Tranen schieten tekort. Krop in de keel. Hoe moet het nu voor hen die nog leven, verder? Ik ben er niet goed van. 28 doden, 22 kinderen. God waarom ? Is dit je masterplan?
Vroeg wakker. Ik kan niet slapen: te veel stress. Lay-out van mijn blog doet ook weer moeilijk. Vreselijke nachtmerries gehad. Vandaag heb ik op mijn werk een belangrijke opdracht. Mijn huwelijk staat onder spanning. Ik ben het noorden kwijt. Wat met mijn genderdysforie? Ik kan natuurlijk niet terug: dit is na zovele jaren duidelijk. Soms wel zin om alles 'on hold' te zetten, maar zal het iets uitmaken? Eigenlijk ben ik best wel angstig voor de onzekere toekomst en de angst om alles te verliezen. Ik beeld me allerlei negatieve scenarios in. Afgrijselijk.
Suicide Bird: part IV: the Saga Continues: the Interpretation of Behaviour
Ik werk vandaag thuis, met een Nespressootje naast me en Beethoven's Vioolsonates op de achtergrond. Dan begint dit getik tegen mijn ruit. Jawel, de zelfmoordvogel leeft en heeft ondertussen weer tientallen kamikazepogingen ondernomen. Dit is toch een gek wezentje. Ik schiet toch spontaan in de lach. Waarom wil dit meesje dood?
Het is natuurlijk een menselijk interpretatie van zijn/haar gedrag. Vogls herkennen spiegelbeelden echter niet, daarom ziet de vogeltje zichzelf in de ruiten voor een andere vogel. Eentje die hem na-aapt, wat hij beslist niet grappig vindt, en vervolgens aanvalt.
Onze interpretaties van gedrag kan ons op het verkeerde been zetten. We zien dingen die er niet zijn. Ook mijn genderprobleem zag ik niet alhoewel ik het typische gedrag vertoonde. Deze blindheid heeft me op een pad gezet die het inzicht met een bijbehorende correctie, ernstig schade heeft toegebracht. Deze blindheid zorgde ervoor dat ik zo vast zat in de patronen van een conformistisch leven, in de hoop dat mijn 'abnormaal' gedrag zou verdwijnen. Niet dus.
Maar het eerste schadegeval is wel daar, dankzij mijn blindheid. Mijn huwelijk, de echt met mijn schattebout, staat op invallen. Hoe kan ik de destructie van ons verbond tegenhouden zonder dat ik mezelf niet in gevaar breng? Zijn de twee echt niet verenigbaar? Bestaat er geen toverdrank of een geheime formule die me kan geven en houden wat me zo dierbaar is en me gelukkig houdt? Wie kan me uit dit tranendal houden?
Ik heb mijn pietje in geen enkel ander wezen gestoken, ben altijd hondstrouw geweest, ook in de maanden dat we fysiek niet samen waren. Mijn hart ligt/lag ALTIJD bij haar. Onze relatie leek een onzinkbaar schip, maar het blijkt een kopie van de Titanic te zijn.
Allemaal schade door de blindheid van gedrag, zoals we het vogeltje een zelfmoordmissi toedichten maar eigenlijk boos is op zijn spiegelbeeld. Idioot/Idiote dat ik ben: gestraft voor mijn eigen blindheid.
Alhoewel ik er nog steeds niet goed van ben, was mijn nachtrust behoorlijk, maar kon beter, uiteraard. Gisteren zijn we in Brussel iets gaan eten en alles leek peis en vree. We hadden lol en het smaakte goed. Het was een avond zoals altijd: perfect!
Later zette ze zich voor het televisiescherm voor Bones. Ik trok me terug in onze kamer om nog wat op het internet te surfen. Mijn Mac staat natuurlijk zo dat mijn scherm naar de deur is gericht. Uiteraard komt ze regelmatig binnen en moet ik mijn schempjes wegklikken. Toen barstte ze volop in tranen uit dat ik altijd stiekem op het internet zit.
Wat kon ik daar op zeggen? Ze heeft groot gelijk. Al dat stiekem gedoe ben ik dan ook kotsbeu: het is/was niet eerlijk tegenover haar, vandaar dan ook mijn coming-out. Het geheimdoenerij doet me zo schuldig voelen: ik lieg haar iets voor. Mijn duistere kantjes mag ze weten en ik zou haar alles willen en kunnen vertellen. Al mijn gevoelens: wat er in me om gaat, de schaamte, de schuldgevoelens, mijn gevecht, wat ik haar aandoe, hoe ik haar ongelukkig maak. Ik zou echt willen dat ze mijn blog leest, maar het lijkt me nog niet het juiste moment, gezien haar reactie gisteren
Eigenlijk wil ik volledige open kaart spelen, weg van de geheimen. Maar ze is er niet klaar voor. Wanneer dan wel?
Ik hou toch zoveel van haar: ze is zo mooi en grappig, knap en stijlvol, lief en begrijpend. Ze is mijn muze, mijn prinses en koningin. Wat moet ik zonder haar beginnen. De angst die ik heb en altijd heb gehad over wat komen zal, wordt waarheid: dit was ook de reden waarom alles werd weggeduwd in de duistere hoekjes van de spelonken in mijn brein.
Ik hoop echt dat ze meer begrip zal opbrengen en me zal aanvaarden zoals ik ben, maar dan ook als koppel kunnen doorgaan tot de dood ons scheidt.
Verdorie, ik zou liefste thuis alleen willen zitten met mister Alcohol en dame Cocktail. Nu heb ik die verdomde vergaderingen en andere ultrabelangrijke opdrachten uit te voeren. Ik kan thans de gezichten van de mensen missen als kiespijn. Het liefst zou ik willen zwijgen, mondje dicht, geen gezeik rondom mij, alleen in een hoekje. Geen wezen van vlees en bloed rondom mij. Zeker geen vrolijke Harry's.
Ik weet niet wat ik beginnen moet? Mijn huwelijk lijkt over. Wie zal me nu troosten?
Het voelt allemaal alsof ik keihard tegen een muur heb aangelopen, wakker geschud uit een droom of fantasie. Mijn vrouw kan niet met me samenleven wanneer ik me naar een vrouw zou transformeren. De vooroordelen hebben hun werk gedaan. Het is mes recht in mijn hart en het bloedt pijn, veel pijn!
Er mogen thans honderden in de goot liggen en het veel erger dan mij hebben. Ik dreig alles wat ik begeer kwijt te geraken: mijn allerliefste hartedief! Ze is me meer waard dan al mijn bezittingen. Snapt ze het dan niet?
Maar nu wil ik echt alleen zijn! Geen gebel, geen gerinkel, helemaal alleen.
Deze ochtend hebben we een kort, maar moeilijk gesprek gehad. Voor mijn engel is het huwelijk voorbij! Dat ze er zo over dacht, valt me heel zwaar: het lijkt wel het einde van de wereld.
Ik zit op de trein vol met zuurpruimen die de zoveelste triomf van de corpulente Messias aan het lezen zijn, dus tijd en plaats om te huilen is er helemaal niet. Het liefst zou ik nu toch in tranen willen barsten: ik haat mijn leven! Ik heb de vrouw van mijn leven teleurgesteld. Ik zal mijn omgeving moeten ontgoochelen. Het lijkt er op dat ik het dierbaarste in mijn leven kwijt ben, voor goed en eeuwig.
Keuze, choix, choice! Heb ik dat echt? Ik moet een keuze maken: inderdaad en die zijn: zelfmoord of als mezelf door het leven gaan. Echt fantastisch, de keuze die ik heb!
Ze was met een man getrouwd. Het gaat dus niet om mijn persoon, maar om mijn mannelijke hoedanigheid. Ze wil geen relatie met een vrouw. Zal ik dan zoveel anders zijn?
Natuurlijk heb ik vandaag belangrijke vergaderingen! Afgrijselijk in de gegeven omstandigheden. Ik weet wat beginnen buiten de hele dag wenen en huilen.
Ga ik echt alles weggooien? Ik hou zoveel van mijn schattebout, mijn engeltje in goede en slechte tijden. Is het allemaal mijn schuld? Ben ik de zieke factor in ons huwelijk?
Ik zal voor mijn relatie vechten: de huidige aanpak trok op niets. We gaan vanavond eten in Brussel. Als ik het haal want nachtrust was deze keer niet aan mij besteed: altijd dat gepieker over onze toekomst, met de nadruk op "onze" en het "wij"-gevoel.
Een vastzittend gevoel maakt nu deel uit van mijn gemoed: wat kan ik doen? Is het dan toch een vorm van een diabolische bezetenheid? Ben ik dan misschien krankzinnig?
Ik blijf blijkbaar een kampioen in zelfmedelijden. Terwijl mensen echt lijden, zit ik hier te grienen over mijn geslacht. Je kan het rationaliseren maar het doet verdomd vreselijk veel pijn om mijn allerliefste hartedief te gaan verliezen. Ik wil dit echt niet, laat dit niet waar zijn, laat het fatum haar niet van me afnemen!
De zelfmoordvogel heeft er genoeg van: geen getik meer op de ruiten. Morgen nieuwe pogingen ? ;-)
Ondertussen een bedrukte sfeer ten huize van.......een mogelijk overlijden in het verschiet. Het doet pijn mensen in je omgeving te zien lijden omdat een geliefde heengaat. En ik kan niets doen: troost helpt niet want de geliefde komt hiermee niet terug.
De tranen van mijn vrouw krijg ik niet weg. Het valt me wel zwaar dat ik echt niets kan doen: als controlefreak is dit afgrijselijk.
Zelf heb ik zoveel sterfgevallen meegemaakt vanuit mijn professionele achtergrond: het went wel wat (vreselijk, niet waar) maar het blijft wel hard. Helaas hoort het bij het leven. De wereld stopt niet en doet rustig verder met zijn onzin, onrecht en pijn.
Mijn genderdysforie is slechts peanuts wanneer het leven van iemand die heel haar leven goed is geweest, wordt afgenomen door de meneer Kanker. Mocht er een God bestaan dan zou ik mijn eerste moord begaan: de moord op God. Er is niets verachterlijks dan een God die door de boekjes als oneindig goed wordt bestempeld. Het is zelfs degoutant en ik krijg er kotsneigingen van.
Ja, ondertussen zit ik wel met mijn genderdysforie.
Vorrei scrivere qualcosa o delle paroli in italiano del mio problema perchè é la mia lingua favorita e preferita.
Una piccola presentazione della mia persona:
Ho trentacinque anni e sono sposato. Sono una donna in un corpo maschile. Questo problema vuol dire che voglio assolutamente cambiare della genera, ma che fa la mia vita molto difficile. Mia moglie non ha pensato che sono qualcuna con questo problema. Lei non può accettare che sono una questa persona. Però, ho già pensato durante gli anni scorsi che c'era un problema con la mia identità.
Ora, sono molto contento di aver un nome per il problema: Disforia delle Genere o Disturbo dell'identità delle genere (DIG). Un altro nome più usato, e trasessualità.
Devo ancora vincere molti problemi nel futuro ma sono certo questo momento: sono una donna!
De schitterende Duitse film Requiem: een reflectie
Gisterenavond heb ik een uitstekende Duitse film gezien over een reeks fatale duivelsuitdrijvingen van een jong en knap meisje, zot gemaakt door de grootste misdaadorganisatie ter wereld: de Katholieke Kerk. Het was gebaseerd op een waar gebeurd verhaal over Anneliese Michel uit Beieren. Het was een epileptisch kind, begin jaren zeventig toen de medicatie voor dit fenomeen absoluut ontoereikend was. Bovendien kreeg ze wanen en psychoses. Uiteindelijk was het wel een slim en lief meisje. Mocht ze nu leven dan zou ze absoluut goed geholpen zijn geweest.
Ze dacht dat ze bezeten was door de Duivel, dat die stemmen van de Lucifer en Belzebub kwamen (zie bijlage voor de details en een linkje van live opgenomen exorcismesessies op dit meisje: vreselijk om horen). De film Requiem gaat hierover en deed me mezelf twijfelen: ben ik niet op een of andere manier bezeten? Is heel die genderdysforie geen obsessie en een psychotische bezetenheid? Is het geen waan om te denken dat je in een verkeerd lichaam bent geboren? Is het niet eerder een foute synaps in mijn brein die me zo bezeten maakt dat ik een meisje ben in een jongenslichaam?
Heb ik niet hetzelfde probleem als Anneliese Michel?
Terwijl het meesje zijn kamikaze-aanvallen tegen het venster blijft volhouden met de meest hardnekkigste doodswens die je werkelijk kan indenken, heb ik natuurlijk over mijn eigen doodswensen die af en toe opduiken, eens nagedacht.
Ik ga er van uit dat iedereen wel eens denkt dat hij/zij liever dood zijn of willen zijn, weg van alle miserie en pijn. Het komt op in vlagen, snel en verdwijnt zoals het opkwam, als een flits. Meestal moet je die reflectie maken om alles eens op een rijtje te zetten en de zin van alles beter te ervaren. Het zijn werkelijk bliksemschichten van zelfmoordverlangens die niet verder gaan dan 'was ik maar niet beter dood?'. Uiteindelijk eindigen die heel zelden tot concrete plannen. Zoals eerder gesteld, het gaat om een existientiele rechtzetting of wedervraagstelling: wat doe ik hier in 's hemelsnaam?
Persoonlijk heb al vrij vroeg deze gedachten in mijn hoofd gehad: kort en krachtige boodschappen van de dood, die mijn leven in doet vraagstellen en wat ik exact op deze verdomde aardbol doe. Het zet me op het rechte pad en doet me kiezen wat ik echt wil. Dus concrete plannen om te sterven heb dan niet.
Maar er zijn wel degelijk momenten geweest dat het allemaal concreter werd en dit voor diverse redenen die buiten mijn genderdysforie liggen, alhoewel ik nu meer dan ooit overtuigd ben dat het wel heeft meegespeeld. In mijn leven (net zoals bij iedereen) heb ik een paar keren diep gezeten en ik vroeg me toch af wat ik hier nog zou uitsteken tot ionenfluxen stoppen en mijn metabolisme het begeeft. Vorig jaar in de herfst was ik er toch dicht bij: een koolstofmonoxidevergiftiging via een draaiende en ronkende automotor in een afgesloten garage: volledig pijnloos. Een trein vond ik vroeger de oplossing, gewoon omdat ik dan geen auto had, maar het blijft een vieze boel. Springen van een hoog iets leek me eerst wat, maar toen ik op verkenning ging, vond ik het maar niets. De grote angst: wat als het mislukt en je blijf dusdanig kreupel dat je geen tweede poging kan doen: het was een vreselijk en afgrijselijke gedachte. Mijn leven beschouwde ik als mislukt, mocht dit ook nog eens mislukken, tja wat een .... zou ik dan wel niet zijn.
Het gebeurde dat ik me naar de spoorweg begaf en wilde springen, maar dan zag ik die mooie gele bloem, vol leven met het heerlijk gezoem van de bezige bijtjes en luisterde ik naar een schattige zingende vogel, die alles uit de kast haalde om zijn vrouwtje te verleiden: opeens kreeg alles weer zin, ondanks de zwarte gedachten.
Het zijn deze kleine dingen die me eigenlijk recht houden. Zo ook in de herfst toen ik heel diep zat: er was een uitweg: de transitie.
Bij deze kleine, pietluttige dingetjes begin je te relativeren. Eigenlijk hebben zoveel mensen het slechter dan mezelf. Eigenlijk zijn mijn 'probleempjes' luxeproblemen. Vele mensen weten zelfs niet of ze morgen kunnen eten en ik maak me druk om mijn genderprobleem. Heb ik wel reden om te klagen? Beschouw ik mezelf soms niet te veel het centrum van mijn leefwereld?
Alles relativeren brengt je natuurlijk ook nergens. In welke positie je je ook bevindt, je zal altijd wel iemand vinden die er erger aan toe is dan jezelf.
In elk geval ben ik blij dat ik nooit de daad bij de gedachte heb gevoerd: ik hou te veel van het leven, de bloemen, de zingende vogels, de eenzaamheid van de bergen en het klotsende water van de zee. Hoe vreselijk onze wereld kan zijn, hoe een kat een muis verscheuren kan, hoe wreed we tegenover elkaar kunnen zijn, toch maken die kleine zaakjes me soms heel gelukkig.
Vrijdagavond ben ik naar de bijeenkomst in Hasselt geweest en ik moet zeggen: het was super fantastisch. Zoveel lieve mensen. Uiteraard weer veel geleerd: dus de zin om verder te doen, wordt nogmaals bevestigd. Mensen ontmoeten kan me echt gelukkig maken, weg van de zwarte gedachten. Het zijn opnieuw de kleine dingen die het doen: een ondersteundend schouderklopje, een leerrijke en boeiende woorden-uitwisseling, een begrijpend knikje, het drankje dat je krijgt, ......... Bedankt!
Terwijl ik dit typ, blijft het meesje verwoede pogingen ondernemen om zich dood te maken: altijd het getik tegen de ruiten. Ik heb bewondering voor het doorzettingsvermogen van het lieve en mooie koolmeesje. Het doet me denken aan mijn eigen weg die ik wil volgen: namelijk het doorzettingvermogen om de transitie door te zetten. Hopelijk kan ik zo vastberaden worden als dit schattig vogeltje, maar dan naar een nieuw leven, MET mijn schattebout en engel, van wie ik zoveel hou!
Ondertussen zie ik een roodborstje heen en weer fladderen, materiaal voor zijn liefdesnestje verzamelend: dan denk ik: dit is toch zo mooi, laat dit voor eeuwig zijn
Heel hilarisch fenomeen: een klein koolmeesje wil dood: een suicide bird. Het vliegt constant tegen mijn ruit, al 4 dagen aan een stuk. Het vogeltje geeft echt niet af. Nog nooit een beest gezin dat zo gaarne dood wil. het pluimgeval kletste al zeker 50 keren tegen mijn venster. Altijd die tikjes die hoort, het vogeltje een seconde of twee groggy en nadien volgt de volgende poging. Het doet me denken aan een film met Jerry Lewis, die ook zelfmoord wil maar het lukt hem maar niet, ondanks alle verwoede pogingen.
Het is nu een maand geleden dat ik mijn intakegesprek had met de psychiater. Het voelt nog steeds fantastisch omdat ik er te horen kreeg wat ik langer wist maar nu van een specialist ter zake.
De afspraak maken was op zich al een overwinning maar ik me herinner het me zo goed: met trillende stem en beentjes naar de secretaresse bellen voor een datum. Nadien dat lange wachten..... pffffff. Bovendien moest ik mijn intakegesprek verplaatsen omdat ik juist dan een belangrijke vergadering had. Dus nog en maandje langer wachten. Maar ik wist dat ik iets moest doen. Terugtrekken had geen zin tenzij de andere optie ...... suicide solution. Maar ik leef eigenlijk te graag, dus dit was ook geen keuze.
Eigenlijk duurde de diagnosestelling dus een klein uurtje, daar waar de meesten er langer overdoen. Ik had me natuurlijk goed gedocumenteerd en voorbereid. Maar toch was er die twijfel over een mogelijke andere diagnose. Maar de differentieel diagnose had ik helemaal uitgeplozen en ik viel er niet onder.
Daarom was die dag enorm belangrijk. Ik beschouwde dit als een soort D-day (zie ook de titels van mijn blog). Maar D-day is dus nu een maandje geleden en ik voel me globaal gezien heel goed. Aan mijn coming-out ben ik ook begonnen maar erg succesvol was het nog niet.
De volgende afspraak is 15 mei. Dus nog lang wachten. Zucht. Hopelijk kan ik al iets meer vooruitgang maken in mijn coming-out. Maar de toekomst is onzeker. Ik weet welke richting ik uit wil maar hoe ver wil ik gaan en ten koste van wat? Ik ben niet bereid om mijn hele sociale leven op te geven, nog mijn vrouw en werk. Zonder werk, geen geld en ook geen transitie, dus is dit een noodzakelijke voorwaarde.
Vanavond hopelijk naar Hasselt, helaas ontplooit zich een familietragedie onder de vorm van een stervensgeval. Dus ik zal zien.
Moet ik mij aangesproken voelen? Moeten weet ik niet, maar wel ik voel me zeer zeker aangesproken. In De Standaard staat trouwens een interessant artikel over de dictatuur van de prinsessencultuur (zie ook: http://www.destandaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=3P3N5S4G).
Essentieel gaat het over wat maakt iets tot een vrouw vanaf geboorte tot volwassenheid. Het gaat hier duidelijk om de culturele aanduiding. Cultureel gezien maakt iets in deze maatschappij een vrouw wanneer je typisch aan-vrouwen-gelinkt gedrag/ interesses/behoeften vertoont. Dit kan veranderen over de loop der tijden. Zo is roze pas met meisjes gelinkt na de WO II. Vroeger droeg een vrouw alleen rokken of jurken, nu ook broeken. Het is een interessante denkoefening, maar om als vrouw aanvaard te worden, wil ik me het liefst conformeren met de gaande maatschappelijk interpretaties want dat maakt van mij een vrouw in de samenleving. Ik vind dit ook niet erg en het is mijn eigen autonome beslissing, niet onder druk.
Maar dus vandaag is het een beetje mijn dag, alleen kan ik het niet laten merken in mijn mannelijke hoedanigheid. Het blijft frustrerend. Maar toch geniet ik er geniepig van.....hihihihi ;-)
Soms zijn genderdysfore personen echte vlinders die jarenlang in een 'pop' heb geleefd en zich later 'ontpoppen' tot een mooie vlinder. Mijn pop is mijn mannenlichaam, mijn transitie de ontpopping, hopelijk gevolgd door het vrouwendom als vlinder. Daarom vind ik het liedje van Boudewijn De Groot echt wel goed. Het liedje is natuurlijk niet volledig op mij en andere transgenders toepasbaar maar het beeld van de vlinder vind ik mooi.
Zo te sterven op het water met je vleugels van papier
Zomaar drijven, na het vliegen in de wolken drijf je hier
Met je kleuren die vervagen
Zonder zoeken zonder vragen
Eindelijk voor altijd rusten
En de bloemen die je kuste
Geuren die je hebt geweten
Alles kan je nu vergeten
Op het water wieg je heen en weer
Zo te sterven op het water met je vleugels van papier
als een vlinder die toch vliegen kan tot in de blauwe lucht
als een vlinder altijd vrij en voor het leven op de vlucht
wil ik sterven op het water
maar dat is een zorg van later
ik wil nu als vlinder vliegen
op de bloemen , blaren vliegen
maar zo hoog kan ik niet komen
dus ik vlieg maar in mijn dromen
altijd ben ik voor het leven op de vlucht
als een vlinder die toch vliegen kan tot in de blauwe lucht
Om te leven dacht ik je zou een vlinder moeten zijn
Om te vliegen heel ver weg van alle leven, alle pijn
Maar ik heb niet langer hinder van jaloersheid op een vlinder
Als zelfs vlinders moeten sterven laat ik niet mijn vreugd bederven
Ik kan zonder vliegen leven
Wat zou ik nog langer geven
Om een vlinder die verdronken is in mei
Om te leven hoef ik echt geen vlinder meer te zijn
