Ondertussen ging er een week voorbij sinds we het slechte nieuws kregen. John en ik hebben het beide op onze eigen manier een plekje moeten geven en gek genoeg duurde dat proces voor mij iets langer dan voor John.

Zijn vechterslust boette er niet op in. Integendeel, voor hem mag morgen de chemo opnieuw opstarten.

Mijn vermoeden is dat ze zijn lichaam de tijd willen geven om terug wat bouwstoffen te verzamelen, zodat de chemo ook ten volle zijn werk kan doen.

Zelf heb ik even getwijfeld of we onze relatie niet moesten stoppen. Omdat de tijd die er overblijft niet in te schatten is, wou ik het liefst dat John vanaf vandaag precies zou mogen doen waar HIJ zin in heeft, zonder daarbij rekening te moeten houden met mij. Niet dat ik dan zou stoppen om er voor hem te zijn, maar wel om hem de vrijheid geven ZIJN ding te doen, op alle vlakken. Werk, liefde, seks…, maar dat wil hij niet. John wil doorgaan op de weg die we zijn ingeslagen op 14 januari en ik zal proberen samen met hem die weg verder te bewandelen. Gezien de prilheid van onze relatie en het feit dat de fundamenten gebouwd werden op ziekenhuisbezoeken en uren praten over kanker, zal het voor ons beiden niet altijd makkelijk zijn.

We hebben daarom besloten dat het onderwerp kanker tot het minimum herleid wordt en er uitsluitend nog over gesproken wordt om ‘praktische’ informatie aan elkaar te geven.

Zeker niet omdat we ons hoofd in het zand steken, maar wel om ons leven terug op te pakken. Een leven waar er ruimte is voor een goeie pint (Orval ), een lekker etentje  met vrienden, een goed glas wijn… Gewoon , van de dagdagelijkse dingen zo intens mogelijk genieten.

We willen daarom aan onze omgeving vragen om te doen alsof er niets aan de hand is. We geven zelf wel aan wanneer we erover willen praten. Afgelopen zaterdag heb ik aan verschillende mensen een luisterend oor gevraagd en het ook gekregen. Het gaf mij de mogelijkheid om de vloed aan gedachten die een ganse week door mijn hoofd spookten, te ordenen omdat ik ze moest uitspreken en verplicht was ze voor mijn luisterende oren duidelijk te maken. Daardoor werden ook voor mij een aantal dingen duidelijk.

Niemand kan ons raad geven in de zin van, je zou dit moeten doen, of dat, omdat ratio hier niet op zijn plaats is. John en ik vinden onze weg op onze manier. Een luisterend oor – wanneer we erom vragen – helpt om de chaos van gedachten te ordenen.

Zodra er nieuws is over het tijdstip dat de chemo opnieuw opstart, houden we jullie op de hoogte. En voor zover we het nog niet expliciet hebben gezegd, we zijn  jullie ontzettend dankbaar voor de steun en de aanmoedigingen. We willen ook dat jullie weten dat we niet zoeken naar medelijden, maar dat een woord van liefde en troost ons veel meer doet.

Ik kreeg gisteren een mailtje via deze blog van een dame die aan exact dezelfde ziekte lijdt als John. De inhoud van het mailtje heeft me erg geraakt en ik hoop dat ik de juiste woorden vond, toen ik haar antwoordde.

Soms vind ik het echt lastig om een aantal dingen neer te pennen. Omdat ik weet dat John deze blog ook leest, durf ik niet alles neer te schrijven. Maar misschien hoeft men ook niet alles letterlijk te verwoorden opdat een goeie verstaander de rest tussen de regels kan lezen.

04-11-2013 om 22:33 geschreven door Wivina