Nagelbijten: Een vreselijke gewoonte, terwijl ik juist weg kan zijn van mooie nagels. Zelf droom ik van acrylnageltjes. Uiteraard kan ik dit niet in mijn uiterlijke hoedanigheid als man. Hoewel, toen ik een week als volledig als vrouw leefde in maart 2011, had ik mooie acrylnageltjes aan mijn handen en voeten laten zetten. Ik voelde heerlijk: ik was een echte vrouw. Ze waren een halve centmeter langer dan mijn vingers wat het in het begin moeilijk maakte om iets vast te pakken of om mijn mobiel te gebruiken, maar het went, net zoals op hakjes lopen. Ik denk nog dagelijks aan mijn acrylnageltjes en elke beauty nail salon die ik voorbij wandel, wil ik binnengaan. Maar het binnengaan van een Nail Centre was in maart 2011 een bijzonder zenuwachtige bedoeling. Je staat dan daar als verkleedde man tussen al die andere vrouwen die hun nagels onder handen laten nemen. Maar het viel reuze mee. Soms zijn mensen echt wel begrijpend over wie je bent.
Maar dus terug over nagelbijten. Ik beken: ik ben ermee gestopt. Het is moeilijke en lelijke gewoonte maar het lukt nu al voor langer dan 5 dagen. Soms lijkt het alsof mijn jeukende handen gestopt kunnen worden door er mijn tanden in te zetten. Maar toch liever niet . Hoera voor mij!
Zij, mijn allerliefste engel, lacht en glimlacht! Wat ben ik hopeloos? Ik wil haar niet kwijt! Maar wat dan met mijn genderdysfore gevoelens? Opsluiten? Verbergen? Gaat echt niet.
Maar ondertussen lacht ze opnieuw, ik pak haar goed vast en zeg: "ik zie je gaarne! Ik wil altijd samen blijven wat er ook gebeurd!" "Ja" antwoordt ze, "ik wil dat ook, ik altijd bij jou blijven"
Ik keek vandaag haar aan. Ze was mooi en lief. Ik nam haar stevig vast. Deze kleine dingen kan ik echt niet missen. Ik hou zoveel van haar. Maar ik durf niet te weggen wat er met me scheelt. Ik wil haar niet kwetsen noch verdrietig maken. We hebben samen zoveel opgebouwd. Ik ben ten einde raad.
Ze ruikt zo heerlijk, haar haar, haar nek, haar hals naar lentebloesems en hoop. Voor haar wil ik sterven maar zal ze mij respecteren wie ik juist ben?
Ik voel me ongelukkig, altijd hetzelfde liedje dat maar eeuwig blijft spelen. Ik zit compleet vast en aan de grond. Ik droom om me als vrouw te uitleven en door het leven te gaan als een meisje. Maar ik zie altijd gigantische obstakels rondom mij. De moed zakt me in de schoenen. Hoe doe je dit? Een 'mission impossible'?
Dikwijls denk ik er zelfs over om een dagje als vrouw in Gent rond te lopen: maar dan komen die beelden van al de vreemde mensen die me dan aanstaren en denken "wat voor een rare is er daar, een aangeklede man als vrouw". Wat zou het toch heerlijk zijn om een biovrouw als vriendin te hebben die me als Laura aanziet. Mensen die me aanspreken met 'mevrouw'.
Passabiliteit is echt wel belangrijk. Mijn aangezicht is zo vreselijk mannelijk dat er geen haar aan denkt om dit zo te laten. Ik wil absoluut later Facial Feminisation Surgery laten doen, weg dikke neus!
Een vrije dag: heerlijk. Na enkele dagen wat minder genderdysfore gevoelens gehad te hebben, is alles inmiddels terug. Het blijft toch vreemd wat er gebeurde omdat ik het absoluut niet onderdrukt heb. Een mens zit toch gek in elkaar. Soms vraag ik me af of ik geen kandidaat spijtoptant zou kunnen zijn? Ik weet het niet, maar alles in beschouwing gelaten, voel ik me vandaag Laura en niemand anders, dezelfde die opgesloten zit in een mannenlichaam, dezelfde die een eind wil maken als alles bij het oude blijft.
Laat het daarom niet bij het oude. Ik wil veranderen, het moet anders. Ik wil terug gelukkig zijn, mezelf zijn, geen façade, geen verpakking, geen zielenverraad. Ik voel me een meisje, al sinds mijn peutertijd: Its time for change!
Wat een vreemde dag: ik heb duidelijk minder transgender gevoelens, eigenlijk de laatste 2 dagen zelfs. Ik weet niet hoe het komt. Ik besefte ook nog eens hoeveel ik van mijn vrouw hou. Ik zou mijn geluk op het spel zetten en zeker die van anderen.
Maar het blijft lichtjes knagen. Maar mijn opperste geluk prioriseren zou heel egoistisch zijn. Ik laat de afspraak in Gent staan maar eigenlijk stond ik op het punt die af te zeggen. Hopelijk kunnen zij me toch wat meer over mijn psyche zeggen.
Het gaat niet. De twijfels, de angsten, ik slaap haast niet meer. Vreselijk slecht gevoel bij het opstaan. Kon iemand me maar hieruit halen? Me een meisje laten zijn. Waarom? Ik haat de maatschappij, ik haat mijn leven: vervloekt zij allen!
Just locked up in a male body. Please, help me. Find me and Release me! No time to waste.
Niemand weet van mijn blog. Ik ben anoniem. Ook mijn vrouw niet. Ze weet er niet van en ik voel me een leugenaar en slechterik. Ik, die een beetje zijn diepste gevoelens rondstrooit op het net, aan Jef en Jos, aan Mieke en Marieke. Maar dus niet aan mijn vrouw.
Mijn hartedief en engel weet dus van niets, ze heeft zelfs geen weet van mijn onderliggend probleem. Ze weet eigenlijk niets van wat ik in het geheim doe. Ben ik slecht? Ben ik een onmens? Of doe ik eerder niet zielig met mijn zelfmedelijden, zelfbeklag en zelfbeween?
Hypocriet! dat ben ik. Een dikke, grote hypocriet! Grienen dat het niet meer mooi is.... vrouw in mannenlichaam..... delen met de buitenwereld.....verzwijgen voor diegenen die je zo dierbaar is......Hypocriet!
Ja, ik ben een hypocriet, een leugenaar, een egoist!
Zal ze me ooit vergeven? Zal me ze me ooit verdragen wanneer ze achter de waarheid komt? Zal ik nog naast haar wakker worden na mijn coming-out ? Zal ze me nog willen knuffelen?
Ondanks de hypocrisie en de leugens, hou ik zielsveel van mijn schattebout en alleen dit al maakt me een slecht mens.
Ik zit al enkele dagen te tobben. Ben ik nu een vrouw of niet? Soms denk ik en hoop ik dat het gewoon een bevlieging is. Dat over zal gaan. Dit zou het makkelijkste zijn voor iedereen.
Maar ik vrees dat het geen bevlieging is, dat verder kabbelen zoals nu, me een einde aan mijn leven zal maken.
Wat met mijn allerliefste, mijn muze? Ik word hopeloos van de situatie, tussen twee vuren, tussen Scylla en Charybdis. Als haar maar niet kwijt geraak! Alles verliezen, ja, maar haar niet! nooit, jamais, never, mai!
Mooi, dag der doden deel 2. De katholiekjes hebben het mooi geflikt. Voor lijken alle dagen dagen der doden. Emotioneel diep en gebroken. Allemaal zelfmedelijden.
Genderdysfoor ben ik. Maar ik kan er niet mee om. Ik zoek hulp maar er is een wachtlijst. Misschien uithuilen bij mijn engel? Durf ik niet! Wat een lafaard ben ik toch, een schrikschijter, een zeikerd.
Zou ze begrip opbrengen? Zal ze nog van me houden? Zal ze nog bij me willen blijven? Ik kan niet zonder haar. Vandaag was ze weer bloedmooi, een godin! Ik hou toch zoveel van haar.
Zwarte sneeuw, ik ben het beu. Hoe kan ik me outen? Hoe kan ik me bekend maken? Ik wil absoluut als vrouw rondlopen, werken, slapen, eten, lezen, kijken, rijden, vervelen, spelen, lopen, wandelen, drinken, huilen, poetsen, afwassen.
Travestie: het zijn mannen die zich af en toe in een vrouw verkleden. Sommigen, eigenlijkde meesten en diegenen met vooroordelen gooien me op die hoop alhoewel ik niet zo ben. Ik ben geen dragqueen en ook niet extreem seksueel opwindend gekleed. Ik beoog geen seksuele opwinding met cross-dressing. Wanneer ik me omkleed (let op nadruk op OMkleden, dus niet VERkleden), voel ik me veel beter als ik meer mezelf ben en ik thuis kom. Ik heb ook zin om altijd als vrouw gekleed rond te lopen.
Dus travestie is iets totaal anders dan genderdysforie. Ik ben dus geen Travestiet! Voor een travestiet is verkleden een carnavaleske bedoeling. Niet bij mij dus.
Wie zich wil verkleden als vrouw, mij niet gelaten, maar ik behoor dus tot een andere groep.
Ik haat het ook om travestiet genoemd te worden door een randebiel wanneer ik uitga. Maar de meesten denken dat de hele hoop dezelfde is. Soms worden ze handtastelijk, vreselijk. Een keer ben ik zelfs aangerand geweest door een ultrageile bok: kikte op shemales en travestieten.
Het is een trauma gebleven: sommigen hebben compleet geen respect: je bent voor hen een lustobject terwijl ik me gewoon als vrouw wil outen. En ze moeten van mijn lijf blijven!
Ik gebruik het liefst het woord "genderdysfoor" of "genderdysforie" in plaats van transseksualiteit. Dit laatste is een vreselijk woord en gericht op seks, wat we natuurlijk niet zijn. Een transseksueel is blijkbaar volgens de term iemand die van geslacht verandert omwille van de seksuele opwinding. Dit klopt niet met de realiteit, daarom de vuilnisbak in. GID is de Engelse term voor Gender identiteisstoornissen, waar ik ook onder val. Maar genderdysfoor is dus de beste term en niet transseksueel.
