2 Hoop

Hoop is essentieel

Hoop is een noodzakelijk onderdeel voor een volledig, vervuld leven als christen. Er is het gezegde ‘Waar hoop is, is leven’, of ‘Hoop doet leven.’ Daar zit volgens mij veel waarheid in. Maar laat ik zeggen dat het omgekeerde ook waar is: ‘Waar geen hoop is, daar is geen leven.’ Naar mijn mening is hopeloosheid één van de meest trieste dingen die een mens kan meemaken. Ik kan me moeilijk iets droevigers en uitzichtlozers voorstellen dan wanhoop  – en toch, ontelbare miljoenen mensen in onze wereld vandaag zijn hopeloos. Maar gelukkig, je hoeft niet hopeloos te zijn en je kan zelfs anderen helpen om uit die beproeving te komen!

Samenwerken

Om ons begrip van hoop te vergroten, kijken we naar 1 Tess 1:2-6. In deze passage laat Paulus een beeld zien van Gods volk, de christenen van Thessalonica, die genieten van hun hele erfenis. Ze hebben geloof, ze hebben hoop en ze hebben liefde. Let erop dat hij alle drie deze deugden vermeldt en dat hij God voor hen dankt. Dit is wat Paulus zegt:

Wij zeggen God dank voor u allen, telkens wanneer wij uw naam noemen in onze gebeden. Onophoudelijk gedenken wij voor het aanschijn van God, onze Vader, uw werkdadig geloof, uw onvermoeibare liefde en uw standvastige hoop op onze Heer Jezus Christus. Wij weten, broeders, dat God u liefheeft en dat gij door Hem zijt uitverkoren, want wij hebben u het evangelie verkondigd niet alleen met woorden maar met kracht en heilige Geest en volle overtuiging. Gij weet trouwens zelf wel hoe ons optreden bij u is geweest: het was gericht op uw heil. En gij van uw kant zijt navolgers geworden van ons en van de Heer, toen gij het woord hebt aangenomen onder allerlei beproevingen en toch met vreugde van de heilige Geest. 

Het is duidelijk dat de geestelijke gesteldheid van deze christenen in Thessaloniki Paulus ervan overtuigde dat zij echt mensen waren die in God waren. Wat hij in hen zag waren deze drie voortdurend aanwezige realiteiten: geloof, liefde en hoop. In het woord van goedkeuring dat hij over hen uitspreekt, gebruikt hij een aantal karakteristieke woorden om te beschrijven wat er aan elk van deze waarheden zo bijzonder is. Hij heeft het over het werkdadig geloof, de onvermoeibare liefde en de standvastige hoop. Tegen christenen in Thessalonica zegt hij: ‘de standvastigheid van (jullie) hoop’. We zien dus dat hoop volharding, vasthoudendheid, standvastigheid, uithoudingsvermogen voortbrengt. Zonder deze kwaliteiten van uithoudingsvermogen, standvastigheid en volharding die hoop produceert, zouden we gemakkelijk de eerste twee deugden – namelijk geloof en liefde – kunnen verliezen.

De bron van hoop

Hoe kunnen we deze hoop verkrijgen? Het antwoord is dat hoop het directe resultaat is van de wedergeboorte. Ze is het directe gevolg van het door de Heilige Geest wederom geboren worden door geloof in Jezus Christus. Hoop komt niet door gewoon algemeen geloof in Jezus Christus, maar eerder een specifiek geloof in Zijn dood, begrafenis en opstanding. Deze waarheid bevestigt de apostel Petrus in zijn eerste brief:

Gezegend is God, de Vader van onze Heer Jezus Christus, die ons in zijn grote barmhartigheid deed herboren worden tot een leven van hoop door de opstanding van Jezus Christus uit de dood. (1 Petrus 1:3)

Let op die erg belangrijke zin: ‘herboren worden tot een leven van hoop door de opstanding van Jezus Christus uit de dood’ Dit leert ons dat als wij geloven in de dood van Jezus Christus en Zijn opstanding we geboren worden in een levende hoop. Hoop komt in ons door de verrijzenis van Jezus Christus uit de dood. We moeten deze ultieme, historische basis voor alle hoop goed begrijpen. De basis voor werkelijke, blijvende hoop is de opstanding van Jezus. Zonder de opstanding van Jezus, zou het leven hopeloos zijn. Het is de opstanding van Jezus die ons in een levende hoop brengt.

Hoop gaat door

Het is belangrijk om ons te realiseren dat deze hoop moet blijven doorgaan tot de voltooiing van onze redding. We zien een andere essentiële waarheid in dezelfde brief van Petrus, vers 13:

Weest daarom wakker en actief, weest nuchter, vestigt heel uw hoop op de genade die uw deel wordt, wanneer Jezus Christus zich zal openbaren.

Wat Petrus hier zegt, is dat het proces van redding nog niet compleet is. Het zal uiteindelijk pas volledig voltrokken worden bij de Tweede Wederkomst van Jezus Christus. Intussen moeten wij onze hoop volledig stellen op die toekomstige gebeurtenis. Terwijl wij onze weg gaan door dit leven, moeten wij aan dit bevel van Petrus gehoorzamen. Wij moeten onze hoop volledig stellen op de genade en zegen die ons ten deel zal vallen door de terugkomst van Jezus in heerlijkheid.

Tot het einde

Zoals dit belangrijke principe, brengt de schrijver van Hebreeën een ander belangrijk facet van hoop naar voren in Hebreeën 3:6:

​Christus echter is getrouw als zoon, aangesteld over het huis van God. En dat huis zijn wijzelf, als wij tenminste ons vertrouwen en de hoop die onze trots is ongeschokt bewaren tot het einde.

Let er opnieuw op dat deze hoop moet worden vastgehouden tot het einde toe. We mogen ons hopen niet opgeven, totdat die vervuld is door de gebeurtenis. Dat is waarom de schrijver van Hebreeën de aansporing hierboven geeft. Om deel te zijn van het volk van God, moeten we ons vertrouwen en de vrijmoedigheid van onze hoop vastberaden vasthouden tot het eind.

De soort hoop die we moeten vasthouden is geen passieve, innerlijke verwachting. Nee, het is eerder heel sterk, heel zelfverzekerd, vol vertrouwen. Het is een hoop die het uitroept, die vrijmoedig de Heer roemt. Deze opdracht om uitdrukking te geven aan onze hoop en zo die hoop in stand te houden, is deel van wat God voor ons heeft voorzien. De voortdurende verklaring van onze zekere verwachting van de komst van de Heer Jezus en de opstanding uit de dood - tot het einde van ons leven of de komst van Jezus Christus. Uit: www.derekprince.nl

Hoop is een bovennatuurlijke deugd waarbij we vertrouwensvol Gods belofte verwachten, het eindeloze geluk van de Hemel en de noodzakelijke middelen om het te bereiken. Om overtuigd te zijn van de onschatbare waarde van deze deugd, en het voortdurend in praktijk brengen ervan, is het goed om de doelstelling van onze hoop te overwegen. Het eerste doel van onze hoop is het bezit van God in de Hemel. De hoop om God eeuwig in de Hemel te bezitten is verenigd met liefde, want enkel in de Hemel zal de voltooiing en perfectie van liefde gevonden worden. Volgens de leer van de H. Thomas sluit liefde de hoop op een beloning die God heeft voorbereid voor ons in de Hemel niet uit. Want God alleen is het doel van het eeuwig geluk voor de uitverkorenen.

“Het goede waar ik op hoop,” zegt de H. Franciscus van Assisi “is zo groot dat alle lijden voor mij een plezier wordt.” Dit verlangen is een daad van perfecte liefde. De H. Thomas leert ons dat de hoogste graad van liefde wat een ziel op aarde kan bereiken is een vurig verlangen naar de Hemel, om daar verenigd te zijn met God en Hem voor eeuwig te bezitten. Kardinaal Bellarmine denkt dat in het Vagevuur er een plaats is waar zielen geen pijn door de zintuigen ervaren, maar gemarteld worden enkel omdat ze de aanwezigheid van God missen. De H. Gregorius, de H. Vincent Ferrer, de H. Brigitta en de H. Bede noemen een aantal omstandigheden op waar de zielen worden gemarteld niet op basis van hun zonden, maar omdat ze geen verlangen hadden naar de Hemel. Er zijn zielen die streven naar perfectie, maar zonder enig speciaal verlangen om de aarde te verlaten en verenigd te zijn met God. Maar sinds het eeuwig leven een kostbare schat is dat Jezus Christus voor ons heeft gekocht door Zijn dood, moeten de zielen die maar een zwak verlangen hadden later lijden hiervoor. Er zijn drie dingen noodzakelijk voor het bereiken van het eeuwig leven: de vergeving van onze zonden, de overwinning over bekoringen en de kroon van alle genaden: een heilige dood. Deze drie zaken zijn de voorwerpen van onze hoop.

De vergeving van onze zonden

Aan elke zondaar die berouw toont, belooft God vergeving. God zal een berouwvol en nederig hart niet weigeren. Het is Jezus Christus, onze Verlosser die het oordeel zal vellen, maar het zal ook onze liefdevolle Verlosser zijn die om ons te redden van de eeuwige dood, zichzelf heeft overgeleverd aan de dood, en dit nu handelt als onze voorspreker bij de Vader in de Hemel. “We moeten dus niets vrezen,” zegt de H. Thomas van Villanova, “zolang we onze zonden haten.” In de openbaringen van de H. Maria Magdalena de Pazzi lezen we dat op een dag God tot haar sprak: “Door de wraak die Ik uitwerkte op het lichaam van Mijn Zoon, veranderde Mijn gerechtigheid in genade. Zijn Bloed schreeuwt niet om wraak, zoals het bloed van Abel; het vraagt om barmhartigheid, en Mijn gerechtigheid kan zijn smeking niet weerstaan. Het bloed van Jezus bindt de handen van Gerechtigheid zodat ze niet kunnen opgeheven worden om te straffen.”

Overwinning over bekoring

Om ons overeind te houden in de genade van God is het noodzakelijk om onze hoop te plaatsen op de verdiensten van Jezus Christus, en niet te bouwen op onze eigen kracht. We moeten ons vertrouwen niet stellen op onze goede voornemens. Met Zijn hulp zullen we volhouden. Er zullen keren zijn wanneer bekoringen zo hevig zijn dat de zonde onvermijdelijk lijkt, maar dan mogen we onze moed niet verliezen en ons haasten naar de gekruisigde Jezus. Alleen Hij kan ons helpen. De Heer laat soms zo’n stormen van bekoringen toe, zodat we onze eigen zwakheid ondervinden en dat we onze miserie erkennen en “niet vertrouwen op onszelf maar in God, die de doden verrijst” (2 Kor 1:9). We moeten dan nederig om Zijn hulp vragen zodat we ons niet overgeven. Dan geeft Hij in Zijn genade ons de kracht om onze vijanden te weerstaan.

Een goede dood

We hopen op de genade van een goede dood. Het uur van de dood is voor ons de tijd van de grootste benauwdheid. Jezus alleen kan ons de kracht geven om te lijden, met geduld en verdiensten, en de beproevingen op dit laatste beslissende moment te verduren. Bij het naderbij komen van de dood hebben we meer dan ooit te vrezen voor de aanvallen van de Hel. Hoe dichter we bij ons doel komen, hoe meer de Hel er naar zal streven om te voorkomen dat we in de Hemel geraken. De Heer wenste de menselijke natuur en zijn miserie te ervaren, zodat hij beter medelijden met ons kon hebben. Op deze manier kon Onze Heer ons beter bijstaan om ons te helpen in alle bekoringen van het leven, en vooral in het uur van de dood.

Beweegredenen voor onze hoop

De eerste vinden we in de beloften die door God gedaan zijn. Op bijna elke bladzijde in de H. Schrift vinden we redenen om te hopen op de Heer. We lezen er dat God eeuwige redding belooft en de middelen om het te bereiken als je in Hem gelooft en bidt: “Amen, amen, Ik zeg jullie: als je de Vader iets in mijn naam vraagt, zal Hij het je geven.” (Joh 16:23). De beloften worden aan alle mensen gegeven zonder uitzondering. De Hemel en de aarde zullen voorbijgaan, maar de woorden en beloften van God zullen niet voorbijgaan. “Laten wij onwrikbaar vasthouden aan de belijdenis van onze hoop, want Hij die de beloften deed is betrouwbaar.” (Hebr 10:23)

De tweede beweegreden van onze hoop is het oprechte verlangen van onze Heer om ons gelukkig te maken. God houdt van alle mensen, Hij moet dus ook verlangen dat alle mensen het eeuwige geluk bereiken, want dit is het hoogste en enige goed van de mens sinds het het doel is waarom de mens is geschapen. “Maar nu, bevrijd van de zonde en dienstknechten geworden van God, oogst gij heiligheid en tenslotte eeuwig leven.” (Rom 6:22) De Heer wil niet dat iemand verloren gaat, maar dat ze boete doen en gered worden. We moeten onszelf niet veroordelen tot eeuwige verdoemenis.

De derde beweegreden is dat we de verdiensten van Jezus Christus hebben gekregen. Door onze zonden hebben we een goede reden om de eeuwige dood te vrezen, maar we hebben nog meer reden om te hopen op het eeuwig leven door de verdiensten van Jezus Christus. En ze zijn krachtiger om ons te redden dan dat onze zonden zijn om ons te vernietigen. Hij heeft de straf van God op het Kruis genageld en het uitgeveegd met Zijn Kostbaar Bloed. We kunnen dus hopen op vergeving en op eeuwige redding. Het enige dat we moeten doen is naar Jezus gaan en vragen dat Hij ons helpt. Hij is het die genade kan schenken. De verdiensten van Jezus hebben voor ons de schat van God geopend voor ons doordat Hij voor ons het recht heeft verdiend op alle mogelijke genaden die we maar kunnen wensen.

Een vierde beweegreden is de machtige voorspraak van Maria onze Moeder. De H. Bernardus zegt dat we toegang hebben door de Eeuwige Vader door Zijn Goddelijke Zoon, die de bemiddelaar is in gerechtigheid. Maar we hebben toegang tot de Zoon door Zijn heilige Moeder, die de middelares is van genade en die, door haar voorspraak voor ons verkregen heeft wat Jezus heeft verdient door Zijn dood. Alle deugden en genaden die we ontvangen van God komen tot ons door de voorspraak van Maria. Dit heeft God zo gewild. De H. Bernardus roept ons op om voortdurend ons tot Maria te wenden, omdat haar verzoeken zeker worden beantwoord. Zij is de ladder van veiligheid voor de arme zondaars. De heilige noemt Maria zijn grootste zekerheid en de enige grond van zijn hoop. Hij die deze goede Moeder liefheeft en zich onder haar bescherming plaatst kan zeggen met de H. Bonaventuur: “Ik ben verheugd want mijn vonnis op het laatst Oordeel hangt af van Jezus, mijn Broeder en op Maria, mijn Moeder.”

Eigenschappen van onze hoop

Eerst en vooral moet onze hoop vast zijn en onwankelbaar. Er is een verschil tussen menselijke hoop en Christelijke hoop. Menselijke hoop is altijd verbonden met de vrees dat degene die een belofte gedaan heeft zijn gedacht zal veranderen. Christelijke hoop, daarentegen, die kijkt naar de eeuwige redding, heeft geen twijfel of vrees dat God Zijn belofte houdt. De Heer verleent ons met plezier het eeuwig geluk, en Hij heeft het belooft aan alle die Zijn geboden onderhouden.

Ten tweede moet onze hoop enkel en alleen op God gebaseerd zijn. Dat wil echter niet zeggen dat Maria hierbuiten staat. Jezus verlangt om ons te verrijken met Zijn genaden; maar als een groot vertrouwen van onze kant nodig is om ze te verkrijgen, heeft Hij om ons vertrouwen te vergroten, ons Zijn eigen Moeder gegeven als onze Moeder en Middelares om ons te helpen. Daarom wenst Hij dat onze hoop op redding en van alle deugden en genaden in haar gesteld wordt. Door Maria te aanroepen met vertrouwen, is het niet dat we de barmhartigheid van God niet vertrouwen, maar gewoonweg dat we onze onwaardigheid  vrezen.

Ten derde moet onze hoop een actieve hoop zijn. We moeten handelen alsof het verkrijgen van onze redding volledig van onszelf afhangt, en toch al ons vertrouwen in God stellen en ervan overtuigd zijn dat we niet in staat zijn ons verlangen te bereiken. God voltooid alles door middel van Zijn genade, maar Hij verlangt toch onze medewerking. We moeten dus bidden en de Geboden van Christus navolgen.