Overjaars, oververhit frituurvet
die je een branderig gevoel in je neus geven, in enkele van de
straatstalletjes aan het station.
De van look doordrongen
lichaamsgeur, zo wanneer de geur door de porieën naar looktenen neigt en
je uit de lift wil springen of hopen dat je je dem kan inhouden tot het
gewenste verdiep is bereikt.
De geur van teveel kippen op
een te kleine plek op straten ,pleinen en overdekte markten.
De adem van sommige
medemensen, die adem die je de adem beneemt, misschien mag ik dat niet
zeggen, misschien heb ik zelf wel een verrotte vis met tomatengeur,
misschien is het niet helemaal politiek correct, maar toch, ik zal me deze
geur herinneren.
De geur van de smog als je
Mushi town indraait, cokes, uitlaatgas, een slecht verluchte kachel.Je ruikt het, je proeft het, je moet het
savonds van je huid wassen.Bij
het binnenkomen van China moesten we X-rays van de longen laten nemen,
misschien is het verstandig om, nadat we terug zijn, voor alle zekerheid,
toch eens een nazichtje van de longen laten uitvoeren.Alle acht start-up teamleden (dat moest
ik toch eens kunnen schrijven hé, start-up teamleden) hoesten, kuchen en
hebben precies longontsteking.
Er zit niks anders op dan de leegte op te vullen met whisky. Weerom vertrekt er een collega naar huis, weerom een vriend minder om tegen te zagen als de sjineeskes weer eens ons voeten uithangen. We gaan hem missen, al komt hij dan uit de verkeerde kant van het land en heeft hij het bedenkelijke genoegen om binnen de firma ons te gaan onderrichten in LPS, niet te verwarren met LSP van Edwin Ratelband, alhoewel het er wreed dichtbij komt. Eindeloos gezever tegen 100km/h zonder enige toegevoegde waarde , kritiekloos slikken en hypocriet beleid. Maar dat is voor later, nu kunnen we zeggen dat we veel plezier hebben beleefd aan Bjohn. Merci maat en behouden terugvaart.
Na drie en een halve maand beginnen we een balans op te maken en te denken aan terug te keren naar Belgie. Het is stilletjes aan tijd en ik ben in mezelf eens beginnen overlopen wat ik me zal herinneren van dit avontuur. Gek, of misschien ook wel niet, maar aan de meeste herinneringen kleeft een negatief en donker kantje. Niet echt flaterend voor China en de Chinezen. Is hier alles dan kommer en kwel, is alles hier slecht, achterhaald en verkeerd. Natuurlijk niet, het is vooral anders dan wat ik in gedachte had, om het met Hilde VDH te zeggen, waar is het China uit Kuifje en de Blauwe lotus, waar zijn de oneindige rijstvelden met de ijverige Chinese boer en zijn strooien hoed. Waar zijn de Chinese draken en vliegers. Niks van dat al, dit is een land dat tegen sneltreinvaart wil veranderen en een wereldmacht worden, maar, waar de mensen op het land en in de steden deze vooruitgang niet kunnen volgen. Honderdduizenden mensen van een auto voorzien, maar die geen enkele vorm van verkeersinzicht hebben, waar vroeger stapsgewijs met kar en ezel goederen werden vervoert over veldwegen kan je nu aan 120km/uur met je vrachtwagen razen. Alles verandert hier zo snel dat de gewone mens niet meer mee kan, en dat is absoluut niet negatief bedoelt (ik kan zelf immers ook niet mee met al die nieuwe toestanden van GSM, tablet, zonnepanelen enz.) Zeker in deze respectievelijk nieuwe steden zie je dat de aandacht gaat naar geld verdienen, overleven op elke mogelijke manier. Cultuur en het behoud van het cultureel erfgoed zijn niet zo besteed aan de modale Chinees. Idem voor het culinaire aspect, eten dient om te overleven en aan tafel blijven zitten is absoluut not done. Begrijp me goed, dit is mijn ervaring en dus geen zaligmakende waarheid. En dus in de volgende reeks berichtjes zal ik eens overlopen wat er me zal bijblijven van China.
Eindelijk, we hebben een stukje China gevonden in Tengzhou. Weggestoken, beschimpt en beschimmeld, maar toch, zoiets waarvan je 5 maand geleden dacht , zo ziet China eruit. Niet zeker van de bestemming, noch wie de grote voorganger is, het klonk als Kong Zhi, de leraar of de baas (teajer or boss) Rondleiding door Wangin, die maar wat fier was. En terecht. Daarna een Chinese leesbril gaan halen, op voorschrift natuurlijk en en passant nog een zonnebril en een foto of 10 laten nemen. Maar nu neem ik dus ook een foto (toch van de mooie en fijne meisjes en vrouwen!) We beginnen het hier echt wel leuk te vinden.
Hoera, Vanaf vandaag kunnen we gans China voorzien van de plastiek voor schoenzolen , onze hoofdvogel, zonder al teveel tegenslagen beginnen we einde van de volgende week aan de garantie runs. Ze gaan hier wat hun schoenen kunnen verslijten!
Dus, gisteren, even voor het werken gaan de vraag om even van kamer te veranderen. Renovatie, maar blijkbaar moet iedereen van kamer veranderen, uitgezonderd Don, een stoelendans maar met kamers, zo ongeveer. Vannacht een mail zien passeren naar het hotel van onze expat advisor (dat moest ik toch eens kunnen typen hé, expat advisor) waarin geklaagd werd over het feit dat de airco afgezet is in gans het hotel en in de kamers het tot 26°C wordt. De oplossing van het hotel; veranderen van kamer naar de noordzijde, daar is het veel koeler ???? Ik zit (zat) langs de noordzijde en mijn kamer , met airco aan kwam de kamer zelden onder de 24°C . Maar dus nu zitten we 2 verdiepen hoger, in een hoekkamer, met extra veel licht, ook als de ramen gesloten zijn, de helft minder kastruimte,een veel kleiner bureau, extra donsdekens en kussens , een safe die niet werkt, een volle ijs- en barkast zodat mijn eigen spullen er niet meer bij kunnen, geen stopcontact in de buurt om de waterkoker aan te sluiten en vanaf 15.00 volle zon op de westzijde. Mijn sloefen (!!!) vergeten in de andere kamer, ik zoek naar de afstandsbediening van mijn stereo (waarom maken ze die ook zo miniskuul klein) En een communicatieprobleem aan de balie. Maar een mooi zicht op "Tengzhou by night" daarvoor doen we het (sic)
3 x raden. Ze gaan de kamer renoveren. Nu vandaag. Kan ik even inpakken. We zullen even helpen. Dacht het niet , ik sta nu met de nacht en heb nog 45 minuten en morgen wil ik RUSTIG slapen. Als ik inpak is het om het hier af te bollen
Gisteren een tempel gaan zoeken zo'n 15 km buiten mijn geliefde stad Tengzhou, in Jiangtunzhen, de Sanguan tempel. Geen tempel gezien, maar wel, en ik had het nog nooit in het echt gezien, katoenvelden, wel een veld, een veldje, kom een klein stadstuintje met katoen. Dat wou ik even met u delen. Graag gedaan.
Gisteren, eindelijk, na drie en een halve maand een goed restaurant gevonden. Oh ironie, het is een Japans teppanyaki restaurant, als ge voor het station staat naar links, juist voor de brug. Hier komen we terug! De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat niet ik maar Clay het gevonden heeft.
Zonet vernomen dat Henning Mankell overleden is op 67 jarige leeftijd. Weerom een gemis op de grote boekenplank van het leven. 67 jaar, en onze toffe regering wil ons dus laten werken tot....... jawel, 67, we zullen dus maar profiteren van de tijd die ons nog rest zeker. Op dit ogenblik mag het een boekje fijn van Wallander zijn. We zullen er seffens een op zijn gezondheid pakken. Skål!
Hier zit ik dan. Een mooie dag, in China, geen moto en goesting. Goesting om eens een toerke te rijden, zomaar, met enkele vrienden, alleen of met een geliefde achterop. Het aanbod aan schoon gerief (motos, geen andere gedachten in uw hoofd halen) is klein, tot de draad versleten, van Chinese makelij, indrukwekkende 125cc cilinderinhoud. Zeer zelden kom je eens iets tegen waar je je hoofd voor omdraait. Al is het dan een Chinese Benneli
Help, help, hier gaan we weer. We stoppen de reactie om over te gaan naar de eigenlijke productie. Het product dat we nu produceren is product om in te lopen zeg maar, alles te testen en de operators te laten wennen aan een reactor in werking. Tot hier dus geen vuiltje aan de lucht. Maar, ik zeg dus maar, er is dus wel een kleine onvoorzienigheid. We stoppen 5 dagen om de overbouw te doen naar de nieuwe types en enkele kleine herstellingen (vraag me niks, Chinese kwaliteit....) Duurtijd; misschien 4 uur, maar dit is China, kom we zijn royaal, ze krijgen een dag, maar 5 dagen? En dan komt de aap uit de mouw, er is te weinig ethyleen. Euh wacht eens even, u bouwt in China een fabriek om poly-ethyleen te produceren, u spendeert weet ik hoeveel dollars om dit te financieren, u heeft een duur start-up team 4 maand op hotel om dit ding op te starten (wat meestal de bedoeling is van een start-up team) en u hebt te weinig ethyleen? Euh, kan er me iemand helpen, is hier een verklaring beschikbaar of laat ik me weer verleiden tot logisch denken.
Een van de nadelen om hier in China te zitten is dat je niet bij de verjaardag aanwezig kan zijn van een van de beste en liefste dochters die er zijn, Suzanne. Daarom bij deze vanaf de andere kant van de wereld, met heel mijn hart. Gelukkige verjaardag, dikke kussen en dikke kussen en dikke kussen. Jij bent in mijn hart en vandaag zeker op de eerste plaats. Big bear ain't gonna eat me !
Vandaag officiële feestdag met space to the mooncake. Overal sinds gisteren feestgangers en vuurwerk ter ere van de nieuwe maan en hoogstwaarschijnlijk nog wat. Klinkt als " Zhongqui jié " voila, zeg nog eens dat ge hier niks kan leren!
Een beetje cheesy, maar zo voelt het wel. Nu de reactor in de waggel is en zelfs goed, stabiel draait beginnen we een voor een onze zaken bijeen te nemen en vertrekken naar de respectievelijke thuishavens. Nadat vorige week de eerste Amerikaanse collega back to the USA ging, was het nu de beurt aan Zitouni. Er wacht hem de taak om de volgende lading hardwerkende Chinezen van het volgende project te onderwijzen in de edele kunst van het plastiek maken. Helemaal uit het hart is hij nog niet want hij komt nog even terug om in te vallen, maar toch, hij is nu niet meer met zijn gedachten bij ons, maar ergens aan de rand van Mongolie. Alhoewel ik denk dat er eerst nog wel enkele andere zaken aan de beurt komen, thuis bijvoorbeeld, vooraleer ze de training gaan aanvatten. En wij hier, wij blijven met weer een lege plaats aan de ontbijttafel achter. De shiftplanning wordt weerom een beetje meer gecompliceerd. En dus "two down, six to go" om het met Monty Python te zeggen. Merci Zitouni voor de samenwerking en we doen het nog eens over.
Even een update. Na het kleine oponthoud vorige week waarbij we een klein debacle hadden, zijn we terug succesvol opgestart. Terug, want op 30 uur productie hebben we al 7 maal opgestart voor runs tussen de 8 minuten en 20 uur. Hopelijk nu dus voor onbepaalde tijd of toch zeker een week. En dus kunnen we, met enige trots, vermelden dat de crisis in Belgie niet de schuld van de werkmensen is. We zullen even de vergelijking maken, in Antwerpen, in onze plant zijn er zes reactorlijnen, hier is er een. In Antwerpen, in onze plant houden er vijf mensen deze lijnen draaiende in buitendienst, hier zijn er zes aktief in de buitendienst voor een reactorlijn. In Antwerpen, in onze plant houden er twee mensen deze lijnen draaiende
in binnendienst, hier zijn er vijf aktief in de binnendienst. Voor dus welgeteld een (1) reactorlijn. Wanneer we in onze plant in Antwerpen een overhaal van de reactor doen hebben een achttal mensen ongeveer 12 uur nodig om dit uit te voeren, in het land van de rijzende glimlach komen we er met 5 dagen en 25 mensen. We moeten wel eerlijk zijn, ze moeten voortgaan op fotos op hun GSM, wij kunnen procedures gebruiken waar alles in staat uitgelegd, zij hebben die ook, maar die zijn in het chinees, en laten we eerlijk zijn, wie kan dat lezen. En klaarmaken om op te starten vraagt hier een dag werk, vergeleken met de kapitalistische collega's in Antwerpen, waar dit op 2 uur gebeurt, is dat niet slecht. En over de kwaliteit van het werk, daar zullen we later nog wel eens een item aan wijden. Kortom, we kunnen met recht en reden verkondigen dat de Belgische werknemer, in vergelijkbare werkomstandigheden, sneller werkt, meer werkt en meer kwaliteit levert. Nu nog een indexsprong krijgen en de regering de loonstop laten opheffen en we komen terug naar Belgie
Felicitaties zijn op hun plaats, een algemeen applaus wordt aanvaard en de beste wensen mogen in deze richting gestuurd worden. Ondanks eerdere geruchten zij we erin geslaagd om de reactor op een veilige ( ) manier op te starten. Na enkele kleine missers gaan we nu voor de hoofdvogel, we halen er de kinderziektes uit en gaan proberen om deze week polymeer te maken, iedereen de kans geven om te leren dit ding te opereren en na deze week stoppen en voorbereiding voor de finale testen op de types die men hier in China wil verkopen.
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Laughing"){kind=icon}
