Het verlangen een non te worden, maar geweigerd worden

Ze was nooit haar kinderdroom om in een klooster te gaan verloren. En van de tijd af dat ze eerst de Passionisten ontmoette en hoorde van de Passionist zusters voelde ze dat haar plaats bij hen was. Er was een klooster van de Orde in Corneto, Italie zo’n 250 km van Lucca, en na advies gevraagd te hebben besloot ze naar daar te gaan voor een cursus van geestelijke oefeningen en de vraag om toegelaten te worden. Ze werd geweigerd door een Moeder Overste die over Gemma’s ziekte en genezing had gehoord en ook over de buitengewone genaden die haar leven kenmerkten, en was daarom overtuigd dat zo’n mysticus (of mogelijk hysterische?) niet geschikt was voor haar contemplatieve Gemeenschap.

Het was een bittere teleurstelling voor Gemma, maar ze droeg ze moedig en geduldig. Haar biechtvader Mgr. Volpi en haar geestelijke leidsman Vader Germanus deden nog inspanningen in haar naam maar deze bleven zonder gevolg. Gemma begon zo goed ze kon het leven te leiden van een Passionist zuster buiten het klooster. Ze had reeds de gelofte van kuisheid afgelegd gedurende haar ernstige ziekte, en daar voegde ze de geloften van armoede en gehoorzaamheid aan toe met de goedkeuring van haar biechtvader. Ze droeg het Teken van de Passionisten op haar hart onder haar kledij, en bad dagelijks de Goddelijke Officie net zoals de Passionist zusters doen in koor. Ze verloor nooit de hoop tot op het einde van haar leven om hen te vervoegen, als het niet in Corneto was, dan ergens anders.

Haar hoop om een Passionist zuster te worden werd uiteindelijk gerealiseerd na haar dood. In haar eerste brief aan Vader Germanus, vooraleer ze hem had ontmoet, voorspelde ze  de oprichting van een convent van Passionist zusters te Lucca. Er was zelfs nog niet aan zo’n project gedacht op dat tijdstip, maar een jaar of twee later begon men erover te spreken. Gemma was vervuld met enthousiasme en begon te bidden en gebruikte al de invloed die in haar macht lag om de komst van de zusters naar Lucca te bespoedigen. De moeilijkheden leken met tijden onoverkomelijk, maar ze gaf de moed niet op. Gedurende het laatste jaar van haar leven was het een voortdurende gedachte en een voortdurend voorwerp van haar gebeden. Ze zocht zelfs in Lucca meer dan eens naar een plaats waar het klooster zich kon vestigen en ze stelde interesse in de materiele fondsen die nodig waren voor de oprichting. Ze hoopte nog altijd om haar roeping te vinden in het nieuwe klooster.

Maar naar het einde toe offerde ze zelfs dat op. Ze wilde enkel dat het werk voltooid zou kunnen worden: “ik vraag niet langer om een klooster binnen te gaan… Jezus heeft het habijt van een Passionist zuster op mij wachten aan de poort van de Hemel. Laat me sterven zodat het Passionist klooster kan opgericht worden.” Ze verzekerde degenen die de moed verloren dat de oprichting zou beginnen na haar dood en voltooid zou zijn in het jaar van de zaligverklaring van de H. Gabriel. Haar woorden, werden werkelijkheid, tegen alle verwachtingen in. Twee jaar na Gemma’s dood kwam de eerste kleine groep van Passionist zusters naar Lucca, en hoewel ze vele hindernissen moesten overwinnen kwam een volledige gemeenschap in het nieuwe klooster in 1908, net twee maanden nadat de H. Gabriel werd zaligverklaard. Paus Pius X had reeds het project gezegend en had als bijzonder doel gesteld dat de gemeenschap “zich zou opofferen als slachtoffers voor Onze Heer voor de geestelijke en tijdelijke noden van de kerk en van de Soevereine Paus.” Dit zou Gemma zeker vreugde gebracht hebben.

Tegenwoordig blijft het Passionisten klooster in Lucca bloeien. Gemma’s lichaam rust bij het altaar in de kleine kapel en de zusters vereren haar als stichtster en patrones van hun werk. “De Passionist zusters wilden mij niet accepteren,” zei ze, “maar ik zou willen een van hen zijn, en ik zal bij hen zijn wanneer ik dood ben.” Zo werd Gemma’s wens uiteindelijk  vervuld. “Voor redenen die onafhankelijk waren van haar wil,” schrijft een vriendin van haar, “droeg Gemma nooit een Passionisten habijt, maar ze was toch een ware Passionist. Ze was een Passionist in de ziel en ze had de geest van de Passionisten. De Orde heeft haar aangenomen. Haar klooster is opgericht en blijft groeien.” Dezelfde gedachte werd uitgedrukt door Benedictus XV in het besluit die haar Zaligverklaring voorafging: “De vrome maagd, Gemma Galgani, was niet door habijt en professie, maar ongetwijfeld door verlangen onder de religieuze kinderen van St Paulus van het Kruis gerekend.” En Pius XI verkondigde haar heroische heiligheid en feliciteerde “de zonen en dochters van St Paulus van het Kruis om het bezit van deze ware parel van heiligheid die een eer betekende voor hun Congregatie.” Gemma had zich eens beschreven als “verdwaald zoals een ziel dat is afgedwaald”: haar lang gekoesterde roeping was uiteindelijk gerealiseerd en niet veel roepingen hebben zo’n pijnlijk offer gekost.

Gemma had zichzelf geofferd aan God als een slachtoffer voor de zonden van de mensen, en haar offer was geaccepteerd.  Tot op dit punt had ze in alle lijden gedeeld met Jezus, behalve een – de laatste en grootste, de doodsstrijd, smart en kommer van Zijn laatste uren aan het Kruis. Ze had verschrikkelijk geleden in ziel en lichaam, haar lijden was in het verborgene, en haar leven was meer zoals Gethsemane dan Kalvarie. Na haar miraculeuze genezing was haar gezondheid normaal, en niemand zou gedacht hebben dat het sterke, gezonde meisje de martelingen van een levend martelaarschap doorstond. Maar het moment kwam dat haar lijden niet langer meer verborgen kon worden: het was de opoffering van het slachtoffer.

Laatste ziekte

Op Pasen 1902 was ze plotseling getroffen door een mysterieuze ziekte die met een kort interval, voor de resterende negen maanden van haar leven duurde. Ze kon geen voedsel proeven, haar lichaam onderging de meest verschrikkelijke pijn en ze was sterk vermagerd. Eerst slaagde ze er nog in om haar naar de Mis en de Heilige Communie te slepen, met de hulp van haar geadopteerde moeder en vriendin Cecilia, maar deze troost moest ze spoedig opgeven door haar verslechterde gezondheid. Dokters werden ingeroepen, maar verschilden in hun diagnose en waren verwonderd over de mysterieuze natuur van haar ziekte. Haar pijn werd nog verzwaard door de aanvallen van de duivel op haar lichaam en ziel en waren zo afschuwelijk dat ze dacht dat ze bezeten was en ze smeekte om een exorcisme te laten doen. Haar heroische leven, al de deugden die ze in praktijk had gebracht, al de goddelijke gunsten die ze had ontvangen, werden nu aan haar getoond als hypocrisie en bedrog. En gedurende al die maanden van lijden was er geen straal van goddelijke troost die haar hart bereikte. Ze bleef onophoudelijk bidden, Jezus en Maria aanroepend om bij haar te zijn in dit uur van bittere verwaarlozing. Van buitenaf hield ze zich sereen en kalm. Ze klaagde nooit over haar lichamelijk lijden behalve 1 keer toen ze fluisterde “Mijn Jezus, het is meer dan ik aankan”: maar wanneer de Zuster die op haar paste er haar aan herinnerde dat het met Gods genade is dat alles mogelijk is om te dragen, gebruikte ze de woorden nooit meer terug. Integendeel wanneer de Zuster haar eens vroeg “Als je de keuze had wat zou je kiezen: ineens naar de hemel gaan en stoppen met lijden of hier blijven en lijden voor de glorie van God?” antwoordde ze “Beter om te lijden dan naar de Hemel te gaan wanneer de pijn voor Jezus en Zijn glorie is.” Een van de religieuze Zusters van de orde van St Camillius die op haar paste gedurende haar laatste ziekte zei “We hebben voor vele zieke personen gezorgd, maar we hebben nooit zoiets gezien!”

Heilige dood

Een laatste troost bleef over voor Gemma en deze werd spoedig ontnomen. Haar conditie was jammerlijk, maar ze was temidden van toegenegen vrienden. Sommige van de dokters waren echter de mening toegedaan dat ze tuberculoze had en Vader Germanus was bang dat de kinderen van de familie blootgesteld zouden worden aan het gevaar van besmetting. Er werd beslist dat Gemma moest verhuizen. Maar de Giannini familie was er sterk tegen gekant. Maanden gingen voorbij vooraleer ze erin toestemden. Er werd een compromis gesloten en er werd een kamer gehuurd aan de overkant van de straat en er zou communicatie zijn door middel van een bel aan een koord die bij een aanpalende tuin terechtkwam. Gemma werd verplaatst op 24 februari 1903. Ze deed haar laatste offer met een kalme gelatenheid die zelfs degenen die haar het best kenden versteld deed staan. Op dit punt kon ze zeer goed zeggen : “Ik heb van alles een offer gemaakt; niets blijft voor mij over dan mij voor te bereiden op de dood.”

aan haar sterfbed

De dood was niet ver weg. Twee maand later, op Goede Vrijdag ging ze in een lange extase met uitgestrekte armen, genageld zoals ze zei met Jezus op het Kruis. Degenen die haar zagen lijden gedurende die dag en de volgende nacht wisten dat het einde nabij was. Op Stille Zaterdag werd een priester geroepen die haar de Laatste Sacramenten gaf, en dan werd Gemma overgelaten om de volle bitterheid van de eenzaamheid van Jezus op Kalvarie te proeven. Het einde kwam vredig en met een blik van vreugde op haar gezicht gaf ze haar zuivere ziel aan God een uur na de middag op Stille Zaterdag, 11 april 1903. Haar gezicht was zo mooi en vredig dat degenen die aanwezig waren het moeilijk konden geloven dat ze werkelijk gestorven was.

Gemma Galgani werd zaligverklaard door Paus Pius XI op 14 mei 1933 en heilig verklaard door Paus Pius XII op Hemelvaartsdag 2 mei 1940. Onder de menigte die de St Pietersbasiliek vulde op de dag van haar Heiligverklaring waren 1300 inwoners van Lucca met aan het hoofd hun aartsbisschop. Velen onder hen hadden haar gekend, waaronder de talrijke leden van de Giannini familie die haar hadden aangenomen. Haar jongste zuster Angelina zat naast de zuster van de H. Zita die haar als kind geleerd had en haar eerste stappen had getoond op het pad van heroische heiligheid. Het feest van de H. Gemma is op 11 april (en ook 16 mei voor degenen in de Passionist Congregatie).

"Ik heb U liefgehad, o Jezus. Verleen me U nog meer lief te hebben zodat mijn gedachten enkel naar U uitgaan, alle dagen, alle nachten, zelfs wanneer ik slaap… Ik wens dat mijn geest altijd met U praat, dat mijn ziel altijd tot U spreekt." -St Gemma Galgani

Uit : www.stgemmagalgani.com