Mocht Stijn Coninx ooit verlegen zitten om een scenario, mag hij er altijd eentje bij mij komen lenen.
Vanaf het moment dat ik mijn profiel online heb gezet op een datingsite tot gisterenavond werd mijn leven gevuld met liefde, heel veel liefde, nog meer liefde, nieuwe vriendschappen, geluk, hoop, onnoemelijk verdriet een rollercoaster van emoties die zo intens waren dat je elk moment zou moeten kunnen vasthouden, zodat je het nooit meer vergeet. Vooral omdat het mijn leven zo ontzettend rijker heeft gemaakt.
John is gisterenavond bij mij geweest om me los te laten. Ik denk, neen eigenlijk weet ik het wel heel zeker, de meest onbaatzuchtige vorm van liefde die een mens aan een ander kan geven. John geeft me mijn vrijheid terug. Hij wil dat ik verder ga met mijn leven, mijn zoektocht hoe je het ook wil noemen.
Hij laat me, ons, los zodat ik verder kan gaan met de zoektocht van mijn toekomst. Een toekomst die er voor ons twee niet kan zijn. De pijn die ik, en ik denk ook hij, hierbij voel, is gewoonweg niet onder woorden te brengen. We zullen beiden blijven zitten met de onbeantwoorde vraag van wat er had kunnen zijn, indien er geen kanker was We blijven beiden met het gevoel zitten dat dit potje echt wel zijn dekseltje heeft gemist.
Alles voelde zo juist aan. Eigenlijk weet ik wel zeker dat ik nooit meer iemand zal vinden die zo juist aanvoelde. Door de ziekte heen heb ik soms geworsteld met mijn gevoelens. Vooral de laatste weken vóór John het slechte nieuws te horen kreeg, ben ik me soms gaan afvragen of wij wel voor elkaar bestemd waren. Onze gesprekken werden eng, onze wereld werd eng, maar ik vergat onderweg dat onze wereld gedomineerd werd door kanker.
Maar wat blijkt dan. Sinds 5 weken is onze relatie zo intens verlopen door emoties van angst, onwetendheid, hoop, verlangen dat je in je gesprekken terug tot de basis komt van de reden waarom twee mensen ervoor kiezen om samen te zijn, samen oud te worden. Je wordt verplicht met elkaar te babbelen over de essentie van een relatie, over de essentie van het leven. We leven zo jachtig door onze jobs, onze verplichtingen die we ons vaak zelf aanpraten dat we vergeten stil te staan bij wat belangrijk is. En John heeft me gisterenavond een staaltje gegeven van wat belangrijk is. 'Niet ik, maar jij ' En weet je, als je die regel toepast, komt ik vanzelf wel aan bod. Wanneer je de ander belangrijker vindt dan jezelf, komt er rust in je eigen hart en dat is het mooiste gevoel dat je jezelf kan geven.
De zoektocht van mijn toekomst ga ik nog even uitstellen. Ik weet wel heel zeker dat deze toekomst de vergelijking met John moeilijk tot zelfs onmogelijk zal kunnen doorstaan. Er is namelijk geen tweede John. We gaan sowieso onze vriendschap koesteren en in de mate van het emotioneel mogelijke onderhouden.
Ik weet nog niet of ik deze blog ga blijven onderhouden. Ik ben op dit moment zo vreselijk droef dat ik daar geen antwoord op heb. De blog is ontegensprekelijk verbonden met John en mij, en vooral met wat had kunnen zijn en wat ons beide helaas niet gegund is.
Voor diegenen die hem lezen, probeer uit ons verhaal die dingen te halen die voor jullie belangrijk zijn. Praat met elkaar, breng dingen tot hun essentie. Gooi ballast van emoties en materiële zaken die niet belangrijk zijn om gelukkig te zijn, van je af.
Ja we moeten werken om in leven te blijven, maar laat je werk niet je leven worden. Maak tijd voor elkaar, leer desnoods mekaar opnieuw kennen, herontdek elkaar, want ik kan je verzekeren dat er in alles en iedereen schoonheid huist, wanneer je de ander én jezelf toelaat ernaar te kijken.
