Liefde en huwelijk gaan samen

Katholieke echtgenoten moeten in alle aspecten van het leven dat ze samen delen aandacht voor elkaar hebben, rekening met elkaar houden en werkelijk christelijke liefde en milddadigheid tonen. Dat geldt ook voor de mogelijkheid om kinderen te krijgen. De katholieke Kerk meent dat seks geen absoluut recht is maar een gave en een privilege waar mensen op de juiste manier gebruik van moeten maken. Een katholieke echtgenoot en echtgenote kunnen geen seks van elkaar eisen, maar ze hebben wel allebei recht op regelmatige intimiteit, tenzij ziekten of andere obstakels dit in de weg staan.

Maar contraceptieve seks ontneemt het echtpaar een andere mogelijkheid om hun liefde te tonen en over te dragen op een ander mens. En wie zouden er betere ouders kunnen zijn dan een man en vrouw die hebben geleerd lief te hebben?

Het is de kunst om het vertrouwen in eenvoudige medische oplossingen op te zeggen en ervan uit te gaan dat God niet meer kinderen stuurt dan dat een echtpaar kan opvoeden. Een echtpaar dat daartoe in staat is, moet echter geloof hebben, en hun geloof en vertrouwen in God zullen ze ook overdragen op elkaar en hun kinderen. Maar zonder het geloof en vertrouwen dat echtparen moeten opbouwen om hun huwelijk in stand te houden, valt hun verbintenis uit elkaar.

Door het gebruik van kunstmatige geboortebeperking en het feit dat echtgenoten zich geen zorgen meer hoeven maken over een mogelijke zwangerschap, kunnen ze elkaar gemakkelijker bedriegen. De mogelijkheid van een zwangerschap houdt veel huwelijkspartners juist alert, waardoor ze minder snel hun partner als louter seksobject zullen zien. Is het toeval dat het toenemend gebruik van kunstmatige anticonceptie samenvalt met een toename van echtelijke ontrouw en van het aantal echtscheidingen en geslachtziekten?

Wat als je niet op natuurlijke wijze zwanger kunt worden?

Hoe zit het met de andere kant van de medaille? Wat als een man en vrouw door middel van natuurlijke gezinsplanning een kind willen krijgen, maar erachter komen dat ze dat niet kunnen? Onvruchtbaarheid is een van de meest pijnlijke en hartverscheurende kruisen die een getrouwd stel moet dragen. Net zoals contraceptieve seks immoreel is omdat het liefde en leven (eenheid en voortplanting) scheidt, zo beschouwt de Kerk conceptie buiten het gewone seksuele verkeer ook als immoreel.

De Kerk leert dat het doel nooit de middelen mag heiligen. Je mag dus nooit immorele middelen gebruiken, ook niet om twee liefhebbende ouders die wanhopig graag een kind willen, een handje te helpen. Kinderen zijn een gave van God en niet een absoluut recht dat mensen kunnen opeisen. Wanneer gehuwde stellen seks bedrijven en wanneer ze kinderen willen hebben, moeten ze zich bedienen van natuurlijke middelen.

Vruchtbaarheidsverhogende middelen zijn volgens de Kerk niet per se verboden, maar ouders moeten wel beseffen dat ze de kans op meerlingen vergroten. Sommige artsen willen in dat geval nogal eens zelf voor God spelen: ‘Het is niet waarschijnlijk dat ze allemaal zullen overleven, dus laten we de foetus met de minste overlevingskansen afdrijven om de kansen van de anderen te vergroten.’ Zo’n arts zal dan een selectieve abortus uitvoeren: dood een foetus om een of meer andere te redden. Voor de Kerk is dat onacceptabel. Je mag nooit welbewust, uit vrije wil en doelbewust kwaad doen, wat voor nobel doen je ook nastreeft.

Hoewel onvruchtbaarheid bij echtparen tot veel verdriet kan leiden, houdt de Kerk staande dat de moderne wetenschap geen morele oplossingen biedt, alleen maar immorele alternatieven. Natuurlijke seks tussen man en vrouw is de enige moreel acceptabele manier om een kind te verwekken.

Wanneer de conceptie op kunstmatige wijze tot stand komt, grijpt de mens volgens de Kerk in de plannen van God in: de bevruchting is niet tot stand gebracht door de natuur, maar door mensenhanden. Daarom vindt de Kerk de volgende methoden van kunstmatige bevruchting moreel niet aanvaardbaar:

·        Kunstmatige inseminatie (KI). Het sperma van de man wordt met behulp van een apparaat bij de vrouw naar binnen gebracht. Omdat het aantal zaadcellen van de man laag is, wordt het sperma van de man vaak gemengd met donorzaad. Slechts 1 zaadcel van dit mengsel is voldoende om het eitje te bevruchten, zodat het heel goed mogelijk is dat iemand anders de genetische vader van het kind is.

·        In-vitrofertilisatie (IVF, reageerbuisbevruchting) en embryotransplantatie. Bij in-vitrofertilisatie worden verschillende eicellen in een reageerbuis of petrischaal bevrucht met een grote hoeveelheid sperma. Elk bevruchte eicel ontwikkelt zich tot een embryo, een menselijke persoon met een onsterfelijke ziel. De kliniek kiest de levensvatbaarste embryo(‘s) uit, plaatst er een of meer in de baarmoeder van de moeder en gooit de rest weg, wat volgens het katholicisme neerkomt op abortus. De Kerk gelooft dat een mens ontstaat op het moment van conceptie en dat het hoogst immoreel is een mens in te vriezen of weg te gooien, hoe klein het wezen ook is.

·        Donorzaad en donoreicellen. Deze methoden zijn verboden, omdat je ook hierbij kunstmatige middelen gebruikt om de conceptie tot stand te brengen en, wat nog erger is, omdat een van de echtelieden helemaal losstaat van de voortplanting aangezien het zaad of de eicellen van een derde persoon voor de bevruchting worden gebruikt. De donor is niet met de man of vrouw getrouwd, maar is wel degene die samen met een van de huwelijkspartners een nieuw mensenleven creeert. Dat is ook de reden waarom het katholicisme spermabanken en surrogaatmoeders als immoreel beschouwt, omdat we een van de huwelijkspartners effectief buitensluiten van de voortplanting. Bovendien komt het vaak voor dat klinieken te veel eitjes bevruchten, waarna ze de beste embryo’s selecteren. Maar de embryo’s die worden weggegooid, zijn evengoed menselijke wezens.

·        Klonen van mensen. Dit is een methode om mensen te redupliceren, en niet om een nieuw mens te verwekken. Met behulp van het genetisch materiaal van pa en/of ma wordt een gezond eitje ontdaan van alle DNA, waarna het DNA van iemand anders eraan wordt toegevoegd. Het klonen van mensen is een poging om voor God te spelen, alsof een gewone sterveling leven kan scheppen. Volgens het katholicisme is dit een gevaarlijk en moreel onaanvaardbare techniek.