Moet ik mij aangesproken voelen? Moeten weet ik niet, maar wel ik voel me zeer zeker aangesproken. In De Standaard staat trouwens een interessant artikel over de dictatuur van de prinsessencultuur (zie ook: http://www.destandaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=3P3N5S4G).
Essentieel gaat het over wat maakt iets tot een vrouw vanaf geboorte tot volwassenheid. Het gaat hier duidelijk om de culturele aanduiding. Cultureel gezien maakt iets in deze maatschappij een vrouw wanneer je typisch aan-vrouwen-gelinkt gedrag/ interesses/behoeften vertoont. Dit kan veranderen over de loop der tijden. Zo is roze pas met meisjes gelinkt na de WO II. Vroeger droeg een vrouw alleen rokken of jurken, nu ook broeken. Het is een interessante denkoefening, maar om als vrouw aanvaard te worden, wil ik me het liefst conformeren met de gaande maatschappelijk interpretaties want dat maakt van mij een vrouw in de samenleving. Ik vind dit ook niet erg en het is mijn eigen autonome beslissing, niet onder druk.
Maar dus vandaag is het een beetje mijn dag, alleen kan ik het niet laten merken in mijn mannelijke hoedanigheid. Het blijft frustrerend. Maar toch geniet ik er geniepig van.....hihihihi ;-)
Soms zijn genderdysfore personen echte vlinders die jarenlang in een 'pop' heb geleefd en zich later 'ontpoppen' tot een mooie vlinder. Mijn pop is mijn mannenlichaam, mijn transitie de ontpopping, hopelijk gevolgd door het vrouwendom als vlinder. Daarom vind ik het liedje van Boudewijn De Groot echt wel goed. Het liedje is natuurlijk niet volledig op mij en andere transgenders toepasbaar maar het beeld van de vlinder vind ik mooi.
Zo te sterven op het water met je vleugels van papier
Zomaar drijven, na het vliegen in de wolken drijf je hier
Met je kleuren die vervagen
Zonder zoeken zonder vragen
Eindelijk voor altijd rusten
En de bloemen die je kuste
Geuren die je hebt geweten
Alles kan je nu vergeten
Op het water wieg je heen en weer
Zo te sterven op het water met je vleugels van papier
als een vlinder die toch vliegen kan tot in de blauwe lucht
als een vlinder altijd vrij en voor het leven op de vlucht
wil ik sterven op het water
maar dat is een zorg van later
ik wil nu als vlinder vliegen
op de bloemen , blaren vliegen
maar zo hoog kan ik niet komen
dus ik vlieg maar in mijn dromen
altijd ben ik voor het leven op de vlucht
als een vlinder die toch vliegen kan tot in de blauwe lucht
Om te leven dacht ik je zou een vlinder moeten zijn
Om te vliegen heel ver weg van alle leven, alle pijn
Maar ik heb niet langer hinder van jaloersheid op een vlinder
Als zelfs vlinders moeten sterven laat ik niet mijn vreugd bederven
Ik kan zonder vliegen leven
Wat zou ik nog langer geven
Om een vlinder die verdronken is in mei
Om te leven hoef ik echt geen vlinder meer te zijn
Vandaag ben ik alleen thuis om te werken. Ik ben al vroeg begonnen (om 7u) dus wat pauzes genomen om hier en daar wat te lezen en te reageren op fora. Ik heb zojuist mijn vrouwenkledij wat opgeruimd. Dit was absoluut nodig want het was een grote ramp. Ik bewaar ze namelijk in de koffer van mijn auto. Omdat altijd alles vliegensvlug moet gebeuren, lagen ze dus er heel verfrommeld bij. Ik dus vloeken: "Hemel, wat moet ik nu aantrekken voor de bijeenkomst in Hasselt, alles is werkelijk gekreukt. Hoe is dit toch mogelijk?Straks komen mijn schoonouders terug, dus heb ik geen tijd om ze te strijken, wanneer eigenlijk wel. Dit een totale catastrofe". Ik ben dus thans niet echt 'happy' om het lichtjes uit te drukken. Mijn donderwolkachtige blikken verraden mijn gemoedsgesteldheid. Alles staat op onweer!
En ik was al vreselijk aan het tobben wat ik zou aandoen: de hartverscheurende keuze tussen mijn stretchy jeans of een rokje? Nu, die twee kledingsstukken zien er nog goed uit: gladjes gestreken, geen kreuken. Netjes heb ik alles in een reiskoffer geplooid zodat ik ze nu mooi kan opbergen. Maar mijn topjes, shirtjes en bloesjes, grrrrrrrrr...... echt allemaal verrompeld. Niet echt slim van me om alles zo te bewaren: teveel als man gereageerd, te weinig als vrouw gedacht: lesje opnieuw geleerd ;-(
Mijn eega is altijd in paniek wanneer we ergens naartoe gaan want ze vindt nooit geschikte kleren. Dan klaagt ze dat ze niets heeft (detail: hele kleerkasten hangen vol!) Nu kan ik me daar als man vreselijk in opwinden. Meestal begint dit al een halve dag voor vertrekuur. Als vrouw begrijp ik haar des te meer. Je wilt er goed uit zien wanneer je buitenkomt. Dus zit ik al 2.5 dagen hierover te piekeren, dus ik ben nog erger dan haar ;-) Het gevoel van niets te hebben, komt overeen met wat mijn allerliefste engel dikwijls denkt. Natuurlijk heb ik wat, ... maar het idee, gewoon het irrationeel idee. Absurd ... niet waar ? Waarschijnlijk is de modus van man en vrouw over kledij toch wel wat anders. Hoe zou dit komen? Is het juist de maatschappij? Is het toch genderbepaald?
Dus zit ik hier in paniek met mijn verrompelde bovenstukjes. Maar vooral voel ik me in zulke situaties echt een vrouw. Een persoon die panikeert als het om kledij gaat.
Mode is voor mij een passie en ik kan uren in winkeltjes rondlopen. Misschien vrijdagmiddag zal ik nog een mooi topje vinden? Wie weet? Ik kijk er in elk geval heel erg naar uit om als Laura nog eens een stapje in de wereld te zetten, dan voel ik echt mezelf, dan vallen alle twijfels weg, zelfs mijn schaamte lijk ik dan te overwinnen en heb ik slecht 1 doel: transitie. In mijn hoedanigheid als man twijfel ik constant, probeer weg te vluchten, mezelf te indoctrineren dat ik wel zo verder kan kabbelen. Als Laura valt alles op zijn plaats, ben ik meer mezelf zonder discussie.
GO BIGGER zend me tweemaal daags een e-mailtje met als titel: ADD THREE INCHES TO YOUR MANHOOD NOW. Met hoofdletters en alles soorten leestekens alsof ik een ernstige visuele stoornis zou hebben. Nu heb ik geen echte ambitie om mijn Manhood verder uit te bouwen zoals autofreaks dat doen met hun speeltje. 'Pimpen' noemen ze dit ook. Maar ik ben 'het' liever kwijt dan rijk ;-) Nu die extra 3 inches (ongeveer 7,5 cm) zouden natuurlijk bruikbaar zijn om een vaginoplastie dieper te maken, in de volksmond 'kutdiepte' genoemd. Oei, wat een woordgebruik !
Verder krijg ik allerlei mailtjes in dezelfde trant, uitnodigingen voor dates, liefhebbers van shemales hebben me ook al gevonden, verder een voorstel om me eens goed door te palen (in die woorden! doekjes om er rond te winden hebben ze duidelijk niet ;-). Maar ik laat dit geheel aan me voorbijgaan. Dus liever niet.
Daarom gebruik ik het woord transseksueel eigenlijk niet meer. De connotatie die er aan vast hangt, is me te negatief en te veel op seks gericht alsof we aan niets anders denken.
Informatie:Briljante reportage op RTL4: VERPLICHT !
Dankzij een hele lieve dame van het forum van de Vlaamse GenderKring, geef ik jullie de link van de website waarop een 23tal minuten durende reportage over genderdysforie vertoont wordt. Alles is zo goed herkenbaar, het is dus een must en je plicht om dit te zien. Het is verdomd schitterend en briljant herkenbaar als een filpje over je eigen leven uitgezonden wordt, alleen met andere acteurs.
Ik dacht een dagje op mijn blog over te slaan maar nee hoor. Ik weet het dat ik misschien te veel zeur en dat ik geen literair wonder ben maar ik ben dit dagboek in de eerste plaats begonnen als een therapeutische uitlaatklep. Ik kan me vreselijk voelen en dit ventileren op deze blog, nadien gaat het altijd wel iets beter. Zo had ik het gisterenochtend het weer 'erg' zitten, altijd die twijfels en schaamte.
Via deze blog krijg ik meestal wel leuke e-mailjes die veel steun bieden. Bedankt !
Vrijdag as. zou ik echt wel naar Anders-Gewoon willen gaan in Kuringen bij Hasselt. Vorige vrijdag vind ik het zo leuk om met een lotgenote 'echt' te kunnen praten ipv via e-mail, chat of forum. Eigenlijk was het een grote opluchting. Zonder contact zit ik toch maar opgesloten met mij gevoelens waar ik amper blijf weet (eigenlijk weet ik het wel, het gaat meer over de angst voor de onzekere toekomst).
De onderhandelingen met mezelf gaan gewoon door. Enerzijds is het voor me zo duidelijk wie ik ben (ik voel echt een vrouw te zijn in een mannenlichaam), de overtuiging komt altijd en sterker terug hoe meer ik erover nadenk, maar anderzijds zou ik heel het gedoe van transitie en real life test willen vermijden om mezelf de schaamte en pijn te besparen en mijn omgeving niet te kwetsen. Het blijken eeuwigdurende onderhandelingen te zijn die nooit ophouden, juist onderbroken door nachtrust en maaltijden. Het beheerst mijn leven. Het heeft er de schijn van dat mijn lichaam bezeten is door een duivel en dat ik nood heb aan een vorm van uitdrijving: het exorcisme van mijn gender dysforie.
Eigenlijk is dit laatste wens want ik ben blij om vrouw te zijn. Soms voelt het aan als iets negatiefs omdat er veel hindernissen te nemen zijn, maar ik ben dolblij om vrouw te ku nen zijn, dat er een uitweg bestaat via transitie.
Soms wil ik stoppen met mijn hormonen. Het gevoel dat ik het wel ver drijf met mijn folietjes, maakt me onzeker. Mijn borsten en tepels zijn na twee maanden lichtjes verheven. Dit stemt me eigenlijk wel heel gelukkig maar het blijft een vorm van 'het vel van de beer verkopen voor hij geschoten is'. Gisterenavond zat ik dus met zelf te onderhandelen over de hormonen: nu stoppen en afwachten, later herbeginnen of gewoon doorgaan met een borstgroei die sneller verloopt dan mijn planning. Dus verkoos ik om deze ochtend geen te nemen. Voel ik me slecht want hormonen doen me juist zoveel deugd. Dus heb ik mijn ochtenddosis toch genomen. Zo blijf ik dus in cirkeltjes draaien als een doelloos kompas op de Noordpool.
Het besef dat hormonen me zo gelukkig maken en me echt nog meer vrouw doen voelen, drukt de realiteit op de feiten: ik ben genderdysfoor, een vrouw in een mannenlichaam. Het onderdrukken heeft geen zin en transitie is de enige mogelijjke uitweg.
Monday, Funday! Niets nieuws onder de zon. Zelfde zekerheden, zelfde twijfels, zelfde angsten. Hopelijk kan ik vrijdag as naar Hasselt voor de bijeenkomst, lijkt me wel belangrijk. Nog een leuke email gehad van een vriend uit London. Soms kriebelt het echt om terug te gaan. Ik weet wat me daar te wachten staat. De andere opties daarentegen blijven in een mistachtige zweem van onzekerheid hangen. Als controlefreakje kom me dit wel slecht uit ;-)
Ik zou dus toch nog verder moeten praten. Misschien zoek ik nog een zielenknijper op om me te helpen in keuzes te maken. De vraag is of ik echt wel keuze heb. Zo voelt het eigenlijk niet aan maar de confrontatie dat ik niet weg kan vluchten, valt me soms zwaar.
Angst, angst voor de toekomst. Het onbekende? Is die angst irrationeel, of eerder a-rationeel. Een vrees. Voor wat ? Schaamte om mezelf te zijn. Het gezoek? Het gezoek naar mezelf, naar erkenning, naar respect. Waar moet ik dan zoeken? Is er een handleiding? Moet ik zoeken in het wilde weg? Hoe weet ik dat ik op de juiste plaats zoek? Wat ik zal vinden, zal dit daadwerkelijk me helpen? Wat als ik valse hoop vind? Wat als ik vals comfort terugkrijg? Een schijngeluk, na een jarenlange zelfindoctrinatie. Misschien heb ik gewoon de verkeerde handleiding gebruikt of foutief geinterpreteerd. Dan ligt het toch aan mij. Misschien ben ik altijd angstig.
Eerlijk gezegd, ik weet het niet meer. Ik word er moedeloos van. Soms wil ik het gewoon opgeven, me concentreren op andere dingen. Weg van al die flauwekul.
Saaie dag. Slecht weer en een paar idiote neoliberaaltjes op de TV. Mijn externe harde schijf doet het blijkbaar niet, wat een gigantische catastrofe zou zijn want al mijn foto's staan er op, met ook veel belangrijke documenten. Ik zal morgen eens op mijn computer van het werk proberen maar ik ben toch bang dat ik al mijn persoonlijke gegevens verloren ben van de laatste 10 jaar.
Het is een feit dat je niets op een zondag kan doen. In vele landen zijn bijvoorbeeld veel winkels op op de dag des Heere, maar in het kleinburgerlijk Belgie dus niet. Je kan altijd wel naar een kleine zelfstandige meubelzaak die zijn deuren op een zondag openhoudt, maar dat interesseert me niet echt.
Ik wil echt wel eens goed gaan wandelen in een heuvelachtig gebied. Het Vlaamse boeren- en KMO-leven boeit me in het geheel niets.
Dus luister ik maar plaatjes, Lana Del Rey, Mark Lanegan Band, Placebo, Machine Head, Cannibal Corpse en Nina Simone, wat divers, maar wat wil je op een beresaaie zondag.
Oh ja, genderdysforie, daar ging deze blog toch over en niet over de escapades van een saaie kerkdag. Dus vrijdagavond had ik een heel leuke avond met een lotgenote. Deed wel deugd. Ieder heeft zijn eigen probleempjes en frustraties, maar ze zijn ook deels gemeenschappelijk. Eigen schuitje maar ook hetzelfde schuitje ;-)
Maar soms heb ik de indruk dat mijn genderdysforie me te veel in de greep houdt om verder te leven. Er zijn nog vele dingen die ik wil doen. Hierbij is mijn genderdysforie geen belemmering. Soms ben ik meer bezig met het cultiveren van mijn zelfmedelijden en zelfbeklag, terwijl de wereld toch niet stil staat en dat er mensen zijn die het veel erger en moeilijker hebben dan ik. Kijk naar Griekenland, slachtoffer van de neoliberale waanzin, waar gewone mensen op straat leven, hopende op een kom soep.
Zaterdagochtend. koffie en krant (helaas zo'n dunne weekendeditie, niet te vergelijken met een degelijk Britse weekendkrant of met het NRC). Staat niets in, tenzij flauwekul. Opnieuw een vreetbui. Druilerig weer, gelukkig geen regen. Grote ergernis wegens bepaalde uitspraken van een corpulent politicus, die de grondwet als een vodje papier opvat. Hallo democratie? Petitie ondertekend tegen gaybashing. Stukjes kaas aan de kippen gegeven. Op het internet surfen. Muziekje luisteren. Tweede ergernis van de ochtend om de zoveelste uitspraak van een neoliberaaltje. Gegevens opgezocht over de Brussels Museum Night Fever (zie linkje).
De misplaatste genialiteit van een ontsnappingroute
Nog een aantal kleine werkjes en dan is het WEEKEND !!!!!!!!!!! Dan kan dit bezig bijtje een aantal anderen dingen doen. Zoals nadenken hoe dat het staat. Wat wil ik? Hoe ver wil ik gaan? Ten koste van wat ?
Blijkbaar moet ik altijd alles in vraag stellen alsof ik geen vertrouwen heb in wat ik doe. Over het algemeen voel ik nu goed sinds D-day. Maar ik begin misschien te veel vertrouwen te krijgen want dit kan betekenen dat ik er toch mee ophoud, dat ik denk dat er ontsnappingsroute is, dat verder kabbelen de meest pragmatische oplossing is. Maar ik weet van mezelf dat ik dit misschien enkele weken tot een maand volhoud en dan begint het spelletje van vooraf aan toen deze blog begon. Dus dat is weliswaar heel naïef dan van mijn kant, een vorm van zelfontkenning maar dan in de omgekeerde richting.
Dan is er nog de reden waarom ik er aan zou willen ontsnappen aan mijn genderdysfore gevoelens. Het is niet om mezelf maar om mijn omgeving, de oogkleppendragende maatschappij en schaamte die me een lafhartig gedrag aansmeren, een vorm van zelfcensuur van wie je juist bent, allemaal uit angst voor . Vroeger had ik nog die overbekende ontkenningsmodus maar sinds ik die door heb, werkt dit ook niet meer.
Dus de zoektocht zet ik verder, daarbij wordt praten toch steeds belangrijker.
Met wat te 'googlen' vond ik dit artikeltje over transfobie. Heel goed geschreven, soms grappig. Mijn schrijfstijl valt in het niets met deze sublieme tekst. LEZEN DUS..................................!
Mijn ochtend begon vreselijk. Opnieuw slecht geslapen, vroeg moeten opstaan, een belangrijke ochtend op mijn werk: kortom ik bezat alle overeenkomsten om als zombie te fungeren, alleen had ik nog geen zin in hersenen als maaltijd. Maar deze middag voel ik me al flink beter ;-) Wat positiviteit allemaal kan veroorzaken.
Toch prettig om je zo te voelen. Morgen willen we misschien naar de Nacht van de Musea gaan in Brussel. Verder geen echte plannen in het weekend alhoewel ik opnieuw met mijn engeltje wil praten over een aantal prangende zaken (zoals mijn gendedysforie).
Ik ben moe, opnieuw slechte nacht gehad, geirriteerd, lastig en slecht gehumeurd. Iets mis? Nee, hoor. gewoon een van mijn buien. Ik krijg dit meeatal als ik teveel nonsens lees en wanneer er te veel randdebielen idiote uitspraken doen (vandaag was het erg!). Dan wacht ik in het station op mijn trein en stond er een idioot naar mij te gapen alsof ik van Mars kwam... gewoon omdat ik vinylplaten (de nieuwe Therapy? en Mark Lanegan Band) had gekocht. Dan dacht ik diegenen was die problemen had maar er lopen er nog veel rond die een psychiater kunnen gebruiken..... en een training om hun lachspieren uit hun verzuring te krijgen. Soms lijk ik, ook al heb ik gigantische emotionele problemen, de meest opgewekte te zijn tussen allemaal zuurtjes.
Ondertussen geen probleem met mijn genderdysforie. De irritaties staan er los van. Mijn vrouw grapt wel eens dat ik mijn regels heb ;-)
De tijd vliegt, drie weken na D-day. Ik ben nog steeds blij met de diagnose, maar wat minder met mijn coming-out. Soms ben ik echt bang voor wat komen gaat. Wat zal er met me gebeuren? Ik probeer me al scenarios uit te denken over hoe ik het op het werk ga zeggen. Maar eerst zou ik advies van de sociale dienst willen. Ook het Centrum voor Gelijke Kansen heb ik juist ge-emaild.
Maar de angst om alles te verliezen blijft. Misschien moet ik toch naar een psycholoog gaan, zoals sommigen aanraden, maar ik heb wel niet zo een positieve ervaring met een zieleknijper. Eerder heb ik nood aan praten, veel praten. Op deze blog ventileer ik mijn frustraties maar ik praat niet en blijft opgesloten met mijn probleem. Gelukkig krijg ik regelmatig lieve e-mails, wat me toch wel wat deugd doet. Bedankt allemaal! ;-)
Gisteren had ik dan weer een heel nare ervaring op het forum van sekswoordenboek over transgenders waar ik eigenlijk werd uitgemaakt voor labiele mens en andere rotzooi. Het was een knap staaltje van transfobie van een aantal individuen. Natuurlijk heb ik het emotioneel moeilijk en twijfel ik veel, maar de oorzaak zoek ik toch eerder aan de maatschappelijk moeilijke aanvaarding van dysforie die toch een rem zet om je uit te drukken. De hele groep transgenders werd er aan de schandpaal genageld: blijkbaar is er iets grondig mis met onze psychè.
Deze uitlatingen die nogmaals de negativiteit uitdrukken van de maatschappij tegen over genderdysforie, kunnen natuurlijk de angst om maatschappelijk uit de kast te komen nog meer voeden. Zo word je natuurlijk nog emotioneler en zelfs depressiever.
Eigenlijk zou ik het liefst openlijk met mijn engel hierover willen praten, maar ze sluit haarzelf af. Deze nacht kon ik dan ook moeilijk slapen. Constant was ik aan het woelen en draaien. Geen twijfel over mijn diagnose maar de angst voor de toekomst.
LGBT (Lesbian Gay Bisexual Transgender) is eigenlijk een vuilnisbaknaam voor al wie niet hetero is in de klassieke zin. Eigenlijk heb ik hier problemen mee omdat dit de clichés kan versterken. Het enige wat iedereen die in deze potpourri bindt is dat ze het voorwerp van gebrek aan respect, discriminatie, vooroordelen en fobieën kunnen zijn en dat ze niet beantwoorden aan de klassieke norm zoals de joods-christelijk traditie dit voorschrijft. Uiteraard is dit historisch gegroeid en kan de strijd voor een gelijkwaardige behandeling misschien beter samen gevoerd worden, het blijft een versimpeling van de realiteit.
Ondanks alle sympathie en steun voor gayrechten (zoals adoptie, trouwen, erfenis, enz...) zou ik me als transgender toch niet willen begeven in een Gay-parade. Hierbij wil ik benadrukken dat ik aantal van mijn beste vrienden gay zijn en dat ik hen volop steun in hun strijd voor rechten en tegen discriminatie.
Als genderdysfoor persoon is mijn probleem fundamenteel anders dan holibis want zij zijn wel in het juiste lichaam geboren en beogen geen transitie. Hun maatschappelijk probleem is dat de samenleving een klassieke man-vrouw relatie als norm voorstelt. Holibis en transgenders vallen niet onder die norm: daarom worden we samengezet. Het Bijbels verhaal van Lot en zijn dochters illustreert trouwens hoe afschuwelijk de christelijke visie is op de gelijkwaardigheid van man en vrouw en hoe holibis erger worden behandeld dan een verkrachte vrouw.
Het maatschappelijk probleem van genderdysforie is anders want ze gaat of je al dan niet je eigen lichaam moet accepteren of niet. De Bijbel is hier duidelijk: je moet je lichaam aanvaarden zoals het is want God heeft je zo geschapen (probeer dit maar is aan een rolstoelpatiënt verkocht te krijgen).
Dit is natuurlijk mijn persoonlijke mening zonder de bedoeling iemand te kwetsen of het vele en harde werk dat er verzet wordt, af te breken. Ik heb ook te weinig inzicht in hoe de verhoudingen juist liggen (een typische newbie) maar uit de wetenschappelijke teksten van Joz Motmans blijkt toch dat transgenders zich duidelijker als één groep moeten profileren om hun stem luider te laten klinken in plaats van het wagentje achter die van de holibis te hangen. Uiteraard is de LGBT geen monster- of duivelspact tegen een gemeenschappelijk vijand zoals Von Ribbentrop en Molokov die ooit hebben afgesloten in 1939. Samen kunnen we wel veel sterker staan, en samenwerking is natuurlijk heel erg nodig, maar onze stem moet wel luider klinken! Dus LGBT
Ik verwacht wel commentaar en reacties in de zin van: wat weet dat groentje er nu van? Het is maar een gedachte met de beste bedoeling en zeker niet kwetsend bedoeld want holibi's zijn immers mijn vriendjes en vriendinnetjes ;-)
