Sad day, raining all the time. watched the trees outside and the falling rain drops. Very cloudy sky, some tiny birds flying around, fighting each other, the struggle for life or shouldn't it be the struggle of life. Nothing on the telly, boring day, spending and wasting my time on the internet.
Perhaps a DVD or Blu Ray, but again, don't want to do that. Will probably fall asleep on the sofa. So this is not an option. What else can I do to give this crap day an exciting twist?
Listening to music, just passing this boring and sad day. No excitement today, all the Easter bunnies are gone, some eggs left over, but I am not into eating chocolate at the moment.
Sleeping? Can't do that. Would stare at the ceiling all the time, thinking what I can/would do. Blame myself. It is me,
Alcohol? A possibility! But wouldn't be a good idea in my current mental state. So skip alcohol. Next stupid idea!
Conclusion: listening to music, surfing on the internet without a purpose or goal. Just boringly active, in accordance to my mental state. Depressed? No, not at all, just in a lower mood, wee bit negative,
What else would I enjoy? Dunno. Laura Marling's voice, some sad songs, unhappy stories, bad-ending films. Just texted a sibling - no answer. Even my family is ignoring me. Gosh, my family, my pretty family...
Another great option! Tears and crying, blaming this senseless life? Again? All this complaints and self compassions, it's better to end this. Crying won't help my situation. ... Next!
I really don't know. A good novel? Not now, don't wanna read. A poem? From Yeats perhaps? Nope, not in the mood too for poems.
So, music is the only option, together with gazing the garden, scanning for fighting birds and hungry cats. Enjoy the sole flower.
Feeling a woman now? Feeling just nothing, I am mute for feelings and emotions, lack of empathy, shortage of coping mechanisms. No male senses too.
Let's finish with a transsexual cliche: would like to listen to Antony and the Johnsons. Cool? No? Yes? Dunno!
Ik heb dit liedje dikwijls afgespeeld, omdat het toepasbaar is op alle dromen die je wil bereiken. Het is Jacques Brel ten top, een sublieme ode aan de moeilijke weg die je moet afleggen om een bepaald doel te halen. Of het een gouden medaille is of je diploma. Je moet vechten om je wensen te verwezenlijkingen. Dit lied snijdt door merg en been, bezorgt je kippenvel maar zet je ook aan om te werken aan je dromen want ze zijn bereikbaar. Plots wordt de optie zelfmoord een gigantisch slecht alternatief. Met andere woorden: van dit lied blijf je in leven en kijk je je toekomst met een groter optimisme tegemoet.
Rêver un impossible rêve Porter le chagrin des départs Brûler dune possible fièvre Partir où personne ne part
Aimer jusquà la déchirure Aimer, même trop, même mal, Tenter, sans force et sans armure, Datteindre linaccessible étoile
Telle est ma quête, Suivre létoile Peu mimportent mes chances Peu mimporte le temps Ou ma désespérance Et puis lutter toujours Sans questions ni repos Se damner Pour lor dun mot damour Je ne sais si je serai ce héros Mais mon cur serait tranquille Et les villes séclabousseraient de bleu Parce quun malheureux
Brûle encore, bien quayant tout brûlé Brûle encore, même trop, même mal Pour atteindre à sen écarteler Pour atteindre linaccessible étoile.
Joggen ging vandaag beter, buiten het feit dat het berekoud was maar de beentjes deden het niet slecht. Maar mijn hoofd is minder tevreden en uit dit via hoofdpijn, ook mijn maag vond de op en neergaande beweging tijdens het lopen minder prettig wat me natuurlijk misselijkheid bezorgt. Verder niets speciaals. Een saaie dag en nog veel werk voor de boeg: morgen moet ik een aantal dingen af hebben.
Genderdysforie is dezelfde, zelfs op een Paasmaandag. ;-) Alhoewel, ik was weer vroeg wakker: the same old story: piekeren en nadenken. Er komt geen einde aan. Bovendien nog wat gezeur op de diverse fora neergepend: wie er scherpe opinies op nahoudt, moet maar in de 'klappen' delen; gelukkig zijn het heel verstandige mensen die me scherp houden en wat tegenwerk bieden: daar hou ik wel van en brengt leven in de brouwerij.
Ze snapt het nog steeds niet. Mijn oude mannelijke 'ik' zal verdwijnen, waarom ze dan steeds moet beginnen over nieuwe (mannen)schoenen of -broek voor de zomer. Is de hele coming-out dan voor niets. Of mag ik niet vooruitgaan. "Wat ga je doen? In je vrouwenschoenen naar je werk gaan?" Elk stuk optimisme werd op dat ogenblik de grond ingeboord. Moedeloos liep ik mijn hoofd hangen. Ze snapt er geen snars van.
Ondertussen kan ik niet slapen. Te tobben over mijn toekomst. Kwaad en ontgoocheld dat ik ben! Waar moet ik heen? Waar is mijn stukje privéleven? Ben ik 5 minuten op de WC, geklop: "Ben je daar?"; 5 minuten luchtje scheppen: "Waar ben je geweest?"; ben ik 10 minuten muziek aan het luisteren: "Kom je niet bij naar TV kijken?"; surf ik op internet, gaapt ze mee. In onze slaapkamer is geen hoekje veilig, geen privacy, mijn schoonmoeder moeit zich zelfs met de positie van mijn tandstokers. Is een plekje voor mezelf, een eigen half uurtje dan zoveel gevraagd?
Oh ja, ik had een privéplekje, mijn auto, maar een mechanisch mankement heeft me dit laatste stukje voor mezelf ontnomen.
Dus zit ik hier ... als man. Geen seconde van mijn leven voor mezelf en mijn vrouw die het niet door heeft ondanks mijn coming-out, infobrochures, mijn blog (die ze niet wil lezen), de hints. Geen kansen om me als vrouw uit te drukken. Dit kan echt niet verder gaan.
Steeds minder kan ik uiten, steeds meer kapsel ik me in. Cocooning. Opgesloten in mijn eigen wereldje van frustraties, gemiste kansen en onbegrepenheid.
Ik ben het beu. Vanaf nu zal ik een tandje bijsteken. De voorzichtige aanpak heeft gefaald. De geleidelijkheid werkt niet. Ik moet haar meer op de feiten drukken: "Dit ben ik, ... mezelf, ... niet die man, maar die vrouw, ... Laura. Zo wil ik verder leven en ja, ik zal in vrouwenschoenen gaan werken. Nee, niet volgende week, maar wel bij mijn coming-out op het werk, ... ergens in oktober-november."
Goede Vrijdag en Xenofon achterna, mijn tocht van de Tienduizend
Dies Passionis Domini oftewel Goede Vrijdag: de Gezalfde of de Christos wordt aan het kruis genageld na een publieke vernedering, ter verlossing van onze zonden. Vreemde symboliek, toch?
Een mens wordt ondertussen al eens knettergek. De Verlossing is nog ver af, maar liefst niet via een kruisiging. Aan zelfkastijding doe ik niet mee.
Een verrijzenisje misschien? Absoluut, zoals een fenix, in een toffe vrouw. Maar zonder stigmata, zonder te moeten heen gaan. Maar mét hormoontjes, borsten, heupen en vagina.
Eloi, Eloi, Lama Sabachtani? Ondanks omringd, toch eenzaam voelen, verlaten, gisteren op Witte Donderdag, toen wijn Bloed werd en brood een Lichaam.
De kraaiende Haan, na een driemalige ontkenning. Hallo? Ik ben Petrus niet. Ik ontken niets, ik weet juist wat ik wil. Dat ze op zo een onbetrouwbaar figuur de Kerk hebben gebouwd. Een man dan nog. Een vrouw weet tenminste wat ze wilt. Ach ja, de Bijbel, allemaal mannenpraat.
Maar vandaag voel ik het zo sterk: ik ben een meisje, een vrouw. Het weggedrukte Ego herleeft, ik ben zo zeker van mezelf (weg twijfels), mijn wedergeboorte, ma renaissance, il mio rinascimento, mein Wiedergeburt. Ik wil me uiten, uitdrukken, expressioneren, laten gelden
Nog 39 dagen voor mijn tweede visite aan de psychiater. Hoop doet leven, mijn brein is terug. De tocht voorwaarts wordt verder gezet. Hopelijk richting verlossing en eindpunt: Thalatta, Thalatta zoals Xenofon en zijn 10,000 riepen bij hun eindbestemming na een moeilijke tocht.
Mijn Thalatta is nog ver, maar ik spiegel me aan Xenofon. Als zijn mannen het kunnen, dan ik het zeker als vrouw, eindstation van deze trein.
Een mens wil al eens vooruitgaan. Ter plaatse trappelen en stilstaan is geen echte karaktertrek van de huidige westerse mens, tenzij die enkelingen in een zenmodus. Vermits ik ook een product van deze schizofrene neoliberale ratrace ben, wil ik ook voorwaarts. Maar welke richting?
De gemiddelde westerling mag dan besluiteloos aan keuzestress onderuitgaan, ik weet welke richting ik uit moet. Het ligt daar, ginder, achter die hordes, een eindje hiervandaan en vooral heel bereikbaar! Ik ken dus ook mijn eindpunt, de bestemming van mijn voorwaartse neigingen. Helaas zijn er vele hindernissen, een soort survival parcours met diverse obstakels, hoge en lage, kleine en grote, afschrikwekkende en gemakkelijke. Blijkbaar komen er ook altijd bij. Stemt me ongelukkig! Gaan er weg? Ja, maar alleen de gemakkelijksten. Verdomme toch!
Thans ga ik niet snel genoeg voorwaarts. Geen stroomversnellingen zoals een beekje. Eerder een vertraging: een stilstaand vennetje, obstakels die mijn voorgaande beweging hardnekkig de das om doet. Ja, er zijn van die griezelige saboteurs op pad.
Maar ik ben de hardnekkigheid zelve, een kauwgom op een hiel, ik geef niet af, en versaag niet. Ik moet en zal mijn bestemming bereiken: Voorwaarts dus! Liefst binnen 2 jaren. Geen uitstel, geen afstel. Wie me blokkeert en saboteert, zal zijn/haar in hun memorie gegrifte beste dag meemaken.
Mijn bestemming dus: voltijds en altijd en overal als vrouw leven en bewegen. Niet binnen 10 jaar. Mijn ritje mag geen NMBS-allures krijgen. Een aankomst op tijd: dit is niet alleen een verlangen maar ook een eis, met de vuist op tafel. Dus deadline december 2013. Als een wervelde storm, een alles opslorpende orkaan, recht op mijn doel af. Een snelle vervelling, op weg naar mijn ware IK.
Maar er zitten vertragingen op de rit, ruis op mijn traject: menselijke vertragingen, emotionele vertragingen, praktische vertragingen. Met andere woorden, ik zit niet meer op het geplande traject. Oeps Kleine correctie, wel op de geplande, maar er zit veel vertraging op. Wat? Een Vertraging? Neen, duizend keren Neen! Het lijkt eerder op een totale stilstand, mijn wortels zijn bijna la geschoten: de voorwaartse beweging is foetsie.
Binnen 40 dagen (hoe symbolisch, toch voor de katholiekjes onder ons) ga ik weer op stap bij de psychiater in Gent. Wat moet ik hem uitleggen? "Sorry dokter, geen progressie, niet van mening veranderd, hoor dokter Hallo? Ik ben geen spijtoptant. Maar je weet het wel, dokter. Die kleine dingetjes en plots: stilstand En die hormonen: ja, ik ben die gestopt, dokter Nee, hoor, niet van gedachte veranderd, echt niet Ik mis de hormoontjes enorm Maar ja, de omgeving, inspraak geven dus voorlopig geen hormoontjes, dokter toch niet voor de zaadcel-oogst " Dus stilstaan: op zijn NMBSs, In the Middle of Nowhere. Geen vooruitgang. Gosh, op die manier ben ik nog niet wie ik wil zijn wanneer ik op pensioen ga. (Opgelet: mijn generatie ga mogen travakken tot ons 70ste: inderdaad de factuurtjes van de huidige hangmatgeneratie moeten betaald worden).
Een accelerator: dit heb ik nodig: een CERN-toestel, een deeltjesversneller. Misschien ben ik wel het ontbrekende Higgs-deeltje ;-) A firm push into womanhood. Liefst met een turbo, een raketmotor: richting eindbestemming.
Dus dit weekend neem ik opnieuw een initiatief: richting womanhood en mezelf. En zo snel mogelijk terug aan de hormoontjes, zodat ik me beter voel, vrouwelijker, echter, meer mezelf. Ah-a! Initiatief nemen, wat een Sartriaanse benadering. Het leven in eigen handen nemen ... bijna pathetisch, een echte existentialist. Maar toch. Het zal van mezelf moeten komen: het is mijn leven, dus ik zal het zelf moeten doen.
Waarom die voorwaartse neiging? Wat een ongeduldig mens ben ik toch? Kinderen sterven van honger in Niger: en ik ben aan het zeuren over mijn voorwaartse beweging. Verachterlijk! N'est-ce pas?
Waarom dus? Het is de klik, het plotse besef: wie ik ben, wat ik ben, hoe ik wil leven! Hihihi de klik????? Komaan seg, de klik was er al 6 jaar geleden, je hebt er niets aan gedaan, maar nu moet het snel gaan Hoe noemen ze dit? Belachelijke mens!!
De tweede klik: mijn mini-RLEtje, mijn tiendaagse beleving als voltijdse vrouw. De fantastische ervaring, ergens in maart van 2011. Mijn Eye-Opener: de bliksemschicht zoals bij Paulus. Mijn manheid ben ik echt wel beu, zelfs kotsbeu. Laat me dus zijn wie ik echt ben. Anders is de definitieve exit heel naderbij.
Ik beken! Ik hou veel van schoenen en handtassen. Misschien nog lichtjes uitgedrukt. Eerder een obsessie. Ze kunnen zo ontzettend mooi zijn. Je krijgt er rillingen van. Ze maken of breken een vrouw. Een vrouw met de perfecte schoen en tas... schitterend.. niet? Gisteren was het bijna zo ver. Die handtas van Longchamp....die spookt nu door mijn hoofd, ... eerlijk... de prijs ook Wat kan ik er aan doen ?
Eigenlijk feitelijk heb ik er helemaal geen zin in om over het te beginnen maar gisterenavond werd ik dan toch geconfronteerd met mijn eigen limieten en de afschuwelijke opofferingen. Zonder in details te treden, de muur was behoorlijk hard. De sterretjes van de botsing bleven maar rond mijn veelgeplaagde hoofd tollen. Ik voelde me gedegradeerd tot een bezoeker, een onbenullig iemand, een onnuttige toeschouwer, niet de persoon die in deze omstandigheden aan de knoppen en de regie zit. Weggestuurd, buitengezet, afgeweerd: netjes bij de anderen, bij zij die er niets van kennen, bij de toeschouwers, genietende van het spektakel. Wie en wat ben ik dan? Ik kon absoluut niet doen waar ik me goed in achtte want in deze affaire ben ik geen nul, noch zomaar een persoon, maar iemand met kennis van zaken, duizenden keren gedaan, mét toewijding en passie. Ik ben al het ware zo geprogrammeerd.
Het was een confrontatie met mijn problematiek, mijn genderdysforie. Nee, niet dat ik twijfel, helemaal niet. Maar het zijn de belangrijke opofferingen, het pijnlijk afgeven en afstaan van de regie die ik vroeger in handen had. Mijn job, waar ik ontzettend veel van hield, ook mijn passie: dag en nacht. Nee, dit kan ik niet meer doen. Wie wil een transseksueel in het type werk dat ik vroeger deed.
Mijn huidige job is weliswaar boeiend, en afwisselend, met fantastische collegae maar in essentie ben ik er niet voor opgeleid. Een combinatie zou een droom zijn, maar is waarschijnlijk niet mogelijk. Dus zit ik vast: mijn gevoelens en mijn professionele voorbestemming. Onverenigbaar.
Maar ik moet wachten. Daarom wil mijn transitie zo snel mogelijk afhandelen, de korte pijn, dat ik verder kan. Maar de volgende afspraak in Gent ligt nog 42 dagen voor me. Ook de coming-out moet in essentie nog gebeuren, behalve bij mijn allerliefste vrouw. Maar concreet sta ik nergens.
Dus het rotte gevoel overheerst. Eigenlijk weet ik wat ik exact wil. Maar waarschijnlijk nooit bereikbaar. In welke situatie ben ik toch beland?
Een prachtige tekst over oordelen en veroordelen. Van toepassing op de buitenwereld en de relatie met de transgendergemeenschap. De oor- en vooroordelen, de clichés en de geslotenheid. We zijn er allemaal slachtoffer maar ook de bediener van. Niemand ontsnapt. Maar dit betekent niet dat we met de pakken moeten blijven zitten. Respect en openheid zijn de sleutelwoorden, maar je hoeft het daarom niet altijd eens te zijn. Helaas misbruiken extremisten deze sleutelwoorden in hun voordeel om ze juist te vernietigen.
Als atheiste vind ik dit een van de sterkere Bijbelse teksten.
Liefs,
Laura
Mattheus 7
1 Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt.
2 Want met welk oordeel gij oordeelt, zult gij geoordeeld worden; en met welke mate gij meet, zal u wedergemeten worden.
3 En wat ziet gij den splinter, die in het oog uws broeders is, maar den balk, die in uw oog is, merkt gij niet?
4 Of, hoe zult gij tot uw broeder zeggen: Laat toe, dat ik den splinter uit uw oog uitdoe; en zie, er is een balk in uw oog?
5 Gij geveinsde! werp eerst den balk uit uw oog, en dan zult gij bezien, om den splinter uit uws broeders oog uit te doen.
Jippy, mijn schoenen zijn aangekomen en ze zijn zo mooi. Maar liefst 3 paar. Schoeiselgewijs ben ik gewapend voor de zomer. Ik moet alleen nog ballerinaatjes hebben, en zomerkleren! Zaterdag wilde ik shoppen maar het wordt barkoud. We zullen zien...
Maar ik ben echt zo gelukkig met mijn schoenen, prachtig, superstijlvol en vrouwelijk.... Ja, ik heb een schoenenfetisj.
Toch nog een leuke dag gehad na al mijn negatieve hersenspinselen.
Oh ja, ik heb de daad bij het woord gevoerd. Mijn Facebook account is gedesactiveerd.
Boos, kwaad en woest op alles en nog wat...gaande van mijn veters tot mijn WC-bezoek. Geen honger. Koud weer voorspeld voor zaterdag. Verfoei mezelf, verwens de hele wereld. Lachspieren zijn in staking. Lastig op alles en iedereen.
Toen Narcissus zichzelf in een meertje zag en stante pede verliefd werd op zijn eigen prachtig evenbeeld, verdronk hij toen zijn eigenliefde te enthousiast werd en teveel vooroverboog om in het water te sukkelen. De term Narcisme is geboren. Eigenliefde heeft een uitleg.
Inderdaad, ik zit veel op Facebook (Twitteren doe ik niet), nog erger, ik zit ook veel op internetfora en mijn blog. Heb ik dan niets beter te doen? Soms heb ik het gevoel dat ik mezelf graag bezig hoor: ik ben dus een Narciste. Deze hele blog draait om mijn persoontje, het 'IK'. Kortom: het op straat gooien van mijn diepste gedachten en gevoelens: is dit Narcisme? Wie heeft er boodschap aan? Dit lijkt toch op eigenliefde, het sublimeren en cultiveren van mezelf of het 'IK' als centrum van het universum? Het uitvoerig beschrijven van mijn zielenroeselen vol zelfmedelijden en zelfbeklag moet toch het hoogtepunt van mijn egocentrisme zijn?
Wat met alle anderen die de idiootste ideeën lanceren op Facebook, Twitter en internetfora? Zij moeten zichzelf toch wel gaarne bezig horen? Zijn zij ook niet verliefd op zichzelf zoals Narcissus? Is de hele maatschappij niet übernarcistisch?
Mijn genderdysforie is op zich al een vorm van Narcisme, Individualisme en Egocentrisme. Het willen van een SRS, FFS en HRT is de fysische handdruk van mijn übernarcisme, het sublimeren van mezelf tot een goddelijk status die mijn eigen schepping tot mijn eigen creatie herleidt.
Zijn we ooit zo niet geweest? Zijn we ooit met belangrijke dingen beziggeweest in plaats van met onszelf, ons eigen 'IK'? De Grieken hebben het individualisme "uitgevonden". Denken was geboren, de filosoof, de sportman, de schrijver, de dichter, het theater,... De Romeinen copieerden ze naar hartelust. Echt origineel waren ze niet. Maar hun individualisme bracht mooie dingen voort: Horatius, Catullus, Vergilius, Seneca... Toen kwam de Kerk, voor wie het individu een gevaar was. Een autonoom denkend mens was een gevaar voor wie het Evangelie de Enige waarheid was. Dus het egocentrisme verdween. Weggeborsteld in de geschriften, ergens bewaard in een klooster. In de middeleeuwse kunst kennen we niet altijd de kunstenaar want dat zou het individu in de belangstelling brengen. Zo is Reynaert de Vos door Willem die Madoc maakte, geschreven. Maar we kennen Willem niet! Toen kwam de Rinascente, Michelangelo, Petrarca en Boccaccio: het Griekse ideaal werd uit de kast gehaald. Het individu was herboren. Het Narcisme ook: wat anders is de Davide van Michelangelo de uitdrukking van. Het egocentrisme van de mens: de kunstenaar op een pedestal, de smeekbede voor fans en bewondering. Het mooiste kunstwerk van het universum is de sublimatie van de eigenliefde. Narcisme als kunstwerk.
Toen kwam de Enlightment, Franse Revolutie, Rechten van de Mens en algemeen stemrecht. Het geboortrecht werd afgeschaft, de laatste instantie die het individu wilde wegvegen, verloor zijn geloofwaardig door de narcistische drang van het individu. Het Narcisme begon zijn opmars tot de laatste mens besmet werd.
Thans wordt de Narcist op al zijn wenken bediend. Zeuren en larieverkopen alsof je het centrum van de wereld bent: Facebook, Twitter, Bloggen en internetfora: je eigenliefde kan je 24 op 24, 7 op 7, fulmineren, sublimeren, cultiveren, potverteren en massacreren.
En ik dan? Ik doe rustig mee aan de narcistische carrousel, het gezeik van zelfmedelijden en zelfbeklag, het cultiveren van mijn lijden, leed, pijn en angsten. Ik ben fysiek een man, voel me een vrouw, ik wil ook fysisch een vrouw worden, het hele traject aflopen, mijn dolgedraaide narcistische gevoelens achterna.
Wat als ik het zou doen? De transitie? Zelfmoord! Opnieuw de expressie vol met egocentrisme en narcisme.
Is Narcisme nodig? Sommigen dat eigenliefde essentieel is het menselijk overleven. Maar toch niet op de schaal zoals mijn cultivatie van mijn problemen, het persoonlijk gezeik dat ik overal moet rondstrooien, het eigengelijk verdedigen alsof ik het wiel heb uitgevonden, het uitdragen van zelfmedelijden en het centraliseren van mijn genderdysforie, mijn leven en mijn toekomst.
In bed met migraine, hoofdpijn, gebonk in mijn brein...waarschijnlijk allemaal supratentorieel...maar genoeg om mezelf af te sluiten van licht en klank. Geen honger.
Alleen hoofdpijn, uiteraard slecht geslapen, want dit hoort erbij...
Zalig weer, zonnig...... Maar ik loop rond in een korte broek, ..... wat wil ik zo graag in een rokje of jurkje rondlopen. Een korte broek voelt zo kunstmatig... Dit ben ik niet, nooit geweest...
Kleine dingen maken mijn leven zo hard. Het is eigenlijk absurd omdat het alleen meer over een kledingstuk gaat...maar het is meer uiteraard.... het is het symbool van mijn " vrouwelijke zijn"
Ik ben nog eens gaan joggen. Een ramp.....Alle kracht was weg. Ik geraakte geen meter ver. De hormoontje hebben hun werk gedaan, naast het stilliggen sinds september vorig jaar. Langzaam opbouwen.... Vandaag van de zon proberen te genieten.... moeilijk.... ik erger me weer aan van alles...
Misschien mijn home made Strawberry Daiquiri nog eens bereiden en van het rietje nippen.....
Hoe meer ik lees over genderdysforie, hoe meer ik stuit op bezwarende terminologie die de vooroordelen nog maar eens open en bloot leggen tegenover ons. Het gebeurt zelfs dat ik me van deze oneerbiedige woorden bedien. SHAME ON ME!!!!!! Maar het legt wel bloot dat ook ik door de maatschappelijke conformiteiten ben geindoctrineerd of aangetast zoals een hardnekkige ziekte.
Voor een goed begrip: we laten ons niet OMBOUWEN of VERBOUWEN. Hoe moet je het dan wel zeggen? Er zijn zelfs geen deftige woorden om de transitie aan te duiden. Zelfs dat ontbreekt. Culturen die het woord "Duivel"niet kennen, kennen inderdaad geen duivel. Ze houden er geen rekening mee. Dus wat met de transitie? Wat gebeurt er met ons hetgeen door de maatschappij zo oneerbiedig OMBOUWEN of VERBOUWEN wordt genoemd? Er bestaat zelfs geen fatsoenlijk woord omdat de maatschappij met ons geen rekening houdt. Het beste woord blijft TRANSITIE. Dus laten we dat gebruiken, helaas is het geen werkwoord.
We VERKLEDEN ons niet. Het dragen van of wisselen van mannenkleren naar vrouwelijke, is voor ons geen verkleedpartij: het is geen fenomeen, vergelijkbaar met carnival (om onnozel te doen). Neen, het dragen van vrouwenkleren brengt ons dichter met wie we innerlijk zijn: een vrouw. Persoonlijk gebruik ik het woord OMKLEDEN, maar dit werkwoord omvat niet alles. Voorlopig zal ik het hiermee doen, tenzij iemand een betere suggestie heeft.
Voor de buitenwereld zijn we TRANSSEKSUELEN. Nog zo een vreselijk woord. Bah.... Ik hou er niet omdat het een lading dekt met een uiterst negatieve connotatie. Het legt de nadruk op seks, terwijl ons probleem een genderprobleem is. Bij het woord denken mensen meestal aan een soort dragqueen, bekleed met pluimen en veren, I Will Survive brullende. Nee, zo zijn we niet. Natuurlijk maken we plezier, maar we hebben niets van doen met dit fenomeen. Anderen denken dat we in de goot belande prostituees zijn, met een drugverleden, half schizofreen, op zoek naar media-aandacht. Nee, ook dit zijn we niet. we zijn gewone vrouwen, geboren in een mannenlichaam, lijkende op mannen, maar we zijn ze niet. Onwetenden denken dat we gewoon aandacht missen en dit trachten te bereiken met een geslachtoperatie, dat we gewoon willen opvallen omdat we mislukte showbisscarriere achter de rug hebben. Neen, dat is het ook niet. Ik haat trouwens aandacht.
HIJ heeft een geslachtsoperatie ondergaan. HIJ is nu een vrouw en heeft ZIJN lichaam laten om/verbouwen. HIJ wordt nog steeds met MENEER aangesproken. Deze HEER draagt nu een rok want HIJ is een transseksueel. Dit zal wel de meest oneerbiedigste benadering zijn die je kan mee maken. Beste lui, we zijn vrouwen (= MEVROUW). Dus zijn we ZIJ in HAAR lichaam. Het niet gebruiken van deze woordjes, maakt ons uiterst droevig en komt zelfs beledigend over. Niet doen dus.
WAT zijn we wel? ........ Maar opnieuw verkeerd! ........ Wat is dat toch.......We zijn levende mensen met gevoelens en een levensverhaal. Dus WIE zijn we wel? WAT duidt op dingen? Wij zijn geen zielloze objecten. Dus gebruik WIE!
Nee, het is geen meneer met een besmettelijke ziekte. Ze is trouwens geen meneer maar een mevrouw. Nee, ze heeft ook geen besmettelijke ziekte. Nee, ze eet geen kindjes. Nee, ze is geen seksuele pervert. Je hoeft haar dus niet te vermijden: ze wil zelfs contact, een praatje, begin over het weer: ze zal blij zijn.. Ja, haar stem klinkt wat zwaar, maar daar werkt ze aan. Beschouw haar zoals ze wil zijn: een vrouw.
Wie zijn we dan wel: personen met een GENDERDYSFORIE: een persoon met een ziel en gevoelens die innerlijk zichzelf tot het andere geslacht voelen. We wensen dan ook zo benaderd te worden, zelfs al lijken we, zeker in het begin, wat gek. Het is dus ZIJ, HAAR, MEVROUW. We kleden ons zoals we ons willen voelen: het is dus geen verkleedpartij! De meesten hebben een normale job zoals zo velen onder ons en de bevolking, we leven onopvallend en zoeken geen aandacht. We vragen respect omdat de transitie sowieso moeilijk is. Er zijn zovele kapen te overbruggen. Een beetje respect, de juiste woordjes, kunnen al helpen.
Lisa Hannigan: an Irish singer songwriter and former side-kick of Damien Rice (yes, it is her stunning voice on the famous song 9 crimes). The latter fired her and she has made two beautiful records since then. Watch this video as attachment, very funny and simple.
Shoes can make my day
