|
Felix Timmermans schreef ooit in zijn boek " naar waar de appelsienen groeien " : " Italie is als een boek, hoe verder men erin leest, hoe interessanter het wordt "
In woorden kun je de Italiaanse volksaard onmogelijk weergeven. Vanmorgen ( zondagmorgen nb) om 7,30 ging ik ontbijten in de bar naast de deur. Het was daar al een druk gewriemel, in en uit, koffie drinken, de krant komen lezen, vlug even zijn geluk proberen op een of andere trekkast... Zondagmorgen 7,30 ?!!!
Na een uur of 4 stappen kwamen de Appenijnen heel dicht bij.
Op een rotonde wist ik niet goed welke weg te nemen, nogal verwarrende info. Ten einde raad hield ik twee fietsers tegen, verhaal gedaan, een beetje gepraat ... En op weg in de juiste richting. Een kilometer of twee verder komt die man breed gesticulerend - zoals alleen italianen dat kunnen - achter mij aangefietst. Hij was een zak met eten gaan kopen voor die "pellegrino". Dit had ik nog nooit meegemaakt.
In een - overvol chique - restaurant waar ik was binnengegaan om een slaapplaats te zoeken werd ik door de patronne in een soort engels voor gans het restaurant met luide stem verder geholpen, zodanig dat een paar klanten - die wel engels kenden - tussen kwamen. Een eigenaardig zicht, een doornat bezwete pelgrim, met grote rugzak, midden een chique restaurant. Te voet naar Rome? Het enig gespreksonderwerp in het restaurant, alleen een staande ovatie ontbrak er nog aan.
Het resultaat is dat ik nu in een Agrotourisme-wijnbouwbedrijf zit, midden in een grote familiereunie. Hoe dit afloopt ???
Zit nu in Pianoro. Zie hierbij een foto van 'mijnen hof'. Ik ga nu mijn was doen.
En wens aan aale moeders een fijne feestdag.
|
