Het is al weer een weekje geleden dat ik nog eens iets schreef voor mijn blog. Is er dan niets gebeurd? Bleef alles kalm op het emo-front? Euh, eigenlijk feitelijk een klein beetje wel. Maar ook meer van hetzelfde, het gewoonlijke blabla, het eentonige gezeur en het eeuwige geweeklaag. Dus... tja...
Heroppakken: Joggen: Het leven heroppakken lukt toch een heel klein beetje: op regelmatige tijdstippen loop/jog ik opnieuw; het voetstampen doet trouwens behoorlijk deugd, al is het in weer en wind want geluk met de dekselse weergoden hebben we nog niet gehad. Vandaag, in een zeldzame zonnige episode van deze donkere dag, 6 eenzame kilometers achter mijn kiezen. Voelt zo goed: toch een welgekome manier om wat gefrustreerde frustraties kwijt te geraken. Mijn mentale gezondheid vaart er ontzettend wel bij: een heerlijk gevoel, vol adrenaline en endorfines.
Uiteraard zonder hormonen komen mijn "stoere" krachten terug, dus echt vrouwelijk voelt het absoluut niet aan. Dus zo wordt mijn positief gevoel opnieuw getemperd met de grenzen van mijn mannelijke zijn en hoedanigheid. Dus genieten van het joggen, ja, maar liever als vrouw.
Ach, ... hopelijk kan ik ze snel terug beginnen nemen.
Heroppakken: Werk: De vorige week werd versierd met een heel produktieve werkweek. Ook dat voelt goed, eindelijk nog eens iets nuttigs en bijdragend aan deze gemeenschap. Goed voor mijn zwaar-onder-druk-zijnde "IK". Het EGO dat vecht voor haar bestaan en leven.
Heroppakken: Avondles: Slechte week. Ik ben gewoon niet geweest, te moe en uitgeput. Stoute Laura, dit is niet goed! Zielig van me! Soms ben ik gewoon een hopeloos individu, lui en vadsig. Dit heeft niet met mijn genderdysforie te maken. Gewoon te weinig karakter. Het luxediertje. Bah, verachterlijk. Soms haat ik mezelf voor mijn onwil tot presteren. Ondertussen maar klagen terwijl ik zelf de enige verantwoordelijke ben voor mijn daden.
Heroppakken: Lezen: Ik lees terug en veel en dat geeft me een goed gevoel. Genieten van Ernest Hemingway of George Orwell. Gelukkig heb ik dit terug herontdekt. Zeker "A Farewell to Arms", wat een prachtig boek. Heel pijnlijk, maar meesterlijk mooi geschreven. Het treurige verdriet, de flinke onzin van het donkere menselijk bestaan, het nutteloze gevecht voor het eigen overleven: het is meteen de harde confrontatie met jezelf. Elk meesterlijke literatuurstukje zou een botsing met je bestaan moeten voorstellen. Wat ben ik? Wie ben ik? Wat doe ik hier op aarde? Wat is de zin van dit alles? Hoe kan ik mezelf in deze wrede wereld mezelf ontplooien?
Shoppen: In deze koude en barre lenteweek slenterde ik nog eens rond in de Brussels Nieuwstraat: "Hallo?????? Niet doen, joh ?!?!" Tja, tegen beter weten in. Idiote dat ik ben! En dan gebeurt het: je ziet al die meisjes en vrouwen paraderen met hun kledij als vrouw. Ik, een gefrustreerde als man, jaloers op alles van vrouw is. Boos, kwaad, woest: waarom kan ik niet zoals hen zijn? Kan iemand dat uitleggen? Welk onrecht heb ik verdiend?
Oeps, weer bezig met mijn gezeur en zelfmedelijden.
Om verder te gaan: nadien ben ik met mijn teerbeminde vrouw gaan winkelen in de meeste vreselijk shoppingstad: Hasselt. Brrrrrr...ville morte. Iets actiever dan anders, iets meer nadrukkelijk wijzende op een aantal kledingstukken, maar toch. In mannenkleren rondneuzen in de Zara: het is toch niet DAT. Onwennig. misschien zelfs zielig. Eigenlijk wilde ik zelf zoveel proberen, passen, uittesten,... BONK! Opnieuw met mijn oerstomme hoofd gebotst tegen de realiteit, de alles vernietigende werkelijkheid. Boos, ... ja... opnieuw! The same old litany! Gosh!
Later bij een heerlijk en welverdiend koffietje: "Nu had ik toch wel wat meer van je verwacht tijdens het shoppen" vermeldde mijn wijze ega. Che cosa? Watte? Comment? Deze opmerking had ik nu echt niet verwacht, zelfs nog niet op gehoopt. Daar zat ik haar aante gapen met mijn mond vol tanden, sprakeloos, zonder klank... Ah zo, ze verwachtte dus een nadrukkelijkere participatie van mijnentwege. Okay, goed, next time!
Horloge: Een half weekje geleden stelde ik aan mijn allerliefste vrouw voor om eens naar een speciaal vrouwenhorloge te gaan kijken, want ik had er al heel mooie gezien en een paar in mij hoofd, nl. GO WATCHES. Vooral die onconventionele witte uurwerkjes met hun gekke bandjes droegen mijn selectieve voorkeur weg, dus wondermooie exemplaren, ... maar kiezen, ... mmmm...heel moeilijk, te veel keuze. Dus waarom niet het deskundig advies van mijn schat, dacht ik. Eerst was er de twijfende aarzeling, na wat aandringen in de loop van de volgende grijze dagen, twijfelde ze aarzelend nog wat. Nog wat concreter aarzelend aandringen wilde ze wel meezoeken en kijken, al was er twijfel in haar lieve blauwe oogjes. Hoera! Toch een kleine horde genomen. Mijn vrouw die aarzelend wil participeren aan mijn "genderdysforie", of hoe je dit ook moet noemen (ik vind de juiste omschrijving niet, mijn nederige excuses hiervoor). Een belangrijke stap dus. Langzaam maar zeker vooruitgaan. Eigenlijk sprong ik een gat in de grijze lucht toen ze meegaf om mee te willen kijken voor een horloge.
Ook al de reactie na het shoppen was eigenlijk feitelijk positief. Dus progressie, echt fantastisch.
Snelheid: Sneller mag altijd. Maar zoals eerder vermeld: geduld is een mooie deugd die ze bij me moeten uitvinden. Er is dus vooruitgang, maar wanneer ik de confrontatie ervaar met alles wat vrouwelijk is, dan bekruipt me weer een slecht gevoel van onbehagen om toch zo snel mogelijk te vooruitgaan. Maar goed. Sneller gaan, lukt toch niet zonder brokken te maken, dus beter deze langzame weg....
Terug naar de psychiater: Het aftellen om terug naar de psychiater te gaan is verlengd met 7 dagen. Hij is ziek. Jammer. Kan natuurlijk gebeuren, hopelijk gaat het goed met hem. Maar dit wil zeggen dat ik nog 30 dagen moet wachten. Niet erg, hoor. Op een weekje zal het niet aankomen.
Genderdysforie: evolutie? Mijn genderdysforie is dus niet veranderd, noch verslechterd, noch verbeterd. Identiek het/dezelfde: ik weet dus heel goed wat ik echt wil en elke nieuwe verse ochtendstonde van een goednieuwe grijsdonkere dag wordt mijn innerlijk gevoel en vrouwelijke overtuiging gesterkt. Twijfels, aarzelingen,... nergens te bespeuren. Mijn hopeloos objectief blijft hopeloos dezelfde: als vrouw leven, wonen, werken, eten, slapen, ... Ergens hoop ik na mijn zaadjesoogst in juni (hopelijk dan), terug met hormoontjes te beginnen, en mijn baard te laten doen. Okay, nieuw probleem: de baardepilatie. Hoe? Wat? Waar? Moeilijk om objectieve info te vinden. Daarom hoop op een afspraakje met een dermatoloog van het UZ Gent voor meer objective info. Het is echt een calvarietocht om dit uit te klaren, om maar te zwijgen over de prijs. Goedkoop is het niet.
Dus terug over naar mijn genderdysforie: zekerder ben ik nooit geweest. Het is geen 'folie', geen fantasie maar een realiteit waar ik naar uitkijk. De rollercoaster moet ik nog instappen: een transitie is niet echt aangevangen. Maar de innerlijk klik, de essentiele schakel in mijn klein brein is in de juiste positie gezet. Ik voel me vrouw en wil dus zo leven. In die kleine dingetjes merk ik constant mijn vrouwelijke inslag, alhoewel ik die niet kan uiten, met frustraties en onrustig slapen tot gevolg.
Ondertussen staan mijn bestelde schoenen in zak tegen de kast. Aandoen gaat niet. Wat een vreselijk gevoel: de afremming is een afgrijselijke belevenis. Ondertussen kan ik nergens heen, geen auto, dus geen shoppingdag voor mij. Tja, opnieuw ben ik aan het zeuren. Mijn prietpraat blijft hangen.
Het mannelijk juk blijft een soort gevangenis waar ik uit wil, zo snel mogelijk. Maar er is nog veel werk: een berg waartegen ik op zie. Nog veel emotionele beslissingen te nemen. Dus ik sta ergens, maar ook nergens.
Wentelen: De laatste tijd was het gewentel rondom mijn eigen medelijden en zelfbeklag zo obstruerend dat er nog maar weinig in huis kwam om mijn leven te leiden.
Genderdysforie, okay, dat het niet op schiet, ja goed. Maar stoppen om leuke dingen te doen die buiten de genderproblematiek liggen, was een brugje te ver. Maar het besef dat er buiten genderdysforie nog een leven bestaat die best wel aan genaam en prettig kan aanvoelen, was compleet met de noorderzon vertrokken.
Operatie actie: Dus er was actie nodig. Zoals in mijn vorig berichtje zal ik niet meer dagelijks iets posten omdat ik mezelf als een gefrustreerde krakende papagaai herhaalde. Steeds meer klonk ik als een 78 toerenplaat die vast bleef hangen. Een klets in mijn aangezicht en goed wakker geschud worden uit mijn zelfgeschapen nachtmerrie, met al mijn zielig geweeklaag.
Les journaux sont imprimés
Les ouvriers sont déprimés
Les gens se lèvent ils sont brimés
C'est l'heure où je vais me coucher
Vrijdagavond: kort en krachtig: Het was maar een korte verblijfje, het Anders-gewoonavondje voor de transgenders van Hasselt en omstreken. Gelukkig wat bekende vriendinnetjes tegengekomen, waarvan sommigen me echt al heel goed ondersteund hebben, waarvoor ontzettend veel dank. Dus toch heel blij dat ik geweest ben. Joepie!
Weekendje en Passies: Het voorbij weekend stond dan ik het teken om eens iets anders te doen dan te mokken en balen over mijn genderdysforie. Zo ben zowel vrijdag, zaterdag als vandaag gaan joggen (gaat echt wel beter). Voetstampend als een onwennig koe in haar nieuwe groene weide, zwalpend in het bos met Seal's Kiss from a Rose in de oortjes, vechtend met mijn omwillige lichaam, het spastisch geadem en gehijg voor elk microliter zuurstof.
Verder heb ik nog eens boek te hand genomen. Literatuur is nochtans een supergrote passie maar werd de laatste tijd wat verwaarloosd. Het deed eigenlijk feitelijk enorm deugd om aan "A Farewell to Arms" te beginnen met Ernest Hemingway's favoriete drankje, nl. mijn homemade daiquiri.
Ook mijn avondlessen wil ik opnieuw met grote motivatie aanpakken. Mijn Russisch heb ik de laatste maanden zo verwaarloosd, dat het nog moeilijk wordt om mijn jaar te redden. Een shotje Tsjaikowski en Rimski-Korsakow deze middag voedde opnieuw mijn interesse voor Moedertje Rusland, een land dat me altijd zo geboeid heeft. Vanavond wordt het tijd om een glasje heerlijke Kwas te drinken.
Mijn andere passie is in de bergen, eenzaam van de natuur genieten, klauteren en wandelen. Liefst in the middle of nowhere in de Schotse highlands of in de Engelse Lake District in de voetsporen van Coolerigde en Wordsworth. Misschien ook deze zomer de hoge Tatra in Slowakije. Het verlangen naar de bergen zwelt aan zoals gist in warm water. Ik alleen in gevecht met Gaia, de moeder der aarde, omgeven door herten, konijnen en vliegjes.
Change is gonna come: Is er dan iets veranderd? Nee, niet echt, buiten het feit mijn vrouw en ik een goed maar pijnlijk gesprek hebben gehad op vrijdagavond. Enkele dingen zijn wel duidelijker geworden. Opnieuw een bewijs dat we echt wat meer met elkaar moeten praten... dat ik zoveel van haar hou!!!!!!!!
Limportant cest la rose
Limportant cest la rose
Limportant cest la rose
Crois-moi
Maar vooral ikzelf moest mij leven heroppakken. Het gedraal en gewentel rondom mijn problemen, was mijn eigen verandwoordelijkheid. Je maakt van je leven wat je zelf wilt. Gosh, wat ben ik blij dat existentialisme van Sarte me op tijd en stond van pas komt, anders was ik er niet meer geweest.
Suis-je meilleure suis-je pire
Qu'une poupee de salon
Je vois la vie en rose bonbon
Poupee de cire poupee de son
Mes disques sont un miroir
Dans lequel chacun peut me voir
Je suis partout a la fois
Brisee en mille eclats de voix
30 dagen: Oh ja, nog 30 dagen, wachten om het aan mijn psychiater nog eens uit te leggen, maar hier lig ik niet meer wakker van. Het probleem is duidelijk, de richting staat vast: it's time to live and enjoy life.
Minder berichtjes op mijn blog en tweede coming-out
Troosteloze dag, mist en bewolkt, koud en grijs. Ik heb besloten om wat minder berichtjes op mijn blog te plaatsen. Meestal herhaal ik mezelf met mijn geweeklaag en gezeur: echt iets nieuw en constructief vertel ik toch niet op dit ogenblik. Bovendien dreig ik mezelf steeds opnieuw te wentelen in zelfmedelijden en zelfbeklag, dat het heel pathetisch wordt. Het steeds herhalen dat ik me niet goed voel omdat er geen vooruitgang is of om een ander probleempje, wordt saai en vervelend. Mijn zuurheidsgraad stijgt met de dag, terwijl ik toch wel in se een vrolijk en blij persoon ben. Mijn cirkelideetjes zijn dus niet boeiend genoeg voor de lezer(es) en ik geloof dat het duidelijk is hoe ik me voel en wat mijn problemen juist zijn.
Gisteren heb ik de volgende persoon ingelicht over mijn GID, wat toch wel moeilijk ging. Maar hoera! Hij is een van mijn beste vrienden, en vatte het goed op. Olé! Opnieuw een stapje gezet. Brava! Het was wel een pak van mijn hart en luchtte enorm op. Splendida! Nu dus richting volgende stap. Stunning! Nog 32 dagen wachten vooraleer ik de psychiater terugzie. Oh Gosh! Marrant! N'est-ce pas?
Ook goed: vandaag is het mijn geluksdag vol zwaveldampen. Vrijdag 13 april, dan komt Belzebub me halen om met Lucifer te dineren ;-)
Sad day, raining all the time. watched the trees outside and the falling rain drops. Very cloudy sky, some tiny birds flying around, fighting each other, the struggle for life or shouldn't it be the struggle of life. Nothing on the telly, boring day, spending and wasting my time on the internet.
Perhaps a DVD or Blu Ray, but again, don't want to do that. Will probably fall asleep on the sofa. So this is not an option. What else can I do to give this crap day an exciting twist?
Listening to music, just passing this boring and sad day. No excitement today, all the Easter bunnies are gone, some eggs left over, but I am not into eating chocolate at the moment.
Sleeping? Can't do that. Would stare at the ceiling all the time, thinking what I can/would do. Blame myself. It is me,
Alcohol? A possibility! But wouldn't be a good idea in my current mental state. So skip alcohol. Next stupid idea!
Conclusion: listening to music, surfing on the internet without a purpose or goal. Just boringly active, in accordance to my mental state. Depressed? No, not at all, just in a lower mood, wee bit negative,
What else would I enjoy? Dunno. Laura Marling's voice, some sad songs, unhappy stories, bad-ending films. Just texted a sibling - no answer. Even my family is ignoring me. Gosh, my family, my pretty family...
Another great option! Tears and crying, blaming this senseless life? Again? All this complaints and self compassions, it's better to end this. Crying won't help my situation. ... Next!
I really don't know. A good novel? Not now, don't wanna read. A poem? From Yeats perhaps? Nope, not in the mood too for poems.
So, music is the only option, together with gazing the garden, scanning for fighting birds and hungry cats. Enjoy the sole flower.
Feeling a woman now? Feeling just nothing, I am mute for feelings and emotions, lack of empathy, shortage of coping mechanisms. No male senses too.
Let's finish with a transsexual cliche: would like to listen to Antony and the Johnsons. Cool? No? Yes? Dunno!
Ik heb dit liedje dikwijls afgespeeld, omdat het toepasbaar is op alle dromen die je wil bereiken. Het is Jacques Brel ten top, een sublieme ode aan de moeilijke weg die je moet afleggen om een bepaald doel te halen. Of het een gouden medaille is of je diploma. Je moet vechten om je wensen te verwezenlijkingen. Dit lied snijdt door merg en been, bezorgt je kippenvel maar zet je ook aan om te werken aan je dromen want ze zijn bereikbaar. Plots wordt de optie zelfmoord een gigantisch slecht alternatief. Met andere woorden: van dit lied blijf je in leven en kijk je je toekomst met een groter optimisme tegemoet.
Rêver un impossible rêve Porter le chagrin des départs Brûler dune possible fièvre Partir où personne ne part
Aimer jusquà la déchirure Aimer, même trop, même mal, Tenter, sans force et sans armure, Datteindre linaccessible étoile
Telle est ma quête, Suivre létoile Peu mimportent mes chances Peu mimporte le temps Ou ma désespérance Et puis lutter toujours Sans questions ni repos Se damner Pour lor dun mot damour Je ne sais si je serai ce héros Mais mon cur serait tranquille Et les villes séclabousseraient de bleu Parce quun malheureux
Brûle encore, bien quayant tout brûlé Brûle encore, même trop, même mal Pour atteindre à sen écarteler Pour atteindre linaccessible étoile.
Joggen ging vandaag beter, buiten het feit dat het berekoud was maar de beentjes deden het niet slecht. Maar mijn hoofd is minder tevreden en uit dit via hoofdpijn, ook mijn maag vond de op en neergaande beweging tijdens het lopen minder prettig wat me natuurlijk misselijkheid bezorgt. Verder niets speciaals. Een saaie dag en nog veel werk voor de boeg: morgen moet ik een aantal dingen af hebben.
Genderdysforie is dezelfde, zelfs op een Paasmaandag. ;-) Alhoewel, ik was weer vroeg wakker: the same old story: piekeren en nadenken. Er komt geen einde aan. Bovendien nog wat gezeur op de diverse fora neergepend: wie er scherpe opinies op nahoudt, moet maar in de 'klappen' delen; gelukkig zijn het heel verstandige mensen die me scherp houden en wat tegenwerk bieden: daar hou ik wel van en brengt leven in de brouwerij.
Ze snapt het nog steeds niet. Mijn oude mannelijke 'ik' zal verdwijnen, waarom ze dan steeds moet beginnen over nieuwe (mannen)schoenen of -broek voor de zomer. Is de hele coming-out dan voor niets. Of mag ik niet vooruitgaan. "Wat ga je doen? In je vrouwenschoenen naar je werk gaan?" Elk stuk optimisme werd op dat ogenblik de grond ingeboord. Moedeloos liep ik mijn hoofd hangen. Ze snapt er geen snars van.
Ondertussen kan ik niet slapen. Te tobben over mijn toekomst. Kwaad en ontgoocheld dat ik ben! Waar moet ik heen? Waar is mijn stukje privéleven? Ben ik 5 minuten op de WC, geklop: "Ben je daar?"; 5 minuten luchtje scheppen: "Waar ben je geweest?"; ben ik 10 minuten muziek aan het luisteren: "Kom je niet bij naar TV kijken?"; surf ik op internet, gaapt ze mee. In onze slaapkamer is geen hoekje veilig, geen privacy, mijn schoonmoeder moeit zich zelfs met de positie van mijn tandstokers. Is een plekje voor mezelf, een eigen half uurtje dan zoveel gevraagd?
Oh ja, ik had een privéplekje, mijn auto, maar een mechanisch mankement heeft me dit laatste stukje voor mezelf ontnomen.
Dus zit ik hier ... als man. Geen seconde van mijn leven voor mezelf en mijn vrouw die het niet door heeft ondanks mijn coming-out, infobrochures, mijn blog (die ze niet wil lezen), de hints. Geen kansen om me als vrouw uit te drukken. Dit kan echt niet verder gaan.
Steeds minder kan ik uiten, steeds meer kapsel ik me in. Cocooning. Opgesloten in mijn eigen wereldje van frustraties, gemiste kansen en onbegrepenheid.
Ik ben het beu. Vanaf nu zal ik een tandje bijsteken. De voorzichtige aanpak heeft gefaald. De geleidelijkheid werkt niet. Ik moet haar meer op de feiten drukken: "Dit ben ik, ... mezelf, ... niet die man, maar die vrouw, ... Laura. Zo wil ik verder leven en ja, ik zal in vrouwenschoenen gaan werken. Nee, niet volgende week, maar wel bij mijn coming-out op het werk, ... ergens in oktober-november."
Goede Vrijdag en Xenofon achterna, mijn tocht van de Tienduizend
Dies Passionis Domini oftewel Goede Vrijdag: de Gezalfde of de Christos wordt aan het kruis genageld na een publieke vernedering, ter verlossing van onze zonden. Vreemde symboliek, toch?
Een mens wordt ondertussen al eens knettergek. De Verlossing is nog ver af, maar liefst niet via een kruisiging. Aan zelfkastijding doe ik niet mee.
Een verrijzenisje misschien? Absoluut, zoals een fenix, in een toffe vrouw. Maar zonder stigmata, zonder te moeten heen gaan. Maar mét hormoontjes, borsten, heupen en vagina.
Eloi, Eloi, Lama Sabachtani? Ondanks omringd, toch eenzaam voelen, verlaten, gisteren op Witte Donderdag, toen wijn Bloed werd en brood een Lichaam.
De kraaiende Haan, na een driemalige ontkenning. Hallo? Ik ben Petrus niet. Ik ontken niets, ik weet juist wat ik wil. Dat ze op zo een onbetrouwbaar figuur de Kerk hebben gebouwd. Een man dan nog. Een vrouw weet tenminste wat ze wilt. Ach ja, de Bijbel, allemaal mannenpraat.
Maar vandaag voel ik het zo sterk: ik ben een meisje, een vrouw. Het weggedrukte Ego herleeft, ik ben zo zeker van mezelf (weg twijfels), mijn wedergeboorte, ma renaissance, il mio rinascimento, mein Wiedergeburt. Ik wil me uiten, uitdrukken, expressioneren, laten gelden
Nog 39 dagen voor mijn tweede visite aan de psychiater. Hoop doet leven, mijn brein is terug. De tocht voorwaarts wordt verder gezet. Hopelijk richting verlossing en eindpunt: Thalatta, Thalatta zoals Xenofon en zijn 10,000 riepen bij hun eindbestemming na een moeilijke tocht.
Mijn Thalatta is nog ver, maar ik spiegel me aan Xenofon. Als zijn mannen het kunnen, dan ik het zeker als vrouw, eindstation van deze trein.
Een mens wil al eens vooruitgaan. Ter plaatse trappelen en stilstaan is geen echte karaktertrek van de huidige westerse mens, tenzij die enkelingen in een zenmodus. Vermits ik ook een product van deze schizofrene neoliberale ratrace ben, wil ik ook voorwaarts. Maar welke richting?
De gemiddelde westerling mag dan besluiteloos aan keuzestress onderuitgaan, ik weet welke richting ik uit moet. Het ligt daar, ginder, achter die hordes, een eindje hiervandaan en vooral heel bereikbaar! Ik ken dus ook mijn eindpunt, de bestemming van mijn voorwaartse neigingen. Helaas zijn er vele hindernissen, een soort survival parcours met diverse obstakels, hoge en lage, kleine en grote, afschrikwekkende en gemakkelijke. Blijkbaar komen er ook altijd bij. Stemt me ongelukkig! Gaan er weg? Ja, maar alleen de gemakkelijksten. Verdomme toch!
Thans ga ik niet snel genoeg voorwaarts. Geen stroomversnellingen zoals een beekje. Eerder een vertraging: een stilstaand vennetje, obstakels die mijn voorgaande beweging hardnekkig de das om doet. Ja, er zijn van die griezelige saboteurs op pad.
Maar ik ben de hardnekkigheid zelve, een kauwgom op een hiel, ik geef niet af, en versaag niet. Ik moet en zal mijn bestemming bereiken: Voorwaarts dus! Liefst binnen 2 jaren. Geen uitstel, geen afstel. Wie me blokkeert en saboteert, zal zijn/haar in hun memorie gegrifte beste dag meemaken.
Mijn bestemming dus: voltijds en altijd en overal als vrouw leven en bewegen. Niet binnen 10 jaar. Mijn ritje mag geen NMBS-allures krijgen. Een aankomst op tijd: dit is niet alleen een verlangen maar ook een eis, met de vuist op tafel. Dus deadline december 2013. Als een wervelde storm, een alles opslorpende orkaan, recht op mijn doel af. Een snelle vervelling, op weg naar mijn ware IK.
Maar er zitten vertragingen op de rit, ruis op mijn traject: menselijke vertragingen, emotionele vertragingen, praktische vertragingen. Met andere woorden, ik zit niet meer op het geplande traject. Oeps Kleine correctie, wel op de geplande, maar er zit veel vertraging op. Wat? Een Vertraging? Neen, duizend keren Neen! Het lijkt eerder op een totale stilstand, mijn wortels zijn bijna la geschoten: de voorwaartse beweging is foetsie.
Binnen 40 dagen (hoe symbolisch, toch voor de katholiekjes onder ons) ga ik weer op stap bij de psychiater in Gent. Wat moet ik hem uitleggen? "Sorry dokter, geen progressie, niet van mening veranderd, hoor dokter Hallo? Ik ben geen spijtoptant. Maar je weet het wel, dokter. Die kleine dingetjes en plots: stilstand En die hormonen: ja, ik ben die gestopt, dokter Nee, hoor, niet van gedachte veranderd, echt niet Ik mis de hormoontjes enorm Maar ja, de omgeving, inspraak geven dus voorlopig geen hormoontjes, dokter toch niet voor de zaadcel-oogst " Dus stilstaan: op zijn NMBSs, In the Middle of Nowhere. Geen vooruitgang. Gosh, op die manier ben ik nog niet wie ik wil zijn wanneer ik op pensioen ga. (Opgelet: mijn generatie ga mogen travakken tot ons 70ste: inderdaad de factuurtjes van de huidige hangmatgeneratie moeten betaald worden).
Een accelerator: dit heb ik nodig: een CERN-toestel, een deeltjesversneller. Misschien ben ik wel het ontbrekende Higgs-deeltje ;-) A firm push into womanhood. Liefst met een turbo, een raketmotor: richting eindbestemming.
Dus dit weekend neem ik opnieuw een initiatief: richting womanhood en mezelf. En zo snel mogelijk terug aan de hormoontjes, zodat ik me beter voel, vrouwelijker, echter, meer mezelf. Ah-a! Initiatief nemen, wat een Sartriaanse benadering. Het leven in eigen handen nemen ... bijna pathetisch, een echte existentialist. Maar toch. Het zal van mezelf moeten komen: het is mijn leven, dus ik zal het zelf moeten doen.
Waarom die voorwaartse neiging? Wat een ongeduldig mens ben ik toch? Kinderen sterven van honger in Niger: en ik ben aan het zeuren over mijn voorwaartse beweging. Verachterlijk! N'est-ce pas?
Waarom dus? Het is de klik, het plotse besef: wie ik ben, wat ik ben, hoe ik wil leven! Hihihi de klik????? Komaan seg, de klik was er al 6 jaar geleden, je hebt er niets aan gedaan, maar nu moet het snel gaan Hoe noemen ze dit? Belachelijke mens!!
De tweede klik: mijn mini-RLEtje, mijn tiendaagse beleving als voltijdse vrouw. De fantastische ervaring, ergens in maart van 2011. Mijn Eye-Opener: de bliksemschicht zoals bij Paulus. Mijn manheid ben ik echt wel beu, zelfs kotsbeu. Laat me dus zijn wie ik echt ben. Anders is de definitieve exit heel naderbij.
Ik beken! Ik hou veel van schoenen en handtassen. Misschien nog lichtjes uitgedrukt. Eerder een obsessie. Ze kunnen zo ontzettend mooi zijn. Je krijgt er rillingen van. Ze maken of breken een vrouw. Een vrouw met de perfecte schoen en tas... schitterend.. niet? Gisteren was het bijna zo ver. Die handtas van Longchamp....die spookt nu door mijn hoofd, ... eerlijk... de prijs ook Wat kan ik er aan doen ?
Eigenlijk feitelijk heb ik er helemaal geen zin in om over het te beginnen maar gisterenavond werd ik dan toch geconfronteerd met mijn eigen limieten en de afschuwelijke opofferingen. Zonder in details te treden, de muur was behoorlijk hard. De sterretjes van de botsing bleven maar rond mijn veelgeplaagde hoofd tollen. Ik voelde me gedegradeerd tot een bezoeker, een onbenullig iemand, een onnuttige toeschouwer, niet de persoon die in deze omstandigheden aan de knoppen en de regie zit. Weggestuurd, buitengezet, afgeweerd: netjes bij de anderen, bij zij die er niets van kennen, bij de toeschouwers, genietende van het spektakel. Wie en wat ben ik dan? Ik kon absoluut niet doen waar ik me goed in achtte want in deze affaire ben ik geen nul, noch zomaar een persoon, maar iemand met kennis van zaken, duizenden keren gedaan, mét toewijding en passie. Ik ben al het ware zo geprogrammeerd.
Het was een confrontatie met mijn problematiek, mijn genderdysforie. Nee, niet dat ik twijfel, helemaal niet. Maar het zijn de belangrijke opofferingen, het pijnlijk afgeven en afstaan van de regie die ik vroeger in handen had. Mijn job, waar ik ontzettend veel van hield, ook mijn passie: dag en nacht. Nee, dit kan ik niet meer doen. Wie wil een transseksueel in het type werk dat ik vroeger deed.
Mijn huidige job is weliswaar boeiend, en afwisselend, met fantastische collegae maar in essentie ben ik er niet voor opgeleid. Een combinatie zou een droom zijn, maar is waarschijnlijk niet mogelijk. Dus zit ik vast: mijn gevoelens en mijn professionele voorbestemming. Onverenigbaar.
Maar ik moet wachten. Daarom wil mijn transitie zo snel mogelijk afhandelen, de korte pijn, dat ik verder kan. Maar de volgende afspraak in Gent ligt nog 42 dagen voor me. Ook de coming-out moet in essentie nog gebeuren, behalve bij mijn allerliefste vrouw. Maar concreet sta ik nergens.
Dus het rotte gevoel overheerst. Eigenlijk weet ik wat ik exact wil. Maar waarschijnlijk nooit bereikbaar. In welke situatie ben ik toch beland?
Een prachtige tekst over oordelen en veroordelen. Van toepassing op de buitenwereld en de relatie met de transgendergemeenschap. De oor- en vooroordelen, de clichés en de geslotenheid. We zijn er allemaal slachtoffer maar ook de bediener van. Niemand ontsnapt. Maar dit betekent niet dat we met de pakken moeten blijven zitten. Respect en openheid zijn de sleutelwoorden, maar je hoeft het daarom niet altijd eens te zijn. Helaas misbruiken extremisten deze sleutelwoorden in hun voordeel om ze juist te vernietigen.
Als atheiste vind ik dit een van de sterkere Bijbelse teksten.
Liefs,
Laura
Mattheus 7
1 Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt.
2 Want met welk oordeel gij oordeelt, zult gij geoordeeld worden; en met welke mate gij meet, zal u wedergemeten worden.
3 En wat ziet gij den splinter, die in het oog uws broeders is, maar den balk, die in uw oog is, merkt gij niet?
4 Of, hoe zult gij tot uw broeder zeggen: Laat toe, dat ik den splinter uit uw oog uitdoe; en zie, er is een balk in uw oog?
5 Gij geveinsde! werp eerst den balk uit uw oog, en dan zult gij bezien, om den splinter uit uws broeders oog uit te doen.
Jippy, mijn schoenen zijn aangekomen en ze zijn zo mooi. Maar liefst 3 paar. Schoeiselgewijs ben ik gewapend voor de zomer. Ik moet alleen nog ballerinaatjes hebben, en zomerkleren! Zaterdag wilde ik shoppen maar het wordt barkoud. We zullen zien...
Maar ik ben echt zo gelukkig met mijn schoenen, prachtig, superstijlvol en vrouwelijk.... Ja, ik heb een schoenenfetisj.
Toch nog een leuke dag gehad na al mijn negatieve hersenspinselen.
Oh ja, ik heb de daad bij het woord gevoerd. Mijn Facebook account is gedesactiveerd.
Boos, kwaad en woest op alles en nog wat...gaande van mijn veters tot mijn WC-bezoek. Geen honger. Koud weer voorspeld voor zaterdag. Verfoei mezelf, verwens de hele wereld. Lachspieren zijn in staking. Lastig op alles en iedereen.
Toen Narcissus zichzelf in een meertje zag en stante pede verliefd werd op zijn eigen prachtig evenbeeld, verdronk hij toen zijn eigenliefde te enthousiast werd en teveel vooroverboog om in het water te sukkelen. De term Narcisme is geboren. Eigenliefde heeft een uitleg.
Inderdaad, ik zit veel op Facebook (Twitteren doe ik niet), nog erger, ik zit ook veel op internetfora en mijn blog. Heb ik dan niets beter te doen? Soms heb ik het gevoel dat ik mezelf graag bezig hoor: ik ben dus een Narciste. Deze hele blog draait om mijn persoontje, het 'IK'. Kortom: het op straat gooien van mijn diepste gedachten en gevoelens: is dit Narcisme? Wie heeft er boodschap aan? Dit lijkt toch op eigenliefde, het sublimeren en cultiveren van mezelf of het 'IK' als centrum van het universum? Het uitvoerig beschrijven van mijn zielenroeselen vol zelfmedelijden en zelfbeklag moet toch het hoogtepunt van mijn egocentrisme zijn?
Wat met alle anderen die de idiootste ideeën lanceren op Facebook, Twitter en internetfora? Zij moeten zichzelf toch wel gaarne bezig horen? Zijn zij ook niet verliefd op zichzelf zoals Narcissus? Is de hele maatschappij niet übernarcistisch?
Mijn genderdysforie is op zich al een vorm van Narcisme, Individualisme en Egocentrisme. Het willen van een SRS, FFS en HRT is de fysische handdruk van mijn übernarcisme, het sublimeren van mezelf tot een goddelijk status die mijn eigen schepping tot mijn eigen creatie herleidt.
Zijn we ooit zo niet geweest? Zijn we ooit met belangrijke dingen beziggeweest in plaats van met onszelf, ons eigen 'IK'? De Grieken hebben het individualisme "uitgevonden". Denken was geboren, de filosoof, de sportman, de schrijver, de dichter, het theater,... De Romeinen copieerden ze naar hartelust. Echt origineel waren ze niet. Maar hun individualisme bracht mooie dingen voort: Horatius, Catullus, Vergilius, Seneca... Toen kwam de Kerk, voor wie het individu een gevaar was. Een autonoom denkend mens was een gevaar voor wie het Evangelie de Enige waarheid was. Dus het egocentrisme verdween. Weggeborsteld in de geschriften, ergens bewaard in een klooster. In de middeleeuwse kunst kennen we niet altijd de kunstenaar want dat zou het individu in de belangstelling brengen. Zo is Reynaert de Vos door Willem die Madoc maakte, geschreven. Maar we kennen Willem niet! Toen kwam de Rinascente, Michelangelo, Petrarca en Boccaccio: het Griekse ideaal werd uit de kast gehaald. Het individu was herboren. Het Narcisme ook: wat anders is de Davide van Michelangelo de uitdrukking van. Het egocentrisme van de mens: de kunstenaar op een pedestal, de smeekbede voor fans en bewondering. Het mooiste kunstwerk van het universum is de sublimatie van de eigenliefde. Narcisme als kunstwerk.
Toen kwam de Enlightment, Franse Revolutie, Rechten van de Mens en algemeen stemrecht. Het geboortrecht werd afgeschaft, de laatste instantie die het individu wilde wegvegen, verloor zijn geloofwaardig door de narcistische drang van het individu. Het Narcisme begon zijn opmars tot de laatste mens besmet werd.
Thans wordt de Narcist op al zijn wenken bediend. Zeuren en larieverkopen alsof je het centrum van de wereld bent: Facebook, Twitter, Bloggen en internetfora: je eigenliefde kan je 24 op 24, 7 op 7, fulmineren, sublimeren, cultiveren, potverteren en massacreren.
En ik dan? Ik doe rustig mee aan de narcistische carrousel, het gezeik van zelfmedelijden en zelfbeklag, het cultiveren van mijn lijden, leed, pijn en angsten. Ik ben fysiek een man, voel me een vrouw, ik wil ook fysisch een vrouw worden, het hele traject aflopen, mijn dolgedraaide narcistische gevoelens achterna.
Wat als ik het zou doen? De transitie? Zelfmoord! Opnieuw de expressie vol met egocentrisme en narcisme.
Is Narcisme nodig? Sommigen dat eigenliefde essentieel is het menselijk overleven. Maar toch niet op de schaal zoals mijn cultivatie van mijn problemen, het persoonlijk gezeik dat ik overal moet rondstrooien, het eigengelijk verdedigen alsof ik het wiel heb uitgevonden, het uitdragen van zelfmedelijden en het centraliseren van mijn genderdysforie, mijn leven en mijn toekomst.
In bed met migraine, hoofdpijn, gebonk in mijn brein...waarschijnlijk allemaal supratentorieel...maar genoeg om mezelf af te sluiten van licht en klank. Geen honger.
Alleen hoofdpijn, uiteraard slecht geslapen, want dit hoort erbij...
Zalig weer, zonnig...... Maar ik loop rond in een korte broek, ..... wat wil ik zo graag in een rokje of jurkje rondlopen. Een korte broek voelt zo kunstmatig... Dit ben ik niet, nooit geweest...
Kleine dingen maken mijn leven zo hard. Het is eigenlijk absurd omdat het alleen meer over een kledingstuk gaat...maar het is meer uiteraard.... het is het symbool van mijn " vrouwelijke zijn"
Ik ben nog eens gaan joggen. Een ramp.....Alle kracht was weg. Ik geraakte geen meter ver. De hormoontje hebben hun werk gedaan, naast het stilliggen sinds september vorig jaar. Langzaam opbouwen.... Vandaag van de zon proberen te genieten.... moeilijk.... ik erger me weer aan van alles...
Misschien mijn home made Strawberry Daiquiri nog eens bereiden en van het rietje nippen.....
Shoes can make my day
