Voor we aan ons dagje in Leuven beginnen, eerst even een up-date. John heeft een paar moeilijke weken achter de rug. Vooral afgelopen zaterdagavond was een echt moeilijke avond. Hij kon niet zitten, liggen, staan... eigenlijk deed alles pijn. Blijkt dat het niet alleen de chemo was die hem parten speelde. Om de pijn op de één of andere manier draaglijk te maken, besloot John dan toch maar eens gebruik te maken van het voorschrift voor de kinesist. Misschien kon deze soelaas brengen . Wat blijkt, een week of 7 geleden heeft John bij een verkeerde beweging nog eens even kennis gemaakt met de grond. Blijkbaar heeft hij daardoor een lichte kneuzing opgelopen onder zijn schouder, dus één van zijn ribben... en omdat hij zich een verkeerde houding aannam om die pijn tegen te gaan (i.p.v. een pijnstiller te nemen ) zijn al die andere spieren pijn gaan doen door die verkrampte houding. . Ze hebben hem al zo vaak gezegd dat hier geen prijzen aan de meet worden uitgedeeld voor de beste pijnlijder, maar bij John moeten we nog echt een mentaliteitswijziging invoeren... Zijn redenering van "dat zal seffes wel over gaan", zit er zo in gebakken, dat het echt erg moet zijn, voor hij de strijd opgeeft. Op zich natuurlijk erg lovenswaardig en vooral handig gezien zijn strijd tegen kanker, maar eigenlijk niet altijd nodig...
Enfin, vandaag voelt hij zich goed, ondanks het feit dat hij er 2 avonden (maanden en dinsdag) eventje ingevlogen is . Het drinken op zich wil nog wel niet zo lukken . Hij wordt echt dronken na twee Orvallekes en dat wil in John zijn geval wel wat zeggen. Chemo zorgt er dus ook voor dat je alcoholinname zeer snel geregistreerd wordt . Maar ondanks dat gaat het vandaag wel goed met hem.
Hoe ziet het verdere verloop en ondertussen uit: vandaag 2 chemokuren, de tradiotionele en het studieproduct. Volgende week alleen het studieproduct, en dan een week niets, enkel onderzoek. Daarna volgen nog 3 gelijke weken en dan... Aanvankelijk dachten we dat we het dan wel gehad hadden, maar blijkbaar is dat niet helemaal correct. Na de zes weken waar we nu nog voor staan, zal het laatste onderzoek bepalen hoe we verder moeten. Ofwel volgt er nog een operatie om de laatste resten van de kankercellen te verwijderen (deze worden trouwens nog steeds kleiner), ofwel krijgt John nog het studieproduct toegediend, maar niet meer op zo'n frequente wijze als nu, ofwel volgen er nog bestralingen.
We zijn er dus nog niet helemaal na die 6 weken, maar we weten nog niet hoe en wat. Het onderzoek dat we hebben op 24 oktober zal daarover uitsluitsel moeten geven. Ondertussen houden we jullie op de hoogte van hoe John zich voelt. De klaplong is genezen, jullie volgers weten dat al. We zijn er nu wel achter gekomen dat John nooit meer mag duiken (zat gelukkig niet onmiddellijk in de planning ) en dat het een paar jaar zal duren voor hij nog eens mag vliegen (mijn safari in Kenia, zal ik dus ook nog effe moeten uitstellen), en gelukkig is er nog altijd zoiets als de wagen (of vrachtwagen, of bus ).
.
) zijn al die andere spieren pijn gaan doen door die verkrampte houding. 
