Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, het gaat niet goed met John. Hij heeft een vreselijke week achter de rug. Een week van zich ellendig voelen, misselijk, geen eetlust, geen smaak, lusteloos en weemoedig omdat hij het gevoel krijgt dat het allemaal niet vooruit gaat.
Zijn hemaglobinegehalte was vorige week 7.7, daar waar het eigenlijk in normale toestand rond de 13 dient te zijn. Hij kreeg dan ook naast de 2 chemokuren, 2 zakjes bloed bij, maar dat mocht niet baten. John voelde zich echt slecht. De kleinste inspanning koste moeite en er viel echt niet veel levensvreugde te rapen.
Gisteren was de première van Scalas Black Moon Show en hij had er zo heel graag bij geweest, maar dat lukte helaas niet. Zijn lichaam wou niet mee. De wetenschap dat Scala nu opnieuw op tour gaat en hij er niet bij kan zijn, vreet meer aan hem dan hij aan mij wil toegeven. Hij mist de entourage, de gezonde stress, de dames J, en ik denk zelfs het verversen van de pampers J.
Vandaag zijn we dan in Leuven voor de enkele chemokuur (enkel het studiemateriaal), maar dat kan niet doorgaan. Het ziek zijn van John had wel degelijk een oorzaak. Zijn witte bloedcellen zijn te laag om bijkomende chemo te krijgen. Het hemaglobinegehalte van zijn bloed is weliswaar gestegen tot 9.1, maar het afweersysteem voor externe infecties is te laag doordat de witte bloedcellen niet mee zijn. Bijkomend chemo geven zou tot een bijkomende verlaging leiden, waardoor het risico van infecties te groot wordt en we dreigen veel verder van huis te zijn.
John krijgt vandaag enkel de spuit om de aanmaak van bloedcellen te stimuleren en dan zal er volgende week donderdag beslist worden hoe we verder moeten.
Hij is ontgoocheld. Telkens opnieuw word je op de proef gesteld omdat de dingen niet lopen zoals je zelf hoopt dat ze zouden lopen. Je leeft naar een datum toe met uitzicht op het feit dat je lichaam dan wat rust krijgt van de 'troep' die het dient te verwerken.
Je kan de vraag wel stellen, van hoe loopt het nu verder, maar geen enkele arts kan je daar een sluitend antwoord op geven. Planningen worden overhoop gehaald omdat je lichaam niet reageert volgens de uitgestippelde weg. De combinatie van de roofbouw op je lijf o.w.v. de chemo en het geestelijk aspect van telkens nieuwe ontgoochelingen te moeten verwerken, maken het geheel voor de patiënt vaak erg moeilijk en hoewel John zeker geen klager is, wordt nu ook zijn bobijntje wel heel erg dun. De strijdlust is er nog wel, maar de energie om te vechten, raakt langzaam op
