Wie zal zeggen of wat wij hopen bestaat? Het is ermee als met de wegen op aarde. Eerst zijn er geen wegen maar ze ontstaan als veel mensen in dezelfde richting gaan ( Lee Sjuun )
WER IMMER TUT WAS ER SCHON KANN,BLEIBT IMMER DAS; WAS ER SCHON IST (Henry Ford )
Een nieuwe pelgrimstocht EEN NIEUW JAAR... EEN NIEUWE TOCHT
11-04-2011
DAG 21 - Dornbirn (Oostenrijk)
Ik heb mijn post in Lindau opgehaald en heb maandagmiddag voet op Oostenrijkse bodem gezet. Omdat ik mijn route moet wijzigen en niet langs Lech zal trekken maar de familie mij zal opwachten (of ik hen) in het Brandnertal, koos ik richting Lustenau. Dat leek niet de beste keuze, want dit is een industriestadje en jawel, ik stond voor gesloten of volboekte pensions. Het weer en mijn benen zaten nog mee en dus verder naar Dornbirn. In een soort Ibis-hotel (hyper-modern) was het toch goed overnachten want mijn voeten zijn moe van 34km stappen (waarvan een 7-tal rondjes draaien). Het internet-café tegenover het hotel was niet veel waard en dus kon ik mijn ervaring van de dag niet onmiddellijk kwijt. Vorarlberg is nog tamelijk vlak en dus hier is veel industrie en wat verderop ligt de groententuin van Oostenrijk op mij te wachten.
Diegenen die een bericht willen sturen kunnen dit op 2 manieren :
- ofwel klik je op ga "mijn gastenboek " en volg je de instructies. Deze berichten kan en mag iedereen lezen. - ofwel zend je een prive bericht via " mail me "
De Bodensee , het eerste doel van mijn tocht is bereikt. Vertrokken vanuit Blankenheim ong 660 km tot Lindau, in 25 stapdagen. Het is een tocht geweest met ups en downs , letterlijk en figuurlijk. Gelukkig was de zon altijd van de partij, onvoorstelbaar. Het meest opvallende was de aanwezigheid van water, veel water. Dit doet me sowieso denken aan ons geliefde India waar we met onze groep Wanakkam ( zie link ) zoveel moeite doen om armen te voorzien van drinkbaar water, en hier is het in overvloed. Wat me ook is opgevallen tot nu is dat je in Duitsland nooit ver af bent van drukke banern en autostrades. De wandelwegen die meestal ook fietswegen zijn liggen dan wel mooi en rustig , maar een drukke baan is nooit echt ver uit de buurt. De laatste week is de natuur plots ook veranderd. Van licht glooiend tot venijnige bergjes. Het doet stilaan denken aan Oostenrijk met zijn jong groene weiden. Deze streek is ook een fruitstreek, met net zoals bij ons ( waarschijnlijk ) alles in volle pracht. Het is fysiek tot nu toe niet al te zwaar geweest, natuurlijk tellen de kilometers en de opeenvolgende stapdagen wel door, maar buiten een linkerscheenbeen dat iedere avond opnieuw pijn doet - ook dat went - geen ongemakken. Vanaf morgen wordt het waarschijnlijk een stuk moeilijker, al passeer ik deze keer aan de voet van " den Hohe Riffler - 3168 m " en niet erover zoals 40 jaar geleden !!! . Waarschijnlijk ga ik ook langs via Kappl waar we zoveel mooie jeugdherinneringen aan hebben. De weg zal waarschijnlijk de volgende dagen dus iets afwijken van de planning , omdat het weerzien met Wiske en familie doorgaat in het Brandertal en ik dus niet via Lech ga, maar via Bludenz, om daarna via Kappl en St Anton weer op de geplande weg uit te komen. Ik ben echt benieuwd om Tirol terug te zien waar we zoveel mooie vakanties hebben doorgebracht in een vorig leven. Ik kijk natuurlijk nog meer uit naar een weekje samenzijn met Wiske en familie om daarna het ECHTE avontuur - Italie - tegemoet te gaan. Bedankt aan de zovelen die mijn tocht volgen via deze blog, en ook aan allen voor de aanmoedigingen. Het doet deugd , zeker op eenzame moeilijker momenten om deze te lezen en te herlezen, en geloof me dit doe ik heel dikwijls. Ik ga nu nog een beetje genieten van een zomerse namiddag aan de Bodensee in het prachtige Lindau, en morgenvroeg naar de post en maar hopen dat de nieuwe kaarten die Wiske naar hier heeft opgestuurd zijn aangekomen?! Bedankt aan iedereen en tot heel binnenkort.
25 km snikheet en het krioel van wielerliefhebbers, maar goed in Lindau aangekomen en hoteletje gevonden in centrum van Lindau (op schiereilandje in Bodensee!). Morgen las ik een rustdag in en zet ik wat meer op de blog. Tot schrijfs.
Ps. zie ook bijkomend berichtje van mijn tocht naar Pfullendorf - vandaag bijgewerkt. De Bodensee wordt ook wel eens het Meer van Constanz genoemd.
Veel tijd om te genieten in Höchsten was er niet, want ik heb afspraak in Lech die ik niet wil missen. Dus vandaag verder naar Friedrichshafen en de Bodensee. Daar is een jeugdherberg (met ongeveer 226 bedden), maar alweer vol. Het mooie weer lokt toeristen, maar is wel een beproeving om te stappen. Dus in Friedrichshafen op zoek naar een Zimmer. Maar een doel (de Bodensee in het zuiden van Duitsland) heb ik reeds bereikt.
Toen ik vanmorgen na een uurtje stappen, een man aansprak die hout aan het kleven was, moest ik absoluut binnen een koffie komen drinken. Het werd een zeer aangename, lange babbel - zijn vrouw was in een soort revalidatiecentrum - kaarten en planning werden bovengehaald. Hij is van de streek en drong erop aan een iets andere weg te nemen dan voorzien, weliswaar zwaarder, maar zoveel mooier, met als letterlijk -hoogtepunt "am hoechsten". Na een emotioneel afscheid en de beloft een kaartje te sturen vanuit Rome (deze keer heb ik wel het adres) op weg naar Hoechsten. Het was zwaar en vooral mijn linker scheenbeen doet soms echt pijn. Maar de beloning is navenant, een uniek uitzicht op de Bodensee en de Alpen, adembenemend. Met een Gasthof bovenop en een Zimmer. Zelden zo een mooie lokatie gezien en kunnen - mogen - meemaken. Hiervoor doe je dit een stukje. Een zeer gelukkige pelgrim, daar verder ligt Oostenrijk te wachten, EN het weerzien met Wiske en een deel van de familie.
Hierbij een foto met het zicht vanop mijn kamer. Hiervoor heb ik afgezien.
De Moesel, De Rijn, De Neckar en nu in Sigmaringen de Donau en tussendoor altijd wel een of ander klein riviertje zoals gisteren de Lauchert, de ganse dag uitbundig kronkelend. Tot nu is water een konstante geweest op mijn tocht. Al heb ikzelf op 3 weken stappen geen regen gezien.
Tegen een uur of 4 ong. 30 km gestapt, tijd om uit te kijken naar een slaapplaats, maar ik ben blijkbaar nog altijd iets te optimistisch. Mijn informatie is niet meer aktueel, blijkbaar zijn veel Gasthofen gesloten. Dus verder naar het volgende dorpje, hetzelfde verhaal. Er zit dus niks anders op om door te gaan naar Sigmaringen waar er zeker nog plaats is in de jeugdherberg maar nog 10 bij?? En er dan waarschijnlijk nog een paar extra voor de JHG?
Trop is teveel en Rome is nog ver, dus treintje zoeken, en ja de JHB ver weg boven op een berg, maar wel uitstekend.
Hier rust ik vanavond, dank zij de toeristische dienst van Pfullendorf dit prachtige B&B gevonden. Ps. het alternatief was een klooster in Habsthal, maar de 6 overgebleven zusters werden het niet eens bij wie ik moest overnachten. Ik ben gelukkig nu beter gelogeerd zoals jullie kunnen zien.
Nog een laat ontvangen berichtje:
Die duitser vertrouwde het niet, en nog voor hij zijn raam van zijn wagen opendeed liet hij een "beest van een Duitse (?) herder" uit zijn jeep, en ik stond stijf van de schrik, en mocht hem uiteindelijk vertellen waarom ik hem in godsnaam zo in het midden van het bos deed stoppen. Ik wist absoluut niet meer waar ik was, ik had de indruk dat ik in een rondje aan hen draaien was.
De hond mij in oog houdend, bekeken we samen de kaart, en ik had stiekem binnenpretjes dat hij ook veel moeite had met mijn kaart. Uiteindelijk bleek inderdaad dat ik bijna terug bij het prachtige klooster van Abstal was waar ik bijna 2 uur geleden ook geweest was en waar de 6 resterende nonnekens geen tijd hadden wegens bidden. De intussen zeer vriendelijke duitse man besefte dat ik zo nooit in Rome zou geraken.
Ik mocht achteraan in de jeep, zijn Duitse(?) scheper mij nog steeds niet vertrouwend vlak naast mij.
De vriendelijke man heeft me min of meer terug op mijn voorziene route gebracht. Van de man heb ik uitgebreid afscheid genomen, van de hond niet.
Ik heb de man belooft om een kaartje te sturen vanuit Rome, maar besef nu pas dat ik geen adres heb, allemaal de schuld van die duitse! herder, zeker weten.
Uiteindelijk toch zonder veel omweg in Pfullendorf geraakt na een prachtige tocht van 23 km, waar ik nog net voor sluitingstijd door een lieve juffrouw van de toeristinfo aan een Zimmer frei ( uitstekend) werd geholpen Als het morgen zo een weer is als vandaag, hemelsblauwe lucht, zal ik de Alpen zien liggen. Nog 4 dagen en ik ben in Oostenrijk
Vandaag was afgesproken van Melchingen te stappen tot Hettingen en dat zou zo'n 21,5km zijn, maar het zoeken naar een slaapplaats heeft wat roet in het eten gegooid, want ik wist dat er in Hettingen niet veel keus zou zijn, en onderweg heb ik dan reeds uitgekeken naar een deftig gasthof of hoteletje of beter een dat open was. Een eerste mogelijke plaats om te overnachten was Gammertingen, maar dat was nog te vroeg om te stoppen. In Hettingen haben die 2 Gasthofen zu gemacht. Het volgende dorpje op mijn route Hermelingen. Hier was helemaal niets, dan maar doorstappen tot Veringenstadt en hier zijn de gasthoven nog niet open. Ondertussen had ik al 32km gestapt en alles ging nog goed, maar de volgende potentiële halte is 10km verder en ik wil toch niets forceren. In Veringenstadt komt evenwel nog een tandradtreintje voorbij. Na een uur wachten, ben ik daar dan op gesprongen want in Sigmaringen was nog plaats in de jeugdherberg en was er ook een pension waar ik eventueel naaroe kon. Na het toeristisch ritje was het natuurlijk nog een stuk stappen naar de jeugdherberg, en waar ligt die? Juist, bijna buiten de stad en boven op de berg. Maar het is een beter geval dan in Tübingen, wel 126 bedden en ik denk dat ik hier alleen ben en dus keuze genoeg. Dat mag wel, want ondertussen loopt de teller stilaan op naar 40km. Hopelijk heb ik morgen wat meer geluk. Slaap wel.
Vanuit Tübingen reist de Schwabische Alb als een onverbiddelijke muur van 400 meter voor je op. Er is geen ontkomen meer aan! Eens boven kom je op een golvende hoogvlakte met pas bezaaide akkers, ontwakende bossen en dorpjes die een landelijke rust uitstralen. Deze Schwabische hoogvlakte blijkt ook een heel bijzondere rol te spelen in de waterverdeling in Europa. Het is echt bijzonder dat de Neckar die ik gisteren nog kon bewonderen via de Rijn naar de Noordzee stroomt. Maar dat de Donau, die ik binnen een paar dagen tegen kom helemaal de andere kant uitgaat, richting Zwarte Zee! Dus als een regendruppel een paar centimeter noordelijker valt, gaat ze naar de Noordzee, anders gaat ze richting de Russen en Zwarte Zee! Toch wel een beetje raar. Op deze waterscheidingslijn zit dus deze pelgrim. Laat het water maar stromen. Alle wegen leiden naar Rome, ik zit hier dus - via de moderne technologie - in het plaatselijk café/gasthof dit te schrijven terwijl aan de plaatselijke Stammtisch het volume de hoogte in gaat evenredig aan het volume bier. De dienster slaagt er blijkbaar in om op een ondoorgrondelijke manier door middel van streepjes trekken de rekeningen bij te houden. Stilaan ga ik richting Oostenrijk, zeker weten want het is hier al van "Grüss Gott". Vele andere Grüssen van een pilger und bis Morgen.
Zojuist de infostand van Tubingen binnengegaan want ik probeer de stad uit te geraken in de juiste richting, maar dat blijkt voor een buitenstaander niet zo evident. En ik mag hier gebruik maken van hun internetfaciliteiten, zodus de laatste informatie doorsturen. Gisteren toen ik hier in Tubingen toekwam, was het drukkend heet. de ganse stad werd overrompeld door toeristen die dit eerste zomersweek end absoluut niet wilden missen. Aan de Eiscafe s stonden lange rijen aan te schuiven. Gisteren de mooiste wandeldag tot nu toe, de ganse dag in het het natuurpark Schönbuch gestapt, 1 van de oudste en grootste natuurparken van Duitsland. Tot tegen de middag gans alleen, niemand te zien, maar dan tegen de middag begonnen de zondagstoeristen wakker te worden. Op het einde, kort tegen Tübingen begon het stilaan op de Gordel te lijken, massa s fietsers en wandelaars, overal BBQ, de duitsers waren losgelaten bij deze eerste zomerdagen. Toen ik na wat rondslenteren en zoeken eindelijk de jeugdherberg had gevonden kwam er juist een bus met schoolkinderen toe, die hier een paar dagen zouden verblijven. De dame aan de balie deed haar uiterste best, maar moest me zeggen dat er alleen nog 1 bed vrij was in een 4 persoonskamer. Op zich geen probeem, ik heb tenslotte een pak Chiro en Coompostela ervaringen ... maar het kamertje was dermate klein, met 2 stapelbedden dat ik met moeite mijn rugzak kon zetten. De andere 3 bedden waren bezet door studenten die hier in deze universiteitsstad een paar weken kwamen studeren ( een nieuw zeelander , de anderen waren niet aanwezig). Ik was echt doodmoe, en het enige dat ik wilde was een bed. een bed om te rusten. Maar dit .. hier zou ik echt niet rusten. Dus met de dame afgesproken dat ik liever toch niet zou blijven en op zoek naar iets anders. Ik heb dan toch nog rond een uur of 7 gisterenavond een betaalbaar hotteletje gevonden en me direct een uur op mijn bed laten vallen. Na een echt lange douche iets gaan eten en lekker geslapen. Tubingen is een echt mooi stadje aan de boorden van de Neckar, zelfs met gondels op het water. De neckar is hier slechts een bescheiden rivier, niks in vergelijking met de machtige stroom van een week geleden in Heidelberg. De Neckar ontspringt hier dan ook een beetje verder richting Bodensee. Het echte werk begint stilaan want de Schwabisch Alb steekt hier echt als een muur van 400 meter boven de stad uit, ik zal er seffens eens aan beginnen met veel moed, hopelijk met evenveel succes. Ik vertrek nu echt in de richting van de Bodensee en Oostenrijk , nog 2 weken en er wacht mij een weekje rust in Lech met de familie, maar intussen hopelijk noch mooie 2 stapweken. Het heeft vannacht hard geregend, maar de zon is terug en de vooruitzichten zijn goed, alhoewel boven op de Schwabis Alb het blijkbaar altijd wat frisser is, de lente begint daar altijd wat later, ik ga dus 2 keer het begin van de lente meemaken, als dat geen mooie vooruitzichten zijn.
22 Kilometer tot Tübingen in het Zwarte Woud, onder een brandende zon, 28 graden, een mens zou van minder dorst krijgen. In Tübingen krioelt het van het volk, maar ik heb zeker meer dorst dan er toeristen zijn. Dus weet ik wat te doen en dan de Jeugdherberg zoeken. Dat is ook geen lachtertje als je een naam van een slaapplaats hebt en dan maar zoeken in een vreemde stad. Soms lijkt het zoeken naar een naald in een hooiberg en het zijn ook extra kilometers, al heeft mij dat wel al eens geluk gebracht (zie mijn relaas in Bruchsal). Ondertussen ben ik 2 volle weken op stap en heb meer dan 370 km achter de hielen. Nog een weekje en ik kan de Bodensee bewonderen, hopelijk blijven de weergoden mij goed gezind. Maar ik ga niet klagen en stap verder.
Aangekomen in Hildrizhausen (5 km voorbij Ehningen) na 25 moeilijke kilometers - deels door weg en ook door HITTE 26/27 graden en dan is het nodig om onderweg wat af te koelen. Zo doet een pelgrim dat (zie foto). Hier in dorp een proper pension, wel alleen slapen en ontbijt. Hopelijk is er in het dorp iets te vinden, anders sardienen. Maar eerst ga ik rusten.
De rustdag van gisteren heeft deugd gedaan. Vanmorgen met prachtig weer vertrokken en de ganse dag hoogzomer. Een dag puur natuur van begin tot einde. Voor de kenners van de Eifel en voor de vrienden van Blankenheim, 30km Lamperstal. De reigers, buizerd, wouwen en valkjes waren niet te tellen. Het Wurmtal is een compleet natuurreservaat. Ik heb deze dag welgeteld 2 fietsers tegengekomen. Het Gasthof Stern in Weil de Stadt, waar ik nu logeer is ook een stuk puur natuur. Het blijkt de lokale herberg te zijn waar op vrijdagavond alle jagers en vissers samenkomen. Bij het plaatselijk Swabisch dialect, lijkt het Duist van JM Pfaff echt universitair Hochdeutsch te zijn. Alleen de dienster in Dirndle (?) met bijhorende "ω", begrijp ik enigzins, alhoewel . Morgenvroeg moet ik de boel hier afsluiten, dus geen ontbijt wegens Ruhetag. Zelfs geen dienster in Dirndle.
Vandaag na 10 dagen stappen, een dag rusten in Pforzheim, rusten , relatief , wassen, plassen, bloggen, schrijven, kapper ... Gelukkig zijn er voor een pelgrim nog zekerheden in zijn onderwegzijn : - dat na een vermoeiende tocht die jeugdherberg toch echt wel gans boven op die berg ligt ! - dat de makers van toppografische kaarten er sinds eeuwen in slagen om je minstens 3 kaarten te doen kopen. Sinds mijn Chirotijd ( toen noemde we dat stafkaarten) en nu nog steeds ben ik er niet in geslaagd om maar 1 kaart te kopen die ik gans heb kunnen gebruiken. Meestal zit je ergens onderaan en dan nog liefst aan de rechterzijkant.... dus 3 kaarten .... - als je een rustdag inlast het zeker regent. Morgen opnieuw 20 gr en volle zon . - dat op een rustdag de wijn echt zoveel beter is. - ...
alle gekheid op een stokje ... deze eerste 15 dagen trekken in Duitsland hebben me toch wel wat geleerd. Ik ben 15 dagen tevroeg vertrokken, want het zomerseisoen begint op 1 april ( dus morgen ) . De mensen onderweg zijn buitengewoon hulpvaardig , zeker als je van Belgie komt - van de Nederlanders verliezen ze soms bij de voetbal !! - Je moet ze alleen maar een goed gevoel geven, durven aanspreken, en de soms uiterlijk afstandelijke Duitser wordt een buitengewoon vriendelijk en behulpzaam iemand ! Morgen begin ik - volgens de boekjes - aan een van de mooiste stukjes door Duitsland - stilaan richting Bodensee/Oostenrijk. Het wwerzien met de familie zal echt wel deugd doen !!! Nog een paar weken Schnitzel en op naar den Brunello !!! Groetjes van een gelukkige Pilger .
Dag begon goed maar werd bijna uitputtingsslag. Vanmorgen blog ingebracht, want gisteren was systeem niet beschikbaar, en toch na 18 km gepicknickt in Grotzingen (bij Karlsruhe) en nog slechts een 10-tal km tot Stein - Königsbach. Maar vandaag was er geen heilige die mij hielp slapen te vinden, want brute pech, in Stein waren de 3 gasthoven in Urlaub of hadden Ruhetag en de 2 B&B's waren bezet. Maar ondertussen had ik reeds 28 km in de benen en ken ik Stein - Königsbach als mijn broekzak, en de tocht naar Pforzheim waar nog plaats in een jeugdherberg was, begonnen, maar om 17 uur moest ik nog 12 km afleggen, dus zoeken naar alternatief transport. Gelukkig een trein kunnen nemen en dan nog een bus om de 4 km naar de jeugdherberg af te leggen. Moe maar voldaan zal ik vanavond toch niet onder blote hemel moeten slapen. Om op een positieve noot te eindigen, ik heb een Wanderweg gevonden (zie foto), maar hoever die naar Rome gaat weet ik niet.
Wat zich aankondigde als een beetje een saaie rechtdoor weg werd zo 1 van die dagen om de makers van Man bijt hond jaloers te maken. Onder een stralende zon nog maar pas vertrokken of ik werd al aangesproken door een man die met zijn " Enkelkind " aan het wandelen was. Waar ik naar toe ging met zo een grote rugzak? Ongeloof , iedere keer opnieuw als ik vertel dat ik opweg ben naar Rome. Zu Fuss?? In de namiddag een paar uur later kom ik diezelfde man terug tegen aan zijn huis in een paar dorpen verder. Zijn dagelijkse wandeling met zijn kleinzoon zat erop en nu ging hij zijn krant lezen. Ik moest absoluut binnenkomen en een koffie drinken. Het werdeen toffe babbel. Een beetje verder spreek ik - zoals meestal onder het voorwendsel om de weg te vragen - een boer aan op een aspergeveld. Als ik doe alsof ik niet weet wat hij daar teelt, krijg ik in geuren en kleuren verteld dat in Bruchsal de grootste Aspergeveiling van Europa is. Tegen beter weten in laat ik hem in zijn geloof - He Filip ? ik dacht dat Brava de grootste en zeker de beste is - Toen ik tegen de avond via mijn thuis-reisagent-Eddy een adres kreeg doorgestuurd van een goedkoop " Gasthaus " wandel ik daarop af, maar om een of andere reden had ik me vergist van straatnaam ( op elkaar lijkend) toen ik in een betere villawijk terecht kwam wist ik dat ik verkeerd was. Geen kat om de weg te vragen , of toch aan de overkant is iemand in zijn voortuintje aan het werken. Ik spreek hem aan om echt de weg te vragen. Ook hier opnieuw verwondering als ik op weg ben naar Rome, alhoewel aan zijn reactie te zien wist hij wel waarover het ging want zijn vrouw doet ook ieder jaar een paar weken de "Jakobsweg naar Compostella " Ik moest mee binnen komen en kreeg in de mooie tuin een zetel en water aangeboden. Ik moest niet verder zoeken , je kan hier wel blijven slapen !!? Nog even wachten tot zijn vrouw thuis kwam om te overleggen. De wegkaarten en planning bovengehaald, en wat blijkt, de weg van de volgende 2 weken loopt vlak door zijn geboortestreek, daarenboven kent hij de streek in Oostenrijk waar ik passeer op zijn duimpje. De ganse familie gaat daar sinds jaren op skivakantie. Ik voelde aan het gesprek met deze man iets speciaal, zo een " rustige vastheid " rustig, zeker vastberaden ..... Toen zijn vrouw later thuiskwam bleek dat een van de zonen vanavond langs kwam en bleef overnachten. Maar geen nood hij zou me naar mijn Gasthaus brengen, en indien er geen kamer zou zijn kon nik toch nog ergens bij hen blijven slapen. Na afscheid van zijn sympatieke vrouw heeft hij me dan afgezet bij mijn verblijfplaats en is mee binnengegaan om te checken of er nog plaats was. Alles in orde en afscheid genomen, eerst echter adressen uitgewisseld en beloftes gemaakt. Toen hij weg was zei de bijzonder toffe gastvrouw . weet je wel wie dat was, die meneer?? Dat is een topchirurg in een grote kliniek. ja... van rustige vastheid gesproken. Dit is toch geen toeval meer, gewoon verloren lopen, 1 iemand tegenkomen, binnengevraagd worden, kunnen blijven slapen in nood, zijn vrouw is ook pelgrim, ik passer in zijn geboortestreek .... ik denk dat Fransiscus van Assisi mijn gps is .
Vandaag een speciale dag: probeer je eens in te beelden, je trekt 2 lijnen dwars over Europe, eentje van Polen naar Vezelay in Frankrijk, en eentje van Woluwe naar Rome. De kans dat die elkaar tegenkomen is waarschijnlijk kleiner dan de lotto winnen. Wel ik heb vandaag de lotto gewonnen! Om 12 uur op de markt van Waldorf - ja van het fameuze Astoria Walldorf - picknick, komt er nog een zonderling toe met een veel te zware rugzak, blijkt dus een Pool te zijn op weg naar Vezelay (een lang verhaal). Toeval, juist vandaag op een moeilijk moment? Nee, ik geloof dit niet. Het toeval is TE groot. Komt daar nog bovenop het moeizaam vinden van een slaapplaats, en in welk B&B ik tenslotte geland ben, 't zal waarschijnlijk het geluk van een "poilger" zijn, of heb ik dan toch de lotto gewonnen?
Vanmorgen iets later vertrokken , wegens Frühstuck - Sonntag. Een korte rit - snipperdag naar Heidelberg, waar zovelen reeds hun hart verloren - Tegen 11 uur al aangekomen in de enorme, prachtige Jeugdherberg van Heidelberg. Deze ligt midden in de universiteitsite, en naast de zoo en een onoverzichtelijk grote kliniek. MAAR ook 4 km weg van de unieke Altstadt . Dus de kms zullen dan toch weeral oplopen. Maar het is een mooie wandeling naast de Neckar. Mijn tocht zal ook verder nog veel langs grote en kleine waters lopen. Ik volg in heel grote lijnen een fietsroute uitgestippeld door een Nederlandse pelgrim, maw zoveel als mogelijk water en plat ! Maar GEEN plat water voor mij !!! De eerste week zit erop, zonder problemen. De planning blijkt te kloppen,. Fysiek in orde zoals gehoopt. Het weer is onvoorstelbaar mooi en mag voor mijn part zo nog een paar weken blijven. EN de lente is echt aanwezig. Als nu volgende week, per 1 april ook nog het toeristisch seizoen start en ook de kleinere Gästhauser en Zimmer frei opengaan dan kan het alleen nog mooier worden. Ik verlaat nu stilaan het drukkere gedeelte van de tocht en ga stilaan naar bos en agrarisch gebied - mijn biotoop - Vele zomergroetjes vanuit het schitterende Heidelberg
Ik heb hier zojuist een paar mooie teksten gelezen van Dante : " Geh DEINEN Wegen und lass die Leute reden " " Gehe nicht, wohin der Weg führen mag, sondern dorthin, wo kein Weg ist, und hinterlasse eine Spur "
Herkenbaar. Een dankbare en gelukkige pelgrim
Nog een weetje: in Heidelberg grootste wijnvat gezien - 221726 liter - spijtig maar de wijn was niet echt goed.
De moraal: beter een klein glaasje goede wijn dan een vat waarvan een water in de mond zou komen.
Reizen, het is zijn hart losmaken van het anker der kleine vaart, om het vlot te laten geraken op de zeeën der wereldkaart. Het is zijn hart van het beminde losrukken, fier en onbevreesd, om het schoner nog weer te vinden dan het ooit is geweest. (Berus Aafjes. een voetreis naar Rome)
25 km snikheet en het krioel van wielerliefhebbers, maar goed in Lindau aangekomen en hoteletje gevonden in centrum van Lindau (op schiereilandje in Bodensee!). Morgen las ik een rustdag in en zet ik wat meer op de blog. Tot schrijfs.
.
ALLE WERKELIJKE LEVEN IN ONTMOETING
