Hoewel nog niet helemaal om kan je wel zeggen dat dit weekend een bewogen weekend was. Vrijdagavond de 25ste verjaardag van mijn oudste dochter gevierd en hoewel het een leuk etentje was - dat is het trouwens altijd met de meiden - ontbrak er iemand aan onze tafel. John belde het laatste moment af omdat het emotioneel te zwaar voor hem zou worden. Dat doet wat met je, echt! Ook mijn dochters vonden het jammer dat hij er niet bij kon zijn.
We besloten om zaterdag af te spreken om met elkaar te praten in alle sereniteit. Een gesprek dat in heel veel tranen eindigde, een gesprek van gemiste mogelijkheden, vechten tegen het onbekende, permanente confrontaties met moeilijke toekomstperspectieven. Ik denk dat in de 10 maanden dat ik John nu ken nog nooit zo droef geweest ben als zaterdagavond. Ik dacht dat ik de situatie onder controle kon houden, dat ik beslissingen nam die beter waren voor alle partijen, maar de waarheid is, dat je geen beslissingen kunt nemen die goed zijn voor alle partijen.
John vergeleek onze situatie met een bal. Wat we ook doen, er is gewoonweg geen 'goeie kant' aan. Hij omschreef het zo duidelijk. De bal loopt in een bepaalde richting en je denkt dat het goed gaat en plots staat er dan weer die muur waar hij tegen botst en hij noodgedwongen weer een andere richting in wordt geduwd. En hoe graag we ook willen dat die bal in een bepaalde richting blijft lopen, we hebben niks te willen, we hebben alleen maar te ondergaan. Er bestaat geen mogelijkheid om die muur af te breken...
Het erge van al is dat zowel hij als ik in ons leven op zoek waren naar die ene partner waarvan je zegt 'daar wil ik oud mee worden'. Hij/zij past precies in het plaatje dat ik voor mezelf heb uitgestippeld. John is beslist de allerliefste man die ik ooit al partner in mijn leven had. Mijn dochters vinden hem geweldig. Als opa zal/zou hij de max zijn, wij hebben/hadden nog zoveel samen te ontdekken, te beleven, te genieten... Maar de waarheid is zo VERDOMD!!! keihard. Hoe ver kunnen we nog geraken, nog ver? niet meer ver? Waar bouwen we op??? Wat krijgen we beiden emotioneel verwerkt??? We gaan nu proberen elke dag te nemen zoals hij komt, rekening houdend met elkaar over wat we die dag emotioneel wel of niet aankunnen. Geen verplichtingen opleggen aan elkaar, tijd met elkaar doorbrengen die onze levenskwaliteit verhoogt, zowel die van John als die van mij. Moeilijke momenten samen overbruggen.
Alleen blijven zowel John als ik met een mega frustratie zitten!!! HET IS VERDOMME GEWOONWEG NIET FAIR!!!
Ondertussen is het bijna een week geleden dat John voor een eerste van drie kuren chemo terug naar het ziekenhuis ging. Na anderhalve dag mocht hij weer naar huis. Tot nog toe ondervindt hij weinig hinder van de 'nieuwe' chemo. Zijn eetlust is er niet op achteruit gegaan en de vermoeidheid valt echt wel mee. Althans als je dit vergelijkt met de vorige chemokuren. Hij dient wel wat meer bijkomende medicatie te nemen en bloed te laten trekken op de 4de, 8ste en 15de dag na de chemo. Ondertussen is hij ook al een avond meegegaan met Scala en diegenen die hem volgen op Facebook hebben gemerkt dat hem dat geweldig bevallen is. We hebben elke dag telefonisch contact - vandaag had hij een beetje een offday - maar over het algemeen voelt John zich wel goed. Hij is in ieder geval van plan om aanstaande vrijdag de verjaardag van mijn oudste dochter mee te vieren en daar kijken we met z'n allen naar uit.
Indien de dokter het toelaat wil John graag weer wat opnieuw gaan werken. Niet fulltime maar helemaal thuis blijven zitten, is ook geen echte optie voor hem. Ondertussen kreeg ik van één van mijn beste vriendinnen te horen dat zij ook weer even af te rekenen heeft met een minuscuul plekje in haar blaas. Ze dient hiervoor 6 chemospoelingen te ondergaan, nadat ze het plekje eerst operatief verwijderd hebben.
Een paar dagen geleden heb ik het al op mijn FB-pagina geplaatst. Het is belangrijk elke dag ten volle te leven en te beleven. We worden zo vaak om ons heen geconfronteerd met kanker en het waren allemaal mensen die dachten dat het hen niet zou overkomen, maar helaas kan het voor ons allemaal weggelegd zijn. Stil staan bij onbelangrijke dingen, nutteloze discussies, mekaar vergeten lief te hebben... Het zou uit den boze moeten zijn. Ik hoop dat door John een beetje los te laten, hij elke dag ten volle kan benutten om ZIJN ding te doen.
