Wie zal zeggen of wat wij hopen bestaat? Het is ermee als met de wegen op aarde. Eerst zijn er geen wegen maar ze ontstaan als veel mensen in dezelfde richting gaan ( Lee Sjuun )
WER IMMER TUT WAS ER SCHON KANN,BLEIBT IMMER DAS; WAS ER SCHON IST (Henry Ford )
Toen ik gisterenavond in Pfunds na een lange tocht van 35 km aankwam, ging ik aanbellen bij een "zimmer frei ". Bleek echter dat alles bezet was, en voor ik het door had , was de vriendelijke man al aan het telefoneren naar een vriend die ook kamers heeft. Ik kon niks inbrengen alles was al geregeld, ze gingen mij komen ophalen, en effectief binnen een paar minuten stond mijn gastheer daar met zijn auto, naar de andere kant van het dorp. Een mooie kamer, ontbijt alles in voor 25 dat kan nog net voor een pelgrim. Gisterenavond in Pfunds om 21 uur naar de Paaswake geweest, een bijzonder mooie viering in een bomvolle kerk, wat ongewoon maar ongeloofelijk mooi was de meerstemmige zang met pianobegeleiding. Vanmorgen na een heerlijk paasontbijt - met ei - om 7 uur al op weg voor wat letterlijk en figuurlijk een " hoogdag " zou worden richting Italie, want ik wou - weet niet waarom - met Pasen in Italie zijn. Toeval of niet maar de Via Claudia Augusta , een heel oude historische wandelweg ( van 50 na Chr ) die ik sinds een paar dagen volg, loopt vlak voorbij mijn logeeradres. Geen tijd om warm te lopen, want direct 1,2 km steil omhoog. Na een paar km wandelen ontmoet ik een boer die met zijn tractor voedsel kwam brengen aan zijn koeien, tijd voor een babbel, want hij versperde de wandelweg, zijn koebeesten staan sinds 1 april buiten maar alles is zo droog dat hij voedsel moet bijbrengen , anders gaat het niet, het is veel te droog, het moet absoluut regenen , maar ja het moet van boven komen is zijn nuchter besluit. De weg gaat op en af in de flank van de vallei die stilaan maar zeker klimt naar zijn hoogste punt . Eekhorentjes blijven verbaasd midden in de weg staan als ze mij zien afkomen, soms heb ik de indruk dat er vogels zijn die mij een paar honderd meters observeren en volgen. Een pelgrim onderweg naar Rome dat moeten we rondvertellen. De vallei waarin ik wandel wordt stilaan een smalle, heel smalle kloof , met boven mij de onvoorstelbare Alpenweg die tegen de bergwand hangt en door mensen werd aangelegd, een technisch huzarenstuk. Wat ik al een tijdje vreesde werd waarheid, plots begint de weg onmenselijk steil te klimmen. Een tempo zoekend dat je een tijd kan aanhouden, rustig maar regelmatig proberen te ademen en niet te veel naar boven kijken, zwetend, hijgend , steunend op de wandelstokken langzaam maar zeker naar boven , dit is afzien, maar doet deugd als je voelt dat je fysiek in orde bent. Het bovenkomen, stilaan meer en meer licht, meer zon, iets minder steil, en daar voor u de weg, de tunnels met auto´´s ........ boven. En dan ? plots geen aanduidingen van de wandelweg meer, alleen maar links en rechts tunnels, en halfopen tunnelgalerijen met hels lawaai van auto,s. Mijn wandelkaart in alle richtingen gedraaid , en gedraaid, maar geen ontkomen aan, ofwel moet ik door een aantal tunnels, wat levensgevaarlijk is als voetganger, ofwel terug naar beneden. Een beetje ontgoocheld eet ik een broodje dat ik s morgens bij het ontbijt heb meegenomen , nog steeds met een blik op mijn kaarten ....... stopt een wagen , een vrouw stapt uit en onderkent het probleem en wil me meenemen tot achter de tunnels . 3 km donkere tunnels met nauwelijks een gekleurde boordaanduiding ! Ze moet nog verder naar Rechsen , maar ik wel verder tevoet. Bij het uitstappen sleur ik nog een en ander meer uit haar auto, een echte vuilbak met achterin zowaar nog 2 peuters in een kinderstoel . Na een slaatje ( met witloof) in Nauders op weg naar Italie. Een heel mooie zacht stijgende wandelweg. Eindelijk de grens Oostenrijk-Italie, en de Reschenpas over 1455 m. Ik zou hiervan toch wel graag een foto hebben, maar iedereen snort hier door per auto, geen voetganger, geen mens te zien die een foto kan nemen van mijn blijde intocht in Italie. Tot ... Timo verschijnt. Te voet op zijn basketsloefjes. Deze vriendelijke jonge man aangesproken en gevraagd of hij een foto wou maken. In het kort mijn pelgrimsverhaal gedaan en zoals bijna iedereen dezelfde reactie " WAHNSINN ". Foto´s gemaakt en verder. Timo gaat tevoet mee verder. Waarom??? Wel ik ben onderweg met een huurauto - een cabrio - en mag volgens het contract niet in Italie rijden maar wou toch graag de Reschensee zien, dus maar tevoet van aan de grens Samen babbelend onderweg voor zo'n kleine km. Aangekomen in Rechsen - 27 km - Samen aan de boord van de Reschensee iets gaan drinken verder kennis gemaakt en mailadressen uitgewisseld. Een bijzonder fijne jonge man die in Augsburg, ver van zijn thuis , voor een groot IT bedrijf werkt, en in dit vrije Paasweek end gewoon voor zijn plezier met een huurcabrio zomaar wat genietend rondrijd. Tijd om slapen voor de nacht te zoeken , gevonden en ook dit internet gevonden. Het einde van een " hoogdag " aan de boorden van de Reschensee, IN Italie - eindelijk - Rome here we come : Een zalige " hoogdag " Pasen aan iedereen. van een overgelukkige pelgrim.
Een lange tocht van 35km door het Reschen-tal (via Claudia) bracht mij tot in Pfunds, een fijn bergdorpje (zie foto's). In de voormiddag reeds 15km gewandeld tot in Prutz (was in mijn oorspronkelijk plan een etappe-plaats, vandaag toch goed voor een pick-nick, want te vroeg om reeds aan slapen te denken. Verder een mooie wandelweg in een prachtige omgeving, warm maar een beetje wind. Toch moe en gelukkig een Zimmer Frei gevonden en wat doet een moderne pelgrim dan: douchen, eten en vandaag om 21uur naar de Paasmis. Ik zal dan ook eens uitkijken of ik de klokken van Rome niet zie overvliegen, hopelijk blijven ze niet achter de bergen hangen. Maar morgen trek in naar Italië, gelukkig spreken ze in Sud-Tirol nog wat Duits.
Aangekomen in Landeck na 28km waarvan de laatste 7 echt moeilijk waren. Afstand was geen probleem (prachtige wandelweg) maar te warm en geen afkoeling door het heel smalle dal op het einde. Via toeristeninfo een B&B gevonden in centrum. Douchen, eten en ???? Morgen neem ik de Via Claudia richting Reschenpas en Italië.
Na een paar geweldige dagen vakantie met Wiske, de kinderen en kleinkinderen in de bergen van het Brandertal
de kennismaking van de kleinkinderen Dries, Gert en Joke met de bergen is onvergetelijk geweest.
Een eerste kleine en een tweede echte bergtocht heeft hen zonder twijfel een beetje liefde voor de natuur en de bergen bijgebracht.
Het zwembad en de zon maakten deze vakantie volledig, het was genieten...
Het onthaal door de mensen van het vakantiedorp Landal met bijhorende promotionele interviews en foto's was meer dan een aangename verrassing.
Morgenvroeg vertrek ik dan voor het tweede en langste deel van mijn tocht naar Rome en Assisi.
Het zal waarschijnlijk even moeilijk zijn om afscheid te nemen en de draad van het stappen en overnachting zoeken weer op te nemen, maar een pelgrim wil onderweg zijn, en stilaan zal het wennen worden van " pilger " naar " pellegrino ".
Eerst nog een paar dagen Oostenrijk en dan het grote onbekende avontuur Italië.
Het woord Pellegrino betekent eigenlijk : een vreemde wandelaar, iemand die over de akkers door het land trekt.
Ik kijk echt uit naar dit tweede, totaal onbekende, en zoals M.M als ervaren pellegrino al een paar keren schreef in mijn dagboek :
YOU NEVER WALK ALONE , want jullie zijn een enorme steun.
Bedankt voor jullie steun en we gaan ervoor , op naar Rome en Assisi.
Onze pelgrim geniet van enkele dagen welverdiende relatieve rust en hierbij enkele foto's voor de fans. Ps1. hoog in de bergen geraakt men ook met het "bakje" (kwestie van voeten sparen); Ps2. omdat Jos de eerste pelgrim is die tevoet in het dorp komt, is hij al een lokale beroemdheid die geintervieuwd werd door een plaatselijke krant om promotie maakt voor Bürserberg en het Brandnertal.
Ons tante Jeanne zaliger zei altijd " zijde gij zot, aa goa meug moake in de berge ? " en t mens heeft misschien nog gelijk ook, alhoewel ze zelf nooit verder dan haar konijnekot achteraan in den hof, ne keer de zee en oja nutuurlijk ne keer Lourdes is geweest. Maar aldiegene die zich al wel hebben moe gemaakt in de bergen weten dat dit soort "zot-zijn " zalig is. Het is voor een nietberoepsschrijver onmogelijk te verwoorden welk gevoel het geeft als je na een paar uur , nat van het zweet, naar adem snakkend, drinkbussen leeg, plots achter de zoveelste bocht of top in de verte een klein wit dorpje - een fata morgana - ziet opduiken met een Bierstübli . In dit soort dorpje met Stübli zit ik nu te wachten tot zondag de familie komt opdagen voor een weekje vakantie samen. Onder een helblauwe lucht, volle zon, besneeuwde toppen een paar dagen niksen ! Alhoewel dat ik er ongeloofelijk naar uitkijk om volgende week voor de allereerste keer met een paar kleinkinderen de bergen in te trekken. Misschien zit er tussen hen ook een pelgrim in spe of een Bergvagabunde ? Dan zullen ze later misschien kunnen zeggen , da hebben we van onze peter. Dan is mijn pelgrimstocht toch niet voor niks geweest. Mijn schoenen zijn op dit ogenblik voor operatie-hielen bij de schoenmaker. We staan echt voor een " Goede Week " met alvast een zalig Pasen aan iedereen en tot binnen een paar dagen voor het tweede deel van mijn tocht naar Assisi en Rome.
Schoenen en rugzak waren min of meer droog vanmorgen. Na een stevig ontbijt in de jeugdherberg van Feldkirch op zoek naar de juiste richting. Dat is dikwijls een probleem in een iets grotere stad, de jeugdherbergen liggen meestal juist buiten stad, en gewoonlijk nog aan de verkeerde kant ook. Dus wat zoeken maar tamelijk vlug wandelwegwijzers gevonden naar Bludenz : 7 uur stappen. Het weer zat wel mee , fris maar echt goed stapweer. Het was duidelijk dat het tamelijk gesneeuwd had in de bergen vanacht. Na een tijdje de rivier de ILL te hebben gevolgd en een warboel van viaducten en tunneltjes eindelijk een prachtige wandelweg met uitzicht op de steeds hoger wordende bergen rondom, de vallei wordt ook steeds smaller, maar voor je er oog in hebt zit je weeral in een ander dal ... tegen de pick-nick tijd ong 18 km gestapt en plots begint het te sneeuwen, kort maar krachtig. De ganse namiddag de resterende 10 km tot Bludenz afwisselend regen, zon, sneeuw ... 3 keer opnieuw regenkledij aan en uit en op het einde ben je toch nat. Maar de zon heeft het uiteindelijk dan toch gehaald. Morgen trek ik het Brandertal in op zoek naar ons vakantieverblijf voor de volgende dagen. Het zal wel een zware tocht worden want er moet een hoogteverschil van om en bij de 700 meter worden overbrugd, benieuwd hoe zwaar de rugzak morgen zal doorwegen.
Toen ik gisterenmorgen naar de Post ging in Lindau Insel bleek er niets te zijn. Dus met een klein hartje dan maar naar de grote post van Lindau, wel een paar km vandaan maar gelukkig op de goeie weg naar Bregnez. Een 12 tal loketten, veel wachtende , maar met een indrukwekkende nauwkeurigheid had ik binnen een paar minuten mijn pakket met nieuwe wandelkaarten. Brengenz ligt juist tegenover Lindau, mooi zomerweer, dus waarom zou ik de overzet niet nemen. Brutte pech, het vaarseizoen begint volgende week, bij het begin van het Paasverlof hier. Dus maar te voet en rond de middag Oostenrijk binnengestapt! Het eerste wat me opviel is dat de wandelwegen niet meer in km worden aangegeven, maar in tijd, in minuten. Na nog een uurtje stappen tijd voor de pick-nick, in een met gele bloemen bedekte wei me neergelegd en een dutje proberen te doen, maar er was iets dat me dwarszat, er ontbrak iets ??? ik probeerde te siësten maar bleef onrustig. Wat was er toch dat ontbrak ??? En juist toen ik waarschijnlijk dan toch een beetje in slaap was gesukkeld, plots was het daar !!!!! Daar was HET De Koeien , de Oostenrijkse koeien met bel en al. En geloof me , toen ik me neervleidde in die wei waren ze er nog niet! Die boer heeft waarschijnlijk gewacht tot de eerste echte toerist zich in zijn wei durfde neerleggen om te siësten om zijn koebeesten met bijhorend geklingel los te laten. Gedaan met siësten maar mijn probleem was opgelost. Oostenrijk en zijn koeien !!! Hier wordt trouwens de gekende Milka chocolade gemaakt.
Vandaag de eerste regendag gehad, echt "bergweer " mistig, koud en regen. Maar ook dat is Oostenrijk. Ik heb wel wat moeten zoeken onderweg, om niet langs de drukke baan door het dal te moeten lopen. Opvallend was dat tot 3 keer toe , ik met mijn wandelkaart stond te zoeken ik telkens spontaan werd aangesproken en verder geholpen. Vanmiddag toen ik toevallig langs een heel klein vliegveldje voorbijkwam en juist daar stond te zoeken kwam een man naar buiten, het regende en ik moest komen schuilen en een koffie drinken. Het was een piloot van kleine sportvliegtuigjes en zweeftoestellen. Hij vertelde me dat hij regelmatig naar België vloog, naar Zwartberg, waar blijkbaar een heel bekend vliegveldje zoals dit hier zou zijn en waar ze gekend zijn om het uitstekende onderhoud. Hij vertelde me dat het weer de volgende dagen echt alle kanten uit kan, en dat de sneeuwkans vanaf 1000 meter heel reëel blijft. Ik zit nu in de jeugdherberg van Feldkirch, een heel oud historisch gebouw , waar ik een piepklein kamertje heb gekregen met douche en wc in de kelder, een jeugdherberg uit de oude doos, charmant en gezellig. Het wordt stilaan tijd dat mijn schoenen kunnen worden hersteld, want de hielen zijn zo goed als volledig weg, het wordt dus uitkijken in Bludenz naar een goeie schoenmaker, gelukkig heb ik reserve originele wisselstukken bij . Heb zojuist in stad een Australische student ontmoet die een wereldreis maakt van 2 jaar, en overal waar hij komt probeert hij op een of andere manier geld te verzamelen om een volgend stuk te financieren, hier verkocht hij chocolade paaseieren aan voorbijgangers - en lekker waren ze ook - Ik heb al gedacht om misschien aan de paus in Rome te vragen om medefinanciering van mijn tocht, 't is tenslotte een "pelgrimstocht " of misschien toch maar beter op Fransiscus van Assisi rekenen ?
Na 3 weken kan ik eindelijk van iets anders schrijven. Ik heb kennis gemaakt met ... het bergweer. Mistig, koud en een eerste keer serieus nat geweest onderweg richting Feldkirch. Omdat de benen nog fris (=nat) waren ben ik in Rankweil maar doorgestapt en heb een mooie wandelweg gevolgd naar Feldkirch waar in de jeugdherberg nog plaats is.
Ik heb mijn post in Lindau opgehaald en heb maandagmiddag voet op Oostenrijkse bodem gezet. Omdat ik mijn route moet wijzigen en niet langs Lech zal trekken maar de familie mij zal opwachten (of ik hen) in het Brandnertal, koos ik richting Lustenau. Dat leek niet de beste keuze, want dit is een industriestadje en jawel, ik stond voor gesloten of volboekte pensions. Het weer en mijn benen zaten nog mee en dus verder naar Dornbirn. In een soort Ibis-hotel (hyper-modern) was het toch goed overnachten want mijn voeten zijn moe van 34km stappen (waarvan een 7-tal rondjes draaien). Het internet-café tegenover het hotel was niet veel waard en dus kon ik mijn ervaring van de dag niet onmiddellijk kwijt. Vorarlberg is nog tamelijk vlak en dus hier is veel industrie en wat verderop ligt de groententuin van Oostenrijk op mij te wachten.
Diegenen die een bericht willen sturen kunnen dit op 2 manieren :
- ofwel klik je op ga "mijn gastenboek " en volg je de instructies. Deze berichten kan en mag iedereen lezen. - ofwel zend je een prive bericht via " mail me "
De Bodensee , het eerste doel van mijn tocht is bereikt. Vertrokken vanuit Blankenheim ong 660 km tot Lindau, in 25 stapdagen. Het is een tocht geweest met ups en downs , letterlijk en figuurlijk. Gelukkig was de zon altijd van de partij, onvoorstelbaar. Het meest opvallende was de aanwezigheid van water, veel water. Dit doet me sowieso denken aan ons geliefde India waar we met onze groep Wanakkam ( zie link ) zoveel moeite doen om armen te voorzien van drinkbaar water, en hier is het in overvloed. Wat me ook is opgevallen tot nu is dat je in Duitsland nooit ver af bent van drukke banern en autostrades. De wandelwegen die meestal ook fietswegen zijn liggen dan wel mooi en rustig , maar een drukke baan is nooit echt ver uit de buurt. De laatste week is de natuur plots ook veranderd. Van licht glooiend tot venijnige bergjes. Het doet stilaan denken aan Oostenrijk met zijn jong groene weiden. Deze streek is ook een fruitstreek, met net zoals bij ons ( waarschijnlijk ) alles in volle pracht. Het is fysiek tot nu toe niet al te zwaar geweest, natuurlijk tellen de kilometers en de opeenvolgende stapdagen wel door, maar buiten een linkerscheenbeen dat iedere avond opnieuw pijn doet - ook dat went - geen ongemakken. Vanaf morgen wordt het waarschijnlijk een stuk moeilijker, al passeer ik deze keer aan de voet van " den Hohe Riffler - 3168 m " en niet erover zoals 40 jaar geleden !!! . Waarschijnlijk ga ik ook langs via Kappl waar we zoveel mooie jeugdherinneringen aan hebben. De weg zal waarschijnlijk de volgende dagen dus iets afwijken van de planning , omdat het weerzien met Wiske en familie doorgaat in het Brandertal en ik dus niet via Lech ga, maar via Bludenz, om daarna via Kappl en St Anton weer op de geplande weg uit te komen. Ik ben echt benieuwd om Tirol terug te zien waar we zoveel mooie vakanties hebben doorgebracht in een vorig leven. Ik kijk natuurlijk nog meer uit naar een weekje samenzijn met Wiske en familie om daarna het ECHTE avontuur - Italie - tegemoet te gaan. Bedankt aan de zovelen die mijn tocht volgen via deze blog, en ook aan allen voor de aanmoedigingen. Het doet deugd , zeker op eenzame moeilijker momenten om deze te lezen en te herlezen, en geloof me dit doe ik heel dikwijls. Ik ga nu nog een beetje genieten van een zomerse namiddag aan de Bodensee in het prachtige Lindau, en morgenvroeg naar de post en maar hopen dat de nieuwe kaarten die Wiske naar hier heeft opgestuurd zijn aangekomen?! Bedankt aan iedereen en tot heel binnenkort.
25 km snikheet en het krioel van wielerliefhebbers, maar goed in Lindau aangekomen en hoteletje gevonden in centrum van Lindau (op schiereilandje in Bodensee!). Morgen las ik een rustdag in en zet ik wat meer op de blog. Tot schrijfs.
Ps. zie ook bijkomend berichtje van mijn tocht naar Pfullendorf - vandaag bijgewerkt. De Bodensee wordt ook wel eens het Meer van Constanz genoemd.
Veel tijd om te genieten in Höchsten was er niet, want ik heb afspraak in Lech die ik niet wil missen. Dus vandaag verder naar Friedrichshafen en de Bodensee. Daar is een jeugdherberg (met ongeveer 226 bedden), maar alweer vol. Het mooie weer lokt toeristen, maar is wel een beproeving om te stappen. Dus in Friedrichshafen op zoek naar een Zimmer. Maar een doel (de Bodensee in het zuiden van Duitsland) heb ik reeds bereikt.
Toen ik vanmorgen na een uurtje stappen, een man aansprak die hout aan het kleven was, moest ik absoluut binnen een koffie komen drinken. Het werd een zeer aangename, lange babbel - zijn vrouw was in een soort revalidatiecentrum - kaarten en planning werden bovengehaald. Hij is van de streek en drong erop aan een iets andere weg te nemen dan voorzien, weliswaar zwaarder, maar zoveel mooier, met als letterlijk -hoogtepunt "am hoechsten". Na een emotioneel afscheid en de beloft een kaartje te sturen vanuit Rome (deze keer heb ik wel het adres) op weg naar Hoechsten. Het was zwaar en vooral mijn linker scheenbeen doet soms echt pijn. Maar de beloning is navenant, een uniek uitzicht op de Bodensee en de Alpen, adembenemend. Met een Gasthof bovenop en een Zimmer. Zelden zo een mooie lokatie gezien en kunnen - mogen - meemaken. Hiervoor doe je dit een stukje. Een zeer gelukkige pelgrim, daar verder ligt Oostenrijk te wachten, EN het weerzien met Wiske en een deel van de familie.
Hierbij een foto met het zicht vanop mijn kamer. Hiervoor heb ik afgezien.
De Moesel, De Rijn, De Neckar en nu in Sigmaringen de Donau en tussendoor altijd wel een of ander klein riviertje zoals gisteren de Lauchert, de ganse dag uitbundig kronkelend. Tot nu is water een konstante geweest op mijn tocht. Al heb ikzelf op 3 weken stappen geen regen gezien.
Tegen een uur of 4 ong. 30 km gestapt, tijd om uit te kijken naar een slaapplaats, maar ik ben blijkbaar nog altijd iets te optimistisch. Mijn informatie is niet meer aktueel, blijkbaar zijn veel Gasthofen gesloten. Dus verder naar het volgende dorpje, hetzelfde verhaal. Er zit dus niks anders op om door te gaan naar Sigmaringen waar er zeker nog plaats is in de jeugdherberg maar nog 10 bij?? En er dan waarschijnlijk nog een paar extra voor de JHG?
Trop is teveel en Rome is nog ver, dus treintje zoeken, en ja de JHB ver weg boven op een berg, maar wel uitstekend.
Hier rust ik vanavond, dank zij de toeristische dienst van Pfullendorf dit prachtige B&B gevonden. Ps. het alternatief was een klooster in Habsthal, maar de 6 overgebleven zusters werden het niet eens bij wie ik moest overnachten. Ik ben gelukkig nu beter gelogeerd zoals jullie kunnen zien.
Nog een laat ontvangen berichtje:
Die duitser vertrouwde het niet, en nog voor hij zijn raam van zijn wagen opendeed liet hij een "beest van een Duitse (?) herder" uit zijn jeep, en ik stond stijf van de schrik, en mocht hem uiteindelijk vertellen waarom ik hem in godsnaam zo in het midden van het bos deed stoppen. Ik wist absoluut niet meer waar ik was, ik had de indruk dat ik in een rondje aan hen draaien was.
De hond mij in oog houdend, bekeken we samen de kaart, en ik had stiekem binnenpretjes dat hij ook veel moeite had met mijn kaart. Uiteindelijk bleek inderdaad dat ik bijna terug bij het prachtige klooster van Abstal was waar ik bijna 2 uur geleden ook geweest was en waar de 6 resterende nonnekens geen tijd hadden wegens bidden. De intussen zeer vriendelijke duitse man besefte dat ik zo nooit in Rome zou geraken.
Ik mocht achteraan in de jeep, zijn Duitse(?) scheper mij nog steeds niet vertrouwend vlak naast mij.
De vriendelijke man heeft me min of meer terug op mijn voorziene route gebracht. Van de man heb ik uitgebreid afscheid genomen, van de hond niet.
Ik heb de man belooft om een kaartje te sturen vanuit Rome, maar besef nu pas dat ik geen adres heb, allemaal de schuld van die duitse! herder, zeker weten.
Uiteindelijk toch zonder veel omweg in Pfullendorf geraakt na een prachtige tocht van 23 km, waar ik nog net voor sluitingstijd door een lieve juffrouw van de toeristinfo aan een Zimmer frei ( uitstekend) werd geholpen Als het morgen zo een weer is als vandaag, hemelsblauwe lucht, zal ik de Alpen zien liggen. Nog 4 dagen en ik ben in Oostenrijk
Vandaag was afgesproken van Melchingen te stappen tot Hettingen en dat zou zo'n 21,5km zijn, maar het zoeken naar een slaapplaats heeft wat roet in het eten gegooid, want ik wist dat er in Hettingen niet veel keus zou zijn, en onderweg heb ik dan reeds uitgekeken naar een deftig gasthof of hoteletje of beter een dat open was. Een eerste mogelijke plaats om te overnachten was Gammertingen, maar dat was nog te vroeg om te stoppen. In Hettingen haben die 2 Gasthofen zu gemacht. Het volgende dorpje op mijn route Hermelingen. Hier was helemaal niets, dan maar doorstappen tot Veringenstadt en hier zijn de gasthoven nog niet open. Ondertussen had ik al 32km gestapt en alles ging nog goed, maar de volgende potentiële halte is 10km verder en ik wil toch niets forceren. In Veringenstadt komt evenwel nog een tandradtreintje voorbij. Na een uur wachten, ben ik daar dan op gesprongen want in Sigmaringen was nog plaats in de jeugdherberg en was er ook een pension waar ik eventueel naaroe kon. Na het toeristisch ritje was het natuurlijk nog een stuk stappen naar de jeugdherberg, en waar ligt die? Juist, bijna buiten de stad en boven op de berg. Maar het is een beter geval dan in Tübingen, wel 126 bedden en ik denk dat ik hier alleen ben en dus keuze genoeg. Dat mag wel, want ondertussen loopt de teller stilaan op naar 40km. Hopelijk heb ik morgen wat meer geluk. Slaap wel.
Vanuit Tübingen reist de Schwabische Alb als een onverbiddelijke muur van 400 meter voor je op. Er is geen ontkomen meer aan! Eens boven kom je op een golvende hoogvlakte met pas bezaaide akkers, ontwakende bossen en dorpjes die een landelijke rust uitstralen. Deze Schwabische hoogvlakte blijkt ook een heel bijzondere rol te spelen in de waterverdeling in Europa. Het is echt bijzonder dat de Neckar die ik gisteren nog kon bewonderen via de Rijn naar de Noordzee stroomt. Maar dat de Donau, die ik binnen een paar dagen tegen kom helemaal de andere kant uitgaat, richting Zwarte Zee! Dus als een regendruppel een paar centimeter noordelijker valt, gaat ze naar de Noordzee, anders gaat ze richting de Russen en Zwarte Zee! Toch wel een beetje raar. Op deze waterscheidingslijn zit dus deze pelgrim. Laat het water maar stromen. Alle wegen leiden naar Rome, ik zit hier dus - via de moderne technologie - in het plaatselijk café/gasthof dit te schrijven terwijl aan de plaatselijke Stammtisch het volume de hoogte in gaat evenredig aan het volume bier. De dienster slaagt er blijkbaar in om op een ondoorgrondelijke manier door middel van streepjes trekken de rekeningen bij te houden. Stilaan ga ik richting Oostenrijk, zeker weten want het is hier al van "Grüss Gott". Vele andere Grüssen van een pilger und bis Morgen.
Reizen, het is zijn hart losmaken van het anker der kleine vaart, om het vlot te laten geraken op de zeeën der wereldkaart. Het is zijn hart van het beminde losrukken, fier en onbevreesd, om het schoner nog weer te vinden dan het ooit is geweest. (Berus Aafjes. een voetreis naar Rome)
Schoenen en rugzak waren min of meer droog vanmorgen. Na een stevig ontbijt in de jeugdherberg van Feldkirch op zoek naar de juiste richting.
Toen ik gisterenmorgen naar de Post ging in Lindau Insel bleek er niets te zijn. Dus met een klein hartje dan maar naar de grote post van Lindau, wel een paar km vandaan maar gelukkig op de goeie weg naar Bregnez. Een 12 tal loketten, veel wachtende , maar met een indrukwekkende nauwkeurigheid had ik binnen een paar minuten mijn pakket met nieuwe wandelkaarten.
25 km snikheet en het krioel van wielerliefhebbers, maar goed in Lindau aangekomen en hoteletje gevonden in centrum van Lindau (op schiereilandje in Bodensee!). Morgen las ik een rustdag in en zet ik wat meer op de blog. Tot schrijfs.
