Te voet door Umbrie trekken is als dromen met je ogen open, en hopen dat er geen eind aan komt. Je moet er dan wel een uur of 7 per dag met een zware rugzak door berg en dal ( volgens mij vooral berg ) voor trekken langs paadjes die op geen enkele gps zijn te vinden. Maar wat je in de plaats krijgt kan ik niet beschrijven, geen enkele auto-toerist krijgt dit ooit te zien. Een groep wilde everzwijnen,die rustig verder wroeten, vogels die je begeleiden onder leiding van de koekoek. Orchidieen,zomaar kwistig langs de weg.

Een ontmoeting met een boer die de afspanning van zijn wei hersteld , en niet weet dat Belgiê bestaat. Bruxelles , ja, maar België ???

Als de zweetdruppels langs de rand van je pet schuiven, en dan op het laagste puntje , met de regelmaat van een metronoom eraf vallen, dan ben je bezig aan de zoveelste klim, maar boven wacht opnieuw de beloning, dromen met je ogen open.

Het voordeel van slapen in een klooster is dat je vroeg wakker bent, willen of niet om 6 uur beginnen de klokken iedereen uit zijn bed te luiden. Nog even de kapel binnen, dag zeggen aan mijn vriend, pater Adriaan en om 6,30 op stap. Heerlijk fris, de zon doet al duidelijk haar best om alles en iedereen gunstig te stemmen. De hanen zijn blijkbaar al goedgezind, en laten het met overtuiging horen.

Vandaag heb ik de route die ik tot nu heb gevolgd - hierover later meer - definitief verlaten en zit nu op de historische route vanuit Canterburry naar Rome "la via di San Francesco". Ik voel me een beetje terug op de Camino, heb vandaag de eerste mede-pelgrims ontmoet, vertrokken vanuit Firenze voor een tocht van 10 dagen. Ook het gekende " buon Camino " klinkt gekend in de oren.

Het werd een pittige tocht van 30 km, met een paar serieuse beklimmingen, maar de natuur omheen is zo betoverend mooi dat je alle kleine pijntjes snel vergeet. Het is een groot geschenk hier te kunnen, te mogen doortrekken. Het lijkt wel een droom dat ik intussen al 2 maanden onderweg ben en binnen een paar dagen Assisi bereik,. Er wachten nog een paar mooie dagen, en vooral het weerzien van vrouwke-lief in Assisi zal deugd doen.

citta di castello 25 km

Het is altijd zoeken om uit een grotere stad weg te geraken in de goeie richting, en je verliest er veel tijd. Vanmorgen wat verloren gelopen.

Na de verfrissende regen van gisteren hing er vandaag een heel fijne, zachte fluwelen nevel over de vlakten tussen de heuvels, de zon scheen zoals gewoonlijk met volle goesting. Ik ben nu definitief in Umbrie.

De hellingen worden iets minder steil. Mijn rustplaats vanavond is het convento S. Giovanna Batista, een heel oud klooster, met lange gangen, met kleine kamertjes, en ik ben hier gans alleen !!!

De portier, pater Adriaan is een hele toffe pater die vlot engels praat, en die heel fier was dat er eens een " echte " pelgrim kwam overnachten.

mammachristina - zie gisteren - heeft me gisterenavond nog lang haar levensverhaal verteld dat een drastische wending nam toen haar man plots heel ziek werd, en zij moest uit werken gaan, en haar bed/breakfast moest beperken tot 2 kamers.

Toen ik vanmorgen om 7uur vertrok was zij al weg, mijn ontbijt stond klaar en ze had me gevraagd het huis af te sluiten, haar man lag ziek te bed. Een sterke vrouw. Ik stuur haar zeker een kaartje vanuit Rome.

Het was afzien vandaag, broeiend heet, geen beschutting, oijfbomen geven geen schaduw, en geen wandelweg, dus bijna alles - 29 km - langs een drukke baan.

Toen ik juist voor Castelfranco de wegwijzer met zwembad zag, twijfelde ik geen moment. Daar snakte ik al dagen naar een zwembad !

Ik moet toegeven dat ik na een uur stappen over keien een deftig woordje heb gezegd tot Franciscus en Clara Gesloten. Rondom overal villa's , met zwembad uitdagend knipogend naar deze pelgrim. Waarom wil je nu toch tevoet naar Rome ? Boek gewoon een villa met zwembad in Umbrie !!!

Ik zal in alle geval deze wegwijzer niet vlug vergeten.

Geloof het of niet, heb vanavond de eerste gelati gegeten, logeer boven een gelateria, vandaar.

Blijkbaar is er hier vanavond en morgen groot feest in het dorp ?? Ik ga op verkenning .... Tot morgen

Het overwinnen van een berg geeft je een oneindig gevoel. Je ademt dieper, alsof je alle lucht tegelijk wilt opnemen. Boven heb je geen einders meer, alles lijkt in de verte te vergaan. Je voelt je eindeloos groot, maar tegelijk zo ontzettend klein. Want "wie naar God klimt omringt zich met afgronden " ( J.Schreurs) Het was goed toeven in mijn afgedankte caravan. Maar op een berg kan je niet blijven, je moet omlaag, naar de vlakte toe. Een afdaling van 25 km. En eigenaardig dat het gemiddelde per uur lager ligt bij het dalen, je voeten en knieen hebben een soort veiligheidsreflex.

Het landschap is nu echt Toscaans heuvellandschap met olijfbomen, wijngaarden, rijen cipressen met daartussen verspreide villa's.

Vandaag logeer ik in een bungalow op de camping van S Piero a Sieve. Tijd voor een grote wasbeurt , en daarna proeven van die overheerlijke toscaanse wijn.

Deze noen, een beetje te voorbarig een zege-sms naar huis gestuurd " ik ben boven ".  Na de piknik en zalige siesta in de zon, de schoenen, kousen, en voeten drogend van het zweet in de zon, kwam een steile lange afdaling, met als logisch gevolg achteraf nog een flinke beklimming van 8 km, tot op de Passo della Futa.

In mijn wegboek had ik gelezen dat er boven op deze pas een mooie camping was met " trekkershutten " en zwembad !!!

Ideaal voor een pelgrim ?! Toen ik aankwam bleek het zwembad juist vandaag gevuld met -koud-water. En de trekkershutten waarvan sprake blijken wishfull thinking... Alleen een oude, achtergelaten, vooroorlogse caravan bleek beschikbaar. 
30 km gestapt, moe ...... Dus gelukkig met dit prehistorisch hotel.
In het pizzarestaurant van de camping kennis gemaakt met twee toffe nederlandse koppels.

Ik heb van de patron een fles Toscaanse wijn gekregen en zit nu buiten , in de donkerrode, ondergaande zon op het terras van mijn mufruikend 6 sterrend hotel na te genieten van een bijzonder mooie pelgrimsdag, te veel, te mooi om te beschrijven.