Naast het bezoek aan enkele tempels vooral rondgewandeld om de ziel van Vientiane en de Vientiane proberen te vatten. Ik word echter vooral weggeblazen door de tegenstellingen: rijk - arm, hectiek - zen, prooi - glimlach, bombast - eenvoud. Ik kan niet anders dan bewonderen hoe mensen proberen met weinig tot niets een bestaan op te bouwen. Ik blijf een buitenstaander, een toeschouwer die soms gegeneerd zijn ogen sluit maar misschien daarmee de Laotiaan onrecht aandoe: gaat het niet om totaal iets anders?
Na vele kilometers in het hectische, onvoorspelbare verkeer van Vientiane (voor mij toch, voor Marc, met ervaring in Cuba en Haïti, een fluitje van een cent) en een bezoek aan het museum van de Buddha's, blijven Vientiane en zijn inwoners een mysterie.
Het is voor mij ook met niets te vergelijken. Vele kilometers lijkt het een kopie van de Boomse steenweg maar dan een veelvoud ervan. Komt daarbij dat de tegenstellingen tussen rijk en arm ongegeneerd geëtaleerd worden: protserige winkels, ministeries, villa's,...liggen zij aan zij met de armtierige stalletjes of garages waar mensen proberen met hun handeltje het hoofd boven water te houden. Tel daarbij nog de hopen vuil en afval, de loslopende honden en katten, met daartussen de scholieren in hun net uniform, en de verwarring in mijn hoofd is kompleet. Naar het communistisch ideaal en de weg van Boeddha ben ik nog op zoek.
Ik merk bij mezelf nog te veel schroom om daar foto's van te maken terwijl dit misschien juist Vientiane typeert.
Het museum van de Buddha's: een hoogtepunt in een bezoek aan Vientiane, is een verzameling Boeddha-beelden en aanverwanten die in 1958 door een filantroop is samengebracht. Jammer genoeg ontbreekt elke vorm van informatie in het museum zodat ik jullie mogelijke nieuwsgierigheid niet kan bevredigen.
De zoektocht naar de ziel van Laos gaat onverdroten verder.
Eergisteren zijn de eerste onweders gepasseerd. Veel wind, klank- en lichtspel maar we zijn ontsnapt aan het ergste. Vannacht hebben we wel de eerste regenbuien over ons gehad: indrukwekkend de bakken water die er dan leeggegoten worden. Vanmorgen de stad nog eens ingetrokken. Het blijft een chaotische, vieze stad waar het erg zoeken is naar een beetje schoonheid en rust. Alleen de tempels, niettegenstaande hun overvloedige kitcherig-aandoende ornamenten zijn oases van groen en contemplatie. Het verkeer hier is een ramp, brommers en auto's zijn hier zonder meer de koningen van de weg, oversteken is een hachelijke onderneming, zeker daar het verkeer hier ook bij rood licht rechts mag afslagen. Voetgangers hebben totaal geen rechten, voetpaden dienen enkel om op te parkeren. Hoffelijkheid in het verkeer is totaal onbestaande en dient ten allen tijde bestreden te worden. Het vuil ligt hier overal, kanalen zijn open riolen, zelfs de monniken werpen hun vuil over de muren van het klooster. Wel is het mooi om te zien hoe iedereen probeert te ontsnappen aan de armoede: er wordt in vanalles en nog wat gehandeld: stokoude motoren, onderdelen van machines,... en overal vindt je kleine eetplaatsjes waar men enkel tafeltjes heeft gezet, een keuken heeft ineengeflanst en de hongerigen spijst. Wie geen huisje heeft rijdt rond met eten, drinken, fruit, groenten,... Als toerist wordt je constant aangesproken: voor een tuktuk, om ergens te eten, om iets te kopen,.. wij zijn natuurlijk financieel ongelooflijk bevoordeeld, maar goed voel ik mij daar niet bij.
