Ondertussen zijn we 2 dagen verder na de tweede chemo dag van de tweede 'ronde' en eigenlijk hebben we enkel goed nieuws te melden. Op het moment dat ik dit neerpen, heb ik net of Facebook een foto gezien van John met een dikke echte Belgische friet - op een dag zoals vandaag mogen we onze nationale trots wel even huldigen - tijdens het concert van Pink Floyd. Aan de pretoogjes te zien, amuseert hij zich kostelijk en het doet goed om mee te genieten, al is het dan van achter mijn PC-scherm.
Afgelopen donderdag is alles 'normaal' verlopen. De appetijt ging er niet op achteruit en de bekende 'hik' na de chemo, begon dit keer pas donderdagnacht.
John en ik kijken heel erg uit naar volgende donderdag, want dan wordt er een nieuwe scan genomen en zullen we te horen krijgen hoe de kankercellen evolueerden. Donderdag kregen we alvast te horen dat zijn gedeeltelijke klaplong zich ogenschijnlijk al herstelde wat op zich een heel goed teken is.
Zoals ik al eerder meldde in deze blog heb je soms zelf lichte voordelen aan het krijgen van chemo, met name dat John zich veel minder vaak hoeft te scheren. Na een week voelt zijn baard nog steeds aan als een babykontje . Het zijn deze kleine onnozele dingen waarover we samen grapjes kunnen maken en lachen, waardoor je ervoor kan zorgen dat ondanks alle negatieve lichamelijke ervaringen die chemo met zich meebrengt, het geheel toch positief kan worden benaderd. Belangrijk is dat je als koppel probeert de momenten die je samen doorbrengt kwaliteitsvol te houden. Zelf in het AZ tijdens het toedienen van de chemo, lachen we soms zo hard dat er hier en daar al eens een wenkbrauw wordt gefronst, maar we proberen ook anderen aan het lachen te brengen zodat ons 'daguitstapje' naar de Costa Del Louvain' zoveel draaglijker wordt.
Ik schreef het al eerder. John is de meest optimistische zieke die ik ooit tegenkwam en ik ben best wel trots op hem
.
