François en Marcelinne waren al vroeg vertrokken deze morgen. Een dame uit het gevolg van hun zoon had opgegeven en daar moest voor gezorgd worden. Die moest worden opgepikt en naar de statie van Poitiers worden gebracht. Ik heb geen afscheid kunnen nemen maar ik  heb bij de bakker voor hen 3 fruitvlaaikes gaan halen en op de doos een ‘bedankt voor de fijne avond’ geschreven.  Doos voor hun tentje gezet. Ik hoop dat de mieren er zijn afgebleven.

Dan op stap, ’t was zeker al 10 uur toen ik vertrok. Eerst gezorgd dat de tent goed droog was want de volgende 3 dagen zou ik waarschijnlijk in een gite slapen. Goed weer, dus dat was al in orde. Heel rustig gestapt en die 20 km waren zo om. Halverwege de reisweg ben ik gestopt aan een routier om een vettig pak frieten te halen met kebab. Wel ’t heeft me gesmaakt. ’t Was meteen ook het afscheid van het Département des Deux Sèvres en met een rond buikske ben ik de Charente Maritime binnengerold. Rond een uur of 5 aangekomen bij de opzichters van de gite. Mr. en Mme Boureau als ik me niet vergis. Ik moest mijn geloofsbrief laten zien anders mocht ik er niet in. Stokoude mensen. Meneer was 86, dat had ik naderhand gehoord. Zij zetten zich in  voor de kerk hier maar ze waren erg inschikkelijk. Kom ik op de gite aan, was er al een Frans koppel dat ook een stuk naar Compostela wandelde. Stille mensen maar de man was ocharme een doddelaar van je welste. Op de duur begon ik ook al te stotteren. In’t Frans notabene, zo had ik mezelf nog nooit gehoord. Op stap naar het dorpscafé heb ik nog een klapke gedaan met een buurtbewoner. Ik moest een foto trekken van het naamplaatje van zijn straat. Rue sans Soleil. Heb ik ook gedaan alhoewel ik mijn twijfels had bij de kwaliteit van de foto want de zon scheen nog in mijn lens. Ik ben net terug van het dorpscafé, dat Parijse koppel ligt al in hun bed. Madame had hoorstoppen in dus ik mocht lawaai maken. Toffe ontmoeting gehad op het terrras in dat café. Een Iers koppel, Sinnead en Liam. Zij waren op vakantie in het huis van Sinnead’s vader. Kwa parate kennis over Ierland kon ik enkel de adressen geven van de Ierse Pubs in de koekestad. Maar toch een hele babbel gedaan en ik moest beslist eens met Annick afkomen naar Ierland. Adres, mail en andere parafernalia heb ik van hen gekregen. Toffe mensen en toen ik mijne speciale paternoster toonde aan Sinnead heeft ze daar zeker 5 minuten staan wenen met die paternoster in haar pollen. Haar 2 kleine mannen moesten er een gebedje mee opzeggen. Erg katholiek die Ieren. Ik heb er een pint van gekregen en geleerd hoe je op zijn Iers moet proosten ….. slontsje. ’t Zal wel anders geschreven worden maar zo klonk het alleszins. Dat verstaan ze over de hele wereld zei Liam. Ik hoorde het voor de eerste keer.

Toch wonderbaarlijk tot hoeveel mensen je even mag doordringen, ook al is het een eerste kennismaking. Ik heb al zo een schat aan ontmoetingen gehad dat ik nog een speciaal boekske zal moeten kopen. Ik zie hier in’t schriftje van de gite dat Lorelynneke hier ook is gepasseerd. Volgens de mensen die hier zijn hebben ze haar ook tegengekomen. Ze vertelden me dat ze onderweg was flauwgevallen ocharme en dat ze haar naar de kliniek hadden gebracht. ’t Arm schaapke en zo ver van huis.

De gite voor morgen is ook al geregeld. In St. Jean d'Angèly. Daar is er een pelgrimskerkhof van uit de middeleeuwen waar ze de pelgrims begroeven die tijdens hun reis het loodje hadden gelegd. Als ik tijd heb ga ik er eens langs. Mijne was hangt te drogen, nog daarjuist wat scheermeskes gaan halen om mijnen baard wat te styleren J en wat drinken en batterijtjes. We kunnen weeral voort. St Jean d'Angèly is een groter stadje. Ik wil vroeg vertrekken zodat ik nog het één en ander kan bezoeken. Ik kruip erin. In alle stilte en goed opletten dat ik me niet van bed vergis of ik lig bij madame Oorstop.

Tot morgen hé

Voor Véronique, zus van Annick

07-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Rond 6 uur de wekker laten aflopen om Rien en Els te kunnen uitwuiven. Dat gaf me meteen de gelegenheid om de stop in Brioux over te slaan en ineens door te trekken naar St Mande sur Brédoire, als ik me niet vergis. Toch maar niet gedaan. Mijn kousen waren nog kletsnat. Ik had er geen droge meer ondanks de droogpogingen op mijn gaspitje. Ze bleven klam en nat. Na 5 kilometer zagen mijn voeten eruit als een sharpei-hond. Helemaal gerimpeld van de nattigheid. Dus ik veranderde mijn plan en vandaag heb ik dan in Brioux mijn tentje opgeslagen. Kort stukske langs de départementale dus geen echte bezienswaardigheden tegengekomen. Wel was er, volgens mij een wielerevenement aan de gang. Tientallen keren werd er me ‘Bon courage’ toegeroepen van die fietsers. En je gaat me niet geloven en ik kan het niet weerleggen aan de hand van een foto maar er stopte zo een fietstoeriste met een racefiets naast me en die vroeg naar mijn bestemming. Jongens als die dame al niet halverwege de 80 was, dan ben ik nog in mijn puberteit. Lief mens die me met ontzag bejegende. Echt, ik denk dat haar beentjes niet veel dikker waren dan de spaken van haar wielen. Een kranig madammeke. Op een koersfiets verdorie, waar gaan we het schrijven ?  

Onderweg bij een rustpauze ben ik Serge, een man uit Namen, tegengekomen. Serge was naar de Cahors getrokken met een stel onhandelbare tieners in een opvoedingsproject. Na afloop is hij door de Pyreneëen getrokken naar St Jean de Port, de startplaats van de Camino Frances . Eén etappe heeft hij gelopen naar Roncevalles en nu was hij op de terugweg naar huis. Hij had al 1000 km gestapt en er moesten er nog 900 gelopen worden tot in Namen. Fijne tiep die gast. Ook niet meer van de jongsten zoals ik J. Serge deed me 3 adressen aan de hand van pelgrimsgites op mijn 3 volgende stops. Dat wijzigt een beetje mijn route. Niet veel maar morgen overnacht ik in een bed in Aulnay. Toen ik belde om te horen of er mogelijkheid was zei de lieve dame na afloop van het gesprek :  ‘Je t’embrasse’. Zoiets kan je je niet voorstellen in je heimat.

Op het marktpleintje van  Brioux ben ik een pint gaan drinken in de Ranch, het lokale trefpunt in Brioux. Even later dan naar de camping waar er geen onthaal was. Tent neergeploft en ineens gemerkt dat mijn buren Belgen waren. François, Marcelinne en Zoë, de kleindochter. Zij speelden een beetje als bezemwagen voor de zoon die met een stel kennissen ook op pelgrimstocht waren met de fiets.

Even bij aankomst een goeiedag gezegd en meteen moest ik er me bijzetten voor een goed glas  wijn en druifkes. Tof, tof tof hoe je meteen gesprekstof hebt met totaal onbekende mensen. Je houdt het echt niet voor mogelijk wat voor een potentieel aan contacten zo’n pelgrimsreis je opbrengt. Even vlug een douche genomen en we zouden samen even het dorp intrekken om naar het restaurant te gaan. 11 euro alstublieft voor een volledige menu. Voorgerecht …. Salade met charcuterie en andouille (ingewanden maar toch erg lekker). Hoofdschotel aardappelpuree met erwtjes en worteltjes en eendebout. Een kaasschotel als tussengerecht en dan nog ijsroom van mango. Koffie daar ook nog bij en een kwart literwijn per  couvert. Ik had het niet gemerkt dat François ondertussen de rekening had gevraagd en wat bleek ? Die man had mijn restaurant betaald. Fijne mensen. Ik heb hen uitgebreid bedankt voor de gezellige avond. Er zijn verdomme nog fijne mensen op de aardkloot maar met achter je televisie of pc te kruipen blijven deze ontmoetingen je allemaal vreemd.

Voor Jean Lapetite

06-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

De zender waarop die Hollander, buurman op de camping,  naar het weerbericht luisterde zal me een raadsel blijven. ‘Nou Belg, je hep effe geluk vandaag. Mooi weer en rond 4 uur een spatje regen’ , zo declameerde die Hagenees.  Ik was nog geen 100 meter de poort van de camping voorbij en de waterpret begon al. Tot in Rom, als voorgerechtje, zo een miezerige druilregen. Te weinig om je regenpak aan te trekken, teveel om droog te blijven. Volgens mij had die brave buurman afgestemd op Radio Sjakkamakka, de korte golf welteverstaan. Vanaf Rom werd het hoofdgerecht opgediend. 30 km non stop pijpestelen regenen. Ik was kletsnat, zelfs tot op mijne speciale paternoster. Echt pure ellende maar dat hoort erbij. Onderweg stopte er een madammeke om me een lift aan te bieden maar ik heb beleefd geweigerd. De dame had ook de Camino gelopen maar in tegenovergestelde zin. Ik was echt blij om op de camping aan te komen. Het onthaal was verlaten. De camping ook. Op het betonvloertje voor het onthaal zat er een stel pelgrimfietsers hun potje te koken. Rien en Els uit Dordrecht. Geweldig stel. De ganse avond leuk geklept (Ik begin al zoals een Hollander te klappen) . Rien en Els reden ook de Camino met de fiets. Els had al het Pieterpad gelopen maar de Camino zelf wilde ze enkel met de fiets doen. Teveel gezeik die laatste 100 kilometers, commercieel gedoe, would-be pelgrims omringd door luxe. Niets voor haar. Rien was een doorwinterde fietser en stapper. Hij had Corsica al platgewalst met zijn fiets en nu was hij samen met Els de camino aan het fietsen en tegelijkertijd, zei het iets in de tijd gefaseerd, liep hij ook de Pyreneeën route van de Atlantische oceaan tot de Middelandse zee. Das nu eens vakantie zie ! Ne velo, een tent en een kraantje waar water uitkomt. Meer had hij niet nodig.

De camping waar we zaten kwam zo rechtstreeks uit een film over de Apocalyps. Geen volk, een uitbaatster die er niet was, een leeg terrein met in een afgelegen hoek woonwagens van zigeuners. Geen mens die op die camping wilde blijven. Nochtans brave mensen die Roma’s. Heel vriendelijk maar ja begrijpelijk dat de toeristen wegblijven. De uitbaatster die zich vanmorgen even liet zien, had weinig haar. Ik vrees dat ze het uitgetrokken had van ellende. Ze kon er niets aan doen, het stadsbestuur had toelating gegeven aan die zigeuners om daar te staan in afwachting dat het hen toegestane terrein gesanneerd werd. Bangelijke gasten die zigeuners, dat wel.
Vanmorgen dan afscheid genomen van Els en Rien. Zij reden naar de veerpont over de Gironde vandaag en zo verder door naar de Spaanse grens. Fantastisch koppel. Je kan je je niet inbeelden wat voor verrijkende indrukken je opdoet tijdens zo’n voettocht. Na al die ellende met die regen was de afsluiter van de dag nog een kanjer.

Ik was te moe en ging te erg mee in het gesprek met Els en Rien dat ik er niet meer toe kwam om mijn blog aan te vullen. Niks moet, alleen sterven. Tot hier dus.

Voor mijn ex-collega’s

05-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Yves de campinguitbater was een merkwaardige kerel. Een man met een hart voor pelgrims. Toen ik er gisterenavond aankwam moest ik uitgebreid kennis maken met zijn internetsite. Hij had die site helemaal zelf ontworpen met het doel zijn kleinkinderen vertrouwd te maken met de geschiedenis van zijn familie. Een grootoom die generaal was, een grootvader die, naar zijn uniform te oordelen, bij de zouaven gediend had en een been mankeerde. Afgeschoten in 14-18. Een heel verhaal over hoe ie het overleefd had. Zelf had hij opzoekingen gedaan naar de manier hoe. Een militaire dokter had de aders van een strijdmaker aan die van zijn grootvader genaaid en zo een bloedtransfusie toegediend. Yves had opzoekingen gedaan en tot zelfs een foto van die strijdmakker op de kop getikt. Naam en toenaam van de dokter stonden ook vermeld. Jammer genoeg had die éénbenige grootvader geen geluk in het oorlogsgeweld want in 40-45 had den Duits een bom op zijn huis gegooid en ditmaal had hij het niet overleefd. Je moet verdorie maar pech hebben in je leven. Heel interessante kerel die Yves met een grote voorliefde voor geschiedenis. De Franse vooral J

Vandaag zonder muziek gestapt. Ik wilde nog een airke van Ramstein uitproberen als marsmuziek maar ik vreesde dat ik achterstevoren zou gestapt hebben. Niet dus.

Rond 10 uur opgestapt na eerst de pogingen van Lieve te hebben gadegeslagen van hoe je zo een opvouwtent terug opbergt. Geen sinecure als je het mij vraagt en als je ooit overweegt zoiets aan te schaffen, laat de verkoper dan uitgebreid demonstreren hoe je eraan begint. De dames uitgewuifd en daarna het veld in.

De GPS leidde me langs een te grote omweg en zoals eerder vermeld verkoos ik een route dwars door de velden. Wist ik veel dat die route leidde naar het gevang van Vivonne. Een immens complex met 2 wachttorens. De wind stond in mijn richting en ik denk dat de gevangenen gelucht werden. Ik hoorde niets anders dan roepen en gore taal brullen. Niet meer of ik werd gefilmd. Wat heeft daar in dat godvergeten veld iemand immers iets te zoeken ?

De velden werden afgewisseld met wondermooie dreefjes en met een beetje verbeelding kon je je zo Lamme Goedzak uit de Tijl Uilenspiegel verhalen voor de geest halen. Lamme gezeten tegen een boom temidden van vlaaien, kruiken wijn, worsten en borden rijstpap, rustig een pijpje smorend en kringetjes rook de lucht inblazend. Geweldig mooie natuur gezien vandaag. Het weer viel erg mee alhoewel het een beetje drukkend werd naar de avond toe. Op de wegen krioelde het van de zwarte rupsen. Volop sjirpten de krekels en de landschappen weerspiegelden een zalige rust. Rond 6 uur kwam ik op de camping aan. Een 4 sterren begot. Ik werd met een golfkarretje naar de kampeerplek gereden. Ik ben benieuwd wat ik morgen moet betalen. Ik dronk er een Leffe en moest 4.60€ betalen. Hadden ze er nog groseille bijgekieperd op de koop toe en dat zonder ik het vroeg, de barbaren. Maar het is een zeer mooie camping. Als ik uit mijn tentje kijk zie ik los op een vijver bedekt met leliebladeren. Heel mooi en sfeervol.

Vandaag heb ik veel moeten denken aan een dorpsgenote wiens man vandaag begraven werd. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. Dat is een dogma dat in alle religie’s wordt gedeclameerd. Daar heb ik tijdens mijn tocht vandaag erg veel aan moeten denken en in vraag gesteld. Weze het de Islam, het christelijk geloof, boedhisme of noem maar op, volgens mij is het een lapsus die verdriet en miserie een reden van bestaan moet geven. Soit, dit dogma hoort niet thuis in een religie. Om het even dewelke.  Dat was mijn conclusie.

Morgen is het even ontnuchteren. De laatste 2 dagen waren eerder vakantiedagen. Korte tripkes van rond de 20 km maar morgen komen de serieuze kleppers eraan. Meer dan 30 morgen en de volgende schommelen er rond. Dat wordt even wennen terug. Aan het ritme van vandaag en gisteren heb ik de indruk dat ik wel naar China zou kunnen wandelen. Sssht, geen te grote mond opzetten, het zou kunnen verkeren. Had ik Bredero al eens niet aangehaald ?

Zo tot hier vandaag. Sebiet mijn wekkerke op halfzeven zetten zodat  we er vroeg aan kunnen beginnen. Ik hoop dat ik vlug in slaapval. Het is hier op de camping nog volop laguerre met al die joelende kinderen. Ik word oud L

Slaapwel

Voor Marie Christine

04-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

04-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Niets meer geschikt om het stappen in het juiste ritme te brengen dan een antieke washboard-shuffle van Ferre Grignard. Ring ring, I've got to sing. Zo daar zijn we de dag mee gestart. Rond een uur of 10 vertrokken en echt op het duizendste gemakske naar Vivonne gestapt. Het werd hier en daar wel een behoorlijke klimpartij maar dat is goed voor de oefening tegen het moment dat het zwaardere stapwerk in de Pyreneeën zich aanbiedt.Het landschap is ondertussen wel veranderd. In plaats van die weidse vlakten werd er nu plaats gemaakt voor kleinere velden met bospartijen. Heel gevarieerd. Ik heb toch wel wat fotootjes kunnen trekken want de GPS leidde me langs de D4 die op zich een groot stuk uitmaakt van de GR route. Ik heb veel in het bos gestapt. Rustig zodat je goed kan mediteren
De camping gisteravond was maar een mager beestje. Geen volk tegengekomen waarmee een klapke kon gedaan worden. Spanjolen en Fransmannen. Veel met kleine kinderen.
In Ligugé ben ik even de kerk binnengestapt om een kaarsje te branden voor degene waar ik het meest van hou. Dit om de eenzaamheid een beetje te verlichten. Dat moet ook zwaar zijn om iemand te missen, ik ondervind het zelf.
Mensen zijn hier op zijn allervriendelijkst. Onderweg reed er me een 2pktje voorbij en een minuutje later keerde die terug. Een heer en een dame vroegen me of het me aan iets ontbrak. Nee hoor 'Merci pour la gentilesse'.
 In Vivonne aangekomen heb ik vlug mijn tentje rechtgezet en ben wat inkopen gaan doen. Verdorie was daar toch geen Stella café in het dorp zeker. Ik heb me daar 3, jawel 3 sjappige Stella's getrakteerd. Dat smaakte wel maar na een maand lang geheelonthouding zaten die al vlug in mijne kop. Opletten ermee.
Voor mijn tent was er een negerke, of moet ik zeggen iemand van het zwarte ras, een klein manneke met zijn veloke aan het crossen. Sloeg dat ventje daar op zijn  gezicht dat het niet mooi was. Brullen als een gekeeld varken. Ik had vlug mijn EHBO zakje bij en heb zijn schaafwonden een beetje verzorgd. Ik heb hem vol merchurochroom gesmeerd en ne plakker hier en daar wat hem zichtbaar tevreden stelde want het brullen hield meteen op. De moeder was ondertussen ook van de partij en ik kreeg er begot een kus van. Merci monsieur, wel 100 keer.
Daarjuist even kennis gemaakt met 2 leraressen uit Turnhout. Zij trekken naar Zaragossa om een aantal kinderen met de fiets naar huis te begeleiden. Lieve en Stephanie, ik heb een fotootje van hen gemaakt bij een spelletje tafeltennis.
Na een korte berekening moet ik nu ongeveer een derde van de Camino hebben afgelegd. 't Begint kleur te krijgen mijn exploten. Ik was bijna vergeten dat het morgen zaterdag is. Op de valreep heb ik nog kunnen reserveren in Couhé. Een 4 sterrencamping en met het weekend zit zulk een tent nokkensvol. 't Is me nog juist op tijd gelukt ook. Zo tot hier. Een vrij rustige dag maar dat mag ook wel eens. Ik kan eens vroeg erin kruipen.

Er zijn nog wat fotootjes bijgeplaatst

Deze dag is voor een speciale maat.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/StBenoitVivonne02?authuser=0&authkey=Gv1sRgCJPhyKOgyMaYUA&feat=directlink

03-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Ik heb lang geslapen vandaag wat maakte dat ik eerst rond halfelf kon opstappen. Gisteren bij het aankomen stond er een Nederlands ouder echtpaar uit Maastricht met de caravan te kamperen. Beleefdheidshalve een groetje en daar bleef het eigenlijk bij maar vanmorgen, toen ik vertrekkensklaar was, riep de man me bij hem voor een kommeke thee en een croissantje. En toen begon hij te vertellen. Ooit wou hij met zijn vrouw een voetreis maken naar Rome. ’t Is er nooit van gekomen want zijn vrouw begon te sukkelen met haar benen wat maakte dat ze nu invalide was. Maar het reizen zat hen in het bloed en elk jaar trokken ze 3 maand uit om met de caravan te toeren. Prachtig. Daarna kwam er een iets somberder verhaal. Ze hadden 5  kinderen, 10 kleinkinderen en één achterkleinkind. Hun zoon was 3 jaar geleden overleden. Hij had zich doodgedronken. Erg, de man had ervoor geweend maar de vrouw had er geen tranen meer voor. Het moet een hel geweest zijn voor hen. Ik heb geluk met mijn kinderen tot hier toe en met mijn Camino kan ik dit gestalte geven. Dat het zo mag blijven. Ook dat houdt me bezig tijdens deze tocht.

De wereld is toch klein moet ik vaststellen. De man vertelde dat hij een maand geleden in Cézanne nog een pelgrim uit België had ontmoet. Toen hij erover begon uit te wijden begon er een lichtje te knipperen. Dat was verdorie de Marc, mijne maat die op 12 mei is vertrokken. Met het fotootje van hem te tonen knikte de man ‘Ja dat is hem’. Ik heb mijne maat een smsje gestuurd met hun groeten. Op 8 augustus komt hij aan smste hij terug. Zijn vrouw Leen, loopt de laatste 10 km met hem mee. Nu werd het toch echt tijd om afscheid te nemen van hen maar eerst moest ik beloven om een Vader Onske te bidden in Santiago. Dat ze van de pijn in haar benen verlost zou worden. Met alle plezier natuurlijk.

Ondertussen stond Wim en Jeannette met hun kinderen ook vertrekkensklaar richting Nederland. Nog vlug even handjeschudden, behouden terugreis gewenst en hop, richting Poitiers.

Een vrij mooie etappe was het vandaag. Onderweg ben ik Jacques tegengekomen. Jacques was een gepensionneerde bouwvakker die in zijn moestuintje aan het kruien was. Die vroeg ook om een gebedje.  45 jaar lang had hij in de bouw gestaan als timmerman. Heel zijn lijf was kapot. Van kop tot teen was hij al geopereerd. De laatste tijd had hij last van ‘Des fourmis dans les mains’ als hij sliep. Mieren in zijn handen, ik denk dat hij tintelingen bedoelde. Slechte bloedsomloop. Hij wilde me radijsjes geven maar hij had de laatste weggegeven. Dat speet hem en dan wou hij het goed maken met een paar kroppen sla maar het hoefde niet voor me. Wat moet ik daar mee aanvangen. Echt mooie dingen ben ik niet tegengekomen en dan besloot ik om maar een ommetje maken langs Poitiers centrum. Ik was een pitta gaan halen en opeens stond Thomas van Ophélie naast me. Iets verder zat zijn Ophélie met hun kindje Saskia op een terrasje. Hij wou me een pint trakteren. Als pelgrim mag je zoiets nooit weigeren. Maar daar moet ik geen pelgrim voor zijn, onder andere omstandigheden zou ik dat ook nooit weigeren. Zo kwam ik te weten dat Thomas ondertussen al naar Orléans was gespoord om hun auto op te halen en ze hadden in een derderangshotelletje nog enkele dagen geboekt om wat uit te blazen. Daarna ging het richting Brussel. Thomas had al verschillende routes met  de fiets gereden en Ophélie had de Camino al gelopen. In Frankrijk  meerdere stukken zelfs waarbij ze al uit verschillende startplaatsen is vertrokken. De Camino Frances heeft ze zelf helemaal uitgelopen. Dappere Belgen zijn dat ! Nog even langs de Grande Eglise en de kathedraal van Poitiers voor een kiekje en ik hield Poitiers voor bekeken. Ik onthou ervan dat ik bijna 200 trappen heb moeten oplopen voor dat ik in het historisch centrum was. Met een zware rugzak is dat geen kattepis.

Ondertussen, met al dat oponthoud moest ik me nog haasten om op tijd op de camping aan te komen. Mijn stempel had ik gelukkig in het Office de Tourisme van Poitiers gehaald want de stempel op de camping was de naam stempel niet waardig. Zo lelijk. Morgen naar Vivonne, ik durf niet meer zeggen hoe ver het is want telkens kom ik bedrogen uit. Elke keer loop ik er meer dan uitgerekend werd met Google Maps. Ik denk dat er geen rekening wordt gehouden met kronkelingen in de wegen en de rotondes waar je soms tot 250m  moet omlopen om te kunnen oversteken. Als je er dan zo een stuk of 6 tegenkomt, reken maar uit. ’t Kan bijna niet anders.

Ziezo tot daar

Voor Eddy F. een oud collega.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/DissayStBenoit?authuser=0&authkey=Gv1sRgCNrKj-KYz8SiwwE&feat=directlink

02-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Ja dat wordt een serieus boke vandaag. Maak er maar een dobbele van ! Ik had mijne wekker op 6 uur gezet om gelijk wakker te worden met mijn gastvrouw Lorelyne. ’t Was niet nodig om hem te zettten want om 5 voor 6 donderde er zo’n TGV voorbij het venster van dat chaletje. Ineens wakker natuurlijk. Mijn gastvrouw had al het ontbijt voor me klaargezet. Een peer, een youghurtje van lammetjesmelk, een glas fruitsap et une baguette. Ik word nogal in de watten gelegd hé. Ik ben blij dat ik zo’n mensen mag leren kennen. Das pure ozon wat ge inademt bij zo’n ontmoetingen. Soit dat Parisienneke is vertrokken, zij stapte iets verder dan ik, naar Poitiers, de jeugdherberg en ik naar Dissay. Na 3 kuskes heb ik haar een buen camino gewenst. De fotokes zijn aangevuld. Ne schat van een joenk, ik hoop dat ze er geraakt zonder zorgen. Chapeau nog maar eens.

Ik ben heel blij met die GPS die me werd cadeau gedaan. Zonder zou het eigenlijk onbegonnen werk zijn want meestal zijn er geen straatnaambordjes geplaatst in de kleinere gemeenten. Ik heb het echt langzaamaan gedaan vandaag. ’t Was mooi weer en de trip was een kleine 20 km zonder GR-omwegen. Vlak buiten Les Ormes mooest ik een brug over de Claim passeren. Dat was pure horror. Die brug die zakte 20 cm naar onder door als er een vrachtwagen over bolde. Ik ben nog nooit zo rap over een brug gelopen. Los door een zigeunerkamp gelopen kwam ik eindelijk op de GR route terecht via Cenon sur Vienne. Thomas en Ophélie en hun kindje Saskia kwam ik iets verderop tegen. Toffe jonge mensen die met de wagen tot in Orléans hadden gereden en daar hun aansluitend stuk camino met de fiets opnamen. In Poitiers nam Thomas dan de trein om  in Orleans zijn auto te gaan ophalen. Ik hou wel van zo’n avontuurlijke geesten. In Saint Cyr botste ik op een golfterrein. Nooit niks aan gevonden aan die ‘sport’. Te elitair en dat knechterig gedoe met zo’n caddyboy’s … rijkeluisgedoe. Ik moest een kwartier later mijn mening herzien. Omdat het zo’n  poepsjiek terrein was ging ik er eens vlug een kijkje nemen. Op de parking werd ik aangesproken door een ietwat oudere kerel die aan het sjouwen was met caddy’s. Ja, hij sprak me aan en wat me opviel was dat hij nog maar één tand hand. Ik dacht tja, als dat zo’n rijke vent is dan zal die wel centen genoeg hebben om eens zijn gebit te laten verzorgen, maar nee ik geloof eerder dat hij afstamt van het gewonere volk en geen geld heeft . Tot zover mijn ietwat naïeve redeneerwijze. Die éne tand stoorde me echt, totdat die brave man me vertelde dat ie eigenlijk trainer was van de beginnende golfspelers. Nu werd het me duidelijk. Die man leed aan een beroepsziekte aangezien hij, de behendigheid van een beginnend golfspeler in acht genomen, wel regelmatig zo’n golfstick tegen zijn gevel moet gekregen hebben. Het zou een fortuin aan kunstgebitten hebben gekost om in orde te zijn met de dentaire présence. Ik meende hem nog te vragen of de Franse Kas voor beroepsziekten geen regeling in zijn voordeel kon bewerkstelligen maar de taal van Molière staat me niet op het lijf geschreven dus heb ik maar wijselijk ‘Au revoir monsieur’ gesalueerd.

Flink doorgestapt daarna en ook flink wat fotootjes getrokken. Zeker de afdaling naar Dissay was de moeite. Zo tussen de gevels door kon je de mooie contouren van de kastelen waarnemen. Echt adembenemend schoon. Op het dorpplaatsje stond een stel eventjes uit te blazen. Régis en Isabelle. Ook Compostelagangers maar met de motor. Régis was een auto en motorfanaat in het oldtimersegment.

Hijzelf reed met een Motobecane van 1954. Achterop ouderwetse valiezen opgebonden en zo reed hij naar Compostela. Zijn vrouw Isabelle reed met een iets recenter model. Ja ik moest er eens gaan opzitten waarna hij een fotootje trok met mijn toestel. Aan zijn vrouw vroeg hij om een foto met mij te trekken. Hij legde zijn arm om me heen, en zei me ‘Excusez-moi que je tremble, j’ai le Parkinson’ .  Hij bibberde serieus. Zo zie je maar dat ieder zijn eigen kruis meedraagt. Zo een boom van een vent en die ziekte deed hem beven als een rietstengel. Kaartje van zijn museum gekregen en ik moest beslist contact opnemen met hem om hem op te zoeken in Parijs.

’t Was 5 uur als ik op de camping aankwam. Hamer gaan lenen bij een gezin Nederlanders om mijn piketten in de grond te kloppen. Naderhand moest ik even wat tekst en uitleg geven over mijn aanwezigheid op de camping. Wim haalde er een paar pinten bij en Jeannette, Caitlin en Noah luisterden naar mijne klap. Ook weeral toffe mensen uit de omgeving Nijmegen als ik me niet vergis. Macaronieschotel soldaat gemaakt en mijn blog geschreven en daar zal het bij blijven want ik ga pitten

Tot morgen

Voor de familie Toledo in Juiz de Fora, Brazil.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/ChatelleraultDissay?authuser=0&authkey=Gv1sRgCND8-_7xgqTEnQE&feat=directlink

01-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan