"Vader, in Uw handen beveel Ik Mijn geest" (Lc 23:46). Dit waren de laatste woorden die de Heer aan het Kruis sprak; Zijn laatste adem, als het ware, die samenvatte wat Zijn hele leven was geweest: een onophoudelijke zelfovergave in de handen van Zijn Vader. Zijn handen waren van vergeving en mededogen, genezing en barmhartigheid, zalving en zegen, wat Hem er ook toe bracht zichzelf toe te vertrouwen aan de handen van Zijn broeders en zusters. De Heer, open voor de individuen en hun verhalen die Hij onderweg tegenkwam, liet zich vormen door de wil van de Vader. Hij droeg alle gevolgen en ontberingen die het Evangelie met zich meebracht, zelfs tot het zien van Zijn handen doorboord uit Liefde. “Zie Mijn handen”, zegt Hij tegen Thomas (Joh 20:27), en tegen ieder van ons: “Zie Mijn handen”. Doorboorde handen die voortdurend naar ons uitreiken en ons uitnodigen om de Liefde die God voor ons heeft te erkennen en erin te geloven (vgl. 1 Joh 4:16).

"Vader, in Uw handen beveel Ik Mijn geest". Dit is de uitnodiging en het programma van het leven dat Hij stilletjes in ons inspireert. Als een pottenbakker (vgl. Jes 29:16) wil Hij het hart van elke herder vormgeven, tot ze afgestemd is op het Hart van Christus Jezus (vgl. Fil 2:5). Afgestemd in dankbare toewijding, in dienst aan de Heer en aan Zijn volk, een dienst die voortkomt uit dankzegging voor een volkomen genadige gave: “Je hoort bij Mij... je hoort bij hen”, fluistert de Heer, “je staat onder de bescherming van Mijn handen. Je bent onder de bescherming van Mijn Hart. Blijf in Mijn handen en geef Mij de jouwe”. Hier zien we de “neerbuigendheid” en nabijheid van God, die bereid is zich over te geven aan de broze handen van Zijn leerlingen, zodat ze Zijn volk kunnen voeden en met Hem kunnen zeggen: Neem en eet, neem en drink, want dit is Mijn Lichaam dat voor jou wordt opgegeven (vgl. Lc 22:19). De totale synkatabasis van God.

Afgestemd op biddende devotie, een devotie die in stilte wordt gevormd en verfijnd temidden van de uitdagingen en weerstand waarmee elke herder te maken krijgt (vgl. 1 Petr. 1:6-7) in het vertrouwen in gehoorzaamheid aan het gebod van de Heer om Zijn kudde te weiden (vgl. Joh. 21:17). Net als de Meester draagt een herder de last van voorbede en de inspanning om Zijn volk te zalven, vooral in situaties waarin goedheid moet vechten om te zegevieren en de waardigheid van onze broeders en zusters wordt bedreigd (vgl. Heb 5:7-9). Tijdens deze voorbede schenkt de Heer stilletjes de geest van zachtmoedigheid die bereid is te begrijpen, te accepteren, te hopen en te riskeren, ondanks eventuele misverstanden die daaruit kunnen voortvloeien. Het is de bron van een ongeziene en ongrijpbare vruchtbaarheid, geboren uit zijn kennis van Degene op wie hij zijn vertrouwen heeft gesteld (vgl. 2 Tim 1:12). Een vertrouwen zelf geboren uit gebed en aanbidding, in staat om te onderscheiden wat er van een herder wordt verwacht en om zijn hart en zijn beslissingen te vormen in overeenstemming met Gods goede tijd (vgl. Joh. 21:18): “Voeding betekent liefhebben, en liefhebben betekent ook klaar zijn om te lijden. Liefhebben betekent de schapen geven wat werkelijk goed is, de voeding van Gods waarheid, van Gods woord, de voeding van Zijn aanwezigheid”.

Ook afgestemd in devotie ondersteund door de vertroosting van de Geest, die de herder altijd voorafgaat in zijn zending. In zijn hartstochtelijke poging om de schoonheid en de vreugde van het Evangelie over te brengen (vgl. Gaudete et Exsultate, 57). In het vruchtbare getuigenis van allen die, zoals Maria, op zoveel manieren aan de voet van het Kruis staan. In de pijnlijke maar standvastige sereniteit die noch aanvalt noch dwingt. In de koppige maar geduldige hoop dat de Heer trouw zal zijn aan Zijn belofte, de belofte die Hij voor altijd aan onze vaderen en hun nakomelingen heeft gedaan (vgl. Lc 1:54-55).

Vasthoudend aan de laatste woorden van de Heer en aan het getuigenis van heel Zijn leven, willen ook wij, als Kerkelijke gemeenschap, in Zijn voetsporen treden en onze broeder in de handen van de Vader aanbevelen. Mogen die barmhartige Handen zijn lamp zien branden met de olie van het Evangelie dat hij zijn hele leven heeft verspreid en waarvan hij heeft getuigd (vgl. Mt 25:6-7).

Aan het einde van zijn pastorale regel drong de H. Gregorius de Grote er bij een vriend op aan hem deze geestelijke begeleiding aan te bieden: “Ondersteun mij te midden van de schipbreuk van het huidige leven, ik smeek u, bij de steun van uw gebed, dat, aangezien mijn eigen gewicht doet me neerdalen, de hand van uw verdienste zal me oprichten". Hier zien we het bewustzijn van een pastoor die niet alleen kan dragen wat hij in werkelijkheid nooit alleen zou kunnen dragen, en zich zo kan overgeven aan de gebeden en de zorg van de mensen die hem werden toevertrouwd. Gods trouwe volk, hier verzameld, begeleidt hem nu en vertrouwt Hem het leven toe van degene die hun herder was. Net als de vrouwen bij het graf zijn ook wij gekomen met de geur van dankbaarheid en de balsem van hoop, om hem nogmaals de liefde te betonen die onsterfelijk is. We willen dit doen met dezelfde wijsheid, tederheid en toewijding die hij ons door de jaren heen heeft geschonken. Samen willen we zeggen: “Vader, in Uw handen bevelen wij zijn geest aan”.

Benedictus, trouwe vriend van de Bruidegom, moge uw vreugde compleet zijn als u Zijn stem hoort, nu en voor altijd!