Ondanks alle psycho-sociale hindernissen en emotionele obstakels, blijf ik me beter voelen dan voor mijn start bij het Genderteam van het UZ Gent. Misschien klinkt het heel paradoxaal maar fundamenteel heb ik wel het gevoel dat het snor zit. Dit is de richting (alsof ik natuurlijk een keuze heb!).
Het perspectief om langzaam uiterlijk te worden wie ik innerlijk ben, geeft een soort gemoedsrust: het innerlijke conflict is gestreden. De lastige vragen over das Sein zijn na een jarenlange queeste beantwoord.
Dit wil natuurlijk niet zeggen dat alles van de baan is, want het volgende clash woedt in alle hevigheid in mij en rondom mij, nl. het maatschappelijk conflict. Met andere woorden de strijd voor de maatschappelijke aanvaarding: ten eerste in intieme kring, ten tweede mijn werkomgeving en ten derde algemeen maatschappelijk. De coming-out op mijn werk, de mogelijke gevolgen blijven zelfs heel zwaar op me wegen. Hoe gaan ze reageren? Word ik een paria? Zal ik mijn werk kwijt geraken? Zal ik nog vlot met mijn collegae kunnen werken? Zullen ze me niet pesten en treiteren? Gaan ze veel achter mijn rug roddelen? Gaan ze niet te veel staren en gapen?
Soms blijf ik het heel lastig hebben: negatieve en pessimistische stemmingsstoornissen overheersen mijn buikgevoelens: dan lijkt het einde van de wereld in zicht, dan vervloek ik mezelf omdat ik mijn omgeving zoveel leed bezorg. Kon ik er maar onder uit! Was er maar een gemakkelijke ontsnappingsroute!
Een transitie is toch een emotioneel zware stap: drukkende onzekerheden en prangende vragen zoals waarom juist ik, blijven door mijn zwaarmoedig hoofd spoken. De bijkomende problemen, het scherpe gevecht met je innerlijk zelf vreten je psychisch welbevinden dermate aan dat eruit stappen een betere optie lijkt dan de transitie: weg van het gezeik en gezeur, weg van moeilijke keuzes en zware dilemmas. De ultieme droom om gewoon geen transitie te moeten doorlopen en te ontsnappen uit mijn emotionele gevangenis, is een utopische hersenspinsel of eerder een schizofreen waanbeeld. Een keuze zou gewoonweg fantastisch zijn, maar die is er helemaal niet!
Mijn allerliefste blijft het ontzettend moeilijk hebben. Ze kan en wil het niet aanvaarden: ze wil haar man niet verliezen, ze wil geen vrouw in de plaats! Eigenlijk kan ze er niet mee om. Het doet daarom ontzettend veel pijn om haar te zien lijden voor iets dat niet haar fout is, noch haar schuld: mijn schat heeft dit absoluut niet verdiend. Maar verder ben ik wel ten einde raad: hoe kan ik haar helpen? Hoe kan ik haar ondersteunen? Hoe kan ik haar iets laten inzien? Ze wil er niets over lezen, ze wil geen nieuws, ze wil er niets van horen! Ze sluit haar zelf af van mijn probleem.
Maar ik wil haar niet kwijt. Samenzijn wringt vaak dusdanig: een stress die over me hangt zoals het zwaard van Damocles. Regelmatig bezorgt het me felle hoofdpijnen, braakneigingen en zure oprispingen. Opnieuw stelt zich de vraag: kan ik er aan ontkomen? Het liefste wil ik voor haar de transitie vermijden. Helaas, zal dit niet gaan: een verdere negatie van mezelf zou me gek maken. Zoals Kurt Cobain het verwoordde: I hate myself and I want to die. Ergens mezelf opsluiten, als kluizenaar in de natuur ronddwalen: voorlopig geen behoefte aan contact, e-mails wil ik niet meer beantwoorden.
We doen nog vele dingen samen: het is niet dat we niet meer met elkaar omgaan. Recent zijn we de magistrale laatste Batman gaan zien en daags nadien hebben we ontzettend genoten van het wondermooie Brave. Dus blijkt het eerder anders te zijn: ze wil zoveel mogelijk bij me zijn want binnenkort ben ik iemand anders en is haar man weg. Dus laat ze me geen dingen alleen doen, mag ik niet meer weg: ik moet zoveel mogelijk bij haar blijven. Nu vind ik dit niet erg: bij haar zijn is toch nog het liefste wat ik doe.
Dus de negatieve gevoelens drukken soms geweldig op mijn gemoed. Maar het keert dikwijls ook weer heel snel om: dan zie ik mezelf als een gelukkige vrouw, iemand die eindelijk zichzelf kan zijn. De balans van het hele pakket met negatieve en positieve gevoelens helt wel degelijk naar de positieve kant over. Het perspectief om ooit mezelf te zijn, schenkt me vreugde maar met een tollende gedachten!
Mijn verlangen is soms heel irrationeel, puur emotioneel: op de trein zitten met allemaal meisjes die naar de kust afreizen om op het strand te genieten, wekt een jaloers gevoel op. Er is geen seksuele aantrekkingskracht voor al die minirokjes en topjes maar wel het verlangen om er bij te horen zoals Hé, ik ben één van jullie. Ik zit gevangen in een mannenlichaam. Maar het mannelijke omhulsel houdt me tegen, ik kruip terug in mijn verwachte genderrol, het theatertje dat ik al zolang speel.
De richting die ik uitga, lijkt me dag na dag de juiste, maar ook de moeilijkste. Geen gevoel van twijfel, geen aarzeling, maar zekerheid omwille van mijn genderdysforie en transseksualiteit.
Troost:
Het zou een mooi woord moeten zijn maar wie zal me ze schenken? De nood en behoefte om met iemand te praten die heel dicht bij me staat en je beslissing ondersteunt, heb ik nog niet gevonden. Troost in muziek dan maar, troost in literatuur, troost in het hardlopen: helaas zijn deze consolerende middelen niet interactief.
Gelukkig blijf ik van de alcohol af: ik verdraag het immers niet. Vluchten in drank zou de grootste vorm van zelfdestructie zijn. Al moge ik me vaak slecht en depressief voelen, al moge ik soms afscheid van de aardbol willen nemen, ik hou van het leven, een fatsoenlijk en deftig leven, niet die van een alcoholverslaafde. De wil om te leven blijft overeind ondanks de zwarte gedachten!
6 maanden:
Bijna 6 maanden na mijn eerste visite bij het Genderteam heb ik al vele stappen gezet in mijn transitie: een klein overzichtje.
- Baard lasering: al drie zittingen achter de rug, zitting vier op 30 augustus, 60 % van mijn baardharen zijn al verdwenen.
- Logopedie: mijn stemevaluatie is reeds achter de rug: mijn stem is sowieso iets hoger dan een natuurlijke mannenstem. Vanaf vrijdag 3 augustus ben ik dus begonnen met mijn wekelijkse zitting van dertig minuten gedurende acht weken. De eerste zitting verliep heel goed. Nu moet ik veel oefenen!
- Spermabanking: eindelijk is de procedure achter de rug: de resultaten waren niet echt positief maar een ICSI zou toch moeten lukken (was toch een harde slag om dit negatief resultaat te horen).
- Hormonen: na de spermabanking terug aan da stuff since 2nd August Spironolactone: 2 x 50 mg per dag, te verhogen tot 2 x 100 mg per dag, oraal (Anti-androgenen) Ethinylestradiol: 2 x 50 microgram per dag, oraal (Oestrogenen) Acetylsalicylzuur: 80 mg om de twee dagen, oraal (Antistolling).
- Afspraak voor Facial Feminisation Surgery (FFS) op 7 augustus bij dr Bart van de Ven: hoge kostprijs, maar ik ben wel superenthousiast!
- Coming out bij mijn allerliefste vrouw en naaste familieleden.
Veel moeite getroosten en regelmatig naar Gent hollen, bellen en organiseren. Meestal probeer ik dan vakantie te nemen, maar soms lukt dit echt niet. Dan wordt het opnieuw hollen tijdens de werkuren om het verlies te beperken, resulterend in soms hele lange werkdagen ter compensatie. Ik moet er dus veel voor over hebben: het blijft bij wijlen een helse opoffering: het gegeeuw van de slechte nachten, het getob en gepieker zijn de stille getuigen.
Brusjes:
Twee weken geleden heb ik hèt gezegd tegen mijn broer en zus. Doodzenuwachtig en bijna hyperventilerend zat ik daar te wachten met mijn goed voorbereide mapjes info bij me. Toen kwam eindelijk de verlossing: gemakkelijk om de woorden transseksualiteit over mijn lippen te krijgen, was niet gemakkelijk. Tegelijkertijd viel wel een hele grote last van me af nadat ik de woorden sprak. Mijn zus nam het ietsje vlotter op dan mijn broer die er wat stilletjes bij zat: maar globaal leek het okay! Natuurlijk begon toen het nadenken en overpeinzen van allerlei zaken want hun leven zal ook veranderen. Verhoudingen zullen wijzigen: een broertje wordt een zusje, een oom een tante. Het klinkt eigenlijk zo absurd maar het is wel de consequentie van mijn coming out.
Gelukkig verstoten ze me niet: dit lijkt wel het allerbelangrijkste en beschouw ik als een pak van mijn hart. Natuurlijk was mijn allerliefste vrouw niet gelukkig dat zij er beter mee om kunnen dan zijzelf: opnieuw ging die venijnige steek door mijn hart wanneer ik haar lijden zag.
Cavaria:
Nog iets? Ja, ik ben boos geweest op het holebicentrisme van çavaria. Cavaria is in Vlaanderen een overkoepelende vereniging voor holebis en transgenders, die als drukkingsgroep op politiek en maatschappelijk niveau actief is. Maw zij zorgen voor ons en komen voor ons transgenders op bij de beleidsmakers. Maar het gevoel leeft dat we niet echt meetellen tussen de holebis.
Constant hebben ze het over homofobie, gaybashing, etc. Dus ik een vlammende brief richting de opperchef van çavaria: het antwoord kreeg ik van een transmedewerkster: het was een uitstekend gedocumenteerde repliek, met zinnige argumenten op mijn vragen en problemen. Natuurlijk was ik niet met alles tevreden: maar dit is het leven. Al bij al was ik behoorlijk tevreden: uiteindelijk is het einddoel het belangrijkste, niet de mensen noch de egos, noch de vereniging.
Facial Feminisation Surgery (FFS):
Dinsdag 7 augustus 2012 was het dan zover: na wekenlang in het ongewisse te hebben verbleven, zag ik eindelijk de plastisch chirurg (dr Bart van de Ven) om het getob in mijn hoofd wat te kalmeren. Vooraf had ik een aantal vraagjes gereed gemaakt (je moet je altijd goed voorbereiden):
- Welke ingrepen zijn nodig? Wat moet er aan mijn aangezicht veranderen om er vrouwelijker uit te zien? - Hoeveel kost alles? - Wat is de duur van de operatie? Is het mogelijk om alles in één dag te doen? - Wanneer zal ik terug aan het werk kunnen? - Quid haartransplantatie? Voor of na FFS: wat is de beste optie? - Het kleine litteken aan mijn wenkbrauw: is deze verwijderbaar? - Wat mijn een mogelijke parese/paralyse van n VII (n. facialis)? - Hoe wordt het traanzakje gespaard?
Het was hypernerveus hollen naar Gent want er moest nog gewerkt worden: het tijdverlies beperken was dus de opdracht. Een bemoedigend smsje van mijn schoonzus deed de zenuwen wat kalmeren. Uiteindelijk werd ik heel hartelijk ontvangen: er was een klein misverstand omdat ik als man ging (tijd om me om te kleden was er niet en bovendien wilde ik niets maskeren met make-up en een pruik). Wel grappig om als man in een half volle wachtzaal de tijd doden voor een plastisch chirurg: je voelde gewoon de priemende en afvragende blikken van het overwegend vrouwelijk publiek ;-)
Wat met je haar? vroeg hij dadelijk nadat ik een kleine introductie over mezelf ten berde bracht en mijn plannen kenbaar had gemaakt. Tja, ik weet het eigenlijk niet? Een haartransplantatie voor of na de FFS? Misschien beter na een FFS? Zodat een stukje huid van mijn kaal voorhoofd verwijderen? en dan mijn haarlijn wat meer naar voren trekken, gaf ik aan. Hierop begon hij over expanders om mijn hoofdhuid in oppervlakte te vermeerderen en om via een frontal bossing mijn haarlijn naar voren te brengen zodat ik niet meer kaal ben. Maw een haartransplantatie wordt overbodig en zal me toch de nodige centjes besparen.
Nadien ging het over het ander timmerwerk. Een heel leuk gesprek. Wat ik net nodig heb, staat hier opgelijst (in English).
Proposed procedures:
First surgery: duration 5 hours
- Placement of expander for expander assisted hairline lowering - Rhinoplasty - Lip lift - Cheek augmentation with Medpore implants - Jaw angle reduction and chin recontouring with titanium screws and plates - Lipofilling limited upper lip, cheeks, nasolabial folds, under the eyes
Second surgery after 2 months: duration 2.5 hours
-Forehead recontouring, hairline lowering with browlift with Endotines and titanium screws
De totale kostprijs voor beide operaties inclusief overnachting in het ziekenhuis EMC2, implantaatkosten en anaesthesiekosten: vele duizenden euros. Niet goedkoop dus en jammer dat het in twee operaties moet gebeuren. De werkonbekwaamheid zal voor de eerste operatie 3 weken duren, en voor de tweede 2 weken, dus in totaal 5 weken.
Vragen omtrent complicaties, meer bepaald over een n. facialisparese en traanzakbeschadiging, zei hij dat het eerst kan voorkomen maar meestal verdwijnt. Aan het traanzakje komt hij helemaal niet aan: goed dus! Mijn vraag over de mogelijke verwijdering van mijn klein littekentje aan mijn linkerwenkbrauw, was hij kort. Beter niets aandoen, wanneer het echt blijft storen dan kan ik het beter laten tatoeëren.
Hij had ook nog eens een blik geworpen naar mijn kleine Adams appel: persoonlijk wil ik hier niets aandoen en de chirurg was het met me eens. Je ziet het bijna niet.
Wel was ik verbaasd die hij het had over mijn neus die lichtjes scheef zou staan. Goed dat hij zoiets opmerkte: het vergrootte mijn vertrouwen in hem. Verder wilde hij weten of ik genoeg vet heb om in te spuiten: nu is mijn BMI net 20, veel vetophoopjes heb ik dus niet.
Conclusie:
Al bij al was ik heel tevreden: de onzekerheid is in elk geval weg. De volgende stap is de financiering. Het blijft een pak geld dat ik niet zomaar klaar liggen heb, maar het is geen onoverkomelijk probleem. Het eindgevoel is dat ik er klaar voor ben en dat het me lukken zal. Nu nog mijn job behouden en mijn nieuwe verschijning zal een feit zijn.
Programma:
Wat staat er nog op het programma?
Mijn moeder informeren. Zal zondag as. gebeuren. Verder zullen er nog vele tranen rollen, mezelf suf zuchten en treuren. Mijn mentale weerbaarheid staat op het spel! De coming-out vreet nogal veel energie.
De Russen zijn mijn passie, Niemand heeft de donkere ziel met zijn kleine kantjes zo goed beschreven als een Russische schrijver. Velen zien er tegen op om de Broers Karamazov te lezen, maar toch! Zo moeilijk blijkt het allemaal niet te zijn en eenmaal je begint blijkt al snel dat je een waarlijk meesterwerk in handen hebt. Het hoofdstuk De Groot-inquisiteur van Sevilla is voor mijn het hoogtepunt uit de wereldliteratuur. Hierna zijn alle geschriften een overbodig handeltje geworden, met James Joyce's Ulysses buiten beschouwing gelaten.
Moeilijk? Tja, Dastajevski's Aantekeningen uit de Ondergrondse is inderdaad een heel moeilijke roman vol filosofische en psycho-analytische bedenkingen over de metafysische existentie van ons allen. Maar de andere boeken behoren tot de hele leesbare groep. Talstoj's Oorlog en Vrede is een fantastische lange en epische roman over de Napoleontische tocht van la Grande Armee naar Maskva. Toergjenjev's Vaders en Zonen leest als een sneltrein en is dus echt niet moeilijk. Nochtans is het een briljant verhaal over cynisme tot de dood doorgedreven. Het wetenschappelijk cynisme dat in de 19de eeuw behoorlijk veel ingang vond en als pre-Nietzschiaans kan beschouwd worden. En dit alles is dus verkrijgbaar in gemakkelijke woorden en formuleringen: helder en duidelijk.
Analyse van de Psyche: Voordat de psychologie zijn aanvang nam met Wundt in zijn Leiziger laboratorium in 1879, beschreven de Russen al de diepte-psychologie van hun personages op ongeziene wijze zonder voorgaande. Natuurlijk heb je bv. in de Ilias de schitterende en vertederende scene tussen Ektor en Andromache met hun zoontje Astyanax in haar armen vlak voordat de helmboswuivende held het onderspit delven zal tegen Achilles. De Russen gaan verder: het zijn letterlijk romans die op een analytische manier de psyche ontleedt. Maw. Lermantav, Poeschkin en Dastajevski zijn de voorlopers van de psycho-analyse, nog voor dat dit woord bestond of moest uitgevonden worden.
Iedereen spreekt vol lof over het vernieuwende On the Road van Jack Kerouac, omdat het een "road story" betrof. Hallo? In "Dode Zielen" verhaalt Gogal de reiselijke avonturen van het hoofdpersonage, liefst 100 jaar voor de verschijning van On the Road. Pijnlijk voor al die bejubelaars die hun onkunde en onkennis van de wereld der schrijfselen niet kennen, buiten het bespringen van hypes en trendy nouveautés.
Sympathy for the Devil Deze beklijvende song is u wel bekend via de Rolling Stones. Dit briljante lied is een ode aan The Master and Margarita van Boelgakav, het meesterwerk dat ons werd ontzegd door de stalinistische waanzin. Elk keer wanneer ik er naar luister, doemt me dit prachtige verhaal op, een ultragek sprookje over de duivel in de gedaante van een Duitse goochelaar, een pratende kat, grappige verdwijningen maar vooral een mooi liefdesverhaal, allemaal verpakt als persiflage op de stalinistische bureaucratie. The Master and Margarita is ook mijlpaal in het magisch realisme, waarvan Salman Rushdie een exponent van is (zoals in de Satanic Verses, opnieuw een heerlijk boek dat de draak steekt met de Duivel, Mahound (alias Mohammed) en bedevaartsoorden).
Ook latere Russen weten me te beroeren met wondermooie verhalen zoals Vladimir Nabokav en Baris Pasternak. De gedichten van Brodski en Achmatova zijn pareltjes. "Een dag in het leven van Ivan Denisovitsj" van Aleksandr Salzjenitsin verhaalt de onmenselijke verschrikkingen in Stalin's werkkampen.
Russen zijn geboren vertellers over de menselijke ziel, zoald Ieren dat ook kunnen. Ze vatten het leven samen in verhalen en romans. Het zijn spiegels van onszelf!
Deze ochtend gevuld met het lezen van levensverhaaltjes en ervaringen. Je leert er toch veel uit, dus heb ik besloten ommijn transgenderheid nog wat meer te pushen bij mijn teergeliefde. Niet om haar onder druk te zetten maar eerder om haar meer kennis te laten maken met mijn nieuwe toekomst. Nu probeer ik alles, wat aan mijn GID doet herinneren, weg te steken en te verbergen. tevens wil ik haar meer betrekken om zo langzam meer kennis te maken met mijn nieuw zijn.
Vanavond ga ik naar een feestje van mijn brusjes en mijn ma. Het kriebelt zo erg om HET te zeggen, iets wat mijn vrouw liever niet heeft. Bovendien vindt ze niet de juiste manier: ergens geloof ik haar wel. Ik zal wel een aantal afspraken maken om ze individueel te zien en deze keer geen uitvluchten noch uitstel. Het moet voor 1 augustus bekend zijn want ik wil weten hoe ik sta met mijn familie.
24 uren na mijn lasering ziet er alles goed uit. Geen last van roodheid. Maandag 23 juli laat ik bloednemen in afwachting van mijn spermabanking. Nadien kan terug op mijn teerbeminde hormoontjes, voor eeuwig ;-)
Het is ook dag op dag dat mijn grootvader is overleden, nu 6 jaar geleden. Dagelijks denk ik aan hem. Hij was zo fantastisch en lief. Ik mis hem zo erg!
De voorbije weken verliepen saai, oersaai. Gelukkig maakte mijn bezoekje als Laura aan Hasselt alles goed. Aan het begin van deze maand moest ik er bekomen van een transfobe reactie: een groep puberale snotneuzen van 16 jaar wilden eens goed lachen: als verwende nestjes sprongen trampolinegewijs rondom mij, ondertussen me onderhoudende met debiele en soms kwetsende vragen. Negeren kreeg hen absoluut niet klein. Geïrriteerd door mijn weigeren aan antwoord aan hun uitdagende uitlatingen, kreeg ik kletsen op mijn achterwerk en liepen ze heel hard lachend weg. Behoorlijk geshockeerd was ik! Ik heb hen toch niets verkeerds gedaan! BTW: Het waren geen vreemdelingen, noch aanhangers van de Profeet (Vrede zij met Hem!), dus transfobie is niet iets dat des allochtonens is!
Maar het maakt wel duidelijk dat een aantal mensen me zien als een soort Elephant Man, een mannelijk monstertje in vrouwenkleren. Dus prangende drang om een complete FFS (Facial Feminisation Surgery) wordt hierbij zoveel groter en liefst zo snel mogelijk na mijn coming out op het werk (ergens begin november).
De moed om naar de flikken te gaan, vond ik niet: te depressieve neigingen. Dus heb ik alles zozo gelaten behalve mijn fles Grappa.
Enkele dagen later ben ik nog een paar keren op stap geweest als Laura. Meestal was het wel fijn en geen echt negatieve reacties gehad, maar de panische angst zat er wel in om opnieuw als monstertje beschouwd te worden.
Endocrinoloog:
De dienst endocrinologie te UZ Gent begint wel serieus op mijn heupen te werken. Eigenlijk feitelijk ben ik razend kwaad. De tranen stonden me op een bepaald moment in de ogen: de rotzakken. Het lijkt erop dat Eddy Wally eerder de Tour winnen zal dan dat ik ooit bij een endocrinoloog in Gent zal binnengeraken. Echt waar: een schande!
Mijn probleem is gekend: ik moet sperma laten invriezen voor ik terug hormonen kan opstarten. Ik hoopte dit zo snel mogelijk te doen doch moest ik enkele maanden geduldig wachten. Ik begrijp ten volle dat het superdruk kan zal zodat ze prioriteiten moeten stellen. Een transgender ligt nu eenmaal niet op sterven, dus moet het achteraan in het rijtje aansluiten: mijn burgerzin kan hier perfect mee omgaan. Het verlossende schot volgde op 4 juni: namelijk het bericht dat ik me op 3 augustus kon aanmelden bij de endocrinoloog: vreugdekreten, gejuich en vele hoeras. Sinds het mislopen van mijn afspraak in maart (een apart verhaal maar opnieuw een staaltje van organisatorsche onkunde en vergissingen), heb ik er eindelijk eentje vast! Eureka!
De domper en letterlijk donkere wolken volgden een maanstonde later: een tiental etmalen geleden werd alles weer, tot mijn wanhoop, uitgesteld naar 31 augustus wegens organisatorische problemen. Comè possibile? Perché! Mamma mia!
Bollocks uiteraard! Van in februari probeer ik de endocrinoloog te zien!!!!!!!!!!!!!!!! Kotsbeu ben ik die boel. Een e-mail naar de ombudsdienst en de professor zelf om mijn beklag te doen, heb ik verstuurd en die was niet echt vriendelijk! "Ik laat mijn sperma wel ergens anders bewaren" dacht ik eigenzinnig. Hormonen kan ik zelf wel innemen. Denken ze nu echt dat ik idioot ben? Toch een gevoel van gebrek aan respect!
Uiteindelijk is NIET het lange wachten het hoofdprobleem maar wel dat ze met mijn voeten spelen! Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!
Spermabanking:
Na regen komt zonneschijn: dus kan ik volgende week mijn zaadjes in de diepvriezer deponeren. God zij dank heb ik vorige week zoveel geluk gehad: iemand die me fantastisch vooruit wil helpen. Qua boost kan dit wel tellen: heerlijk gevoel. De toekomst zag er donker uit een weekje geleden: na enkele lacht ze mij vrolijk toe!
Baard en snor:
Vandaag had ik mijn derde sessie baardlasering: het blijft een erg pijnlijke affaire. Op een bepaald moment kon ik het niet meer uithouden: al die venijnige steekjes; zeker op mijn bovenlip en net ter hoogte van mijn botten van mijn kaaklijn: enkele traantjes verlieten mijn ooghoeken. Na twee zittingen is er heel veel haar weg, eigenlijk is al 60 % verdwenen! Nu blijken mijn snorharen de hardnekkigsten om te verwijderen (ook het meeste pijnlijken, auw!). Over twee weken weten we wat het resultaat deze keer zal zijn. In elk geval doe ik al minder foundation op mijn aangezicht. Het dikke laagje dat ik normaal smeer is dus niet meer nodig (hopelijk bevuil ik zo wat minder de halsrandjes van mijn topjes, bloesjes en jasjes, wat dat is toch wel een pest).
Wel jammer zijn mijn blonde haartjes die nu opduiken omdat de zwarten verdwenen zijn. Hiervoor zal ik toch ook eens electrolyse voor nodig hebben (in de toekomst).
Sessie vier zal op 30 augustus plaatsvinden. De intervallen zijn nu wat langer. Toch hoop ik dat dit zo snel mogelijk achter de rug zal zijn want mijn borstkas en buikzone moeten ook nog aan de beurt komen.
Facial Feminisation Surgery:
Wat de FFS (Facial Feminization Surgery) betreft, heb ik een mailtje naar dr. Bart van de Ven gestuurd voor een afspraak. Snelle service want op 7 augustus mag ik bij hem langs gaan. Opnieuw olé! Eureka, applaus en hoeras.
Ik heb dringend nood aan een houvast. Mijn FFS wil ik in januari of februari 2013 anders zal ik geen comingout op mijn werk organiseren. Ook het financiële plaatje moet kloppen en dit zou ik gaarne in augustus rond willen hebben.
Met deze afspraak zal ik eindelijk een idee krijgen. Alles wordt concreter! Een spanning bouwt zich echt in me op ;-)
Auto:
Op woensdag 18 juli ben ik gaan kijken voor een nieuwe auto. Mijn huidig exemplaar valt in duigen, nochtans is het een 9-jaar oude Volvo. Maar ik ben de onkosten kotsbeu en vooral het geklungel van mij garage: elke keer vergeten ze iets te maken.
Dus hoop ik een prachtige Mini te kunnen aanschaffen, een typisch vrouwenautootje ;-) maar zo sexy. Maar het financiële plaatje moet natuurlijk kloppen. De schulden ben ik nu te boven. Zo wil ik het houden.
Schoenen:
Jawel, het zijn koopjes geweest met veel afslag: dus gaan shoppen op het internet en liefst 4 paar aangeschaft: wat ben ik toch stout! Mijn boten zijn helaas te groot om gewoon te kunnen shoppen, dus wenkt de webwinkel.
Mijn teerbeminde vrouw kon er niet mee lachen, ook al omdat ze nog eens op de feiten werd gedrukt. Het blijft enorm pijn doen om ze zo te zien: het is tenslotte mijn schuld dat ze zo ongelukkig is, het is mijn probleem dat haar toekomst wegneemt! Wat doe ik toch allemaal?
Schoenmaten: dit is mijn groot probleem. Ik moet sowieso schoeisel via het internet bestellen wegens mijn grote boten. Soms is het een 44, soms een 45, zelden een 43. Het hangt zwaar af van het type schoen. Dus passen lijkt voor me de allerbeste oplossing : helaas, via het internet gaat het niet en in winkel hebben ze simpelweg mijn maat niet (vind ik heeeeeeeeeeeeeeeeel erg omdat ik een vreselijke schoenenfetisj heb). Dus bestellen en risicos nemen: mijn 4 nieuw bestelde paren passen wel, maar knellen hier en daar.
Dus wil ik mijn prachtige schoenen uit-rekken (stretchen). Een zoektochtje door het chaotische weblandschap vond ik een aantal bruikbare adviesjes. De gemakkelijke ijsmethode is een veelbeproefde manier om een maatje meer te krijgen. Je doet waterdichte zakjes water in je schoenen die je vervolgens in de diepvriezer legt voor een x-aantal uren (sommigen beweren een etmaal, anderen een halve dag). Water zet uit wanneer het bevriest dus ook je schoenen. Of je het bij elk soort materiaal gebruiken kan, heb ik niet kunnen vinden, maar leder schijnt een goed stofje te zijn die je via de ijsmethode kan uitrekken.
Ondertussen zou ik wel gaarne voor Uggs willen gaan. Persoonlijk vind ik ze elegante laarsjes, beetje eigenzinnig, vervloekt door velen, aanbeden door anderen. Helaas bestaan Uggs met maatje 44 niet (na lang zoeken). Jammer dus, maar het illustreert opnieuw hoe moeilijk sommigen transgenders het hebben met soms heel praktische en alledaagse dingen.
Elegante vrouwenschoenen met maatje 44 en 45 zijn heel moeilijk te vinden. Meestal trekken ze echt op niets, zijn ze spuuglelijk en stralen geen elegante uit; wat is er niet mooier dan prachtige, stijlvolle, elegante en sexy schoenen zoals Louboutins en Chimmy Shoes? De meeste (web)winkels die grote maten voor dames aanbieden, verkopen lelijke schoenen, goed voor omas en vrouwen met weinig stijl. Dus ben ik dubbel gefrustreerd. Gelukkig vind je op www.Cinderellaschoes.ie prachtige, elegante en sexy vrouwenschoenen met een grotere maat.
Logopedie:
Op 3 augustus is het zo ver: mijn eerste logopediezitting. Jawel, terug in Gent! UZ Gent is heus niet slecht. Ik ben er globaal gezien heel tevreden van, behalve van de endocrinologen die ik nooit te zien krijg. Dus terug Gent!
Coming out:
Nog geen vorderingen gemaakt. Voor het einde van de maand moet ik enkele mensen inlichten want anders komt er van uitstel afstel. Wel heb ik pakketjes klaar gemaakt met informatieteksten, linkjes en een woordje van mezelf.
De drang om er helemaal voor te gaan, wordt met de dag sterker en sterker. Niemand kan me tegenhouden!
Tags:genderdysforie, transfobie, hormonen, endocrinologie, schoenen, shoppen, Mini
30-06-2012
INFORMATIE: Linkjes naar blogs en fora: UPDATE
Hallo allen en iedereen,
Hoe meer ik surf op het net, hoe meer ik blogs en fora vind over genderdysforie: het is dus tijd om ze op te lijsten. Helaas moet ik ze op deze manier posten want deze blog is niet echt een pareltje van lay-out.
Zaterdag 30 juni: ik heb een kleine UPDATE gedaan met nieuwe blogs
Opgelet: niet alle fora zijn vrij toegankelijk, soms moet je toegang vragen onder de vorm van een kleine voorstelling. Op de meeste fora vind je ook wel dagboeken of soorten blogs van transgenders.
Op bovenstaande briljante Canadese link (in het Engels) vind je echt alles wat je moet weten over Gender Identity Disorder (GID). Er staan zoveel goede PDF-brochures die je zoveel wijzer maken. Een echte AANRADER !!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ze benadrukken nogmaals de vereisten voor genderspecialisten die aan een aantal criteria moeten voldoen, zoals ervaring, opleiding en subspecialisatie. Aan deze criteria voldoet in België alleen het Genderteam van het UZ Gent en in Nederland het Genderteam van het VUMC en te Groningen. Helaas kan in België iedereen zich genderspecialist noemen en behandelen zonder een bescherming voor de patiënten. Iedere endocrinoloog kan een transgender behandelen en opvolgen terwijl er in België maar één arts voldoende opleiding en ervaring heeft (zoals bepaald in de criteria van Transhealth en WPATH). Vele psychotherapeuten hebben transgenders onder hun hoede die eigenlijk geen goede achtergrond hebben. Het Charlatanisme tiert dus welig. Daarom is het misschien beter te wachten, wat geduld op te brengen en een extra kilometer te rijden om vervolgens bij de juiste mensen terecht te komen. Het is in jouw belang!
Nog een klein schrijfsel voor ik mijn biezen pak naar het land van de Queen, blueberry muffins en mashy peas. Gisteren heb ik mijn tweede sessie van mijn baardlasering verteerd. Venijnig pijnlijk... Het verlangde resultaat na de eerste zitting was bevredigend: kale plakjes in mijn vervloekte oerwoud. Nu heb ik buiten Emla ook wat perventieve pijnstillers genomen onder de vorm van paracetamol en codeïne want ... hèt doet pijn: zeker aan mijn bovenlip en net onder mijn kaakslijn waar mijn botten zitten. Auw....Maar meer hielp het niet, buiten het feit dat ik wat duizelig werd door de codeine. Ook de straling was dit maal ietsje sterker. Volgende zitting volgt 20 juli maar zal afhangen of de schaarse zonnenstraaltjes me over het kanaal niet te veel lastig vallen en mijn baardregio niet te veel bruinen.
Op vrijdag 3 augustus volgt dan de volgende afspraak bij de hormonenman. Hopelijk worden mijn zaadjes zo snel mogelijk geoogst zodat ik mijn teerbeminde hormoontjes terug kan innemen want ik snak er zo naar: de sensatie, het gevoel, de wetenschap dat je ook hormonaal vervrouwelijkt........... Diezelfde dag heb ik mijn eerste stemsessie. Ik ben benieuwd. Hoera! Nadien elke vrijdag stemtestjes bij de heel lieve logopediste gedurende 2 maanden. Womanhood is a bit more near!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Eind augustus terug naar mijn psychiater met mijn vrouw. Nadien.....coming out op het werk, RLE wanneer mijn vrouw er klaar voor is (ik vrees er voor).
Ik heb zelfs een afspraak bij de plastisch chirurg vast, op woensdag 24 oktober bij de aimabele professor Monstrey. Ik zit met zoveel vragen over Facial Feminization Surgery (aangezichtschirurgie of FFS). Je vindt overal commentaren en reviews maar dit is vanuit "klanten"standpunt. Geneeskunde is echter geen winkel, dus wil ik een professionel zijn mening horen. Mijn plan is wel om mijn Sex Reassignment Surgery (SRS) bij de eminente professor te laten doen. Ander snijwerk weet ik niet zo goed. FFS zeker niet bij hem, borstvergroting is onzeker: ik zou real life resultaten willen zien, wat een beetje obsceen is ;-).
Nog een droompje: een witte Ice Watch met Swarovski diamandjes. Gisteren dan toch eentje gekocht ondanks een krappe geldbeurs. Foei van mij! Ergens ben ik fier maar voel ik me ook heel schuldig omwille van deze dure aankoop. Shame on me!
Ondertussen: epileren met de Epil Silk 7, kleren kopen, familieleden inlichten. This will be my summer.
Geen nieuwe evoluties. Moeilijk na een weekje: ik ren weer te snel zuchtte de ongeduldige Laura enigszins ontgoochelend. Als een Formule 1 racewagen willen verder hollen door de stad met zijn laffe verkeersophopingen, de scherpe en onhandige rotondes en vervelende Ligierautootjes: snel willen maar niet kunnen gaan.
Met grote ogen rondslenteren door de levendige winkelstraten met de kokette dames wordt steeds lastiger: de venijnige en stekende jaloezie van in de onmogelijkheid zijnde hoedanigheid om me uit te leven in datgene wie ik innerlijk ben, doet PIJN en is ONDRAAGLIJK! Verslaafd aan shoppen maar niets kunnen passen, proberen en eventueel kopen. Mijn mannelijke verschijningsvorm houdt me tegen. Of eerder, de belachelijkheid van de manheid om fleurige jurkjes in de beslotenheid van de kledingshokjes te keuren. Vervloekt zij mijn onmacht!
Als Laura gaan? Wanneer? Het blijft een vervelende en lastig klus om me te manifesteren als mezelf. Een geschikt moment vinden blijft een helse Sysiphuskarwei, het heimelijke een te hoge emotionele last. Mijn langverwachte RLE wil zo snel mogelijk starten maar uit het liefdevolle respect voor mijn dierbare eega moet ik ze helaas uitstellen. Het doembeeld van afstel houdt me nachten wakker. Doem, Doem, Doem zoemt me gek als een hardnekkige bij, verslaafd en op zoek naar een zoete en kleverigere substantie: honing.
Een weekend vol verplichtingen: mijn dierbaren gelukkig maken. Een verplichting die erbij hoort: ik kijk er wel naar uit, dat is niet het probleem. Gezellig met de familie, een geboortedag of anniversarie, het middenstandsfeestje Vaderdag. Wel dat Laura weer ergens moet verstopt worden. Zucht!
Maar niet getreurd: over 8 dagen mag ik bij de psychiater mijn verhaal verhalend verhalen. Als klap op de verhalende vuurpijl verwachten ze op vrijdag 3 augustus voor een belangrijke visite voor mijn potentiële zaadjesoogst en bij de hormonenfluisteraar. Komt goed uit! De stemmetjesspecialiste mag op dezelfde dag me een toontje hoger doen spreken. Als dat maar goed komt!?
Handtassen: een echt passie. Ik krijg er niet genoeg van, om van te zwijmelen. Zelfs in mijn afgrijselijke mannelijke hoedanigheid kan ik het niet laten om de begerige speciaalzaken te bezoeken. Meestal behoorlijk prijzig, maar heerlijk om er rond te hangen, heen en weer te paraderen, vastnemen, openen en kijken, de moeilijke levenskeuze tussen twee prachtige tasjes, inclusief de vreemde blikken der verkoopsters als toetje. Hihihi!
Schoenen: op de wonderwereld van het internet langs Steve Madden gesurft: NIET DOEN! GEVAARLIJK! Tandenknarsend gapen en verlangen met hebberige fonkeloogjes, een zuchtje slaken: Ze zullen nooit de mijne worden. De prachtige kleurige en supervrouwelijk schoenen van Steve Madden. Reden: te grote voet! Vlam! Mijn mannelijkheid kwetst me weer. De klunzige steunplaten van mijn geëpileerde staken zijn de smerige hoofddaders, of eerder mijn vervloekte testosterone die mijn onderste ledematen deden uitgroeien tot iets reusachtigs: ik loop op twee Titanics!. Mijn lompe stelten waar de vrouwelijkheid van afschimpt, vallen in het niets in vergelijking met de elegante heupzwiepende flamingos, ronddartelend als fiere zwanen over straten en pleinen.
Longchamp ..smelt! Le pliage smelt. Mijn allerliefste vrouw had er één. Het veelgebruikte exemplaar doorstond maar liefst de tand des tijds met zoëven 10 jaar! Dus surfte ik naar de website. Dus keek ik eens rond. Dus werden er kortingen van dus 55% gegeven. Dus startte ik diplomatieke onderhandelingen met mezelf, die dus vruchtbaar werden afgerond. Dus haalde ik mijn visakaart boven. Dus bestelde ik meteen twee exemplaren. Dus, dus, dus
Zoals het nu evolueert, zou het toch heel goed met me gaan. Ja toch? Over het algemeen wel, ja. Maar soms heb ik een dipje, een moment van vertwijfeling. Zo ben ik gewoon. Het heeft niets met genderdysforie te maken. De aard van het beestje. Het kan ook snel omslaan, het ene moment blijdschap, het andere diepe treurnis.
Deze ongemakkelijke dipjes zullen ook niet verdwijnen met de transitie. Het is gewoon mezelf: een ingebouwde modus van metafysische twijfel: mijn onzinnige existentie in deze verfoeilijke wereld. Lamlendigheid, luiheid en eenzaamheid. Meestal kies ik versterkende muziek zoals nu de derde symfonie van Rimski-Korsakav.
Dan voel ik me ook zielig, een ogenschijnlijke lilliputter in het grote raamwerk van het heelal, een nietig hoopje atomen smachtend naar liefde en genegenheid alsof ik de enige ben. Ik twijfel aan alles, behalve mijn genderdysforie: hier ben ik zo zeker van: ik ben een vrouw in een mannenlichaam.
Nu niet getreurd: al voel ik me nu superslecht en mega-down: strakjes is alles over en ben ik weder de blijheid zelve. Zo gaat het dag in, dag uit. Dit ben ik: een persoon met snel-wisselende stemmingsstoornissen.
De laatste weken, of eerder maanden ontviel me de flinke ergernis aan de idiote pers die als onnozele kippen zonder kop berichten over de nieuwe hype in de US en Groot-Brittannië, nl. de Fifty Shades of Grey trilogie (vertaald als Vijftig Tinten Grijs). Het zou om heftige porna, dus vrouwvriendelijk porno gaan, met openlijke en harde seksscènes erin beschreven met de vrouwelijk lust als centrale heldin. Moet boeiend zijn, niet waar? Liefde heeft hiermede slechts een bijrol.
Tja, denk ik dan. Thans ben ik bezig met deel 3 aan het lezen, Fifty Shades Freed. De eerste twee heb al achter de kiezen, Fifty Shades of Grey en Fifty Shades Darker. Dus tja: er klopt hoegenaamd niets met wat in de pers verschijnt. Hebben de heren en vrouwen journalisten deze boeken wel gelezen of slechts gekopieerd uit een ander slecht artikel? Wat een bombarie over iets wat niet is. Want laat me één ding duidelijk zijn: ik heb de boeken gelezen en wat ik las, leek totaal niet op wat de algemene pers heeft neergepend. Liefde is het hoofdonderwerp en lust speelt inderdaad een belangrijke rol. PUNT!
Inderdaad, het is vrouwvriendelijke literatuur. Dat is juist, maar porna? Hallo? Klepel niet gevonden? Hebben de journalisten ooit al eens porna gelezen zoals je ze vinden kan in shespot.nl? Joehoe? Waarschijnlijk ook niet.
Maar ik moet toegeven: in Fifty Shades heb je seksscènes, braafjes beschreven, soms wel spannend, ietsiepietsie gewaagd, geen vulgaire woorden, met lust en eerbaarheid beschreven, vanuit vrouwenperspectief. Ik hou er wel van. Maar het is dus iets anders dan keiharde, openlijke porno. Dat is het niet. De lust druipt er wel van af, maar het draait in de eerste plaats om liefde en hoe twee verliefde individuen met de littekens uit het verleden er mee proberen om te gaan. Beiden hebben eigen verlangens die op het eerste zicht haaks op elkaar staan, maar langzaam blijken ze naar elkaar toe te groeien.
Is het wereldliteratuur? Nee, helemaal niet, maar wel heerlijk om te lezen, als een sneltrein. Verwacht dus geen Salman Rushdie met ingewikkelde plots door elkaar geweven als hardnekkige bloedzuigers of het potsierlijke realisme van Balzac. De trilogie is gewoon goede ontspanningsliteratuur van de betere soort met lustopwekkende scènes die je hormoontjes aan het werk zetten.
De lust dus: blijkbaar wordt er nog steeds met twee maten en twee gewichten gewogen wanneer het over mannen en vrouwen gaat aangaande lust. Schrijf iets over lust en seks vanuit vrouwelijk standpunt, dan wordt het porno voor vrouwen, porna dus. Schrijf je iets over lust en seks vanuit de mannelijke inslag, dan wordt dit soft erotische literatuur. Duh???????
En de pers, ja, ze maakten een heel slechte beurt: een door mannen-gedomineerde machowereld.
Hoe meer ik surf op het net, hoe meer ik blogs en fora vind over genderdysforie: het is dus tijd om ze op te lijsten. Helaas moet ik ze op deze manier posten want deze blog is niet echt een pareltje van lay-out.
FORA: Opgelet: niet alle fora zijn vrij toegankelijk, soms moet je toegang vragen onder de vorm van een kleine voorstelling. Op de meeste fora vind je ook wel dagboeken of soorten blogs van transgenders.
Dus woensdag 30 mei ben ik naar een beauty centre geweest om voor de eerste maal mijn baard te laten laseren. Eigenlijk was ik behoorlijk zenuwachtig. De hele dinsdag stelde ik mezelf in vraag: wat doe je nu? Is dit niet te verregaand? Overdrijf je niet? Nu is er geen weg terug, begrijp je dat?
Het was er redelijk snikheet toen een koude maar aangename gel over mijn baardstreek werd uitgesmeerd en ik kreeg een soort zonnebril ter bescherming van mijn oogjes. Nadien begon het: maar liefst een heel uur elastiekjes tegen te huid voelen springen, soms echt venijnige inslagen en pijnlijk net boven mijn lip en onder mijn kaakslijn. Honderden hebben mijn huid geteisterd. Nadien stonk ik naar verbrand, een mislukte barbecue. De Emlazalf heeft zeker wat geholpen anders had ik dit nooit overleefd.
Binnen twee weken zouden mijn haartjes moeten uitvallen: ik kijk er naar uit. Ook de roodheid nade behandeling viel binnen de perken: waarvoor dank.
Ik heb al een nieuwe afspraak voor een tweede sessie op 22 juni. Joepie!
Stem:
Vrijdagavond 1 juni mocht ik dat voor mijn stem langsgaan bij de NKO-dienst van het UZ Gent. Opnieuw spannend, hoor! Blijkt dat ik sowieso een hoge stem heb in het mannelijke spectrum nl. 130 Hz. Dus er kan aan gewerkt worden. Opnieuw goed nieuws!
Waarschijnlijk begin ik in augustus aan mijn oefeningetjes. Super!
Verscheurend?
Soms heb ik wel het gevoel dat ik dit zonder de toestemming van mijn teerbeminde vrouw doe. Ik besef maar al te goed dat ik met deze daden mijn relatie op het spel zet, terwijl ik zoveel van haar hou. Wat doe ik toch? Regelmatig denk ik erover om langzamer te evolueren tot dat zij het beter zou begrijpen. Op dit ogenblik lijkt me de opoffering te veel en ik zet mijn geluk op het spel. Bovendien bekruipt me nog dikwijls het gevoel dat ik abnormaal ben. Wie wil er nu van geslacht veranderen?
Door dat hele genderdysforiegedoe is er geen plaats voor andere gedachten: het hypotikeert mijn doen en laten alsof er niets anders is in de wereld: ik sta ermee op, ga ermee naar het werk, en val ermee in slaap. Tussendoor drink en eet ik met genderdysforie in mijn achterhoofd: het gevoel van onvrijheid, de dictatuur van de genderdysforie. Alles staat op één of andere wijze in teken van mijn genderdysforie: het beheerst al de facetten van mijn verdomde leven.
Toch voel ik onderhuids aan dat ik moet door doen en dat ik niet mag versagen: het is mijn lotbestemming: mijn uiterlijk met mijn innerlijke gevoel in overeenstemming brengen.
De laatste daagjes was het snikheet met talloze zweetpareltjes ... dus lekker genieten van de zon. Dacht ik! Want in de zon mag ik niet meer komen ;-). Globaal gezoen voel ik me beter want ik maak progressie!
Psychiater:
Het leven ziet er al iets rooskleuriger uit (OEF!) want er zijn opnieuw enkele kleine stapjes gezet in de juiste richting. YES! Mijn op-de-proef-gestelde geduld werd dinsdag 22 mei eindelijk beloond! Wauw!
Die zonnige dag zag ik nog eens mijn behandelend psychiater in Gent. Tweede keer! Pretty Cool, isn't it! Uiteraard ging ik als mezelf, als Laura ... opnieuw. Heerlijk! Een heel vlot gesprek was de vrucht van mijn felverlangde visite. Inhoudelijk ging vooral over het verdere en moeizame verloop in de komende maanden van mijn aarzelende coming-out en de verstoorde relatie met mijn teerbeminde vrouw die het nog steeds niet verkroppen kan (wat ik natuurlijk heel erg begrijp). En ... het is me alweer wat duidelijker geworden en blijkbaar ben ik ook nog eens goed bezig. Pluimpje voor mezelf! Een last dat van mijn schouders gevallen is.
Nu moet ik toch zeggen dat de psychiater van het Genderteam echt wel goed is, toegankelijk, vriendelijk en lief. Hij geeft veel uitleg en doorziet meteen de essentiele knelpunten, die een oplossing behoeven. Hij kent echt zijn vak en is heel deskundig. Voor mij zijn de gesprekken met hem een grote steun en geven me meer zelfvertrouwen.
Op dinsdag 19 juni zie ik hem terug. Hopelijk kan hem tegen dan nog wat vorderingetjes mededelen.
Het was sowieso een leuke dag omdat ik de hele dag Laura kon zijn zonder gestoord te worden. Natuurlijk heb ik de Zara opnieuw geplunderd. ;-) Yes, indeed, I am a shopaholic! Sorry!
Vervolg:
Dus afspraakjes zijn hangende bij de plastisch chirurg (FFS) en endocrino-androloog (hormoontjes en cryopreservatie). Eindelijk! Wat ben ik blij! Vooooooooooruitgang!
Baardlasering:
Tevens ben ik woensdag 23 mei naar een "beauty centre" geweest voor een mogelijke baardlaserepilatie. Natuurlijk maakte zenuwachtigheid me meester maar het intakegesprek met een hele lief meisje verliep dermate vlot dat ik zo laaiend enthousiast werd van hun aanpak. Ze waren ook eerlijk en temperden mijn verwachtingspatronen, wat ik enorm waardeer. Het zegt veel over hun eerlijkheid en het zijn duidelijk geen geldkloppers. Dus ... heb ik mijn eerste afspraak volgende week woensdag op 30 mei. Jippie! Moet even uit de zon blijven en zonnenprotectie op mezelf smeren. Mijn huid mag niet bruin worden anders lukt de lasering niet zo goed. Simpelweg: de laserstraal wordt opgenomen door pigment. Mijn baardharen zijn zwart, dus bevatten veel pigment. Een donkere huid door het zonnen zou mijn huid kunnen verbranden omdat ze pigment bevatten. Het zal ook pijn doen, dus misschien Emla proberen.
NKO-afspraak:
In het UZ Gent heb ik ook al mijn afspraakje beet voor een logopedisch bilan van mijn stem. Opnieuw kijk ik er naar uit want ik mag al volgende week vrijdag gaan.
Joggen:
Doe ik nog steeds. Gisteren heb ik het 9 km uitgezongen. Fantastico! De piekende adrenaline klaart mijn geest van allerlei negatieve gedachten: dus dit lopen heb ik echt wel nodig: mens sana in sano corpore.
De werf:
Dus het vlot een beetje bij beetje, maar ik ben er natuurlijk nog niet: de weg is nog lang en de aankomst nog ver. Er is nog steeds veel werk op relationeel vlak: het is een grote werf en een bouwcoordinator wordt gezocht ter ondersteuning. De psychiater stelde me voor om eens samen naar hem te gaan, wat ik een uitstekend idee vond want mijn vrouw kan hem wel lynchen en levend villen. Zij ziet hem als Lord Voldemort, het Kwade die haar man van haar heeft weggenomen. Bovendien stelde hij ook nog eens voor om samen in relatietherapie te gaan bij iemand die iets van genderproblematiek afweet in een relatieverband. Opnieuw een briljante suggestie!
Dus gaat het met me in de juiste richting: concreet: - Baardlaserepilatie op 30 mei - NKO-bilan van mijn stem op 1 juni - Psychiater Genderteam op 19 juni en 28 augustus - Plastisch chirurg: afspraak hangende - Endocrino-androloog voor cryopreservatie: afspraak hangende
Hopelijk kan ik doorgaan met mijn weg en mijn relatie met mijn vrouw verderzetten want ik hou nog steeds zo veel van haar ondanks de verwijten die ik dikwijls krijg.
Gelijke Kansen in Vlaanderen wil werkgevers motiveren om zich meer open te stellen voor transgenders en gendervariante personen. Daartoe bereidt ze momenteel een brochure voor met tips en advies. En om het allemaal nog aantrekkelijker te maken, wil ze die brochure ook doorspekken met goede voorbeelden, quotes en inspirerende getuigenissen. Liefst ook uit de KMO-sector.
Ben jij of ken jij iemand die zon positieve ervaring kan delen?Was je werkgever heel begrijpend wanneer je je verhaal deed of moest doen bij een sollicitatie? Werd je gewenste naam en aanspreekvorm geaccepteerd en in de administratie aangepast? Was kledij geen probleem, en kreeg je zelfs een gepast uniform aangemeten? Maakten ze geen probleem van het toiletgebruik, of voorzagen ze een derdegendertoilet? Kreeg je de kans om in een zijkamertje te dilateren na een operatie? Werd je privacy gerespecteerd op een nieuwe werkvloer?- Laat het ons weten!
Het maakt niet uit of het over een studentenjob, interimwerk, deeltijds of een voltijdse managerfunctie ging: zet je ervaringen op mail. Je hoeft je naam niet bekend te maken, maar als de vermelding van je naam en dat van het bedrijf je geen zorgen baart, dan horen we dat graag. We zoeken ook werkgevers die zelf willen getuigen! Stuur je verhaal, quote al dan niet met naam of foto voor 5 juni 2012 door naar Joz Motmans: joz.motmans@ua.ac.be. Hij zal je laten weten of je verhaal in aanmerking komt voor de brochure.
Let wel: het is voor ons helaas niet mogelijk om op mogelijke klachten of problemen in te gaan. Hiervoor neem je best contact op met een discriminatiemeldpunt op: 02/212 30 00, 0800/12 800 of via www.meld-it.be Alvast heel erg bedankt om mee te werken aan een transvriendelijke werkvloer!
PS. Deze tekst is me doorgestuurd: ze is geschreven door de eminente Joz Motmans, iemand die zich op academisch en universitair niveau bezighoudt met de transgenderproblematiek.
Nog 24 uren wachten tot mijn tweede (en langverwachte) afspraak bij de psychiater van het UZ Gent. Mijn lijstje met vragen wordt steeds langer: die man zal afzien ;-).
Het belangrijkste is dat ik een hele dag als Laura kan rondlopen. Eindelijk: niet gehaast, niet gehinderd, rustig mijn ding doen.
Woensdag as. heb ik dan weer een intakegesprek om mijn baard te laten weglaseren. Opnieuw een belangrijke stap: hiervoor ben ik knap zenuwachtig.
Dus ik maak kleine stapjes vooruit: het gaat niet snel genoeg voor me maar het zal niet anders gaan.
Ondertussen pieker ik me elke nacht suf: massas vragen en vraagtekens. Vooral de passabiliteit weegt zwaar door: onlangs nog op een terras in een grote stad twee afschuwelijke transen gezien. Ze leken op monstertjes. Op die manier wil ik absoluut geen vrouw zijn. Dus wordt de FFS wel en prangende eis en dwanggedachte. Maar hoe betaal je zoiets? Wanneer laat je dit het beste doen?
In HUMO kan je een mooi en evenwichtig interview lezen over Laura Sciacca, een transgender meisje van 17 jaar. In elk geval is het knap wat ze doet en de reportage kan een openbaring zijn voor iedereen die met genderdysfore gevoelens kampt.
Voor alle duidelijkheid: ik ben ze niet alhoewel we dezelfde voornaam hebben. ;-) Het meisje van het interview heeft blijkbaar ook een blog die slechts recent is opgestart, maar iets op in de gaten te houden.
