschillende culturen misschien algoritmisch onmogelijk en moeten we de verschillen gewoon aanvaarden en koesteren.
Een beetje nerveus, na 4 maanden gescheidenheid, wacht ik met ongeduld op Heidi om samen Laos verder te ontdekken.
De vrouw waar ik zo nu-en-dan banana-nutella-coconut-pancakes ga eten, ter aanvulling van mijn Lao-dieet, vertelt mij dat ze werkt van 7 uur s morgens tot 1 uur s nachts, 7 dagen op 7. (alweer een tipje waar onze politiekertjes duimpjes en vingertjes van zullen aflikken: een kleine onderneemster en geen last van enige sociale zekerheid). Naast haar staat een rij van een tiental concurrenten die allen hetzelfde aanbieden aan waanzinnig lage prijzen: een pancake of een sandwich met rauwkost kosten 10.000 Kip (= ongeveer 1 Euro). Ze blijft wel glimlachen maar of ze veel verdiend heb ik niet durven vragen.
Anders dan in Vientiane is in Vang Vieng bijna geen politie op straat te zien. Volgens Sai, de coördinator, is dat omdat ze de kwaadheid van de burgers vrezen als ze hen zouden beboeten. Ze blijven liever op den bureau zitten. Een kleine gemeenschap dus ons kent ons, de politie: uw vriend zeg maar
Weekend: tijd voor een stapje in de wereld.
Vandaag, zaterdag, een klimpartij naar een andere point-de-vue. Geen regen maar dat betekent dan meestal lekker warm, dus zweten en zwoegen. De jaren laten zich voelen. Maar het uitzicht is wederom om van te smullen.
Daarna stond nog een duo-grot op het programma: de cave of the golden and the silver flower, veelbelovende namen.
De voortuin en de inkom waren in ieder geval opvallend goed verzorgd. Na een korte beklimming langs een, naar Laotiaanse normen, goed afgewerkte trap, trof ik boven een oude man aan die de bladeren bijéén aan het vegen was (iets wat hij tussendoor, ook in de grotten, bleef herhalen). Hij vroeg me 2 minuten plaats te nemen op een (natte) bank en dan zou hij de grot openen, de lokale Ali Baba dus.
Na 5 minuten was de grot ontsloten voor een geleid bezoek: op zijn sleffertjes en met een soort zeis ter ondersteuning, leidde hij mij de grot in. Waar nodig nam hij me bij de hand om gevaarlijke stukken te helpen overbruggen. Regelmatig moest ik naast hem komen staan en kreeg ik, in redelijk Engels, uitleg over de verschillende structuren. Ik kreeg dan zijn lamp en hij nam mijn hand om alzo alles aan te wijzen. Ik kreeg het er een beetje warm van, ook omdat hij toch wat in mijn oor stond te hijgen, de leeftijd waarschijnlijk.
Waar structuren vernield waren, en dit soort vandalisme kwamen we jammer genoeg regelmatig tegen, stak hij een litanie af over de vernielzucht van de Laotiaan. Daarom had hij de 2 grotten ook omgebouwd tot versterkte burchten: vandalen buiten.
Hij vroeg om geen fotos van hem te nemen: iets van dat het eigenlijk niet legaal was wat hij daar uitvoerde, maar ik heb het niet kunnen laten. Al dook hij regelmatig weg.
Toch weer zon onverwachte en hartverwarmende ontmoeting met een nobele onbekende die probeert een stukje Laotiaans erfgoed te bewaren...
Zondagavond de river of bats coming out of the caves by sunset gaan zien. Verwachtingen waren hoog gespannen maar jammer genoeg lag the cave achter de berg. Maar het bleef indrukwekkend: de niet aflatende stroom van vleermuizen die in gesloten formaties de nietsvermoedende insecten overrompelden.
Daarnaast heb ik de snelste spin (zoniet het dier met de snelste reactietijd) ter wereld gezien, eerst was ze er en dan, in een fractie van een seconde, was ze er niet meer, en dat bleef ze maar herhalen. Resultaat één schamele onduidelijke foto. Ze had het duidelijk niet voorzien op toeschouwers. Het ging hier blijkbaar opnieuw om een huntsman-spider: zowel in grot als bovengronds actief.
En zo gaat de laatste week FruitFriends in, ik als enige guest in een Laotiaans gezelschap. Ik ga een gesprekspartner missen.
Verder beloof ik van de eerste tijd geen fotos van grotten meer te plaatsen.
