Even leek
het erop dat ik toch geen zonnige verjaardag ging hebben, (en nu had ik er eens
een grote kans op, want hier is het momenteel lente..) want op 7 okt. begon de
regen hier met bakken uit de hemel te vallen. Maaaar, La Paz is me goed gezind,
want op mijn verjaardag zelf zijn de buien uitgebleven en kwam zowaar de zon
regelmatig piepen!
Mijn
verjaardag werd leuk ingezet door alle kindjes op het project, die me allemaal
een dikke zoen kwamen geven en een verrassingskaart aan het maken waren (van de
verrassing bleef echter niet zoveel over, omdat ze allemaal om de beurt kwamen
zeggen; Kaat, tenemos una sorpresa para ti! waarop Iris ze dan terugsiste
naar hun knutseltafel).Toen ik
lollys uitdeelde was het helemaal feest, en je had hun gezichtjes moeten zien
toen ik in elk handje een felgekleurde ballon stopte, terwijl ze verwonderd
oooh, un globo fluisterden Een
kinderhand is gauw gevuld, luidt het spreekwoord dan!
Nadien werden Sara, Jeldou en ik uitgenodigd om mee almuerzo
te eten. Het middagmaal is hier de belangrijkste maaltijd van de dag en ze
hadden dan ook stevige soep (met pasta EN frietjes erin), trucha van Lago
Titicaca (soort forel denk ik, echte specialiteit en heel duur) en een taart
voor ons voorzien. Had ik geweten dat ik tijdens het dessert bij wijze van grap
(haha) met mijn gezicht in die taart zou geduwd worden, had ik misschien
vriendelijk gepast, maar uit onwetendheid schoven we dus (hen uitgebreid
bedankend) aan. Het was wel
superlekker
s Avonds
mijn verjaardag op gepaste wijze gevierd; pannenkoeken, gebak en limoentaart
gegeten (eigenlijk enkel pannenkoeken en gebak, want Jeldou dacht dat ze wist
hoe je zon taart moest maken en beweerde bij hoog en laag dat die veel beter
zou smaken Laten we zeggen dat het een schatje is omdat ze het
probeerde ),
nadien mojitos bij de Cubaan en als afsluiter piña coladas en una discoteca,
Olé! * knip met de vingers *
Zaterdag
zijn we met een hele groep meisjes Bolivia gaan aanmoedigen in de strijd tegen
Peru. Ik vermoed lichtjes dat het dan ook gedeeltelijk dankzij ons is dat ze
met de overwinning zijn gaan lopen..Wij hebben zonder overdrijven met momenten
meer lawaai gemaakt dan heel ons vak Bolivia-supporters samen! Helemaal
uitgedost (zie fotos) voelden we ons op en top Paceña en riepen we onze kelen
schor. Bij mij duurt dat dan jammer genoeg iets minder lang dan bij de anderen,
maar in gedachten riep ik heel de match mee En ik had nog altijd mijn toetertje als
reddingsmiddel..Voor de
meeste meiden was het de eerste keer dat ze een voetbalveld van dichtbij zagen,
maar ook zij vonden het een supertoffe ervaring.
Gisteren
speelde Bolivia gelijk tegen Uruguay en als ik Gustavo mag geloven heeft
Bolivia nog maar weinig kans om geselecteerd te worden voor Sud Africa 2010.Op het
nieuws vanmorgend dacht ik dat ze zeiden dat Bolivia die enthousiaste
vrouwelijke supporters van tegen Peru misten, maar dat kan ook aan mijn
beperkte spaans hebben gelegen..
Zondag zijn
we Tiuhuanaku onveilig gaan maken, een ruïnestad nog van voor de Incatijd. De
Tiuhuanakumensjes geloofden niet in een God, maar in alle elementen van de
natuur. Ze dachten hier alles uit te weten te kunnen komen en hadden daarom ook
enorm veel respect voor alles wat met natuur te maken had. Elk steentje
of putje heet hier dan ook: blabla de la luna, of blabla de la estrella.. De
bekendste stenencreatie heet Puerta del Sol. Redelijk indrukwekkend. Daarna het
stadje Tiuhuanaku zelf verkend. Ik denk dat de mensen daar jaarlijks gemiddeld
1 toerist te zien krijgen ofzo, want ik kreeg het gevoel dat zij ons even
interessant vonden als wij het ruïnegedeelte van hun stad!
Gisteren
ook nog met Maaike het Museo Nacional de Arte bezocht, wat meer dan de moeite
waard was! Je hebt hier enorm veel musea in La Paz en we zouden ze eigenlijk
allemaal eens aan willen doen, dus gaan we het een beetje spreiden.
Waarschijnlijk dus vanaf nu in elk berichtje op mijn blog ook een kort
museumstukje. Ik zal het woord museum in drukletters vermelden aan het begin
van het tekstje, zodat mensen die zich daar geen bal in interesseren dat
gedeelte kunnen skippen, deal?
MUSEUM
Het bevindt
zich in een gebouw dat al veeeeele verschillende functies heeft gehad
(ballroom, casino, fuifzaal, hotel,..). Het is nu in handen van de overheid die
het verhuurt aan het museum. Een prachtig gebouw met drie verdiepingen. We
kregen een goede Engelstalige gids mee (wat ons overal wel wordt beloofd, maar
die niet altijd gegarandeerd verstaanbaar is), die rustig de tijd nam om elk
schilderij te bespreken en onze vragen te beantwoorden. Het museum was dusdanig
ingericht, dat het me na twee uur rondwandelen nog steeds boeide, en laat ik
zeggen dat ik dat niet in elk museum meemaak Het was heel overzichtelijk, in chronologische
volgorde ingericht. Vooral de kamer met abstracte kunst en het gedeelte met
inheemse portretten vond ik erg de moeite. Op de koop
toe liep de gids bijna weg toen ik haar aan het eind een fooi wilde geven, en
dat is hier in La Paz nog uitzonderlijker dan de kans op een slechte Mojito in
de Cubaan, en dat wil wat zeggen!
Uiteraard
voeg ik hier nog enkele fotootjes aan toe en deze keer nummer ik ze bij wijze
van afwisseling in het Spaans
Numero uno:
A lo Cubano, onze lieve lieve Mojitoman die zo mogelijk nog sympathieker leek
te worden na enkele specialiteiten van het huis gedronken te hebben!
Dos y tres: Fiesta in discoteca Mallegria
Cuatro: Op de bar dansen met Dorien en Ulla (of wat de
overschakeling van mojito naar piña colada al niet teweeg kan brengen)
Cinco: Sara en ik met onze groep kindjes toen ik de lollys
had uitgedeeld. (Sara is
ondertussen doorgetrokken naar Peru en zowel de kindjes als ik missen haar!)
Het jongetje in het midden van de foto, Moises, is ondertussen weg, wat me een
heel dubbel gevoel bezorgt; langs de ene kant ben ik heel blij voor het kind
dat het terug mag naar zijn echte thuis, maar langs de andere kant mis ik hem
echt erg, en besef dat al de vriendschappen die je opbouwt met de kindjes
steeds heel kortstondig zullen zijn.. Ik veronderstel dat dat voor de mamis em
de begeleidsters die er vast werken ook vaak erg zwaar moet zijn, die hebben
nog een hechtere band met de kindjes!
Seis:
Ondina die wanneer ze hoorde dat ik voetbal speel, meteen een heel elftal in
elkaar knutselde (Jaja, tel maar na!)
Siete: Een
specialiteit uit La Paz dat als ontbijt (desayuno) of lunch (almuerzo) gegeten
wordt; salteñas
Ocho: Je
kan hier geen vijf stappen zetten of je wordt erop gewezen dat je schoenen vuil
zijn! Met een No gracias kom je er meestal niet vanaf.. Mij lijkt het
zo neerbuigend moest iemand anders mijn schoenen poetsen, maar de inwoners van
La Paz zelf maken er regelmatig gebruik van, zelfs de kleintjes..
Nueve:
Fruitkraampjes in overvloed, wel steeds vruchten kopen die je kan pellen,
anders vraag je om een Salmonellavriendje.
Diez y
once: Geef toe, we waren goed uitgedost! Soms kreeg ik wel de indruk dat de
mensen rondom ons onze aanwezigheid niet helemaal apprecieerden.. Maar kunnen
wij eraan doen dat ze die hoeden zo hoog maken en die toeters zo luid?
Doce y
trece: Tiuhuanaku
Catorce: De befaamde zonnepoort, Puerta del Sol
Quince: Plaza Murillo, hier komen regelmatig mensen
demonstreren tegen vanalles en nog wat. Maar heb je ooit al meer duiven bijeen gezien? Ze verkopen op het plein
zelfs zakjes duiveneten!
Dieciséis: de mooie kleurenmuur aan ons
project, hier leggen ze de kleren altijd te drogen. Alles wordt hier met de
hand gewassen en er zijn veeeeele kindjes dus..
Diecisiete:
Sorry, maar enkele kinderfotos moeten er toch telkens bij vind ik.. Dit is José
die in slaap valt tijdens zijn eten.. Oké, heel cliché, maar te schattig
Dieciocho:
Jocelyn, heel lief meisje
Diecinueve: Een foto getrokken op mijn verjaardag van bijna
heel de groep
Veinte: Maaike en ik op het binnenplein van het Museo
Nacional de Arte
Ik wil
jullie ook nog eens allemaal bedanken voor de leuke verjaardagswensen!! Dit weekend
vertrek ik met Sanna naar Chili voor 10 dagen, om ons visum in orde te brengen
en om op het strand te gaan liggen Mijn
volgend verslag bevat dus fotos van mijn tweede Zuid-Amerikaanse bestemming,
olé again!
Vorig weekend dus de gevaarlijkste mountainbikeafdaling del mundo gefietst en nu ben ik de fiere eigenaar van een 'I survived the worlds most dangerous road' t-shirt De groep was leuk (9 pers + 2 gidsen), de route steil, de hellingen soms angstaanjagend en de uitzichten adembenemend. Na een tijdje de lucht ook want we vertrokken op 5000m hoogte en daalden af tot 1100m. In totaal legden we 60 km af.
We kwamen aan in een prachtig klein dorpje, waar we de gelegenheid kregen te douchen, uit te rusten en lekker te eten. Er was een soort dierenreservaat, waar de aapjes op je af kwamen om wat knuffels en koekjes te ontvangen, papegaaien boven je hoofd scheerden en dieren waarvan ik de naam niet ken ook nieuwsgierig kwamen kijken wie we waren. Mijn hart helemaal vertederd toen een suuuuuuuperschattig aapje op mijn schoot kwam zitten en net zoals een poes zijn kopje tegen me aan duwde om aaitjes te krijgen. Echt, ik was minstens even hard onder de indruk van dat lieve aapje als van de steile afdaling waar we ons een paar uur eerder op hadden bevonden!
Tegen dat de avond viel namen Ulla en ik een taxi naar het iets hoger gelegen Coroico, een jungle gebied waar we Sanna, Jeldou en Sara troffen (de chickens die niet mee durfden op de fiets en een saaie busrit daarboven verkozen ). Enorm lekker visrestaurantje gevonden en rustig enkele cocktails gedronken, nagenietend van de prachtige dag.
De dag erop wilden we de prachtige watervallen van Coroico ontdekken, maar na het gefronste gezicht en gegrinnik van de bazin van ons hostel toen we haar op onze sleffertjes om de weg vroegen, hadden we al enige bedenkingen. We zijn in ieder geval vertrokken, maar na een uurtje stappen in de wahaaaaaarme zon, moesten we ons ongelijk toegeven en hielden we het toch maar voor bekeken. Achteraf bekeken stel ik het ook in vraag of het bereiken van die watervallen ons meer hadden kunnen bekoren dan ons verfrissende zwembadje aan het hostel en onze liter limoensap per persoon
Terug thuis Maaike verwelkomd, die na 48 uur reizen (1) aankwam, echter zonder haar bagage.. Zij heeft over Lima moeten vliegen omdat American Airlines nog steeds niet kan doorvliegen van La Paz naar Santa Cruz vanwege de politieke onrust ginder. Haar bagage was blijven staan in Miami.. Vier dagen heeft ze erop moeten wachten, was wel erg, maar achteraf is dat snel vergeten. Het is een heel enthousiaste Hollandse meid die altijd zin heeft om uitstapjes te doen of iets te gaan eten in La Paz-city. Heel leuk dat we nu met z'n tweëen zijn, het klikt goed!
Ondertussen zit ook mijn laatste drukke werkweek (lees combinatie spaanse les en vrijwilligerswerk) erop, en ga ik iets rustigere tijden tegemoet. Mijn spaans zit nu op het niveau dat ik me toch al goed verstaanbaar kan maken en geen schrik meer heb om iets te vragen of uit te leggen. Het project doe ik nog steeds met heel veel plezier. De kindjes kennen me al iets beter, het vertrouwen groeit langs beide kanten, en ik heb ook af en toe contact met de oudere kinderen en dat is best tof. Af en toe ga ik mee met hen dansen, want jongen of meisje, klein of groot, als er muziek wordt opgezet, beginnen alle Bolivianen automatisch te bewegen. Zij leren mij enkele pasjes aan en ik hen een paar, echt heel grappig! Omdat mijn spaanse lessen nu gedaan zijn, kan ik binnenkort misschien dit werk met nog een ander project combineren.
Vrijdagavond zijn we met een groepje naar een groot Bolviaans festival gegaan, wat echt de moeite waard was. Enkele grote namen blijkbaar uit Argentinië en Bolivia deden heel het plein uit hun dak gaan, met ons erbij natuurlijk! Niets leuker dan doen alsof je heel de tekst van het liedje verstaat, een beetje mee brullen en als de zanger ons op het einde een 'Gracias' gaf om ter luidst 'De nada!!' roepen (Hmm, nu ik het opschrijf besef ik dat het misschien situatiehumor is, maar probeer het je voor te stellen..)
Trouwens, 5 jaar Leuven heeft me geen bier (wel veel andere dingen, maar geen bier) doen drinken, iets waar een festival waar ze niets anders verkopen dan halve liters minder moeite mee had Als er geen cola of zelfs geen watertje te bespeuren valt, is een mens genoodzaakt..
We hebben ook nog het Cocamuseum en Valle de la Luna bezocht, het ene al wat spectaculairder dan het andere. In de rotsformaties van het maanlandschap moesten we door de erosie zogezegd hoeden, schildpadden en vriendelijke gezichten herkennen, maar ondanks dat we echt moeite deden, bleef het voor ons een gewone stenenmassa.. Nu, het kan of aan onze minimale verbeelding liggen, of aan de hoeveelheid coca die de gidsen op voorhand hadden gekauwd. Het blijft twijfelen.. Wisten jullie trouwens dat er vroeger echt (afgezwakt natuurlijk, maar toch) cocaïne in Coca-cola zat? Het cocablad was het hoofdbestanddeel, maar sinds 1914 werd het verboden..
Tijd voor enkele foto's:
1. Ik aan het beginpunt van de Dead Road
2. Ulla en ik tijdens een pauze, net voor we aan het serieuze werk beginnen, het gevaarlijke gedeelte
3. en 4. HET aapje! Nu kan je zelf zien hoe cute hij was!
5. Fotogenieke papegaaien die helemaal geen mensenvrees hadden
6. 's Avonds in Coroico
7. en 8. De tuin van het hostel was ongelooflijk prachtig! En ikke foto's trekken van bloemen natuurlijk Er groeiden zelfs witte lelies! Liesje, ik zou onze lievelingsbloem graag plukken en naar je opsturen, maar als ik zag hoe Maaike eruit zag na 48 uur vliegen, vrees ik dat ze het niet zouden overleven
9. en 10. Jeldou, Sara en ik in de tuin en in de hangmat in het warme Coroico
11. en 12. Kindjes op het project. Geef toe, ze zijn om op te eten! Maar dat mag niet..
13. Iris (de vaste begeleidster) en ik met onze groep kindjes
14. Iris met een tattoo van.. Betty Boop! Skb-meisjes: toeval?
15. Jeldou, Sara, Maaike en ik op het festival
16. We love Gustavo, we do..!
17. Mooi uitzicht in Valle de la Luna
18. Bolivianen like it sweet. Ik overdrijf niet als ik zeg dat je een ijssalon of een taartenwinkel om de tien meter kan vinden!
19. Wij nemen met plezier die zoetgewoonte over Sanna, Maaike, de citroentaart en ik
20. Ik in een serieuze afding-conversatie met een Cholita
Wat een lange update!! Proficiat aan diegenen die tot hier zijn geraakt
Ondertussen heb ik hier goed m'n draai gevonden!
Spaanse les, vrijwilligerswerk, uitgaan met de andere meisjes,..
Momenteel leid ik een redelijk hectisch leventje, het begint wat te lijken op
mijn Belgisch ritme and I like it
Donderdagavond ben ik met Gustavo naar de voetbalmatch Bolivar-Liga Quito gaan
zien, de eerste ronde van de Cupa Sud-Americano.
Bolivar had op verplaatsing met 4-2 verloren, en lang leek het er donderdag op
dat ze toch gingen doorgaan omdat het tot het laatste kwartier 2-0 was. De sfeer
was ten top, ik voelde me even helemaal Boliviaans en zong in m'n beste spaans
de liedjes mee,..
Maar het mocht niet zijn; 2-1 was het eindresultaat, en dus geen ticket voor de
volgende ronde.
Best jammer, want hadden ze gewonnen hadden ze tegen Boca juniors moeten spelen
en hadden we uiteraard gaan supporteren!
Wel heel leuk te hebben meegemaakt, de sfeer en het voetbal is helemaal anders
dan bij ons!
Zo lopen er tijdens de match de hele tijd verkopers tussen de tribunes met warme
koffie, chips, snoepjes,.. And again, I like it
Vrijdag ben ik gestart op het project 136, heel leuke eerste dag gehad daar!
Gedanst en getekend met de jongeren, en met de kleintjes geknutseld en
gepuzzeld. Eigenlijk komt het er vooral op neer de kindjes veel aandacht en
affectie te geven. Daar mijn woordenschat zich nog redelijk beperkt zijn 'Que
bien!' en 'Que bonito!' mijn favorieten, daar reageren ze altijd met een hele
grote glimlach op!
's Avonds zijn we met alle meisjes uitgeweest, de plaatselijke place to be is
club 'orange' waar ze leuke muziek draaien en lekkere cocktails hebben, meer
moet dat niet zijn..
In het weekend hebben we wat gekookt samen en Batman gezien, je kan hier
namelijk een film op de kop tikken voor 5 Bol ( 0.5).
Volgend weekend denken we naar Coroico te gaan, Ulla en ik 'The dead road' met
de mountainbike en Jeldou, Sanna en Sara komen ons achterna met de bus. -The
dead road genaamd omdat het de gevaarlijkste weg ter wereld blijkt te zijn, met
hele steile afgronden-
In mijn volgend verslag zal ik wel uitgebreid vertellen hoe dat ons is bevallen!
Zondagmorgend zijn Sanna en ik mee uitgenodigd op de eerste communie van het
gastzusje van Ulla en Jeldou, Lilly. Eigenlijk leek de communie heel erg op een
Belgische viering, maar dan in het spaans
Nadien hebben we salteñas gegeten bij de familie thuis, een plaatselijke
specialiteit, en errrrrug lekker!
Gisteren en vandaag combineerde ik dan het project136 in de voormiddag met
spaanse les in de namiddag en dat is tot nu toe echt superleuk!
Vandaag zijn we zelfs gaan zwemmen met de kindjes en ook dat was heel tof!! Voor
veel kinderen was het de eerste keer in een zwembad en ze wisten even niet waar
ze het hadden.. Gegier en gebrul door heel het zwembad, een lach tot achter hun
oren, echt prachtig..
Vanaf nu gaan we wekelijks zwemmen en Jeldou en ik gaan groepjes indelen en het
tot onze taak maken de kindjes echt wat te leren zwemmen.
Tot slot enkele foto's:
1. Mijn eigen gekochte watermeloentje voor 8 Bol!! Uiteraard dikke feest ten
huize Kate
2. en 3. Het stadium van Bolivar
4. Vrijdag was er plots een soort regenboog helemaal rond de zon te zien, heel
eigenaardig! Jammer dat niet heel de cirkel op de foto kon..
5. Sara, Jeldou en ik
6. Sanna, Jeldou, Ulla en ik
7. Jeldou en ik met een piña colada in club Orange
8. Samen met twee oudere meisjes op de foto, maar met hen heb ik niet zoveel
contact. Meestal help ik bij de kleintjes, enkel de zwemlessen zijn dus wel met
kinderen van deze leeftijd.
9. Rene en Cielo, twee schattekes
10. 11. 12. en 13. Meer schattekes
14. In het (naar Boliviaanse normen bijzonder propere!) zwembad
15. en 16. Samen met Jeldou en haar gastzusje Lilly in een giechelbui. Lilly
heeft voor haar communie een paarse overall-achtige pyama gekregen en met een
extra kussen ter hoogte van haar buik is ze echt helemaal Tinkywinky
Hou me ook op de hoogte van jullie!
Dikke dikke zoen
Sorry dat ik zo lang niets van me heb laten horen en bedankt voor alle lieve mailtjes en reacties die ik krijg!!
Net toen ik goed m'n draai had gevonden hier en La Paz al een leuke gewoonte begon te vinden, werd ik verslagen door een hevige allergische reactie Donderdagnacht kreeg ik ontzettende jeuk en 's morgens kwam ik tot de heerlijke ontdekking dat heel mijn lichaam vol uitslag stond.. Meteen naar het ziekenhuis waar ik een bilprik, een zalfje en pilletjes kreeg. Het zou wel snel overgaan, ik zag er blijkbaar al wat beter uit. Vrijdagnacht helemaal niets geslapen, ik kon mezelf openkrabben van de jeuk, echt vervelend. Zaterdag dus terug naar het ziekenhuis, en geluk bij een ongeluk; er was die dag 40% korting op alle behandelingen! Dat al ooit gezien? Ondertussen waren mijn voeten en handen helemaal gezwollen, was echt mooi om zien. Drie nieuwe bilprikken en enkele koortsaanvallen later zeiden ze me dat het waarschijnlijk een combinatie was van iets slecht te hebben gegeten, nog steeds de aanpassing van de hoogte en de kou, evengoed als het kan zijn van iets waar ik in contact mee ben geweest..
Gisteren nog een erg pijnlijke dag gehad, die werd verzacht door een bezoekje van mijn vriendinnen en een kadootje, en vandaag is dan eindelijk de uitslag verminderd en voel ik me een stuk beter! Nog een paar dagen uitrusten en een streng dieet volgen en ik kan er weer tegenaan, dan kan ik eindelijk beginnen op het project 136, waar ik al zo lang naar uitzie
Morgen hervat ik ook mijn spaanse lessen terug, en overmorgen komt mijn nieuwe huisgenootje aan, kan ik haar wat wegwijs maken in het grote La Paz.
Nog enkele fotootjes ook van voor ik ziek was:
1. Samen met Sanna winkeltjes doen, afdingen voor een paar dikke Alpacasokken of een heerlijk warme Lamatrui. Ondertussen even alle grappige dingetjes passen
2. Het verkeer in La Paz is op bepaalde plaatsen zo druk, en van zwakke weggebruikers hebben ze hier nog nooit gehoord, zodat oversteken hier niet altijd zonder gevaar is. Mensen steken gewoon tussen de drukke auto's over en brengen zichzelf soms echt in gevaar, maar anders kan je ook heel lang wachten om over te steken.. Deze zebra's staan op sommige plaatsen om te helpen oversteken, en als je oversteekt op een gevaarlijk moment komen zij naast je lopen en een dansje rond je doen, je een beetje belachelijk maken voor de hele straat!
3. 4. en 5. Cermentario van La Paz. Vergelijkbaar met het Schoonselhof, enkel wat betreft de grootte. Iedereen wil hier begraven worden, omdat je dan voor eeuwig midden in de stad, tussen al je geliefden bent. Zoals je kan zien zijn het precies appartementsblokken. Dat klinkt heel onpersoonlijk, maar elk graf is wel heel persoonlijk aangekleed. Bij de graven van kindjes vind je poppetjes, hun lievelingsspeeltjes, pocemons, stickertjes.. Bij die van de mannen vaak een sigaar of een pintje bier..
6. Antonia en ik in ons keukentje. Kmocht de foto van haar niet op de site zetten omdat ze vond dat ze er niet mooi opstond, maar in afwachting van een betere.. Een foto met Gustavo coming up!
7. Jeldou en ik in onze favoriete lunchplaats, de Cubaan. Een heerlijke jugos de maraquillo (passievruchtsmoothie), soep, hoofdgerecht en dessertje voor 2 , logisch toch dat we daar vaak zitten
8. Dit is het Olympische zwembad vlak achter onze straat dat enkele jaren geleden is gebouwd. Tragisch verhaal echter; voor de openingsceremonie hebben ze heel het zwembad laten vollopen met zoet water, zodat ze een prachtige show met dolfijnen konden laten zien, helaas heeft dit zoete water het filtersysteem zodanig aangepast, dat nooit ook maar iemand van het zwembad heeft kunnen genieten!! Nu staat het hier te verkrotten, zo jammer!!
Zo, ik ben blij dat ik jullie nog eens een update heb kunnen geven
)
