Eergisteren zijn de eerste onweders gepasseerd. Veel wind, klank- en lichtspel maar we zijn ontsnapt aan het ergste. Vannacht hebben we wel de eerste regenbuien over ons gehad: indrukwekkend de bakken water die er dan leeggegoten worden. Vanmorgen de stad nog eens ingetrokken. Het blijft een chaotische, vieze stad waar het erg zoeken is naar een beetje schoonheid en rust. Alleen de tempels, niettegenstaande hun overvloedige kitcherig-aandoende ornamenten zijn oases van groen en contemplatie. Het verkeer hier is een ramp, brommers en auto's zijn hier zonder meer de koningen van de weg, oversteken is een hachelijke onderneming, zeker daar het verkeer hier ook bij rood licht rechts mag afslagen. Voetgangers hebben totaal geen rechten, voetpaden dienen enkel om op te parkeren. Hoffelijkheid in het verkeer is totaal onbestaande en dient ten allen tijde bestreden te worden. Het vuil ligt hier overal, kanalen zijn open riolen, zelfs de monniken werpen hun vuil over de muren van het klooster. Wel is het mooi om te zien hoe iedereen probeert te ontsnappen aan de armoede: er wordt in vanalles en nog wat gehandeld: stokoude motoren, onderdelen van machines,... en overal vindt je kleine eetplaatsjes waar men enkel tafeltjes heeft gezet, een keuken heeft ineengeflanst en de hongerigen spijst. Wie geen huisje heeft rijdt rond met eten, drinken, fruit, groenten,... Als toerist wordt je constant aangesproken: voor een tuktuk, om ergens te eten, om iets te kopen,.. wij zijn natuurlijk financieel ongelooflijk bevoordeeld, maar goed voel ik mij daar niet bij.
Vandaag alleen de stad ingetrokken. Een beetje op mijn gemak, zonder echt doel, relaxen en ronddolen. Gezien de hitte krijgt een mens dan al eens dorst en bij een drankje hoort een rustig plaatsje in de schaduw. En plots wordt een bleke toerist dan een doelwit van 'meedogenloze' Laotiaanse 'lichaamsverzorgsters'. Eerst is er de weigering, dan wordt naar de prijs gevraagd en als die lijkt mee te vallen, is er een akkoord. Plots duiken er echter van alle kanten collega-lichaamverzorgsters op en voor men het weet worden handen, voeten en de nek onder handen genomen. er wordt gemasseerd, gepedicuurd en gemanicuurd dat het een lieve lust is. Zo onder handen genomen worden door 4 lieftallige Laotiaanse vrouwen, het overkomt me niet elke dag. Ondertussen is er een levendige conversatie tussen de vrouwen,wordt er veel gelachen en meewarig, meelevend, ... (?) naar mij gekeken. De vraag hoe dit financieel geregeld ging worden begon zich wel wat op te dringen, maar zelf een verviervoudiging van de prijs leek nog redelijk. Maar toen kwam de afrekening, het betrof een vertienvoudiging, waar ik gezien mij zwakke positie alleen maar kon in toestemmen. Ik had nog graag een foto genomen van mijn verzorgsters maar dat is er niet meer van gekomen... Ik vermoed dat ik mijn verzorgsters een mooie dag en veel plezier heb bezorgd.
Vandaag de That Luan gaan bezoeken met broer (Marc) en nichtje (Tanit). De oudste tempel van Vientiane waar volgens de overlevering een bot van de Buddha bewaard wordt (jammer genoeg niet gevonden bij opgravingen). Wel veel Buddha's en goud. In de namiddag doen we het rustig aan, de hitte verplicht tot het aannemen van een ingetogen, soms horizontale houding.
Na een lange vermoeiende reis aangekomen in Vientiane. Niks problemen en aan het eind van de rit stonden Marc en Tanit (broer en nichtje) mij op te wachten. De hitte hakt er direct op in en het zweet vloeit in beken. Vientiane is op het eerste zicht een wat rare stad, moeilijk te vatten: buiten de vele tempels en kloosters weinig Aziatisch, de rest een rommeltje. Wel de eerste olifanten en waterbuffels gezien, maar daar blijkbaar neergezet om de toerist te lokken. Tijd voor rust en hopelijk wat slapen.
