Ondertussen is de eerste dag na de chemo gepasseerd. Gisteren verliep alles eigenlijk heel erg goed. John had na de eerste kuur - studiemateriaal - net zoals vorige keer last van opvliegers. Na een pauze van twee uur kreeg hij dan de volgende behandeling en ook daarna bleef het ziek zijn uit. Hij had 's avonds zelfs honger en heeft een stevige maaltijd tot zich genomen.
Slapen was wel heel wat minder. Hij is pas om 1u30 naar boven gegaan en was om 4u30 alweer klaar wakker. De cortisone speelt hierin een grote rol. Na een paar uurtjes wel en niet slapen, is hij samen met mij opgestaan, maar had gelijk de hik. Ook dat wordt 'een gewoonte' na de chemo. Tijdens een stevig ontbijt hield het hikken gelukkig op om even daarna weer erg hevig te zijn, maar liever dat dan met het gevoel te zitten dat je je maaltijd niet kan binnenhouden.
Door de cortisone voelt John zich erg energiek en daar heeft hij vandaag gebruik van gemaakt. Dankzij een goeie vriend, die we echt heel dankbaar zijn, beschikt John nu over een wagen waardoor hij zijn vrijheid herwonnen heeft in afwachting van de aankoop van zijn eigen wagen. Na bijna 3 maanden ziekenhuis en nog eens 4 maanden afhankelijk te zijn geweest van derden om zich te kunnen verplaatsen, voelt hij zich met deze herwonnen vrijheid, zoals een jongetje op Sinterklaasmorgen . Vanmiddag heeft hij dan ook dankbaar gebruik gemaakt van zijn 'speelgoedje'. Naar Aarschot, naar de Ikea... daar nog wat rondlopen. De adrinaline 'geeft hem vleugels' (das nog eens wat anders dan Redbull ). Zonder pessimistisch te willen klinken, hoop ik dat dit straks zijn weerbots niet zal krijgen. Maar nu geniet ik ervan hoe hij geniet. Deze volgende stap voor hem, betekent enorm veel en draagt beslist bij aan zijn genezingsproces.
Weet je, kanker heeft ook zo zijn positieve kantjes. Ik weet dat dit vreselijk contradictorisch klinkt, maar je leert weer écht gelukkig zijn, om kleine dingen, om een groots gebaar van een vriend. Al de dingen die wij als gezonde mensen zo vanzelfsprekend vinden, komen in een heel ander daglicht te staan wanneer je met de diagnose van kanker wordt geconfronteerd. Het leuke bij John is dat hij - buiten het feit dat hij nooit klaagt - euforisch is wanneer een volgende stap kan worden genomen naar het 'normale' leven. Hij neemt je mee in zijn enthousiasme en hoewel we nog steeds niet blind zijn voor de weg die we nog moeten afleggen, zien we beiden het einde van de tunnel al.
De Vlaamsche Nationale Feestdag , ik vraag me af of in 1302 er al sprake was van kanker... zou het zelfs bestaan hebben? In ieder geval weet ik wel heel zeker dat chemo niet bestond. Het is nog vroeg en ze hebben net bloed getrokken. Dat betekent wachten op de uitslag en dan de eerste kuur. Vandaag krijg John 2 ladingen te verwerken en daar voelt hij zich best wel een beetje nerveus bij (bloeddruk was aan de hoge kant daardoor). Over de chemo krijgen, maakt hij zich geen zorgen. Wel hoe de reactie zal zijn op zijn lichaam deze keer.
In de afgelopen week zijn er weer wat ongemakjes bijgekomen, ondanks het feit dat het 14 dagen geleden is dat hij nog een dosis kreeg. Eerst en vooral pijnlijke nieren. Als blog onderhouder mag ik hieraan toevoegen dat dat een beetje zijn eigen fout was. Te weinig drinken wanneer je zo zware chemo krijgt, wreekt zich sowieso ... Maar, als een mega voorbeeldige patiënt is hij sinds dit weekend goed beginnen drinken. Let wel, water, écht water , en dat vertaalde zich gelukkig onmiddellijk in een positief resultaat. Sinds een paar dagen komen er ook krampen opzetten in zijn vingers en zijn tenen, niks ergs, maar wel vervelend en telkens wanneer hij een nieuw ongemak 'ontdekt', rijst de vraag natuurlijk of dit als 'normaal' mag worden beschouwd.
Op dat vlak stellen ze je hier in het AZ in Leuven dan wel onmiddellijk op je gemak. Chemo aan ene kant, cortisone aan de andere kant... het doet wel wat me je lichaam. Maar zover als je er al klaar voor kan zijn, is John klaar om de dubbele dosis ootmoeidig in ontvangst te nemen .
. Vanmiddag heeft hij dan ook dankbaar gebruik gemaakt van zijn 'speelgoedje'. Naar Aarschot, naar de Ikea... daar nog wat rondlopen. De adrinaline 'geeft hem vleugels' (das nog eens wat anders dan Redbull 
). Zonder pessimistisch te willen klinken, hoop ik dat dit straks zijn weerbots niet zal krijgen. Maar nu geniet ik ervan hoe hij geniet. Deze volgende stap voor hem, betekent enorm veel en draagt beslist bij aan zijn genezingsproces.
, ik vraag me af of in 1302 er al sprake was van kanker... zou het zelfs bestaan hebben? In ieder geval weet ik wel heel zeker dat chemo niet bestond. Het is nog vroeg en ze hebben net bloed getrokken. Dat betekent wachten op de uitslag en dan de eerste kuur. Vandaag krijg John 2 ladingen te verwerken en daar voelt hij zich best wel een beetje nerveus bij (bloeddruk was aan de hoge kant daardoor). Over de chemo krijgen, maakt hij zich geen zorgen. Wel hoe de reactie zal zijn op zijn lichaam deze keer. 
