Wie zal zeggen of wat wij hopen bestaat? Het is ermee als met de wegen op aarde. Eerst zijn er geen wegen maar ze ontstaan als veel mensen in dezelfde richting gaan ( Lee Sjuun )
WER IMMER TUT WAS ER SCHON KANN,BLEIBT IMMER DAS; WAS ER SCHON IST (Henry Ford )
Een nieuwe pelgrimstocht EEN NIEUW JAAR... EEN NIEUWE TOCHT
03-05-2011
DAG 34 - RONCO ALL'ADIGE
Daar zijn ze, de Chinezen! 4 jonge Chinezen, nauwelijks een paar zinnen Engels, maar overgekomen naar Verona voor een beurs inverband met zonne-energie (ik herken dit maar al te goed, heb net hetzelfde gedaan in Canada, voet tussen de deur zetten. Hier ben ik! ... ik vind dit prachtig), alleen zijn ze met zovelen. Gelukkig voor mij waren ze met minder dan voorzien, anders moest ik bovenop de 30 km nog eens 6 km stappen om misschien slapen te vinden, want een toeristische streek is dit zeker niet. Veel was er niet te zien of te beleven vandaag, buiten een paar prachtige kerkhoven (!?) en daar ben ik even gaan verpozen in de schaduw, want het was weer heet vandaag.
Die Chinezen, gelukkig hebben ze een naam, want die lijken allemaal op elkaar - maar dat zeggen zij van ons ook natuurlijk -. Ik heb beloofd aan de patron (een Chinees uit China!) om hem een kaartje te sturen vanuit Rome, en dat ik zeker terugkom, maar niet alleen (ik heb niet gezegd "te voet").
Toen ik vanmorgen bij het ontbijt mijn kaart zat te bekijken, kwam de patron van de albergio bij mij, toen ik zei dat ik graag vanavond in Verona zou zijn, antwoorde hij direct " dat kan niet te voet " " maar als je, wil ik moet inkopen gaan doen een 10 tal km verder en dan zou je misschien wel Verona kunnen bereiken " ... na de moeilijke dag van gisteren klonk dit als muziek. Na nog een goeie 27 km stappen aangekomen in Verona - de stad van Romeo en Julia - op zoek naar een hotelletje in het centrum, ergens binnen gestapt, zat een Indier ( kerela ) aan de balie - nu ben ikzelf toch al een paar keer in India geweest - dus afbieden op de prijs- verborgen message voor Wanakkam - is de regel - en ja ook hier lukte het wonderwel . Een hotel aan de helft van de prijs in centrum Verona , de inspanning meer dan waard. Toen ik daarstraks stilaan in de buurt van Verona kwam viel het me op dat er zoveel bedrijven waren die marmer bewerken. Het blijkt dat het Veronese marmer wereldberoemd is ?! Stappend tussen vele bedrijven door zag ik een man met masker op - en heel veel stof - een beeld bewerken, toen ik stopte om te kijken, stopte hij met slijpen , zette zijn stofmasker af en we geraakten aan de praat , hij sprak goed engels , De man was heel fier over zijn werk - een 1 mans bedrijf - gespecialiseerd in het maken van gepersonalizeerde grafzerken. Heel fier liet hij mij een beeld zien bestemd voor Belgie ( foto) - Heb een beetje later ook nog kennis gemaakt met een man uit Nigeria ( zwarte ) die hier sinds 20 jaar werkt in de marmerbewerking.
Wat vandaag ook opvallend was, is dat ik nu definitief uit de Alpen ben, de laatste bergen liggen achter mij. Sinds Bregenz aan de Bodensee - 20 dagen geleden loop ik door, over en tussen de Alpen, onvoorstelbaar, overweldigende prachtige natuur, waar je als pelgrim alleen maar stil van wordt. Vanavond zeer gelukkig dat ik Verona heb kunnen zien, een prachtige binnenstad - een aanrader - waar het fictieve verhaal van Romeo en Julia zich afspeelt. Morgen verandert het landschap drastisch en kom ik terecht in kleine dorpjes, ver van elkaar gelegen, het zal dus puzzelen worden om slapen te vinden, maar dat brengt de dag van morgen ....
Rivalta na 26 km, heb al betere dagen gehad, het was echt heet , 28 g. Heel veel fietsers(zondag) het ging na de middag van geen kanten, voeten deden pijn .... Nu ne goeien douche, eten en slapen en morgen een betere dag dat is soms leven van een eenzame pelgrim. Groetjes
Maar ondanks het een zware dag was, toch enkele beelden om jullie jalours te maken, prachtig.
Van slapen in Trento is de eerste uurtjes niet veel in huis gekomen. Op het plein aan de dom waar ik sliep op de 4° piano ( niet verkeerd begrijpen, dit is italiaans voor verdiep ! ) werd gisterenavond een muziekfestival gehouden. Vandaag een mooie tocht geweest, een paar opmerkelijke ontmoetingen gehad. Vanmorgen kwam een man naast mij fietsen en vroeg of ik nog ver moest gaan. Toen ik vertelde dat ik van belgie kwam, vermoede hij dat ik misschien wel duits sprak, dat was iets gemakkelijker. Zijn vader was mijnwerker geweest in Belgie en in Liege gestorven aan kanker, zijn moeder is dan met gans de familie teruggekeerd naar Italie - hij was toen 6 jaar. Vanmiddag toen ik Revereto na 30 km - van de verkeerde kant - aankwam een paar keer de weg gevraagd naar het centrum en het infokantoor. Si, si secundo ponti ... tot een vrouw me duidelijk maakte dat ze mijn richting uitmoest. Onderweg een uitleg waar ik niks van verstond , tot ik het door had, ze was een russische inwijkeling. Nu wil ik wel, maar Italiaans met een russisch dialect gemengd is van het goede teveel. In alle geval ik mee met die mevrouw zogezegd naar het infokantoor. Tot ze plots een deur binnenging en me daar achterliet. Ze had me naar de jeugdherbeg gebracht, juist daar waar ik naartoe wilde via het infokantoor. Dat is wat ze me waarschijnlijk heel de tijd probeerde uit te leggen. Rivereto is een klein gezellig stadje, waar blijkbaar in de eerste wereldoorlog heel hard gevochten is tussen Oostenrijk en Italie, en waar ter gedachtenis van heel veel oostenrijkers die hier gesneuveld zijn iedere avond hoog in de bergen 100 keer een klok luid - een soort last post zoals in Ieper. Een klok gegoten uit kanonnen van 19 landen die betrokken waren bij de eerste wereldoorlog.
Hier laat ik je los Tim, van hieraf moet je gaan, met vallen en opstaan, van hieraf moet je gaan. Dit prachtige liedje van Win de Craen klinkt toevallig (?) in mijn koptelefoon die ik voor de allereerste keer uitprobeer, juist op het moment dat ik Salorno binnenstap. In Salorno trek je over de taalgrens tussen Sud Tirol ( duitssprekend ) en de rest van Italie. De overgang is nogal bruusk, niet alleen wat taal betreft maar ook gebouwen, omgeving is plots anders. Pilger wordt Pellegrino, appelbomen worden stilaan wijngaarden , en de rolluiken aan de huizen worden " plaffeturekkes ". Vanmorgen was ik nog geen 100 meter ver of St Fransiscus stond me al op te wachten. Een man met een fiets en een grote witte hond vroeg of ik nog ver moest wandelen ? Toen ik hem mijn pelgrimsverhaal vertelde is hij een uurtje mee opgetrokken, tot op een bepaald moment zijn hond absoluut niet meer verder wou. Hij vertelde me dat zijn hond om een of andere reden nooit verder wou dan die bepaalde plaats. De tocht vandaag was met momenten saai en druk door vooral in de buurt van Lavis een wirwar van op en afritten en industrieterreinen. Uiteindelijk na 36 km vermoeid aangekomen in Trento waar men me op het toeristinfo vlug aan een goedkoop hotelletje kon helpen in het centrum, want ik had niet veel goesting om nog ver te lopen. Een korte rust en een heel lange warme douche deden deugd, klaar om de stad in te trekken op zoek naar eten. Trento is een zeer gezellig stadje met een massa druk bezochte terrasjes, zeker op een warme vrijdagavond zoals vandaag. TRente is bij ons vooral gekend door het concillie van Trente in de jaren 1550 - het langste concillie ooit, om de grote meningsverschillen binnen de kerk op te lossen ( misschien moet men hier opnieuw eens proberen ) Waarschijnlijk zal ik het de volgende dagen wat rustiger aan doen, want vermoeidheid begint zich af en toe te laten voelen, of kan een goed terrasje misschien ook helpen? in alle geval is mijn italiaans al wat beter want LA BUONA VOLUNTA E IL CONDIMENTO MIGLIORE !!!
In een diep uitgesneden vallei, uiterst links de eindeloze appelgaarden ( 18000 hectaren ) daarnaast de spoorweg, voor mij, de pad volledig vernieuwde wandel/fietsweg,rechts van mij de wilde snelstromende Adige rivier,
met uiterst rechts - gelukkig ver weg -een autostrade met drukdoend verkeer, dit is zowat mijn leefwereld geweest vandaag. Een tocht van 35 km. Rechtdoor, plat
Gedachten, en aandacht dwalen af...je realiseert zich dat je een gezond lichaam hebt die deze zware tocht aankan. Dankbaar hiervoor gaan je gedachten onwillekeurig naar zovele vrienden die dit geluk niet gehad hebben en van wie we veel te vroeg afscheid moesten nemen ( rudy,veerle,alex,hilde,jan,richard,sinne,paula, christian, m'n zus francine,rik, greta ... e.a. ) en aan zovele vrienden en vriendinnen die het nu moeilijk hebben.
Plots realiseer ik mij dat de kilometers oplopen , maar dat het stof op mijn hart geblust wordt door de tranen die over mijn wangen lopen.
Stappend tussen de eindeloze rijen appelbomen, hoor je overal het gebrom van kleine tractoren, je ziet ze bijna nooit. Het is alsof ze verstoppertje spelen. Wat je wel ziet zijn voortdurend verplaatsende opstijgende wolkjes ergens tussen de ontelbare boomgaarden, alsof er indianen steeds opnieuw rooksignalen uitsturen. Sproeitijd, een race tegen de tijd en weersomstandigheden, zo vertelt mij de appelboer waar ik logeer. Vanmorgen aan de ontbijttafel samen met een Nederlandse-fiets-pelgrim. Blijkbaar hadden we mekaar al ontmoet op een samenkomst van de "pelgrimswegen naar Rome". Jim Dekkers fietst heen en terug naar Rome! En zoals onder pelgrims gaat. Compostela al gedaan? Ja vorig jaar heen en terug gefietst! Toen ik vanmiddag aankwam in Merano - 24 km - naar toeristinfo om slaapplaats te zoeken (jeugdherberg vol). De juffrouw aan de balie was duidelijk geen pelgrim fanaat. Er zouden alleen nog hotelkamers à 80/90 beschikbaar zijn - Niet dus en maar verder. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik een beetje alergisch ben voor groter en chiquere steden. Een bus gezocht die mij tot buiten de grootstad bracht en vandaar nog eens 7 km verder gestapt tot mijn appelboer-slaapadres - in totaal 40 km waarvan 7km met de bus - met dank aan de info-juffrouw?! - want dit is wat een pelgrim nodig heeft, rust, echt contact met mensen, en als je een beetje een onderwerp (groenten en fruit uit een vorig leven) hebt waarover je kan meepraten, een beetje druivensap - en een goed bed, dan is uw pelgrim een gelukkige pelgrim. Nog vele groetjes vanuit Sud-Tirol - Italië.
En om aan te tonen dat dit de appelstreek van Italië is, dit kraampje ben ik op mijn weg tegengekomen. Het is een "Appel Self-service a la Italiana". Smakelijk.
Stel je even voor: "De Limburg x10" in volle bloesem (Sud-Tirol is dan ook een appelstreek met internationale roem) met daarin een autoloze fietsweg van 130 km lang, altijd bergaf, volle zon en rondom besneeuwde bergen van 3000 m. Een fietsautostrade, vol met de meest gesofistikeerde vehikels, blijkbaar nog altijd onder de noemer "fiets", velen electrisch aangedreven. Ik vraag mij af waarom want iedereen rijdt bergaf? en beneden in Merano, nemen ze de fietstrein terug (bergop) - de vergelijking met de skieers van gisteren ligt voor de hand. Een beetje om moedeloos van te worden als eenzame pelgrim. Ben mezelf een beetje tegengekomen vandaag. 10-tallen keren heb ik vandaag mijn pelgrimsverhaal gedaan, maar zelden heb ik mij zo alleen gevoeld. De omgeving, het weer en de reakties van de mensen blijven verbazen. Stilaan kom ik in de helft van mijn tocht, morgen in Merano wordt Italië echt italiaans en ikzelf een "pellegrino". Vandaag 36 km gestapt - de beste remedie in een minder moment - een paar dagen geleden ergens gelezen : "als de zon voor jou ondergaat, gaat ze ergens anders voor iemand op".
Vanmorgen bij het vertrek in Reschen - mijn "Zimmer frei" was gelegen vlak naast een skilift - werden al vroeg ganse busladingen met vreemde wezen afgezet, gehuld in kleurrijke, veel te dikke jassen (ik liep in korte mouwen) lopend alsof ofwel hun schoenen veel te klein waren, ofwel met een volle pamper in hun broek, aanschuivend - pronkend met hun allernieuwste zonnebriul in hun haar - aan de skilift. Op het gebouw stond in het groot "Sud Tirol Ski Sport". bij mij kwam spontaan de bedenking als ski-leek ... Sport ???? Ze worden in "bakskes" een paar honderd meters hoger gebracht, gaan daar even hun nieuwe zonnebril showen, en komen dan door middel van de zwaartekracht glijdend naar beneden. Sport??? Nu weet ik wel dat ik al mijn vrienden die zo graag en goed gaan skieen - en het is hen van harte gegund - op stang jaag, maar als ze zwetend aankomen, is dat volgens mij (ski-leek) door te dikke kleding, en niet door de SPORT ??? Misschien moet ik toch ook eens gaan skieen? Voor de rest vandaag 26 km bergaf (te voet, niet met de ski's) langs een bijzonder mooie en populaire fietsroute met als decor de impressionante en majestueuze Ortier 3905m. Logies gevonden in Glurns, nog helemaal omgeven door een stadsmuur met torens en poorten uit 1580. Groeten vanuit een nog altijd zonnig SudTirol. Arrividerci
Toen ik gisterenavond in Pfunds na een lange tocht van 35 km aankwam, ging ik aanbellen bij een "zimmer frei ". Bleek echter dat alles bezet was, en voor ik het door had , was de vriendelijke man al aan het telefoneren naar een vriend die ook kamers heeft. Ik kon niks inbrengen alles was al geregeld, ze gingen mij komen ophalen, en effectief binnen een paar minuten stond mijn gastheer daar met zijn auto, naar de andere kant van het dorp. Een mooie kamer, ontbijt alles in voor 25 dat kan nog net voor een pelgrim. Gisterenavond in Pfunds om 21 uur naar de Paaswake geweest, een bijzonder mooie viering in een bomvolle kerk, wat ongewoon maar ongeloofelijk mooi was de meerstemmige zang met pianobegeleiding. Vanmorgen na een heerlijk paasontbijt - met ei - om 7 uur al op weg voor wat letterlijk en figuurlijk een " hoogdag " zou worden richting Italie, want ik wou - weet niet waarom - met Pasen in Italie zijn. Toeval of niet maar de Via Claudia Augusta , een heel oude historische wandelweg ( van 50 na Chr ) die ik sinds een paar dagen volg, loopt vlak voorbij mijn logeeradres. Geen tijd om warm te lopen, want direct 1,2 km steil omhoog. Na een paar km wandelen ontmoet ik een boer die met zijn tractor voedsel kwam brengen aan zijn koeien, tijd voor een babbel, want hij versperde de wandelweg, zijn koebeesten staan sinds 1 april buiten maar alles is zo droog dat hij voedsel moet bijbrengen , anders gaat het niet, het is veel te droog, het moet absoluut regenen , maar ja het moet van boven komen is zijn nuchter besluit. De weg gaat op en af in de flank van de vallei die stilaan maar zeker klimt naar zijn hoogste punt . Eekhorentjes blijven verbaasd midden in de weg staan als ze mij zien afkomen, soms heb ik de indruk dat er vogels zijn die mij een paar honderd meters observeren en volgen. Een pelgrim onderweg naar Rome dat moeten we rondvertellen. De vallei waarin ik wandel wordt stilaan een smalle, heel smalle kloof , met boven mij de onvoorstelbare Alpenweg die tegen de bergwand hangt en door mensen werd aangelegd, een technisch huzarenstuk. Wat ik al een tijdje vreesde werd waarheid, plots begint de weg onmenselijk steil te klimmen. Een tempo zoekend dat je een tijd kan aanhouden, rustig maar regelmatig proberen te ademen en niet te veel naar boven kijken, zwetend, hijgend , steunend op de wandelstokken langzaam maar zeker naar boven , dit is afzien, maar doet deugd als je voelt dat je fysiek in orde bent. Het bovenkomen, stilaan meer en meer licht, meer zon, iets minder steil, en daar voor u de weg, de tunnels met auto´´s ........ boven. En dan ? plots geen aanduidingen van de wandelweg meer, alleen maar links en rechts tunnels, en halfopen tunnelgalerijen met hels lawaai van auto,s. Mijn wandelkaart in alle richtingen gedraaid , en gedraaid, maar geen ontkomen aan, ofwel moet ik door een aantal tunnels, wat levensgevaarlijk is als voetganger, ofwel terug naar beneden. Een beetje ontgoocheld eet ik een broodje dat ik s morgens bij het ontbijt heb meegenomen , nog steeds met een blik op mijn kaarten ....... stopt een wagen , een vrouw stapt uit en onderkent het probleem en wil me meenemen tot achter de tunnels . 3 km donkere tunnels met nauwelijks een gekleurde boordaanduiding ! Ze moet nog verder naar Rechsen , maar ik wel verder tevoet. Bij het uitstappen sleur ik nog een en ander meer uit haar auto, een echte vuilbak met achterin zowaar nog 2 peuters in een kinderstoel . Na een slaatje ( met witloof) in Nauders op weg naar Italie. Een heel mooie zacht stijgende wandelweg. Eindelijk de grens Oostenrijk-Italie, en de Reschenpas over 1455 m. Ik zou hiervan toch wel graag een foto hebben, maar iedereen snort hier door per auto, geen voetganger, geen mens te zien die een foto kan nemen van mijn blijde intocht in Italie. Tot ... Timo verschijnt. Te voet op zijn basketsloefjes. Deze vriendelijke jonge man aangesproken en gevraagd of hij een foto wou maken. In het kort mijn pelgrimsverhaal gedaan en zoals bijna iedereen dezelfde reactie " WAHNSINN ". Foto´s gemaakt en verder. Timo gaat tevoet mee verder. Waarom??? Wel ik ben onderweg met een huurauto - een cabrio - en mag volgens het contract niet in Italie rijden maar wou toch graag de Reschensee zien, dus maar tevoet van aan de grens Samen babbelend onderweg voor zo'n kleine km. Aangekomen in Rechsen - 27 km - Samen aan de boord van de Reschensee iets gaan drinken verder kennis gemaakt en mailadressen uitgewisseld. Een bijzonder fijne jonge man die in Augsburg, ver van zijn thuis , voor een groot IT bedrijf werkt, en in dit vrije Paasweek end gewoon voor zijn plezier met een huurcabrio zomaar wat genietend rondrijd. Tijd om slapen voor de nacht te zoeken , gevonden en ook dit internet gevonden. Het einde van een " hoogdag " aan de boorden van de Reschensee, IN Italie - eindelijk - Rome here we come : Een zalige " hoogdag " Pasen aan iedereen. van een overgelukkige pelgrim.
Een lange tocht van 35km door het Reschen-tal (via Claudia) bracht mij tot in Pfunds, een fijn bergdorpje (zie foto's). In de voormiddag reeds 15km gewandeld tot in Prutz (was in mijn oorspronkelijk plan een etappe-plaats, vandaag toch goed voor een pick-nick, want te vroeg om reeds aan slapen te denken. Verder een mooie wandelweg in een prachtige omgeving, warm maar een beetje wind. Toch moe en gelukkig een Zimmer Frei gevonden en wat doet een moderne pelgrim dan: douchen, eten en vandaag om 21uur naar de Paasmis. Ik zal dan ook eens uitkijken of ik de klokken van Rome niet zie overvliegen, hopelijk blijven ze niet achter de bergen hangen. Maar morgen trek in naar Italië, gelukkig spreken ze in Sud-Tirol nog wat Duits.
Aangekomen in Landeck na 28km waarvan de laatste 7 echt moeilijk waren. Afstand was geen probleem (prachtige wandelweg) maar te warm en geen afkoeling door het heel smalle dal op het einde. Via toeristeninfo een B&B gevonden in centrum. Douchen, eten en ???? Morgen neem ik de Via Claudia richting Reschenpas en Italië.
Na een paar geweldige dagen vakantie met Wiske, de kinderen en kleinkinderen in de bergen van het Brandertal
de kennismaking van de kleinkinderen Dries, Gert en Joke met de bergen is onvergetelijk geweest.
Een eerste kleine en een tweede echte bergtocht heeft hen zonder twijfel een beetje liefde voor de natuur en de bergen bijgebracht.
Het zwembad en de zon maakten deze vakantie volledig, het was genieten...
Het onthaal door de mensen van het vakantiedorp Landal met bijhorende promotionele interviews en foto's was meer dan een aangename verrassing.
Morgenvroeg vertrek ik dan voor het tweede en langste deel van mijn tocht naar Rome en Assisi.
Het zal waarschijnlijk even moeilijk zijn om afscheid te nemen en de draad van het stappen en overnachting zoeken weer op te nemen, maar een pelgrim wil onderweg zijn, en stilaan zal het wennen worden van " pilger " naar " pellegrino ".
Eerst nog een paar dagen Oostenrijk en dan het grote onbekende avontuur Italië.
Het woord Pellegrino betekent eigenlijk : een vreemde wandelaar, iemand die over de akkers door het land trekt.
Ik kijk echt uit naar dit tweede, totaal onbekende, en zoals M.M als ervaren pellegrino al een paar keren schreef in mijn dagboek :
YOU NEVER WALK ALONE , want jullie zijn een enorme steun.
Bedankt voor jullie steun en we gaan ervoor , op naar Rome en Assisi.
Onze pelgrim geniet van enkele dagen welverdiende relatieve rust en hierbij enkele foto's voor de fans. Ps1. hoog in de bergen geraakt men ook met het "bakje" (kwestie van voeten sparen); Ps2. omdat Jos de eerste pelgrim is die tevoet in het dorp komt, is hij al een lokale beroemdheid die geintervieuwd werd door een plaatselijke krant om promotie maakt voor Bürserberg en het Brandnertal.
Ons tante Jeanne zaliger zei altijd " zijde gij zot, aa goa meug moake in de berge ? " en t mens heeft misschien nog gelijk ook, alhoewel ze zelf nooit verder dan haar konijnekot achteraan in den hof, ne keer de zee en oja nutuurlijk ne keer Lourdes is geweest. Maar aldiegene die zich al wel hebben moe gemaakt in de bergen weten dat dit soort "zot-zijn " zalig is. Het is voor een nietberoepsschrijver onmogelijk te verwoorden welk gevoel het geeft als je na een paar uur , nat van het zweet, naar adem snakkend, drinkbussen leeg, plots achter de zoveelste bocht of top in de verte een klein wit dorpje - een fata morgana - ziet opduiken met een Bierstübli . In dit soort dorpje met Stübli zit ik nu te wachten tot zondag de familie komt opdagen voor een weekje vakantie samen. Onder een helblauwe lucht, volle zon, besneeuwde toppen een paar dagen niksen ! Alhoewel dat ik er ongeloofelijk naar uitkijk om volgende week voor de allereerste keer met een paar kleinkinderen de bergen in te trekken. Misschien zit er tussen hen ook een pelgrim in spe of een Bergvagabunde ? Dan zullen ze later misschien kunnen zeggen , da hebben we van onze peter. Dan is mijn pelgrimstocht toch niet voor niks geweest. Mijn schoenen zijn op dit ogenblik voor operatie-hielen bij de schoenmaker. We staan echt voor een " Goede Week " met alvast een zalig Pasen aan iedereen en tot binnen een paar dagen voor het tweede deel van mijn tocht naar Assisi en Rome.
Schoenen en rugzak waren min of meer droog vanmorgen. Na een stevig ontbijt in de jeugdherberg van Feldkirch op zoek naar de juiste richting. Dat is dikwijls een probleem in een iets grotere stad, de jeugdherbergen liggen meestal juist buiten stad, en gewoonlijk nog aan de verkeerde kant ook. Dus wat zoeken maar tamelijk vlug wandelwegwijzers gevonden naar Bludenz : 7 uur stappen. Het weer zat wel mee , fris maar echt goed stapweer. Het was duidelijk dat het tamelijk gesneeuwd had in de bergen vanacht. Na een tijdje de rivier de ILL te hebben gevolgd en een warboel van viaducten en tunneltjes eindelijk een prachtige wandelweg met uitzicht op de steeds hoger wordende bergen rondom, de vallei wordt ook steeds smaller, maar voor je er oog in hebt zit je weeral in een ander dal ... tegen de pick-nick tijd ong 18 km gestapt en plots begint het te sneeuwen, kort maar krachtig. De ganse namiddag de resterende 10 km tot Bludenz afwisselend regen, zon, sneeuw ... 3 keer opnieuw regenkledij aan en uit en op het einde ben je toch nat. Maar de zon heeft het uiteindelijk dan toch gehaald. Morgen trek ik het Brandertal in op zoek naar ons vakantieverblijf voor de volgende dagen. Het zal wel een zware tocht worden want er moet een hoogteverschil van om en bij de 700 meter worden overbrugd, benieuwd hoe zwaar de rugzak morgen zal doorwegen.
Toen ik gisterenmorgen naar de Post ging in Lindau Insel bleek er niets te zijn. Dus met een klein hartje dan maar naar de grote post van Lindau, wel een paar km vandaan maar gelukkig op de goeie weg naar Bregnez. Een 12 tal loketten, veel wachtende , maar met een indrukwekkende nauwkeurigheid had ik binnen een paar minuten mijn pakket met nieuwe wandelkaarten. Brengenz ligt juist tegenover Lindau, mooi zomerweer, dus waarom zou ik de overzet niet nemen. Brutte pech, het vaarseizoen begint volgende week, bij het begin van het Paasverlof hier. Dus maar te voet en rond de middag Oostenrijk binnengestapt! Het eerste wat me opviel is dat de wandelwegen niet meer in km worden aangegeven, maar in tijd, in minuten. Na nog een uurtje stappen tijd voor de pick-nick, in een met gele bloemen bedekte wei me neergelegd en een dutje proberen te doen, maar er was iets dat me dwarszat, er ontbrak iets ??? ik probeerde te siësten maar bleef onrustig. Wat was er toch dat ontbrak ??? En juist toen ik waarschijnlijk dan toch een beetje in slaap was gesukkeld, plots was het daar !!!!! Daar was HET De Koeien , de Oostenrijkse koeien met bel en al. En geloof me , toen ik me neervleidde in die wei waren ze er nog niet! Die boer heeft waarschijnlijk gewacht tot de eerste echte toerist zich in zijn wei durfde neerleggen om te siësten om zijn koebeesten met bijhorend geklingel los te laten. Gedaan met siësten maar mijn probleem was opgelost. Oostenrijk en zijn koeien !!! Hier wordt trouwens de gekende Milka chocolade gemaakt.
Vandaag de eerste regendag gehad, echt "bergweer " mistig, koud en regen. Maar ook dat is Oostenrijk. Ik heb wel wat moeten zoeken onderweg, om niet langs de drukke baan door het dal te moeten lopen. Opvallend was dat tot 3 keer toe , ik met mijn wandelkaart stond te zoeken ik telkens spontaan werd aangesproken en verder geholpen. Vanmiddag toen ik toevallig langs een heel klein vliegveldje voorbijkwam en juist daar stond te zoeken kwam een man naar buiten, het regende en ik moest komen schuilen en een koffie drinken. Het was een piloot van kleine sportvliegtuigjes en zweeftoestellen. Hij vertelde me dat hij regelmatig naar België vloog, naar Zwartberg, waar blijkbaar een heel bekend vliegveldje zoals dit hier zou zijn en waar ze gekend zijn om het uitstekende onderhoud. Hij vertelde me dat het weer de volgende dagen echt alle kanten uit kan, en dat de sneeuwkans vanaf 1000 meter heel reëel blijft. Ik zit nu in de jeugdherberg van Feldkirch, een heel oud historisch gebouw , waar ik een piepklein kamertje heb gekregen met douche en wc in de kelder, een jeugdherberg uit de oude doos, charmant en gezellig. Het wordt stilaan tijd dat mijn schoenen kunnen worden hersteld, want de hielen zijn zo goed als volledig weg, het wordt dus uitkijken in Bludenz naar een goeie schoenmaker, gelukkig heb ik reserve originele wisselstukken bij . Heb zojuist in stad een Australische student ontmoet die een wereldreis maakt van 2 jaar, en overal waar hij komt probeert hij op een of andere manier geld te verzamelen om een volgend stuk te financieren, hier verkocht hij chocolade paaseieren aan voorbijgangers - en lekker waren ze ook - Ik heb al gedacht om misschien aan de paus in Rome te vragen om medefinanciering van mijn tocht, 't is tenslotte een "pelgrimstocht " of misschien toch maar beter op Fransiscus van Assisi rekenen ?
Reizen, het is zijn hart losmaken van het anker der kleine vaart, om het vlot te laten geraken op de zeeën der wereldkaart. Het is zijn hart van het beminde losrukken, fier en onbevreesd, om het schoner nog weer te vinden dan het ooit is geweest. (Berus Aafjes. een voetreis naar Rome)
En om aan te tonen dat dit de appelstreek van Italië is, dit kraampje ben ik op mijn weg tegengekomen. Het is een "Appel Self-service a la Italiana". 
Schoenen en rugzak waren min of meer droog vanmorgen. Na een stevig ontbijt in de jeugdherberg van Feldkirch op zoek naar de juiste richting.
Toen ik gisterenmorgen naar de Post ging in Lindau Insel bleek er niets te zijn. Dus met een klein hartje dan maar naar de grote post van Lindau, wel een paar km vandaan maar gelukkig op de goeie weg naar Bregnez. Een 12 tal loketten, veel wachtende , maar met een indrukwekkende nauwkeurigheid had ik binnen een paar minuten mijn pakket met nieuwe wandelkaarten.
