Te voet door Umbrie trekken is als dromen met je ogen open, en hopen dat er geen eind aan komt. Je moet er dan wel een uur of 7 per dag met een zware rugzak door berg en dal ( volgens mij vooral berg ) voor trekken langs paadjes die op geen enkele gps zijn te vinden. Maar wat je in de plaats krijgt kan ik niet beschrijven, geen enkele auto-toerist krijgt dit ooit te zien. Een groep wilde everzwijnen,die rustig verder wroeten, vogels die je begeleiden onder leiding van de koekoek. Orchidieen,zomaar kwistig langs de weg.

Een ontmoeting met een boer die de afspanning van zijn wei hersteld , en niet weet dat Belgiê bestaat. Bruxelles , ja, maar België ???

Als de zweetdruppels langs de rand van je pet schuiven, en dan op het laagste puntje , met de regelmaat van een metronoom eraf vallen, dan ben je bezig aan de zoveelste klim, maar boven wacht opnieuw de beloning, dromen met je ogen open.