Zwarte sneeuw, ik ben het beu. Hoe kan ik me outen? Hoe kan ik me bekend maken? Ik wil absoluut als vrouw rondlopen, werken, slapen, eten, lezen, kijken, rijden, vervelen, spelen, lopen, wandelen, drinken, huilen, poetsen, afwassen.
Travestie: het zijn mannen die zich af en toe in een vrouw verkleden. Sommigen, eigenlijkde meesten en diegenen met vooroordelen gooien me op die hoop alhoewel ik niet zo ben. Ik ben geen dragqueen en ook niet extreem seksueel opwindend gekleed. Ik beoog geen seksuele opwinding met cross-dressing. Wanneer ik me omkleed (let op nadruk op OMkleden, dus niet VERkleden), voel ik me veel beter als ik meer mezelf ben en ik thuis kom. Ik heb ook zin om altijd als vrouw gekleed rond te lopen.
Dus travestie is iets totaal anders dan genderdysforie. Ik ben dus geen Travestiet! Voor een travestiet is verkleden een carnavaleske bedoeling. Niet bij mij dus.
Wie zich wil verkleden als vrouw, mij niet gelaten, maar ik behoor dus tot een andere groep.
Ik haat het ook om travestiet genoemd te worden door een randebiel wanneer ik uitga. Maar de meesten denken dat de hele hoop dezelfde is. Soms worden ze handtastelijk, vreselijk. Een keer ben ik zelfs aangerand geweest door een ultrageile bok: kikte op shemales en travestieten.
Het is een trauma gebleven: sommigen hebben compleet geen respect: je bent voor hen een lustobject terwijl ik me gewoon als vrouw wil outen. En ze moeten van mijn lijf blijven!
Ik gebruik het liefst het woord "genderdysfoor" of "genderdysforie" in plaats van transseksualiteit. Dit laatste is een vreselijk woord en gericht op seks, wat we natuurlijk niet zijn. Een transseksueel is blijkbaar volgens de term iemand die van geslacht verandert omwille van de seksuele opwinding. Dit klopt niet met de realiteit, daarom de vuilnisbak in. GID is de Engelse term voor Gender identiteisstoornissen, waar ik ook onder val. Maar genderdysfoor is dus de beste term en niet transseksueel.
Ik heb al 80 p gelezen in Twilight. Het is echt een meisjesboek en ik geniet er dan ook enorm van. Ik voel me eigenlijk zoals Bella: ik begrijp haar gevoelens, ik herken me in haar. In de meeste boeken dat ik lees, heb ik een grotere affiniteit met de vrouwelijke personages: hun gevoelens, de twijfels en angsten deel ik dan. Zelfs in mijn mannenlichaam voel ik op en top vrouw wanneer ik Twilight lees. Dit gevoel heb ik ook wanneer ik Gossip Girl kijk of True Blood.
Hierin zie ik de bevestiging wat ik ben eigenlijk wel ben, een vrouw. Natuurlijk zoek ik in alles bevestiging, maar welke transseksueel doet dit niet.
Meer dan 10 jaar geleden kwam ik mijn engel tegen, later is ze mijn vrouw geworden. Ze is nog steeds mijn allerliefste engel maar tegenwoordig voel ik me eerder lucifer die zijn engel wil pijnigen want lucifer wil een vrouw worden.
Want wat zal ik zonder engel zijn? Wie zal me steunen in slechte tijden? Wie zal me warmte schenken? Naast wie kan ik zalig in slaap vallen wanneer we samen TV kijken?
Mijn engel verliezen zou ik niet overleven! Wat kan ik doen om mijn engel niet te verliezen? Zwijgen? Dat gaat niet want dat overleef ik ook niet.
Ik hou zoveel van mijn engel. Zij schenkt me vreugde en liefde en warmte en genegenheid en rust.
Deze avond liep ik rond in de Rue Neuve in Brussel. Schitterend. Al die vrouwen en meisjes opzoek naar de juiste outfit voor een feest of het werk. Rondlopen in winkelstraten doe ik vaak: dat kijk ik heel goed rond: wat zijn de trends, is er iets voor mij? hoe dragen ze dit, welke kleuren, welke combinaties.....dus ideetjes opdoen.
Ik ben jaloers op hen. Ik kan dat niet met mijn mannelijke fysionomie. Winkel in, winkel uit. Zalig! Ik hoop dit ook regelmatig te kunnen doen. In een kleren- of schoenenwinkel voel ik me echt vrouw, cliche, niet waar!
Op deze momenten voel ik me echt vrouw. Soms zou ik willen winkelen met mijn allerliefste vrouw, samen kiezen en passen. het is ideaalbeeld die niet verwezenlijkbaar lijkt.
Dus ging ik met lege handen naar huis, dromend om mezelf als vrouw ooit te kunnen presenteren.
Het badje gisteren deed deugd en was relaxerend. Helaas keek ik weer op mijn lichaamsbeharing. Glad zijn vind ik fijner. Ik haat zeker mijn beharing op de borst, buik en in mijn oksels. Het liefst zou ik ook mijn benen scheren maar dan heb ik te veel uitleg nodig aan mijn vrouw. Met al die beharing voel ik me eerder een aap, een wildebras. Het botst ook met mijn vrouwelijke gevoelens. De haren verwijzen teveel naar wat ik niet meer wil zijn, namelijk een man.
Soms scheer ik mijn borstkas, buik en oksels. Uiteraard krijg ik dan kritiek van mijn vrouw: "Gedraag je jezelf als een homo?" of "dit doe je toch niet, ik wil een man met haar". Het is niet prettig om te horen. Het zorgt ook voor een mijn niet-uit-de-kast-komen.
Je leest het genoeg, je moet praten met je partner, heel eerlijk zijn. Maar dit gaat niet. Ik hou van haar, maar sommige dingen kunnen we niet bespreken. Het gaat echt moeilijk. Mijn ontharen zijn soms subtiele hints. Ik vermoed dat ze iets in de mot heeft. Ik wacht mijn gesprek met het Genderteam af maar af en toe voelt het of ik me niet wil outen. Dit moment had ik deze ochtend. Ik wilde roepen en schreeuwen dat ik ik vrouw ben in een verkeerd lichaam. Aanvaard dit en help me!
Wat moet ik doen? Het meisje in me schreeuwt om buiten te komen. Constant bonkt ze in mijn hoofd: laat me uit, laat me uit! Het gevecht ben ik al 6 jaar geleden verloren, de veldslag 5 jaar geleden, de oorlog sedert maart 2011. Laura moet bloeien, er is geen weg terug, tenzij die van het levenseinde. Voor mij zijn er twee opties: de transitie of zelfmoord. Alles ertussen heb ik geprobeerd maar alles is gefaald.
Tussenvormen zouden een oplossing kunnen zijn, maar ik geloof er niet in. Ik wil niet half man vrouw zijn. Ik wil een volledige vrouw zijn, elke dag, elk uur, elke minuut, elke seconde. Ik wil als vrouw eten, slapen, drinken, werken, plezier maken, lezen, TV kijken. Voor mij bestaat er geen tussenweg.
Heb ik die optie van een tussenweg al onderzocht? Natuurlijk, heel kritisch zelfs, maar het baat niet. Geen tussenweg voor mij! Punt aan de lijn.
Als ik mijn leven overloop, dan waren er zoveel aanwijzingen voor mijn genderdysforie. Als kleuter speelde ik met poppen, kinderwagens, droomde van feeen en jurkjes.
Waarom ben ik dan zo laat tot besef gekomen? Blindheid, domheid, vooroordelen! Ik vond een transseksueel een geschift persoon, eerlijk, nu ben ik er een. Schitterend niet waar!
Ondertussen wil ik bekennen, aan mijn vrouw. Ik durf niet. Vandaag is ze zo mooi, wat een geluk heb ik om met haar getrouwd te zijn. Nu dreig dit kapot te maken omdat ik iemand ben die ik uiterlijk niet uitschijn.
Ik heb heel slecht geslapen, ik weet niet wat doen. Ik voel me vrouw maar ben bang om mijn omgeving te ontgoochelen. Ik bedrieg mezelf en mijn liefste vrouw want ze is me zo dierbaar. Maar de toestand voelt hopeloos aan. Psychisch ben ik op. Ik kan het meisje in mezelf niet opgesloten laten, anders ga ik er volledig onderdoor.
Soms denk ik: waarom breng ik me zo in moeilijkheden: wees gewoon wie je bent, je bent een man, waarom al de problemen op je hals halen. Maar ik kan niet meer mezelf zijn, ik voel me vrouw, ik wil ook langs de buitenkant zo zijn. Ik vervloek mezelf en de hele wereld: misschien is het beter om eruit te stappen?
Ik wil Prozac, wel nu. De schande en schaamte zijn me te veel. Een meisje in een mannenlichaam. Belachelijk om zo te zijn. Kom stop er maar mee. Betrek je vrouw er niet in. Zo'n lief meisje. Ga je haar zoveel pijn doen?
Kom, neem je Prozac, zo veel mogelijk........nadien slapen..............ad aeternam
De hele dag ben ik lui en moe, ik wilde lezen, maar voelde me ontzettend onrustig. Ik dacht steeds aan mijn afspraak voor het Genderteam van het UZ Gent. Hoe zouden ze daar zijn? Streng? Begrijpend? Mijn afspraak me zenuwachtig: eindelijk zal het daar gebeuren: enige blijschap, toch ook angst.
Ik zocht nog wat informatie op het internet. Opnieuw stootte ik op Anne Lawrence: zij beweert dat heteroseksuele mannen die vrouw willen worden, psychisch abnormaal zijn. Ik weet het niet wat ik hiervan moet denken. Ik voel om absoluut geen autogynaefiel. Er is GEEN seksuele opwinding in het dragen van vrouwenkeren. Ik draag ze omdat ik me zo voel.
Soms wil ik hormonen nemen. Ik heb het al gedaan, hoor. Al twee episodes heb ik hormonen genomen. In september 2010 en april 2011. Elke keer zon 14tal dagen. Waarom ben ik gestopt want het voelde goed aan! De eerste keer dacht ik om nog maar eens een poging te wagen om me te conformeren naar mijn mannenlichaam, alhoewel het toen al een hopeloze zaak was. De tweede keer omdat mi. een endocrinologische begeleiding toch beter zou zijn ipv alles zelf te doen.
Maar hormonen dus. Het zou me onder druk kunnen zetten om alles op te biechten aan mijn geliefden omdat de lichamelijke veranderingen dan niet te negeren zijn. Misschien dus! Wie weet? Maar als het verkeerd uitpakt, dan sta ik daar!
In maart van dit jaar had ik met een smoes een vakantie alleen geboekt. Reden: een weekje als vrouw door het leven gaan. Het meisje in me laten leven. Het was iets dat ik echt moest doen, als experiment om wijzer te worden. Innerlijk ging ik anders dood, verscheurd door gevoelens.
Dus logeerde ik in een hotel in een grote stad in het buitenland, gekend om zijn mode. Daar kocht ik een aantal kledingsstukken (een mooie strakke jeansbroek, een topje, een bloementjesjurk, legging, lingerie met een mooie BH en hipster, pyjama), een leuke handtas, een pruik, schoenen (ballerinas, uggs en rode pumps), make-up (foundation, lippenstift) en mascara, siliconen borsten. Verder had ik me volledig onthaard (eindelijk was ik van dat vies haar vanaf). Ik was zelfs (weliswaar met knikkende knieën en veel schaamte) naar een Nail Centre gegaan om acrylnageltjes te laten zetten (French manicure), ook het bijwerken van mijn wenkbrauwen zat erbij.
Een week heb ik als een ontluikende godin geleefd, het was zo mooi, het voelde zo natuurlijk en fantastisch aan. In de vele jaren ervoor had ik uiteraard al vrouwenkleren gedragen, vooral thuis (alleen) of s avonds in een gay club (wist ik veel waar ik naartoe moest?). Maar nu kwam ik buiten als Laura: de ervaring was fantastisch. Natuurlijk werd ik aangekeken, maar trok het me voor de eerste keer niet aan. Ik keek naar de etalages van al die leuke winkels als een vrij persoon. Heerlijk was het om s morgens voor de spiegel je op te maken, je kledingstukken voor de dag te kiezen, mijn pruikharen mooi opsteken. Ik keek naar Sex and the City (wat ik anders nooit deed), las Elle en Cosmopolitan. Na twee dagen wilde ik zelfs oorgaatjes laten schieten voor mooie oorbelletjes, maar gelukkig kon ik mezelf tegenhouden. De drang om zelf hormonen te nemen en om met vriendinnen te gaan winkelen en uitgaan, drong meer en meer door. Dit was ik: Laura, het meisje.
Tijdens een cafebezoek op een vrijdagavond werd ik aangesproken door andere leuke meiden. Al heel snel beschouwden ze me als een van hen, "part of the club". Nog nooit had ik dit gevoel van geluk meegemaakt. Erkend worden door je eigen geslachts- en zielsgenoten. We bespraken de nieuwste mode, roddelde over celebs, keurde het mannelijk schoon. Verder was ik geflatteerd door de vele complementen voor mijn mooie lange benen, mijn schoenkeuze, mijn rood handtasje. De volgende dag zijn we samen gaan winkelen, ik als Laura. Alle drie waren we zot van een bepaalde jas: een uniek gevoel.
Van deze situatie droomde ik al heel lang. Het versterkte mijn gevoelens over wie ik was en ben. Het voelde zo natuurlijk aan, zo normaal als een vloeiende golfbeweging, de perfecte metafysische harmonie. Alles bleek in zijn plooi te vallen.
Helaas was het liedje gedaan na 10 dagen. De realiteit was dat ik een mannelijk lichaam heb, zo moet leven in een traditionele omgeving. De keiharde waarheid. Sindsdien ben ik zo overtuigd wat ik ben. Het contact met mijn vriendinnen heb ik verbroken, tegen mijn zin omwille van de realiteit. Ik heb het ook nog mogen uitleggen waarom mijn benen haarloos waren.
Ondanks de ontgoocheling was superblij om weer bij mijn vrouw te zijn, mijn allerliefste. Alleen al door bij mij te zijn, voel ik me wat beter. Bij haar wordt de diepte van mijn depressie wat gevuld met vreugde en blijdschap.
Geen beterschap! Tussen twee vuren. Transitie of verder kabbelen. Ondertussen kijk ik naar mijn allerliefste......met een schuldgevoel! Ik voel me een monster. Maar wat dan met het meisje in me?
Het vat is af. Compleet aan de grond. Ik hul me in duistere gedachten. Geen uitweg.
Roepen, schreeuwen, brullen: niemand die me hoort. Te beschaamd om het tegen mijn schatje te zeggen, vertellen, mede te delen, aan te reiken, op te sommen.
Verdriet en tranen. Waarom toch? Ben ik nu echt genderdysfoor? Is het echt geen inbeelding? Kan iemand me redden?
Vanavond kruip ik dicht tegen haar aan, lichaamswarmte en genegenheid. Toch wat troost. Ik wil ze verdomme niet kwijt.
Ja, ik ben depressief. Ik geraak er niet meer uit na jarenlang vechten om me te conformeren en me te schikken in mijn mannelijke rol.
Ja, ik ben depressief omdat ik niet uit-de-kast durf komen, dat ik een gigantisch geheim heb dat ik niet deel met mijn allerliefste vrouw. Ja, ik ben depressief omwille van de façade. En ik wil haar NIET verliezen!!!!
Ja, ik ben depressief omdat ik geen andere oplossing zie dan een volledige transitie, dat het mijn omgeving ongelukkig zal maken, dat ik mijn job ga verliezen.
Ja, ik ga naar het Genderteam van het UZ Gent. Ja, ik zal er iets aandoen, toch blijf ik me slecht voelen: op is op. Emotioneel knock-out geslagen. Rijp voor de slachtbank.
