De meeste onder jullie weten nu dat de laatste thoraxdrain
gisterenavond bij John werd weggehaald. De klaplong is nog niet volledig
hersteld, maar de laatste centimeters zullen ook opnieuw opengaan. John mag
morgen, op één dag na drie weken, terug
naar huis. Dat alleen al fleurt hem helemaal op en geeft hem vleugels (vooral
niet te verwarren met diegene die ja van Red Bul krijgt ).
Helemaal precies kennen we het verdere verloop nog niet. Er
zijn 2 scenarios: ofwel krijgt John aanstaande donderdag enkel de chemo uit
het testprogramma en werken we op deze manier zijn derde sessie af, ofwel start
hij donderdag met de vierde sessie van de chemo.
Dat blijft dus even afwachten.
Er is één ding wat we wel heel zeker weten.
We kennen minstens één definitie van een mens enorm gelukkig
maken: enorm geluk is na drie weken flanneren in de gangen van het UZ in Leuven
en in de mogelijkheid zijn om mekaar innig te omhelzen, zonder dat het pijn
doet.
Wanneer je gezond bent, neem je al deze kleine dingen als
vanzelfsprekend, maar wanneer je door omstandigheden mekaar wel kan zien, maar
niet kan omhelzen, besef je pas hoeveel een dergelijk gebaar voor je kan
betekenen. Daarom voor al diegenen die gezond zijn en dit lezen, omhels elkaar
wat vaker, want je beseft pas wanneer je het niet meer mag of kan, hoe
vreselijk je het gaat missen en hoe ontzettend gelukkig het je maakt wanneer je
er weer ten volle van kan genieten.
We hebben vandaag wel een bittere verjaardag te vieren en we zullen er geen glaasje bubbels op drinken. 8 maanden geleden op 21 december ging John binnen voor een dringende operatie van een spierscheur ...
Maar... er is ook goed nieuws te melden, allé een beetje goed nieuws . John heeft vannacht voor de eerste keer een vrij normale nachtrust gehad. Hij heeft geen morfine meer nodig omdat de pijn draaglijk blijft met traditionele pijnstillers en het ophoesten van (bloederige) slijmen, is ook gestopt. Vooral dat laatste was enorm pijnlijk en dat is hoesten nog steeds. Het is dus zeker de moment niet om verkouden te worden . Gisterenavond toen ik bij hem was kwam en ging de koorts. Dat blijft nog een beetje zoeken waar die vandaan kan komen, maar al met al genomen gaat het elke dag een beetje beter. Vanmiddag beraden de dokters er zich over of beide thorax morgen mogen verwijderd worden, wat dan zou betekenen dat hij zich eindelijk 'vrij' kan bewegen. Dat op zich zal zeker bijdragen tot het herstel. De vrijheid hebben om eens verder te bewegen, lopen dan de vierkante meter rond zijn bed.
Vermoedelijk mag hij dan na een observatie van 24 uur zaterdag naar huis, maar dat staat nog niet vast. We hebben er ook nog geen idee van wanneer de chemo opnieuw zal worden opgestart en of we in het studieprogramma kunnen blijven. Nog wel wat vragen, maar zodra we nieuws hebben, houden we jullie zeker op de hoogte.
John heeft een heel moeilijke nacht en dag achter de rug. Rond 17u kwam er een lichte verbetering in zijn toestand, maar de afgelopen nacht heeft hij letterlijk elk uur van de klok gezien. De pijn was niet onder controle te krijgen. Door omstandigheden kon ik vandaag maar 10 minuutjes bij hem zijn en wanneer je hem dan zo ziet liggen, warm, twee buisjes in zijn zij, een hoop toestanden aan het infuus, dan breekt je hart gewoon.
En tussendoor heeft hij tijd voor een glimlach, een opgewekt woord. Je houdt het niet voor mogelijk, echt . Vandaag gaf iemand met het compliment dat ik positief in het leven sta, maar in vergelijking met John, ben ik echt klein bier. Wat dan zo jammer is, is dat naast hem op de kamer zijn complete tegenpool in bed ligt. Iemand die voortduren wat te zagen en te klagen heeft. Net een klein kind. Niks is er goed. Ziek zijn is natuurlijk ook geen lachtertje, maar iemand op je kamer hebben liggen die de moreel zo naar beneden trekt, is echt wel lastig wanneer je zelf zoveel pijn hebt en er alles aan probeert te doen om positief te denken. Jammer dat ze geen privé kamer hebben, want dat zou John nu echt wel kunnen gebruiken.
We hebben er nog geen zicht op wanneer hij naar huis mag. Het enige wat we weten, is dat wanneer het wondvocht morgen afneemt, de buisjes uit zijn zij mogen waardoor hij hopelijk al eens een andere houding in bed kan aannemen dan alleen maar op zijn rug. Ik denk dat het nu wel eventjes zal duren voor ik hem nog eens op zijn rug krijg
).
. John heeft vannacht voor de eerste keer een vrij normale nachtrust gehad. Hij heeft geen morfine meer nodig omdat de pijn draaglijk blijft met traditionele pijnstillers en het ophoesten van (bloederige) slijmen, is ook gestopt. Vooral dat laatste was enorm pijnlijk en dat is hoesten nog steeds. Het is dus zeker de moment niet om verkouden te worden 
.
