Ondertussen zijn we 2 dagen na de chemo. Zelf heb ik me even mogen trakteren op een weekendje in de Ardennen met een aantal bevriende dorpsgenoten. John had graag meegekomen, maar durfde de trip alsnog niet aan. Achteraf blijkt dat een goeie beslissing te zijn.
In de nacht van donderdag op vrijdag voelde hij zich niet zo goed. Onrustig geslapen, vaak moeten opstaan voor een bezoek aan het kleine kamertje. Ook vrijdag was een moeilijke dag. De maag voelde aan als een blok en hij had bijna voortdurend de hik. Extreem winderig, tot op het pijnlijke af en ondanks het feit dat hij vele maaltijden per dag eet, weliswaar in kleinere porties, en niet moet overgeven, zorgt het veelvuldig bezoek aan het kleine kamertje voor gewichtsverlies. Sinds de start van de chemo zijn er al 3 kilo's weg. Een proces waar blijkbaar geen tegenhouden aan is.
Het goede nieuws is wel dat zijn been waar de verstevigende nagel in werd geplaatst, goed geneest. Het zwelt niet meer op van het water en de wonden lijken helemaal geheeld. Aanstaande donderdag zullen de plakkers worden verwijderd zodat de wonden door de dokter grondig onderzocht kunnen worden. Een volgende mijlpaal die wordt genomen. John wil ook absoluut terug aan het werk. Afgelopen woensdag heeft hij een paar uur kunnen werken en is opnieuw achter het stuur van een vrachtwagen gekropen. Dat heeft hem echt goed gedaan op alle vlakken. De draad weer kunnen oppikken, langzaam maar zeker zodat je leven niet alleen beheerst wordt door 'ziek' zijn. Daar wil hij nu zo snel mogelijk de toestemming voor krijgen van de arbeidsgeneesheer. Al is het maar een paar dagen/week tussen de chemobeurten door. Werken is voor John leven en hij heeft het nodig om uit het issolement van alleen maar ziek zijn te komen.
De weg is nog een eindje, maar elke dag is een dag dichter bij dat einde .
Vorige week was een vrij normale week voor John. De nacht van zaterdag op zondag was wat onrustig en zondag wou het lichaam en zijn spijsvertering niet echt mee. De vermoeidheid was ook iets meer aanwezig dan anders, maar echt kalm aan heeft hij het nog niet gedaan. Typisch John natuurlijk ...
Vandaag was er dan een volgende chemokuur. Dit keer enkel met het nieuwe geneesmiddel. Om 13u het algemeen onderzoek (gewicht, bloeddruk, temperatuur, bloedafname ...) en dan na een paar uur eerst een spoeling, waarin ook een middel zit tegen de misselijkheid. Om kwart voor vijf volgde de chemo gedurende een uur, opnieuw de spoeling en dan een spuit om het aanmaken van de witte bloedlichaampjes te bevorderen. Deze zijn bijzonder belangrijk om zijn immuunstelsen op peil te houden, maar worden door de chemo zwaar aangetast.
Dit keer was er een duidelijk verschil te merken aan John. Van een roze blos 's middags naar een bleke huid en donkere randen aan de ogen op een paar uur tijd. Hij voelde ook meteen na de chemo een tinteling in heel zijn lichaam en kreeg vrijwel onmiddellijk een hitte opstoot. Uiteraard volgt dan onmiddellijk een grapje bij John. Hij weet nu hoe dames zich voelen in hun menopauze . Ondanks het feit dat hij er minder goed uitzag, had hij grote honger toen we thuis kwamen. Appetijd zat de laatste week wat tegen. Alles proeft ook allemaal hetzelfde waardoor eten meer gedaan wordt omdat je weet dat het goed voor je is. John verloor dan ook een kilo vorige week. Hij is er zich van bewust dat hij zoveel mogelijk moet proberen zijn gewicht te houden, maar evident is dat helaas niet. De frietjes met biefstuk van vanavond hebben hem wel gesmaakt en het deed deugd hem te zien genieten.
Ondertussen heeft hij zijn haar laten millimeteren. Op die manier zal het niet opvallen wanneer hij het verliest en kan hij alvast gewoon raken om naar een kaal koppie te kijken in de spiegel . Het staat hem eigenlijk bijzonder goed. Duw hem nog een lolly in zijn mond en Kojak lijkt wel gereïncarneerd (niet elke generatie die deze blog leest, zal weten over wie ik het heb ).
De volgende stap naar genezing is gezet. We zijn beiden benieuwd hoe de dagen na deze kuur zullen verlopen.
. 
