De zender waarop die Hollander, buurman op de camping,  naar het weerbericht luisterde zal me een raadsel blijven. ‘Nou Belg, je hep effe geluk vandaag. Mooi weer en rond 4 uur een spatje regen’ , zo declameerde die Hagenees.  Ik was nog geen 100 meter de poort van de camping voorbij en de waterpret begon al. Tot in Rom, als voorgerechtje, zo een miezerige druilregen. Te weinig om je regenpak aan te trekken, teveel om droog te blijven. Volgens mij had die brave buurman afgestemd op Radio Sjakkamakka, de korte golf welteverstaan. Vanaf Rom werd het hoofdgerecht opgediend. 30 km non stop pijpestelen regenen. Ik was kletsnat, zelfs tot op mijne speciale paternoster. Echt pure ellende maar dat hoort erbij. Onderweg stopte er een madammeke om me een lift aan te bieden maar ik heb beleefd geweigerd. De dame had ook de Camino gelopen maar in tegenovergestelde zin. Ik was echt blij om op de camping aan te komen. Het onthaal was verlaten. De camping ook. Op het betonvloertje voor het onthaal zat er een stel pelgrimfietsers hun potje te koken. Rien en Els uit Dordrecht. Geweldig stel. De ganse avond leuk geklept (Ik begin al zoals een Hollander te klappen) . Rien en Els reden ook de Camino met de fiets. Els had al het Pieterpad gelopen maar de Camino zelf wilde ze enkel met de fiets doen. Teveel gezeik die laatste 100 kilometers, commercieel gedoe, would-be pelgrims omringd door luxe. Niets voor haar. Rien was een doorwinterde fietser en stapper. Hij had Corsica al platgewalst met zijn fiets en nu was hij samen met Els de camino aan het fietsen en tegelijkertijd, zei het iets in de tijd gefaseerd, liep hij ook de Pyreneeën route van de Atlantische oceaan tot de Middelandse zee. Das nu eens vakantie zie ! Ne velo, een tent en een kraantje waar water uitkomt. Meer had hij niet nodig. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De camping waar we zaten kwam zo rechtstreeks uit een film over de Apocalyps. Geen volk, een uitbaatster die er niet was, een leeg terrein met in een afgelegen hoek woonwagens van zigeuners. Geen mens die op die camping wilde blijven. Nochtans brave mensen die Roma’s. Heel vriendelijk maar ja begrijpelijk dat de toeristen wegblijven. De uitbaatster die zich vanmorgen even liet zien, had weinig haar. Ik vrees dat ze het uitgetrokken had van ellende. Ze kon er niets aan doen, het stadsbestuur had toelating gegeven aan die zigeuners om daar te staan in afwachting dat het hen toegestane terrein gesanneerd werd. Bangelijke gasten die zigeuners, dat wel.
Vanmorgen dan afscheid genomen van Els en Rien. Zij reden naar de veerpont over de Gironde vandaag en zo verder door naar de Spaanse grens. Fantastisch koppel. Je kan je je niet inbeelden wat voor verrijkende indrukken je opdoet tijdens zo’n voettocht. Na al die ellende met die regen was de afsluiter van de dag nog een kanjer.

Ik was te moe en ging te erg mee in het gesprek met Els en Rien dat ik er niet meer toe kwam om mijn blog aan te vullen. Niks moet, alleen sterven. Tot hier dus.

Voor mijn ex-collega’s