Ja dus, ergens in de bergen achter FruitFriends ligt een waterval te blinken. Onn vreesde dat er weinig water zou zijn. Afwachten maar. Een mens moet een doel hebben.
De weg er naartoe, een very dirty dirtroad, begon al snel op en neer te gaan. Soms met nijdige hellinkjes die met de Laotiaanse fiets niet eenvoudig nemen zijn. De Laotiaanse vrouwenfiets is dan ook een wat ondermaat model zolderversnellingen, gelukkig had ze wel iet dat op remmen leek. Het was zwoegen, zweten en regelmatig op de trappers lopen of gewoon naast de fiets, dat kan blijkbaar ook.
Gelukkig was het weer zwaar overtrokken. Het regent al enkele dagen met momenten, ons uren stevig door. Mar it waren de ideale omstandigheden voor deze rit van 6 km. Onderweg al prachtige beelden: bergen in de wolken met onderaan rijstveldterrassen en ijverige boeren. en boerinnen. Ik wel uitgenodigd om mee te doen maar heb gezien het strak schema jammer genoeg moet weigeren.
Net voor ik aankwam begon het plots weer stevig te regenen. Onder mijn afdakje kon ik zien hoe een olifant zijn bad nam. Het blijft iets triest hebben: die kolossen die hun vrijheid kwijt zijn en mensen langs echt smalle paadjes naar de waterval brengen. Het zijn toch ook artiesten.
Toen het wat minder begon te regen voor de eerste maal mijn poncho uitgepakt en aan de klim begonnen.
De confrontatie met het regenwoud, ditmaal met regen, was opnieuw overweldigend. Dit is voor mij toch wel het meest indrukwekkend in Laos, het regenwoud met zijn massieve bomen en struiken en op de achtergrond vogelgefluit en krekel(of familie)getsjirp. Dat in mijn eentje, in alle rust mogen meemaken , maakt een mens stil en bescheiden.
De watervallen waren natuurlijk weer watervallen, maar toch net iets anders, vooral schoon en krachtig, zeker in dit decor.
Een tevreden man keert huiswaarts na nog even gekeken te hebben naar een Aziatisch trio dat met de olifant dezelfde tocht gaat ondernemen. Beneden aan de rivier stonden nog 2 kolossen met een lege blik het spektakel te bekijken.
Een deugddoende voormiddag na een vermoeiende week.
Sinds gisteren geef ik hier in FruitFriends Engelse les aan een 25-tal kinderen en jongeren. De groep is momenteel te heterogeen maar het is wonderbaarlijk hoe de kinderen gedurende 2 uur redelijk aandachtig en zonder al te veel verstoring de les lijken te volgen, de les die hun petje ver te boven gaat. Zelf tijdens de pauze blijven ze braaf zitten? Doping?
Het lesgeven zelf valt eigenlijk nog wel mee, buiten mijn verwachtingen. Het is natuurlijk zoeken en aanpassen, maar de studenten zeggen er iets aan te hebben. Nu de uitspraak van de gemiddelde Lao stelt weinig voor dus op dat vlak valt zeker te scoren. Ik ben vandaag begonnen met tongue-twisters wat ze heel leuk vonden. De volgende lessen willen ze ook een liedje leren: "Mary had a Little Lamb" en vreemd genoeg lag het ergens in mijn geheugen opgeslagen. Althans ik hoop dat ik de bal niet kompleet missla.
Het enig waar ik nu nog, sinds de trip naar Cambodja, last van heb is de vermoeidheid. Na 2 uren les geven ben ik voor de rest van de dag een vod. Ik breng mijn dagen door in ledigheid, mijn/ons vader zou dat een geweldige aanfluiting vinden van de opdracht van elke goede toerist om de wereld te verkennen. Ik hoop dat het snel betert.
Na een weekendje sightseeing en poging tot recuperatie in Vang Vieng, o.a. bezoek aan grot (157 trappen in volle zon, goed om de grot nooit meer te verlaten) en the Blue Lagoon, omgebouwd in waterpretpark (met water dat net uit de grond kwam en ijskoud was, werd gemeld) afgezet door broer aan FruitFriends. Vriendelijk behulpzame ontvangst, mooie, eenvoudige kamer (geen airco). Hier ga ik 3 maanden verblijven en proberen om mij zinnig in te zetten.
Maar nu eerst rust en proberen om de fotos verder te verwerken. Ondertussen liggen de 2 internen (die hier mogen verblijven omdat ze te ver van school wonen) Vead en Onn op matrassen te slapen of op hun smartphone te spelen, ik heb mij al in slechter handen geweten.
Later komt er een Duits koppeltje (18 - 19 jaar) aan die al 8 maanden aan het trekken zijn (eerst Australië en Nieuw-Zeeland, en nu Indochina): zij blijven 2 weken en gaan Engelse les geven.
Vanmorgen allereerst kennis gemaakt met de medegebruikers van de badkamer: een koppel gigantische kakkerlakken ie echter zo vriendelijk waren hun biezen te pakken (al heb ik mevrouw even op haar poten moeten zetten).
Later Sai en Bountiane ontmoet: de plaatselijk coördinator en de kokkin/huisvrouw.
Een eerste echt Laotiaanse ontbijt: rijst met (onbekende) groenten gekruid met gember en chili (hot) en gebakken visjes, toch even moeten bekomen. Maar dit hoort vanzelfsprekend bij het inleven. Net zoals het op de grond zitten aan een lage tafel om te eten en het neerdalen in principe zonder een hand op de vloer te zetten want die worden gebruikt om te eten (het laatste lijkt me gevaarlijk gezien mijn leeftijd, het eerste alleen maar pijnlijk en ongemakkelijk). 3 maanden
Een voorstelling van de organisatie, een korte rondleiding in het dorp en een skypegesprek met de directeur (met ambities en hoge verwachtingen) zit de eerste dag er zo goed als op.
Afronden met enkele spelletjes UNO met de jeugd ter ontspanning (weer op de grond).
Een reisverslag van 15 dagen langs enkele highlights van Cambodja en Laos of fase 2 van mijn zoektocht:
Phnom Penh
Een foute keuze al waren de bezoeken aan Choeung Ek / Killing Fields (vernietigingskamp) en Tuol Sleng (heropvoedingskamp) indrukwekkend mede door hun eenvoud.
Jammer genoeg was het Memory Day in Choeung Ek en werd, op een wat bombastische manier, de Khmer Rouge periode nagespeeld, onder het oog van massas belangrijke mensen, monniken en scholieren. De beenderen van de vermoorden werden net niet nogmaals vertrappeld.
In Tuol Sleng werd, om de wanhoop toch maar niet te laten ontsnappen, prikkeldraad gespannen voor de gaanderijen zodat mensen geen zelfmoord konden plegen.
Wel mooi is dat de herinnering aan wat het er gebeurd is levend wordt gehouden door de aanwezigheid van overlevenden.
Verder opnieuw veel vuil, veel te veel tuktukkers, bedelaars, en weer ben ik bijna met mijn ogen ergens ingelopen, ik weet niet wat, maar ben toch nog juist bij zinnen gekomen of wie weet was ik uitgehuwelijkt. Dus blij weg te zijn.
Siem Reap - Angkor Wat
Ook druk maar een rustig guesthouse met een aangename hoste. De tempels zijn stuk voor stuk prachtig: sommige in hun grootsheid, andere in hun eenvoud en sommige zelf als ruïne. Een enkel keer te veel volk maar verder soms overweldigend rustig.
De tempel, eerder aan aantal afbeeldingen naast en in de rivierbedding, die mij het meest geraakt heeft, bereik je pas na een zware maar schitterend tocht bergopwaarts het regenwoud. Prachtige flora en fauna.
Een kort boottochtje op het Toneel Sap Lake eerst langs paaldorp en dan enkele woningen (o.a. een krokodillenfarm=hok van 2 op 2 m) op het meer, kon ook dit, ditmaal met een goed gevoel, afgevinkt worden.
Don Det - Si Pha Don - 4000 eilanden
En weer, ik weet het wordt afgezaagd, moesten de dingen bij de busrit mislopen. Eerst werd ik bij een tussenpersoon afgezet (een eind van de grens) die mijn visum ging regelen. Toen ik dit weigerde mocht ik het stuk verder naar de grens toe wandelen. Gelukkig was er toch iemand die medelijden met mij kreeg en die heeft mij dan met de brommer afgezet. Ze wist mij ook te melden dat ik tot s avonds op de volgende bus moest wachten, het was toen middag. Een Hollandse wilde mij nog meesmokkelen op haar bus maar ik werd betrapt en verwijderd (achteraf kwam ik haar nog tegen bij de overzet waar zij moeilijkheden had omdat de prijzen van de overzet plots spectaculair gestegen waren). Maar uiteindelijk is iedereen op het eiland geraakt.
Aan de grens sprak ik nog met een monnik die met klem tegensprak dat er corruptie bestaat in Laos, voor de rest een aangenaam en beminnelijk man.
Buiten het hoogseizoen is Don Det een gezellig en mooi eilandje. Ook deze guesthouse en hoste was opnieuw een schot in de roos: privé-terras met hangmat en zicht op de rivier.
De waterval, daar waar de Mekong over een breedte van een kilometer (schatting) tussen 2 eilanden 10-tallen meters naar beneden duikt, magnifiek en de dolfijnen, maar die heb na een aangenaam fietstochtje over 2 eilanden, gemist, was ik klaar voor de volgende etappe.
Pakse - Wat Pou - Bolavenplateau
Na het chaotisch maar authentiek guesthouse op Don Det naar een gedateerd stijfdeftig hotel in Pakse, maar ook dit went. Wel een prachtig panoramisch café, openlucht, waarvan ik toch een maal heb kunnen genieten.
De volgend een uitstap gepland naar Wat Pou (Khmer tempel in Laos) en het Bolavenplateau en zo bij toeval in een bont maar zeer aangenaam gezelschap beland: een Zweedse universiteitsassistente, een New Yorkse met haar Boliviniaans indiginés partner en ik, de oude Belg. 3 veelbereisde mensen met interessante verhalen en aangename gesprekspartners, die ik nog enkele malen zal ontmoeten in Pakse.
Wat Pou en het Bolavenplateau (watervallen, koffieplantage en een bezoek aan een authentiek dorp met zijn minderheidsbevolking (iets minder)) waren alweer prachtige ervaringen.
Daarna geen verdere betaalbare activiteiten gevonden dus: wandelen, lezen en veel verveling, wachtend om te vertrekken met de slaapbus naar Vientiane. Alweer een vermoeiende rit, zelf slapend.
Even op gekend terrein en moe maar tevreden om te recupereren maar dat viel tegen: voor vertrek met slaapbus te weinig gedronken om veelvuldig plassen tegen te gaan, het onderweg zijn met zijn stress en een ontsteking ergens in mijn borstkas hebben mij enkele dagen een slappe-vod-gevoel gegeven waar ik nu stillekesaan van verlos geraak.
Op naar fase 3 van mijn zoektocht: Vang Vieng en vrijwilligerswerk voor 3 maanden.
