U heeft tot de Bisschoppen van Afrika gezegd, dat wij ons in een ideologische strijd bevinden. Wat wil u daarmee zeggen?

Anatrella: De Paus benadrukt het sterk: “Wij beleven vandaag een beklemmende tegenstrijdigheid. Terwijl men van de ene kant aanspraak maakt op vermeende rechten, die willekeurig en genotzuchtig van aard zijn, onder het voorwendsel dat ze door overheidsstructuren worden erkend en bevorderd, worden van de andere kant de elementaire grondrechten van een groot deel van de mensheid ontkend en geschonden”. Geëmigreerde families worden niet altijd in hun waardigheid gerespecteerd. Het verplaatsen van industrieën verarmen de enen en buiten de handenarbeid van de anderen uit. En op een ander vlak, heeft een kind het recht alleen opgevoed te worden door een man en een vrouw, zijn vader en moeder, om aan zijn behoeften te voldoen en zijn psychologische, sociale, morele en spirituele belangen te respecteren.

Vandaag, zegt de Paus, zou “het ware en het maakbare” willen doen “samenvallen”. Maar “als efficiëntie en nuttigheid de enige criteria van de waarheid zijn, wordt de ontwikkeling vanzelf uitgesloten”. Huwelijk en voortplanting kunnen niet onder de nuttigheid vallen om tegemoet te komen aan de onvoldaanheid van de mens.

“Reeds Paulus VI had de wereldwijde dimensie van het sociale vraagstuk erkend en erop gewezen ... omdat het de mogelijkheid zelf inhoudt het leven … niet alleen te begrijpen, maar ook te manipuleren”. Wij hebben dikwijls gezegd en herhaald dat de hedendaagse ketterijen niet meer zozeer religieus zijn, maar antropologisch; daar is de genderideologie er één van in het intellectuele landschap dat het bijna als een internationale regel beschouwt. Geloof en rede dienen samen gedacht te worden, zegt de Paus ons in zijn encycliek. “God openbaart de mens aan de mens; de rede en het geloof werken samen om hem het goede te tonen, als hij maar bereid is het te zien. De natuurwet waarin de rede van de Schepper oplicht, toont de grootheid van de mens, maar ook zijn ellende, als hij de oproep tot morele waarheid afwijst”.

Het hoeft niet verborgen te worden, we zitten volop in een ideeënstrijd waarvan de burgers dikwijls niet beseffen wat op het spel staat en waarin alles gedaan wordt om de Kerk in de hoek te duwen. Maar de Kerk vervult echter gewoon haar zending wanneer zij de gevolgen benadrukt van dit soort van ideologie voor de toekomst van de mensheid. De in vraagstelling van het huwelijk is één van de eerste aspecten van deze genderstrategie die de seksualiteit van de mens probeert te herdefiniëren en die in tegenspraak is met de realiteit van de incarnatie van de mens in een specifiek lichaam. De aanhangers van de genderideologie houden vast aan de idee dat wij allemaal mens zijn voordat we man of vrouw zijn. Deze drogreden is een illusie want de mens op zich bestaat niet. Wij zijn geen geslachtloze wezens. Wij ontmoeten alleen mensen die ofwel man ofwel vrouw zijn. Trouwens, buiten die twee zijn er geen andere identiteiten. Talrijke onrealistische situaties doen zich in die ideologie voor; ze zijn gekenmerkt door de ontkenning van het geslachtelijke lichaam en sluiten aan bij een angst die de mensheid altijd doorkruist heeft, de angst namelijk om het verschil in seksualiteit te erkennen, aanvaarden en verinnerlijken. Dat is de ware zin van het anders zijn van de mens en deze zin wordt in de christelijke openbaring voltooid. De betekenis van het huwelijk kan slechts begrepen worden vanuit het geslachtelijk lichaam dat eenwording en gemeenschap mogelijk maakt tussen een man en een vrouw.

Waarvan moet de Kerk en alle Christenen zich bewust zijn? Wat staat op het spel?

Anatrella: Zij moeten ervoor zorgen dat de verschillende nationale parlementen burgerwetten invoeren die niet in tegenspraak zijn met de principes van de menselijkheid. De ideologie van het gender is tegengesteld aan de belangen van de mens en zet ze op het spel. Een samenleving die de zin niet meer begrijpt van het verschil tussen de seksen, verliest geleidelijk de zin voor de waarheid. Deze ideologie tast het dragende kader van de samenleving aan. Door het verschil van de seksen opnieuw in vraag te stellen, aangezien men laat verstaan dat de seksuele identiteit onafhankelijk is van het biologische feit, ontbindt de genderideologie de biologische en psychologische seksualiteit, met de bedoeling er een sociale constructie van te maken en een machtsspel tussen man en vrouw. De strijd tussen de seksen heeft de klassenstrijd vervangen. Hoofdzaak is het onderscheid tussen man en vrouw te laten wegvallen. Met andere woorden, niets mag de vrouw verhinderen in alles de gelijke te zijn van de man en dit gaat gepaard met het aanklagen van de overheersing en macht van de man. Het moederschap wordt als een handicap en onrechtvaardigheid gezien omdat alleen vrouwen kinderen dragen. Men dient dus de vrouw van het moederschap te bevrijden; dit verklaart de toename van campagnes voor contraceptie en abortus. Een ware campagne van internationale verminking geleid door de hoogste instanties die de ware rijkdom van een volk aantasten, namelijk zijn kinderen.

Benedictus XVI schrijft terecht: “Sommige niet-gouvernementele organisaties (NGO’s) werken actief mee aan de verbreiding van abortus en bevorderen soms in arme landen de keuze voor sterilisatie, ook bij vrouwen die zich niet bewust zijn van de betekenis van de ingreep. Bovendien is er het vermoeden dat af en toe ontwikkelingshulp zelf gekoppeld wordt aan bepaalde vormen van gezondheidsbeleid, die de facto strenge maatregelen van geboortebeperking opleggen. ... Als een samenleving de weg inslaat van het weigeren of onderdrukken van het leven, zal zij uiteindelijk niet meer de nodige motivatie en energie vinden om zich in te zetten voor het ware welzijn van de mens.”. De mens ziet zichzelf als meester van het universum. Maar dat is hij niet en hij staat niet aan de oorsprong van zijn bestaan, hij is niet zijn eigen schepper en nog minder iemand die zich uit het niets opbouwt. Hij komt voort uit een natuur en hij wordt door de cultuur. Er is geen tegenstelling tussen beide, wel een subtiele interactie. Eerder dan zich te maken, ontwikkelt de mens zich volgens fenomenen die hem eigen zijn. Hij ontvangt zichzelf als een gegeven, zegt de Paus, en gaat op weg langs vele vormen van onderlinge afhankelijkheid. Daarom is het nodig dat hij zich ontdoet van de narcistische en zelfgenoegzame visie van deze ideologie en van het droombeeld van almacht om van zichzelf de architect te maken van zijn persoonlijke geschiedenis die hij op heel de lijn volkomen in de hand heeft.

Levensverhalen zijn momenteel sterk in de mode; in het Westen spreken mensen over zichzelf op radio en televisie; het getuigt van de behoefte zichzelf te verantwoorden, zich voor te stellen als de held van zijn leven of als het slachtoffer van de opvoeding en van de anderen. Het is een symptoom van de moeilijkheid om zijn leven in bezit te nemen, er betekenis aan te geven en te aanvaarden. De Heilige Vader benadrukt dat de mens niet alleen aan zichzelf gegeven wordt, maar ook als gave gemaakt is. “Liefde in waarheid confronteert de mens met de wonderlijke ervaring van de gave. De gave om niet is in zijn leven aanwezig op velerlei wijzen. De mens bestaat voor de gave. Ze brengt zijn goddelijke dimensie tot uitdrukking en verwerkelijkt ze”. De gave kan zich slechts realiseren door erkenning, aanvaarding en verinnerlijking van het anders zijn en het seksueel anders zijn. Zelfgave drukt zich uit door het lichaam naar het voorbeeld van Christus die is mens geworden en zich lichamelijk heeft opgeofferd opdat de mens Gods mensheid zou bereiken in liefde voor de waarheid.

Hoe priesters opleiden en Christenen intellectueel voor deze ideologie sensibiliseren?

Anatrella: De bisschoppen van Afrika zijn vastbesloten op te treden in de vorming aan de seminaries, katholieke universiteiten, parochies en bewegingen voor gezinswerking, zowel om ze voor de genderideologie te sensibiliseren als hun een kritisch intellectueel apparaat aan te bieden en de realistische kijk op de complementariteit van man en vrouw te geven. Man en vrouw zijn geroepen zich te verenigen en niet elkaar de oorlog aan te doen. Zoals Johannes Paulus II sterk benadrukte, roept de Kerk op tot een beschaving die op liefde gebaseerd is, namelijk op het koppel van een man en een vrouw, de enigen die de zin van de liefde in het huwelijk en de voortplanting binnen het gezin kunnen symboliseren. Men dient dit belangrijke onderscheid tenminste verinnerlijkt te hebben, vooraleer aan liefde te kunnen beginnen.

Alhoewel deze theorie in het Westen reeds vele jaren aan het werk is, is de reflectie daarover op seminaries en aan katholieke universiteiten bijna onbestaande. Men stelt vast dat onderwijzers, studenten en de geestelijkheid in hun geheel, dikwijls de taal die aan deze ideologie inherent is, onbewust overnemen. Dat is het schadelijkste aspect van deze theorie: woorden in de gewone omgangstaal brengen om zo de ideeën aanvaardbaarder te maken. Zoals het begrip “santé reproductive” (gezonde voortplanting) dat niets te maken heeft met begeleiding van moeders en gezin, maar propaganda voor contraceptiva en abortus betekent. Het zou beter vervangen worden door “santé familiale” (gezondheid van het gezin) wat vader, moeder en de kinderen omvat: kortom de gezinskern. Men dient dus de oorsprong en draagwijdte van de begrippen te kennen en weigeren deze nieuwe taal te gebruiken.

Men moet de katholieke verenigingen voor het gezin danken voor al hun werk op Europees en internationaal vlak. Mensen die in de vorming en het onderwijs staan dienen op brede schaal gesensibiliseerd te worden, en ook de Christenen als geheel, om te reageren op deze nieuwe uitdaging op het vlak van de gezinspolitiek. Christenen moeten zich mobiliseren wanneer de waardigheid van het leven en het menselijk evenwicht bedreigd worden, daar waar Benedictus XVI ons oproept tot belangeloosheid die meer openstaat voor het leven.

Mgr. Anatrella, Genderideologie en oorsprong van homoseksualiteit

Mgr. Tony Anatrella, psychoanalyticus en specialist in sociale psychiatrie, geeft onderwijs in Parijs en is onder meer adviseur van de Pauselijke Raad voor het Gezin en van de Pauselijke Raad voor het Pastoraat in de Gezondheidszorg. Hij heeft zijn laatste boek “La teoria del “gender” e l’origine dell’omosessualità” (De gendertheorie en de oorsprong van homoseksualiteit), uitg. San Paolo, voorgesteld in het Cultureel Centrum van Milaan op 28 april 2012, vooravond van de 7e Wereldbijeenkomst van Gezinnen, voor een publiek dat bestond uit universiteitsdocenten, psychiaters en specialisten in menswetenschappen.

Hier volgt een citaat uit het interview van Zenit met Mgr. Anatrella:

Zenit: U wijdt in uw boek een lang hoofdstuk aan de oorsprong van homoseksualiteit. Kan u hierop nader ingaan?

Mgr. Anatrella: Homoseksualiteit is één van de effecten van de genderideologie. Deze bepaalt seksualiteit niet vanuit de twee enige seksuele identiteiten die bestaan (man en vrouw) maar in functie van de seksuele gerichtheid, die meer in aantal zijn en gevarieerd en een conflict aan het licht brengen dat in mindere of meerdere mate gewijzigd werd door partiële impulsen en primaire identificaties.

Wanneer men spreekt over homoseksualiteit, dient het individuele aspect onderscheiden te worden van het sociale, meer bepaald voor wat het huwelijk betreft tussen personen van hetzelfde geslacht en de adoptie van kinderen.

Op individueel vlak, heeft homoseksualiteit altijd bestaan en zal zij ongetwijfeld altijd min of meer blijven bestaan. De meerderheid van de serieuze onderzoeken wijzen uit dat er geen genetische of neurofysiologische oorsprong van deze bijzondere neiging is. Het is eerder verwonderlijk dat de menselijke natuur op basis van de karakteristieken die eigen zijn aan man en vrouw, ontkend wordt en dat men tegelijk een homoseksuele natuur genetisch of biologisch zou willen funderen om de normale aard van deze neiging aan te tonen. Als menselijke seksualiteit betrekkelijk geconditioneerd wordt door biologische bepaaldheden, hangt zij ook en vooral af de voorstelling die ieder van zijn verlangens maakt. Het driftleven ontplooit zich in een systeem van voorstellingen die verbonden zijn met verschillende ervaringen die het kind en de adolescent van hun lichaam hebben. De eerste identificaties zijn velerlei en dikwijls op personen van hetzelfde geslacht gericht om de identiteit van jongen of meisje te versterken. En het is wanneer interne conflicten zich voordoen en niet opgelost worden dat bijzondere gerichtheden kunnen verschijnen in tegenstelling met de identiteit die het subject heeft. Wat betekent dat homoseksualiteit geen alternatief is voor de seksuele anders geaardheid die zich alleen voordoet tussen man en vrouw. Homoseksualiteit is veeleer de uitdrukking van een onontwikkelde fixatie van wat gelijkaardig is en van wat op zichzelf gelijkt en brengt de moeilijkheid aan het licht om het ander geslacht te verinnerlijken.

Er zijn verschillende vormen van homoseksualiteit: sommige kunnen evolueren en zich op een natuurlijke manier naar het andere geslacht richten, terwijl andere vormen minder veranderlijk zijn. Het drama is dat de huidige context niet bevorderlijk is om zichzelf over dit onderwerp in vraag te stellen, om te weten waarmee deze neiging overeenstemt. Nochtans komen velen op consultatie in de hoop deze neiging te veranderen en sommigen komen er toe. Maar er is een soort van taboe en verbod om te denken dat men een homoseksuele gerichtheid zou kunnen veranderen terwijl sommigen er nochtans in slagen. Men aanvaardt gemakkelijk dat iemand die heteroseksueel is, homoseksueel kan worden, terwijl het omgekeerde onmogelijk zou zijn.

Het gaat wel te verstaan niet om het toepassen van autosuggestie maar om de persoon vrij over dit onderwerp te laten spreken zodat hij zich bewust wordt van wat hem ertoe gebracht heeft zich psychologisch op deze manier te organiseren en om te beslissen hoe zich te gedragen.

De sociale invloed van een narcistische samenleving heeft inderdaad de neiging op seksueel vlak onduidelijk te denken. Adolescenten en jongeren komen op consultatie omdat zij zich na enkele amoureuze tegenslagen, inbeelden misschien homoseksueel te zijn en gaan zelfs ervaringen opdoen om te weten of ze het zijn. Wat aantoont hoezeer de mens van vandaag het moeilijk heeft om zich met zijn innerlijk bezig te houden en zijn verlangens te identificeren; alles zou zich in het doen moet afspelen. Homoseksualiteit is nog onvoldoende bestudeerd om te begrijpen uit welke psychische werking zij voortkomt. Er is tevens een soort van intellectuele luiheid die erin bestaat aan de relatie tussen twee personen van hetzelfde geslacht, dezelfde eigenschappen toe te kennen die eigen zijn - en wel op exclusieve manier - aan het koppel van man en vrouw.