Vandaag was het dan eindelijk toch zo ver. John werd vanmorgen geopereerd. Tussen 8u en 8u30 kwamen ze hem halen. Hij heeft dan tot 17u30 op de recovery gelegen. Ik heb hem net even aan de telefoon gesproken, maar dat ging zeer moeizaam. Je voelt gewoon bij elk woord dat hij uitspreekt, dat hij ontzettend veel pijn heeft, maar zoals John het zelf formuleert "tis net te doen"... Hij heeft spontaan morfine bij gevraagd en diegenen onder jullie die John kennen, weten wat dat betekent... Opnieuw voel je je dan zo vreselijk hopeloos. Je hoort dat hij erg lijdt, en je kan er niks aan doen. Je kan in deze niet spreken van gedeeld leed is half leed. Hij moet dit helemaal alleen doorstaan, en dat vind ik vreselijk voor hem.
De operatie zelf is zonder problemen verlopen. Heel veel bijkomende informatie heb ik nog niet. Er werd wel een tweede thorax gestoken waardoor bewegen nog moeilijker wordt. Zijn onderrug en hielen beginnen erg pijnlijk aan te voelen omdat hij steeds in dezelfde houding in bed ligt. Sinds een paar dagen kon hij wel af en toe in de zetel op zijn kamer gaan zitten, maar wanneer hij ligt, is het onmogelijk om eens op zijn zij te keren. Geestelijk begint het nu allemaal ook zwaar te wegen. Aanstaande woensdag is hij 8 maanden bezig aan een weg waarvan hij dacht dat hij hooguit 8 dagen zou duren. Niet dat hij er niet meer voor wil gaan, want dat zou voor John nooit een optie zijn, maar het einde van de tunnel mag nu toch echt wel iets meer in zicht komen.
Wat ik zelf niet voor mogelijk hield, gebeurde vandaag toch. Na herhaaldelijke telefoontjes naar het ziekenhuis met telkens het bericht dat hij nog steeds niet was opgehaald voor de operatie, was ik het zat en ben om 17u zelf naar Leuven getrokken. Toen ik hier toe kwam, heb ik gelijk maar even een Wivinatje gedaan. Diegene onder jullie die me iets beter kennen, weten wat ik bedoel. Zoals John net aan mijn dochter vertelde aan de telefoon, het ziekenhuis davert nog op zijn grondvesten :-p . In no time kregen we te horen dat de operatie vandaag toch weer niet zou doorgaan. Erger nog.... Eigenlijk wisten ze dit al van deze middag, maar niemand was op het lumineus idee gekomen om John's afdeling te verwittigen.
Dan heb je 'bijna' :-p medelijden met de verpleegster die dat nieuws mag komen brengen... Het hele voorval geeft nog maar eens aan wat soort van patiënt John eigenlijk is. Niemand teveel lastig vallen, zeker niet even op mijn strepen gaan staan zodat eindelijk de dokter van wacht wordt gebeld om eens te informeren hoe en wat.... Eigenlijk toestanden die een UZ onwaardig zijn...
Enfin, 'normaal gezien' zou hij morgen - zondag - als eerste geopereerd worden, maar ook dat moet ik toch eerst even zien. Je zou toch voor minder sceptisch worden! In ieder geval, deze 'soap' wordt vervolgd...
Na een dag zonder eten en drinken, kreeg John vanavond om 18u30 te horen dat zijn operatie andermaal werd uitgesteld tot morgenmiddag. Een longtransplantatie bij een andere patiënt zorgde voor de vertraging, waarvoor op zich alle begrip natuurlijk. Wel jammer dat men John niet eerder op de hoogte bracht. Rond 19u kreeg hij dan eindelijk wat te eten en te drinken.
Maar John maakt zich ook nu niet kwaad. Hij ondergaat het als de meest normale zaak van de wereld. Eerlijk gezegd, heb ik het daar deze keer toch echt wel iets moeilijker mee. Het was vandaag een warme dag en best wel dorstig weer, zeker in een warm ziekenhuis en een zware operatie zoals een transplantatie vraagt zeker een aantal uren, alleen vraag ik me dan af waarom men niet eerder tot de conclusie komt dat andere geplande operatie moeten schuiven, zodat die patiënten niet een ganse dag liggen te wachten... Zelf mag ik me dan niet opwinden, maar wanneer ik aan John de vraag stel wat hij zou doen moest ik in die omstandigheden verkeren, hij me antwoordt dat 'het kot dan waarschijnlijk te klein zou zijn'...
Er is dus nog een dagje bijgekomen voor John, en een onfortuinlijk iemand zorgde ervoor dat een ander iemand weer een nieuw leven krijgt. Het leven zoals het is ...
Vandaag is een goeie dag! John ziet er echt een heel stuk beter uit dan een paar dagen geleden. De operatie die gisteren ingepland was, hebben ze niet laten doorgaan omdat de witte bloedcellen te laag waren. Beter was van hem wat meer op kracht te laten komen en dat verschil merk je nu duidelijk. De koorts is weg, bloeddruk helemaal ok, zijn stem is krachtiger, en de pijn is onder controle. Indien de witte bloedcellen een goeie waarde hebben, staat er niets meer in de weg om de operatie morgen niet uit te voeren.
Hoe en wat er dan precies staat te gebeuren, weten we nog niet. Ook niet hoe de verdere verloop van de chemo zal verlopen, maar we houden jullie zeker op de hoogte. Voor het eerst sinds vorige week dinsdag, verlaat ik het ziekenhuis met nieuwe hoop...
Even een korte up-date. John heeft een vreselijk weekend achter de rug met ontzettend veel pijn (hoewel hij zal zeggen dat het allemaal wel meevalt ). Hij kreeg gedurende twee dagen morfine toegediend om het een beetje onder controle te kunnen houden, waardoor hij erg slaperig werd (gelukkig maar) en heeft het weekend bijna slapend doorgebracht. Zondagmiddag kwam er dan ook nog wat koorts bij. Echt geen pretje...
Vanmorgen aan de telefoon klonk hij alvast wat sterker. Zijn stem kwam sterker over en hij klonk al heel wat opgewekter. De operatie voor het plakken van de long wordt voorlopig uitgesteld tot woensdag. Zijn witte bloedlichaampljes zijn nog te laag, waardoor zijn afweersysteem voor bijkomende infecties ook te laag is en daar willen ze natuurlijk geen risico in lopen. Dat betekent dat hij voorlopig nog niet naar huis kan/mag en tot de operatie zeker niet van de thorax zal gered worden.
Zaterdag en gisteren waren er echt moeilijke momenten, ook emotioneel, hoewel hij woordelijk NOOIT! klaagt, maar de grimassen op zijn bezicht spreken boekdelen. Gisteren sprongen bij mij letterlijk de tranen in de ogen, hoe ik zag hoe pijnlijk het voor hem was om nog maar rechtop te komen zitten om iets te kunnen eten. Bewondering is het woord dat het eerst bij me op komt, maar het is veel meer dan dat. Ik vind hem dapper en ben ongelooflijk trots voor de manier waarop hij dit allemaal aangaat. Hopelijk wordt na de operatie de pijn wat draaglijker...
. 
). Hij kreeg gedurende twee dagen morfine toegediend om het een beetje onder controle te kunnen houden, waardoor hij erg slaperig werd (gelukkig maar) en heeft het weekend bijna slapend doorgebracht.
