De joodse staat is agressief, driftig en gevaarlijk van 10/12/2017 (www.katholiekforum.net)

Pater Daniel over Judaïsme en zionisme

In het judaïsme ligt de bron van ons christelijk geloof. Aan het joodse volk heeft God zich geopenbaard als de ene ware God voor de hele mensenfamilie. Hij beloofde het heil voor de mensheid langs dit volk. En inderdaad, in dit volk is Jezus geboren als de lang verwachte Messias van Israël, als de Zoon van God en als de Redder van de wereld. Hij heeft alle beloften, aan Israël gedaan, vervuld. Het joodse volk noemt zijn heilige geschriften Tanach (afkorting voor Torah, Profeten en Geschriften). Wij noemen ze het Oude Testament of de geschriften van het Eerste Verbond. Met Jezus, de apostelen en eerste christenen, die joden waren, begint het Nieuwe Testament met de Kerk. Welnu, het Nieuwe Testament is geheel (soms verborgen en mysterievol) vervat in het Oude Testament en het Oude Testament komt tot volle ontplooiing in het Nieuwe Testament. Het is een van de goede ontwikkelingen van onze tijd dat steeds meer christenen de joodse wortels van hun geloof ontdekken of herontdekken en dat steeds meer joden als messiaanse joden Jezus als hun Messias erkennen.

Zoals vele anderen ontdekte ik lang geleden reeds de rijkdom van het joodse geloof en begreep dat een vernieuwing van het christelijk leven best gebeurt vanuit de wortels. Ik was geboeid door het Oude Testament in zijn oorspronkelijke Hebreeuwse taal, die duidelijk ook aan de basis heeft gelegen van het Nieuwe Testament. Jezus, Maria, de apostelen en de eerste Kerk bestuderen vanuit hun authentieke joodse achtergrond, leverde boeiende perspectieven op. Bovendien werd de ontdekking van de wereldwijde oecumenische beweging “Op weg naar het Twee concilie van Jeruzalem” een nieuwe fase in mijn leven. Zoals de apostelen (joden) eens de gelovigen uit de volken (heidenen) in de geloofsgemeenschap opnamen en hen toelieten hun eigenheid te bewaren (en dus niet eerst jood moesten worden om in Jezus te kunnen geloven, levendig beschreven in Handelingen 15, het “eerste concilie van Jeruzalem”), zo wordt het nu hoogtijd dat de gelovigen uit de volken, de christenen in omgekeerde richting de (messiaanse) joden verwelkomen en hen aansporen om hun joodse eigenheid (die van Jezus, Maria en de apostelen!) ten volle te bewaren en te ontwikkelen, wat eeuwenlang radicaal verhinderd werd. Hierdoor kan de eenheid in verscheidenheid van de Kerk hersteld worden: één Kerk met gelovigen uit de joden en uit de volken. Tegelijk ontdekte ik hierbij de grote betekenis van Antiochië. Van hieruit verspreidde de apostel Paulus het geloof in Jezus over de toenmalige wereld. Terug naar Jeruzalem langs Antiochië. Uiteindelijk kwam ik terecht in de gemeenschap van Mar Yakub, die de gemeenschap is van de “eenheid van Antiochië”.

Ik vond het vanzelfsprekend dat iedere negatieve opmerking over het joodse volk of Israël als antisemitisme moest bestempeld worden. Dat werd trouwens in de openbare opinie ruim aanvaard en regelmatig uitgesproken. Eenmaal in Syrië ontdekte ik een geheel andere kant van “Israël”, die ik aanvankelijk niet wilde of kon zien. Ik dacht dat een negatieve houding tegenover het feitelijk handelen van Israël op een misverstand, op een complot of op een tekort aan Bijbels geloof beruste. Later begreep ik dat juist de zionisten de meesters bij uitstek zijn van de manipulatie. Na bijna zeven jaar oorlog hebben we onze gebuur leren kennen als een agressief, driftig en gevaarlijk manneke (vraag het nu maar aan de slachtoffers in Damascus die zopas gebombardeerd werden door een Israëlisch gevechtsvliegtuig!), geobsedeerd door een zuiver joodse staat waaruit alle niet-joden verdreven worden, gedood, onderdrukt of onteigend. En deze staat wordt brutaal en illegaal steeds verder uitgebreid door een onmenselijke behandeling van het Palestijnse volk. Dit zionistisch regime is tot de tanden toe gewapend (drievoudige atoommacht, in het bezit van chemische én biologische wapens), wordt gesteund door de VS, EU, NAVO en golfstaten, is de beste vriend van de fanatiekste terroristen en meteen de grote oorzaak van de ontwrichting van het Midden-Oosten, stralend internationale regels en een hele reeks resoluties van de UNO Veiligheidsraad al decennia lang afwijzend zonder enig gevolg, maar… de kruik gaat zolang te water tot ze breekt.

De zionisten reageren op de uitdagingen die de Palestijnen die altijd de arme slachtoffers uithangen. Ze ondergraven steeds de Joodse staat, die nota bene de Palestijnse gebieden recht op zelfbestuur heeft gegeven. De daden van de zionisten zijn niet allemaal goed te praten, maar een 2 staten stelsel is een goede oplossing in dit geval. Israël heeft de meest onherbergzame gebieden gekregen en de Palestijnen de meest vruchtbare. En dan is er nog geharrewar. De Joden zijn spijtig genoeg verdeeld over de staat Israël en dit is hun zwakke plek. Het grondgebied en nog veel, veel groter is hun erfenis. De ideale Jood zou een mengeling moeten zijn van een zionist en een vreedzame Jood.

De Palestijnen zijn voor God niet anders dan de inwoners die vόόr de Israëlieten het land Kanaän bewoonden. Het waren afgodendienaars die hun eigen kinderen aan Moloch offerden. Wat is het verschil met de Palestijnen die hun eigen kinderen zelfmoord-terrorist laten worden? Uiteindelijk zullen alle Palestijnen en andere moslims door God zelf uit Israël worden verdreven. God is enorm gevoelig voor wat het grondgebied van Israël betreft. Het wordt tijd dat de Palestijnen en andere moslims het plan van God onder ogen zien. ALLE JODEN VAN OVER DE HELE WERELD ZULLEN TERUG IN EEN GROOT-ISRAEL KOMEN WONEN DAT DOOR GOD ZAL INGESTELD WORDEN. HET IS BELOOFD DOOR GOD EN ZAL ZO UITGEVOERD WORDEN!!!

Eén van de acties van de Palestijnen (wikipedia):

Het bloedbad van München speelde zich af tijdens de Olympische Zomerspelen 1972 die in de Duitse stad München werden gehouden.

Elf atleten en officials van de Israëlische ploeg werden in de nacht van 4 op 5 september gegijzeld in hun appartement in het olympisch dorp door leden van de Palestijnse terreurbeweging Zwarte September. Uiteindelijk vonden alle elf Israëliërs en een Duitse politieman de dood. Tijdens de pogingen de atleten te redden vonden vijf van de acht gijzelnemers eveneens de dood. De drie gijzelnemers die het bloedbad overleefden werden later door Duitsland vrijgelaten, na de kaping van een vliegtuig van Lufthansa.

De Israëlische atleten waren na een avondje stappen, waarbij ze een voorstelling van Fiddler on the Roof hadden bezocht, teruggekeerd in hun appartement. Rond half vijf, toen de atleten al lagen te slapen, drongen de acht terroristen van de terreurbeweging Zwarte September het appartement binnen met behulp van gestolen sleutels. Ze droegen zwarte pakken en hadden geweren en granaten bij zich.

Worstelscheidsrechter Yossef Gutfreund hoorde een vreemd geluid bij de deur van het appartement en toen hij poolshoogte ging nemen zag hij de deur opengaan en de gemaskerde mannen binnendringen. Hij schreeuwde Hevre tistalku! (Jongens, wegwezen hier!) en gooide zijn volle gewicht van ongeveer 135 kilogram tegen de deur aan om de mannen tegen te houden. Tijdens alle commotie konden trainer Tuvia Sokolovsky en snelwandelaar Shaul Ladany vluchten en konden vier andere atleten, plus de twee teamdoktoren en de chef-de-mission Shmuel Lalkin zich verstoppen. Worstelcoach Moshe Weinberg viel de gijzelnemers aan toen de gijzelaars een voor een bij elkaar werden gezet. Hierdoor kon worstelaar Gad Tsobari ontsnappen. Weinberg wist een van de gijzelnemers bewusteloos te slaan en kon een ander met een fruitmesje in het lichaam steken, alvorens hij werd doodgeschoten. Gewichtheffer Yossef Romano verwondde eveneens een van de gijzelnemers, maar werd op zijn beurt eveneens doodgeschoten.

Op dat moment waren er nog negen levende gijzelaars, Yossef Gutfreund, de in de VS geboren gewichtheffer David Berger, worstelaar Mark Slavin, jurylid gewichtheffen Yacov Springer, gewichtheffer Ze’ev Friedman, atletiekcoach Amitzur Shapira, worstelaar Eliezer Halfin, schiettrainer Kehat Shorr en schermtrainer Andre Spitzer. De gijzelnemers waren Luttif Afif (de leider), Yusuf Nazzal, Afif Ahmed Hamid, Khalid Jawad, Ahmed Chic Thaa, Mohammed Safady, Adnan Al-Gashey en zijn reeds genoemde neef Jamal Al-Gashey. Afif, Nazzal en ten minste een van de anderen werkten op verschillende locaties binnen het olympisch dorp en konden zodoende poolshoogte nemen in het dorp. Een Uruguayaanse atleet (met wie de Israëliërs samen met de delegatie van Hong Kong het appartement deelden) verklaarde achteraf dat hij Nazzal minder dan 24 uur voor de bewuste aanval nog in het appartement had gezien, maar omdat Nazzal een werknemer was vond hij het niet vreemd dat de man daar aanwezig was. De delegaties van Uruguay en Hongkong mochten tijdens de gijzeling het appartement verlaten.

Eisen : De gijzelnemers eisten de vrijlating en vrije aftocht naar Egypte van 234 Palestijnen en niet-Arabieren uit de Israëlische gevangenis alsmede de vrijlating van Andreas Baader en Ulrike Meinhof, de leiders van de Rote Armee Fraktion, uit de Duitse gevangenis. Nadat de minister-president van Israël, Golda Meϊr, had aangegeven niet op de eisen van de gijzelnemers in te zullen gaan restte alleen een gewapend ingrijpen.

Hoe Joodse gelovigen zionisten werden – Peter Drucker 29/4/2003

Orthodoxe gelovigen staan vandaag de dag in Israël te boek staan als rechts en militaristisch. De bekende Israëlische vredesactivist en revolutionair-socialist, Michel Warshawski, stelt dat dat niet altijd zo is geweest. Hij benadrukt dat de vreedzame orthodoxe joden in de staat Israël veranderden en fanatieker werden.
Warshawski werd aan de Franse-Duitse grens geboren en woont in Jeruzalem op de grens tussen Israëliërs en Palestijnen, maar ook op de grens tussen gelovige en niet-gelovige joden.

Warshawski weet uit eigen ervaring – zijn vader was hoofdrabbijn van het Franse Straatsburg - dat gelovige joden heel lang niet tot de meest enthousiaste zionisten behoorden. Toen hij als zestienjarige naar Jeruzalem verhuisde, kwam hij om de Talmoed te bestuderen in de heilige stad, die zich toevallig in de staat Israël bevond. Het echte Israël was voor hem Tel Aviv, een moderne, wereldlijke, zonovergoten stad waar hij zich niet thuis voelde.
‘In de jaren zestig’, zo herinnert hij zich in zijn memoires ‘Sur la frontière’ (Op de Grens), ‘betekende een gelovige jood zijn - er als een gelovige jood uitzien - dat je nog geen waarachtige Israëliër was.’ In 1966 en 1967 zag hij in de orthodoxe wijk Mea Shearim nog orthodoxe joden de Israëlische vlag verbranden. Voor een deel van de orthodoxen was en is de stichting van een ‘joodse staat’ vóór de komst van de Messias een afgrijselijke vorm van ketterij. Ook het vechten voor een staat past niet bij de joodse religieuze traditie – religieuze studenten zijn in Israël nog steeds vrijgesteld van de dienstplicht.

Hoe komt het dan dat orthodoxe gelovigen vandaag de dag in Israël te boek staan als rechts en militaristisch? Volgens Warshawski was dat om te beginnen een wapenfeit van de eerste premier van Israël, David Ben Gurion, van de seculiere Arbeiderspartij. Ben Gurion moedigde de enige religieus-zionistische partij van zijn tijd, de Mizrahi, aan en nam haar in zijn regeringen op. Eigenlijk was Mizrahi volgens Warshawski een ‘aanhangsel’ van de Arbeiderspartij. De meeste orthodoxen bleven de Mizrahi (die nu deel uitmaakt van de regering Sharon) zien als een verraderspartij.

Dit alles begon te veranderen na de Israëlische overwinning in de oorlog van 1967. Veel joodse heilige plaatsen lagen in de veroverde gebieden; opeens mochten gelovigen ze bezoeken. In de jaren zeventig nam de messianistische Gush Emunim een voortrekkersrol bij de nederzettingspolitiek – aangemoedigd of tenminste gedoogd door de Arbeiderspartij-regeringen - en natuurlijk kwamen de kolonisten en hun medestanders in toenemende mate met de Palestijnen in conflict.
De overwinning van de rechtse Likud in 1977 deed de gelovigen verder naar rechts opschuiven. Vanaf dat moment spelen de orthodoxen steeds meer een sleutelrol in de concurrentie tussen Likud en de Arbeiderspartij, waarin de twee kanten steeds tegen elkaar opbieden in het geven van financiële steun aan religieuze scholen en instellingen en ook steeds meer concessies doen aan de orthodoxen op het vlak van de wetgeving. De Arbeiderspartij minachtte en gebruikte de gelovigen; Likud was en is bereid ze verregaand te paaien.

Oosters
Ook de etnische tegenstellingen onder joden in Israël spelen een rol. Hoewel zelf een Ashkenazi, lid van de minderheid van Europese oorsprong die het in Israël nog steeds voor het zeggen heeft, voelde Warshawski zich al als jongen aangetrokken tot de joden van Oosterse afkomst die als vluchtelingen uit Algerije naar Straatsburg waren gekomen. Hij vond ze spontaner, natuurlijker, aardiger.
Ondertussen maakte hij zich kwaad over de extreem neerbuigende houding die Ashkenazim in Israël hebben tegenover hun Oosterse joodse landgenoten (de zogenoemde Mizrahim). Dat de Ashkenazim per definitie vreedzamer zijn dan de Mizrahim, gelooft hij voor geen cent. Hij contrasteert de beelden van de vrede die een Ashkenazi en een Oosterse kennis er op na hielden, meteen na de Oslo-akkoorden. Voor de Ashkenazische journalist Amnon Dankner betekende de vrede dat hij tijdens vakanties zonder oponthoud naar Florence door kon rijden. Voor de oudere, gelovige, minder goed opgeleid Iraakse jood Shemesh, betekende het dat hij zijn geboortestad Bagdad weer eens terug zou kunnen zien.

Voor de seculiere links-liberalen van Vrede Nu!, zo concludeert Warshawksi, betekende ‘de vrede’ niet dat ze ook maar iets met het Midden-Oosten te maken wilde hebben. Integendeel, ze maakten nauwelijks bezwaar toen premier Barak ’de vrede’ bezegelde door de Palestijnen op te sluiten achter steeds hogere schuttingen en wegblokkades – een wurgbeleid waardoor het vredesproces gedoemd was te mislukken.

De muur uit: www.intal.be

de muur

In juli 2002 begon Israël met de bouw van een muur op de Westelijke Jordaanoever. De muur wordt gebouwd om verschillende redenen. Zo wil de Israëlische overheid de Palestijnen verhinderen om op Israëlisch grondgebied te komen en sluit het duizenden Palestijnen die in Jeruzalem wonen uit. Met de muur wil Israël ook zijn kolonies in de Westelijke Jordaanoever annexeren. 
De eerste reden, zogenaamd uit veiligheidsoverwegingen is weinig geloofwaardig, aangezien de muur is opgetrokken in de bezette gebieden waardoor talloze Palestijnen uit de Westelijke Jordaanoever zich nu aan de Israëlische kant van de muur bevinden.

De Israëlische muur rond Jeruzalem is 168 km lang en omzoomt de belangrijkste kolonies van de Westelijke Jordaanoever die rond de stad gebouwd werden, met name Ma'ale Adumim, Gush Etzion, Gilo en Psigat Ze'ev.

Wijk in München bouwt 4 meter hoge muur ter bescherming tegen migranten uit: xandernieuws.punt.nl 8/11/2016
Deze muur, hoger dan de beroemde in Berlijn, moet de inwoners gaan beschermen tegen migranten.

Bewoners van de wijk Neuperlach Süd in München hebben via de rechter de bouw van een 4 meter hoge muur afgedwongen die hen gaat beschermen tegen een AZC waar jonge moslimmigranten worden opgenomen. De belangrijkste reden is de in het hele land geëxplodeerde criminaliteit begaan door migranten. Misschien dat door deze muur meer Duitsers wat begrip beginnen te krijgen voor de muur- en hekwerken die Israël moest bouwen om zijn inwoners te beschermen tegen Palestijnse terroristen en misdadigers.

De bewoners van de wijk zijn tevens bang dat hun huizen minder waard worden als het AZC er voor langere tijd zal blijven. De muur wordt bijna 4 meter hoog en is daarmee hoger dan de beroemde Muur die Oost en West Berlijn van elkaar scheidde. Bondskanselier Angela Merkel wees vorig jaar nog op de Berlijnse Muur als argument tegen het sluiten van de grenzen om de massa immigratie tegen te houden, zoals de meeste Duitsers wensen.