't Is weer voorbij die feestperiode ... Elk jaar kijken we er reikhalzend naar uit en een week later zijn we eigenlijk blij dat het alweer gepasseerd is. Teveel caloriebommen, teveel cadeautjes (alhoewel - kan dat eigenlijk ??), teveel kussen en feesten alsof de wereld 's anderendaags zal vergaan (wat die jaar schijnbaar wél zou gebeuren, maar we hebben gelukkig nog tot december).
De nieuwe voornemens (meer bloggen, meer sporten, minder snoepen) blijven elk jaar hetzelfde en gaan precies ook elk jaar minder lang mee. Meer bloggen, vraagt tijd en die kom ik precies zo vaak te kort. Meer sporten, vraagt inspanning maar gelukkig is er Wii Fit en kan ik mezelf belachelijk maken in de eigen huiskamer, door al joggend rond de salontafel te lopen. Minder snoepen is jammer genoeg gewoon onmogelijk aangezien iedereen chocolade voor mij koopt en ik die toch moeilijk kan weggooien ? Verse chocolademelk is een alternatief, waarbij ik van Lennert alle steun krijg, maar ondanks de magere melk blijkt het toevoegen van chocolade én marshmallows niet echt afslankend te werken ...
Als afsluiter van de feestdagen en de schoolvakantie houden we een pyjamadag vandaag. Nog even naar wat 'kleffe' kerstfilms kijken (The Sound of Music bijvoorbeeld) en o ja : verse warme chocolademelk drinken !
08-01-2012 om 09:40
geschreven door mama van Lennert
Sommige evenementen worden een traditie. De kaas-en wijnavond van JC Lokeren is er zo eentje. Of hoe mensen met weinig middelen een fantastische en gezellige avond kunnen organiseren !
Buffettafel ? Die zetten we in de gang - praktisch want de kaas blijft lekker fris, gaat niet 'zweten' zoals dat zo mooi heet en zorgt niet voor geurhinder. Aanbod ? Veel te veel verschillende soorten kazen, dus echt voor elk wat wils, zelfs de kindjes worden met Babybel en 'Chocokaas' in de watten gelegd. Wijn ? Ja, bij kaas hoort wijn, uitvoerig geproefd, lekker en aan democratische prijs. Sfeer ? Die maak je zelf en dat is gelukkig geen enkel probleem. De kids kunnen zich naar hartelust uitleven op de matten, ook al houdt er daar af en toe eentje een buil aan over. En de ouders leven zich wel uit in de kantine.
Een dikke dankjewel aan Marie-Christine en Franky lijkt me hier wel op zijn plaats; voor al het werk en al hun tijd die ze in onze judoclub steken ! Ik vraag me trouwens af of zij zelf wel de tijd hebben genomen om van hun lekkere kaastafel te genieten ? Mensen die met hart en ziel de kantine openhouden, de praktische zaken regelen en ons trouwens naar de tornooien begeleiden. Zulke mensen zijn van onschatbare waarde voor een sportclub als de onze (en voor eender welke vereniging trouwens). Bij deze : een virtueel boeketje vol lofbetuigingen !! De echte bloemetjes mogen jullie tegoed houden !
15-11-2011 om 16:21
geschreven door mama van Lennert
Wat doe je cadeau aan kindjes die eigenlijk al alles hebben (inclusief een supertoffe mama & papa/nonkel & tante) ? Géén Nintendospelletjes, Beyblades en Bakugans. Ook geen dagje shoppen, want dat is maar 1 dagje ... Nee, een midweekje Nederland (of anywhere, want de bestemming is niet belangrijk zolang er maar een zwembad is). Dus gaan we een midweekje 'Waddeneilanden' met 3 brave kindertjes.
Dag 1 : vertrek naar Hup Holland. We moeten de boot op in Den Helder of we geraken nooit in Texel. De gps merkt dat trouwens ook op : 'let op ... veerboot'. Gelukkig of we reden het water in ? 's Namiddags komen we aan in het gesjellige Landal De Sluftervallei, een uitgestrekt bungalowpark temidden van de duinen, ideaal voor rustzoekers. Wel nu, die gaan nog wat verder moeten zoeken want het park was ongetwijfeld héél rustig maar nu zijn er vijf Belgen, waaronder twee uitgelaten jonge honden, gestrand. De zilte zeelucht is bevorderlijk voor de eetlust, want we zitten de hele avond aan tafel voor fondue en ernstige (?) gesprekken. Na het eten is er nog Trivial Pursuit Disney, waarschijnlijk een heel leuk spel als je wat antwoorden weet ... wat niet het geval is (nee, ook ik niet).
Dag 2 : zeehondjes kijken in Ecomare. Megaschattige kleine (en grote) zeehondjes in het opvangcentrum kijken ons met grote puppy-ogen aan. Lana en ik willen er zowaar eentje meenemen. Leuk aquarium, gezellige cafetaria en toffe zandbak/speeltuin. En vermoedelijk nu ook enkele zeehondjes met een kindjestrauma ... de speeltuin ligt nl net naast het bassin van de beestjes die binnenkort terug in de zee uitgezet worden. Dat is misschien opzettelijk, zodat de zeehondjes vlug zouden wegzwemmen van de kust ? s Namiddags gaan we wandelen ... naar het strand ... tot we braambessenstruiken ontdekken en meteen de hele parkvoorraad aan braambessen plukken. Het blijkt trouwens niet het beste seizoen te zijn, wegens nogal zure bessen en nu moeten we nog op zoek naar een ecologisch verantwoord excuus om ons van de bessen te ontdoen. Hopelijk lusten meeuwen braambessen ?
Dag 3 : bezoek aan de Eureka Vogelbush : een tropische vogeltuin. Het onooglijk kleine complex blijkt een massa verschillende vogelsoorten te huisvesten. Van papegaaien die oh-oh krijsen (dat denken wij toch), tot aras die ondersteboven hangen en parkietenverzamelingen die verdomd veel lawaai kunnen maken. De overdekte tuin is prachtig aangelegd met een wandelpad en losvliegende vogels allerhande. Spannend, want vogels laten al eens iets vallen in de vlucht en meestal is dat geen blaadje van de bomen ... Hoogtepunt is ongetwijfeld de uitgebreide verzameling roofvogels en uilen. De hyperkinetische eekhoorns aan de entree (man, ik word zenuwachtig van die beesten) kunnen op heel wat succes rekenen bij de jongens. Trouwens, tante Sas : Arno wil een eekhoorntje.
Dag 4 is voor morgen; dan moeten we jammer genoeg huiswaarts keren ... Ach, het eten is ver op; de drank ook en onze badhanddoeken ruiken nogal erg naar chloor van al dat zwemmen. Maar eerst nog stoofvlees met frietjes eten : een compromis trouwens ... Johnny wou koken (stoofvlees dat ik ga klaarmaken dus); ik wou uit eten of iets afhalen (frietjes); Lana wou geen kip (maar Arno wou kip met frietjes, dus frietjes) en Lennert wil gewoon eten. Petje af voor al die nieuw samengestelde gezinnen en gezinnen met een massa kids ... maar we doen dat toch zo slecht nog niet :)
03-11-2011 om 17:35
geschreven door mama van Lennert
Zondagochtend kwart over zeven ... De wekker loopt af. Hadden ze me dat tien jaar geleden voorspeld, ik had ze voor gek verklaard. Maar de plicht roept, net zoals vele 'sportouders' worden we op onmenselijk vroege tijdstippen (voor een zondag toch) in een of andere sporthal aan de (voor ons lijkt het toch zo) andere kant van Oost-Vlaanderen verwacht. Judoclub Lokeren verdedigt haar kleuren op het kampioenschap in Waarschoot vandaag !
De tornooien verlopen volgens een vast ritueel : Franky ontfermt zich vol goede zorgen over ons kids en wij ontfermen ons met veel plezier over Marie-Christine (zoals zij trouwens in de kantine ons dan weer in de watten legt). Piekfijn in het pak, of beter de kimono, op de weegschaal en dan mogen onze kleine, stoere binken zich tegoed doen aan de heerlijke boterkoeken. Kwestie van alvast krachten op te doen voor de nakende wedstrijdjes.
Om tien uur worden de poules bekend gemaakt en maken we ons klaar voor een best lange en zeer spannende voormiddag ... Stress alom, zowel bij de judoka's als bij de ouders. Al een geluk dat we niet mee op de matten mogen ... Ruben Vervaet bijt als eerste de spits af en zet een prachtig resultaat neer : nummer twee in zijn poule. Ayo Schelfhout maakt komaf met o.a. Axl Kiekens, waarvan hij vorig jaar trouwens nog verloor en haalt vlot de eerste plaats. Lennert De Mey vloert zijn eerste twee tegenstanders, ondanks de lengte van een van de twee, maar verliest zijn derde match en behaalt dus ook de tweede plaats.
's Namiddags is het de beurt aan Warre De Maesschalck, met een derde plaats en Ekrem Donmez met een vierde plaats. Niet te vergeten dat deze twee judoka's in de categorie -13 vechten en dus tegenover ferme kerels komen te staan. Klein maar dapper en petje af voor hun lef en hun mooie prestaties !
De stressgolf is ondertussen gepasseerd, de mama's zijn gekalmeerd en de papa's supertrots. De kadettentrainingen van Sara hebben duidelijk hun vruchten afgeworpen. We zagen vandaag gedreven kereltjes, met inzicht en tactiek, uitstekende techniek respect voor hun tegenstanders en fair play. Het resultaat van een goede band tussen judoka en coach, krachttraining en aandacht voor 'theorie'. Sara mag trots zijn op haar jongens en zij kunnen zich geen betere coach dromen !
24-10-2011 om 19:04
geschreven door mama van Lennert
Als je de jongste van een (dolle) bende bent, dan heb je in alle geval heel wat voorbeelden om je aan te spiegelen tegen je 40e verjaardag(sfeest). Ik denk dat ik gisteren precies heb gezien hoe ik mijn 40e verjaardag ga vieren ...
Men neme een hoop superleuke mensen, waaronder een kliek heel (h)echte maten, een grote pan lekkere paella, een mooie zaal, goed gevulde frigo's en beestig goeie muziek. En dat resulteert in een heerlijk en onvergetelijk feest. Nee, wij hebben geen Red Bull, pilletjes of 100 man nodig. Wij hebben mekaar, de sfeer, vriendschap en uiteraard die frigo's (voor de insiders : met droge worsten). En of er gefeest is ! Oud en jong (ik hoor uiteraard bij jong) door mekaar. Lennert heeft die ouwe rakkers de moonwalk geleerd (en we hebben nog heel wat feestjes nodig om die te perfectioneren ... Die van de ouwe rakkers toch). En ik veronderstel dat zij hem over enkele jaren wel andere dingen zullen leren.
Maar wat wij aan die jonge garde (en nu hoor ik er niet bij) hebben getoond, dat is hoe je echt ambiance moet maken en hoe belangrijk goeie maten (makkers, Maes) wel zijn. Het ziet er goed uit, de opvolging is verzekerd, mijn echtgenoot heeft zijn zoon getoond wat 'party-en' is. En hij wou nog lang niet naar huis (de zoon vooral) ... Bij sommigen was het licht uit, maar zoals bij alle stroompannes raakt ook dat wel opgelost. Af en toe een kortsluiting moet kunnen, toch op deze manier !
Shiny happy people en forever young. Twee schatten van jarigen, die niet mogen vergeten om 'slijpschijf' op hun lijstje van de Gamma te zetten ... Wie is de volgende die 40 wordt ?
16-10-2011 om 19:55
geschreven door mama van Lennert
Enkele weken geleden verscheen er op onverklaarbare wijze een 'bol' op mijn pols. Totaal pijnloos maar uiteraard verdacht. Geen nood, aldus de huisarts, van een cyste, maar doe maar even een echo en foto's (want iedereen moet zijn boterham verdienen). Geen banale cyste, zei de radioloog, er zit iets in, maar ik kan dat gerust verhelpen (hoewel een radioloog bij mijn weten nochtans foto's neemt en niet met naalden in je lijf boort). Nee hoor, zei ikzelf, ik hoor wel even bij de orthopedist (van het Grey's Anatomy kaliber, dus dat was best mooi meegenomen). En vier dagen later kreeg ik een datum voor het weghalen van de 'bol' uit mijn pols.
In het ziekenhuis ... Niet mijn meest favoriete stek ...
Zoals het hoort bij kwaaltjes en ziektes, was de bol quasi verdwenen naarmate de datum van het weghalen naderde ... Dus even 'bol' kweken en allerhande klusjes opknappen thuis, tot groot jolijt van de echtgenoot die nu vast spijt heeft dat de 'bol' weg is.
Vorige vrijdag was mijn uitstapje naar het ziekenhuis. Viel allemaal heel goed mee, de lokale verdoving en bijhorende spuit (atropine als ik me niet vergis, gelukkig kijk ik wekelijks naar House MD) zorgden voor een aparte gewaarwording : ze hadden me net zo goed een halve bak bier kunnen laten uitdrinken. Voordeel van de verdoving was het achterwege blijven van hoofdpijn wat na de bak bier niet het geval was geweest. Nochtans had ik eerst voor volledige verdoving gekozen, voor ieders bestwil, maar bemoedigende woorden van een vriend en knappe dokters kunnen al eens voor rare keuzes zorgen. No stress, quasi half verzopen (hopelijk heb ik niemand beledigd of een of ander dubieus aanzoek gedaan) en met koude voeten op de operatietafel ... Van de dokter heb ik niet veel gezien wegens scherm (van de operatie heb ik ook niets gezien, gelukkig maar) en geen lenzen of bril (en geloof me, dan zie ik echt geen steek). De koude voeten waren vlug verholpen met dank aan de verpleegster die voetmassages geeft. De gips rond mijn pols was best een verrassing wegens niets gezien en gevoeld ...
En wat die gips betreft : die mag er voor mijn part af. Douchen en naar 't wc gaan krijgen een andere dimensie, slapen is gevaarlijk (toch voor Johnny, maar tot nu toe heeft hij nog geen blauw oog). Koken is heel interessant, vooral het 'schillen en ontpitten van de tomaten' zoals het recept van vandaag zei. Onze menu krijgt een special touch deze week en is het niet te vreten, dan is er nog afhaalchinees (dat moet je niet snijden). Gelukkig heb ik een behulpzame echtgenoot en zoon in huis. Die laatste helpt ontzettend ... Ik ben er alleen nog niet van overtuigd of het vooruit of achteruit is ...
13-10-2011 om 17:09
geschreven door mama van Lennert
9/11/2001 ... Zondag was het alweer 10 jaar geleden dat een bende gekken besloten om de wereld te doen tilt slaan. De kranten stonden er toen en ook nu, vol van, met dé vraag : 'waar was u op 9/11' ... 't Wordt er eentje zoals 'waar was u toen JFK werd neergeknald ?'. 9/11 heeft hoe dan ook de wereld veranderd en een ferme draai gegeven aan ieders kijk op andere culturen en werelddelen. Terrorisme was plots niet meer de ver-van-mijn-bed-show.
Waar waren wij op 9/11 ? In de VS ... 7 maanden zwanger van ons kleine wondertje. De reis was prachtig geweest, schitterend verlopen, ondanks de extra kilo's die ik moest meesleuren. We bleven nog even nagenieten bij onze vrienden in Clearlake. Op de bewuste dag waren we net klaar voor het ontbijt en slenterden we vrolijk naar de keuken. Waar we twee verbijsterde mensen naar het televisiescherm zagen staren. Waar we meteen al even verbijsterd naar datzelfde scherm staarden.
Diezelfde dag zou ik voor het eerst kennismaken met een enorm angstgevoel : angst voor de wereld waarin onze Lennert zou geboren worden; angst om niet meer veilig thuis te geraken; angst om zoveel dingen. Met veel moeite en later dan voorzien zijn we wel degelijk thuis geraakt; de stress heeft geen blijvende letsels veroorzaakt bij Lennert (dat hij prettig gestoord ging zijn, daar gingen we al van uit).
Lennert werd geboren op 9/11/2001, 9 november welteverstaan. Spooky cijfertjes ...
16-09-2011 om 11:47
geschreven door mama van Lennert
Op een schandalig vroeg tijdstip begeven we ons naar de luchthaven. De chauffeur van de shuttlebus is een grappige Aziaat die ons vlot naar de terminal loodst. Er is geen volk aan de check-in en we worden meteen naar de self check-in geduwd. Een Aziatische dame helpt ons in gebrekkig (maar heel vriendelijk) Engels inchecken en onze koffers worden gewogen. We zijn met glans en luister geslaagd en lopen vlot door de security. Nog een stevig ontbijt en dan deel 1 van de lange vlucht.
De stewardess van dienst getuigt van veel humor : gelieve bij het opstijgen alle toestellen met batterijen uit te zetten, behalve die van uw oorapparaat. En bij aankomst in Atlanta : gelieve al uw persoonlijke spullen mee te nemen, zo iet dan zijn ze vanaf morgen beschikbaar op E-Bay. Zo mogen er meer zijn ! Hilarisch, ook wanneer ze de piloot vraagt om de lichten in de cabine aan te doen : 'Lights, action'.
Deel 2 van de vlucht is alvast stipt op tijd, alleen jammer van de vele Europeanen en niet-Engelssprekende (en begrijpende) Franstaligen ... Sommige mensen zouden echt alleen de bus mogen nemen, het kan toch niet zo moeilijk zijn om een combinatie van 1 of 2 cijfers en een letter (jawel, dat is uw seatnumber) te lezen ? En als die cijfertjes of lettertjes niet op elkaar volgen, dan zit je inderdaad niet samen ..... Ik ga deze keer echt medelijden krijgen met de stewardessen ...
30-08-2011 om 15:10
geschreven door mama van Lennert
Onze laatste dag in Clearlake ... We doen er alles aan om de tijd zo traag mogelijk te laten passeren. Gezellig uitgebreid ontbijten, nog even zwemmen en dan onze koffers inpakken. De grootste uitdaging is niet zozeer alles in de valies krijgen, maar wel het gewicht ervan onder het toegestane maximum houden. En met wat flessen Californische Zinfandel en Maker's Mark whisky is dat niet zo simpel. Er moet gereorganiseerd worden en uiteindelijk slagen we in onze opzet. De extra fles die we vreesden te moeten achterlaten, kan er zelfs nog bij.
Na een emotioneel afscheid en vele plannen om elkaar gauw terug te zien (jammer genoeg mislopen we Tom en Carol in London volgende maand) slepen we ons naar de auto. De rit naar San Francisco ging me vroeger beter af. ' we moeten twee bergen over en vorige week was me reeds opgevallen dat mijn maag daar niet zo goed meer tegen bestand is. No pain, no gain ...
Het is zaterdagnamiddag, vier uur, en de toegang naar de indrukwekkende Golden Gate Bridge (die trouwens niet rood maar 'international orange' geverfd is) zit even zo goed als vast. Iedereen wil precies naar 'the city by the bay'. Een dik uur later bereiken we ons hotel. Hoezeer we ook van San Francisco houden en besluiten dat we hier best willen wonen, we zullen nooit begrijpen wiens idiote idee het was om een autosnelweg dwars door het stadscentrum aan te leggen. Van 'snel'weg was niet veel te merken !
En dan is het inchecken, wagen afleveren, nog een all American meal bij Denny's (15 dollar voor een overheerlijke, sappige T-bone steak, dat vind je bij ons heus niet) en bedtijd. Want morgen wacht ons een ontzettend lange dag. Hopelijk kunnen we terugvallen op power naps tijdens de vluchten zodat we toch fris lijken bij aankomst in Brussel. 'Beam me up Scotty' zou het leven heel wat makkelijker maken ...
30-08-2011 om 15:09
geschreven door mama van Lennert
We plannen een dagje Sacramento en starten in de kleine, gezellige dierentuin. Geen spectaculaire habitats zoals in San Diego, geen massa beesten zoals in Antwerpen maar ruim voldoende om ons enkele uurtjes zoet te houden. De confrontatie met de chimpansees is zoals altijd pakkend : de mensen stammen echt wel af van de apen (en ik blijf me afvragen wie eigenlijk naar wie aan het kijken was ...).
Daarna rijden we verder naar Old Sacramento, enkele straten waar je helemaal teruggekatapulteerd wordt in de tijd en die het decor voor menige Western film lijken. Oude Amerikaanse vlaggen, houten gevels, verweerde plankenvloeren, groezelige saloons en handgeschilderde uithangborden. Achter de pastelblauw, -roze en andere gevels gaan gezellige souvenirwinkeltjes schuil, met de klassieke toeristenartikelen zoals Sacramento t-shirts, borrelglaasjes en koffietassen, sleutelhangers, petten en postkaarten. Links en rechts duiken er ook enkele boetiekjes op met jurkjes die volgens mij niemand koopt en handtassen in alle maten en kleuren. Tussen de donkere saloons bevinden zich opvallend veel tattoo shops en het duurt even eer Lennert doorheeft dat het geen henna tattoos zijn ... We snuisteren door de vele snoepwinkels, vooral uit nieuwsgierigheid want hoezeer we hier dol zijn op de gastronomie, snoep hoort daar niet bij ! De snoepjes bestaan in alle (on)mogelijke kleuren en smaken (je kan het echt zo gek niet bedenken) en zelfs Lennert is niet te overtuigen wanneer we in een van de winkeltjes snoepjes mogen uitkiezen om te proeven. Ook de lollies met (echte !) schorpioenen laat hij links liggen.
We rijden verder naar Roseville, bij Ted en Sue, mijn tweede gastgezin. Het is een hele tijd geleden sinds we hen zagen en het weerzien is ontzettend hartelijk. De kadootjes staan al klaar en ze nemen ons mee naar een grappig hamburgerrestaurant waar je zelf je burger kunt samenstellen. Zeer interessant omdat we echt toe zijn aan kleinere porties ! We eten 'Sweet potatoe fries' en kijken al niet eens meer op als de ober een raar gezicht trekt wanneer we mayonnaise vragen. Tja, Belgen eten nu eenmaal niet alleen maar ketchup bij de frietjes !
Het is heerlijk om herinneringen op te halen en bij te praten. Er worden al toekomstige reisplannen gesmeed en die zien er heeeeeeel goed uit !
26-08-2011 om 22:56
geschreven door mama van Lennert
Nog meer shoppen vandaag ... Tot grote frustratie van de heren in mijn gezelschap ... We gaan voor de supermarkt deze keer : coffee creamers met vanille en caramelsmaak, koffie met vanillesmaak, chocolate chips (die ik dan in de auto laat liggen waardoor ze nu een grote chocoladeklomp zijn), appel-kaneelthee, een halve kast tshirts voor Lennert bij Wallmart, ... En dan wordt het afwegen : wel of geen steakkruiden, wel of geen extra dressings, ... We moeten nog Makers Mark whisky meebrengen en die flessen wegen ook heel wat. Er is ruim voldoende plaats in onze koffers, maar het gewicht zou voor problemen kunnen zorgen ... Oh well ...
's middags lunchen we met de mensen van de lokale Rotaryclub, die me tijdens mijn uitwisselingsjaar zo hartelijk verwelkomden. Er zijn een heleboel nieuwe leden, maar de harde kern is er nog steeds en het is leuk om te zien dat ze mij na zeventien jaar nog herkennen ! Het is een warm weerzien en we voelen ons ongelooflijk welkom. Dat is nu eenmaal een van die fantastische eigenschappen van Amerikanen. Heel wat Europeanen noemen het 'oppervlakkig' maar volgens mij kunnen we op dat vlak nog heel wat van hen leren. Ik word liever uitbundig verwelkomd en in supermarkten begroet of aan de kassa aangesproken met een grote glimlach, dan dat ik bij ons in de Delhaize naar een knorrige kassierster moet staren voor wie ieder woord er een te veel is ... Lennert verstaat er geen half woord van, maar geniet ervan.
Rotary is hier best een vrolijke boel, Amerikanen houden van ceremonies en het trouw zweren aan de vlag, aan het begin van de vergadering, is in onze ogen zeer vaderlandslievend (zo gek krijg je een Belg niet) maar het is hier veel leuker dan de oubollige en saaie Rotarymeetings in heel wat Belgische dorpen en steden. Rotary is hier ook gemengd, ik herinner me dat dat op het thuisfront niet het geval was, waardoor de meetings een heel ander karakter krijgen.
's Avonds krijgen Tom en Carol nog een gast, een ex-klasgenoot van Tom die een gezapige zuiders accent heeft. De kerel heeft heel wat te vertellen maar na een aantal rum-cola's (en ik maar denken dat hij gewoon cola dronk), valt hij af en toe in slaap aan tafel (maar zo kennen we er thuis ook). Na een tijdje begint hij Carol te irriteren, vooral wanneer hij vraagt om nog een extra nachtje te blijven en zij dat duidelijk niet ziet zitten ! Brave man, maar wanneer hij ergerlijke vragen begint te stellen, die beginnen met 'in België hebben jullie vast geen ....' ( hallooooo, het is Europa hè, geen boerengat in de Sahara en ja, dan word ik wel vaderlandslievend), ontsnap ik met Carol naar de keuken. Hij tatert er tegen Lennert op los, die beleefd blijft glimlachen en we schijnen Kurt niet te kunnen wijsmaken dat het ventje geen Engels spreekt. Wanneer Kurt op de zetel in slaap valt, gaan we met z.n allen aan de bar zitten en halen heerlijke herinneringen op aan zeventien jaar geleden ...
24-08-2011 om 20:09
geschreven door mama van Lennert
Na een heerlijk weekend op het meer, maken we ons klaar voor een dagje shoppen in Santa Rosa. Gigantische shopping malls, een Disney Store, reusachtige supermarkten met zoveel dingen die we thuis niet vinden. We glippen de Apple store binnen en bekijken de IPhones en IPad 2, Johnny snuistert rond in de sportwinkels, Lennert en ik bestormen de Disney Store. We lunchen bij Wholefoods, een grote biowinkel met een overheerlijke 'deli' waar je allerhande verse gerechten en sandwiches naar believen kunt kopen. Het is opmerkelijk frisser in Santa Rosa, zo'n 10 graden zelfs, maar als je shopt, heb je daar geen last van !
's Avonds zijn we alleen met Tom en voor het eten, neemt hij Lennert nog eens mee op de tube op het meer. Die geniet met volle teugen. We aperitieven uitgebreid en hij maakt heerlijke Amerikaanse croques met kalkoen die we oppeuzelen met Hawaiiaanse aardappelsla (eigenlijk pastasalade, maar wij weten al langer dat ze in Hawaii een slag van de molen hebben gekregen) en Belgische pastasalade. Bij een Belgische pint (12 dollar voor een grote fles Chimay ....) verbeteren we de wereld (alweer) en bespreken we onze regeringen. Geen idee wat die grote mannen allemaal doen in Brussel en Washington, hier samen aan de bar, met respect voor elkaars opinie, leek het in een wip opgelost ...
24-08-2011 om 19:34
geschreven door mama van Lennert
Wonen langs het water is duidelijk 'a way of life'. Na een onvergetelijke namiddag het meer en een verfrissende aperitief aan de bar, nemen we met z'n allen de speedboat om naar de overkant te varen en aan te meren bij een gezellige hamburgertent. Het leuke aan zo'n boot is trouwens dat je per twaalf mensen slecht 1 Bob nodig hebt ! We eten overheerlijke hamburgers met sweet potatoe fries en frisse pinten. Terwijl de avond valt, vertrekken we terug naar huis om onder een prachtige sterrenhemel aan te komen. We verzamelen rond de bar voor nog wat 'beer tasting' en besluiten dat 'bier workshops'
misschien wel een gat in de markt zijn ?
Na een heerlijke nachtrust wipt Lennert uit bed, zonder stijve biceps, in tegenstelling tot zijn pa, en maken we ons klaar voor een leuke namiddag op het meer. Samen met Tom varen we naar het zuiderse, Toscaans ogende 'Ceago', een lokale wijnboer, met heerlijke merlot, chardonnay en muskaatwijn. Lennert sussen we met een reuze brownie , terwijl wij de lekkere wijntjes proeven en uiteindelijk met een rosé Syrah en een flesje muskaatwijn terug op de boot klauteren. Volgende stop is de Harbor bar en Grill, waar men zoals de naam absoluut niet laat vermoeden, lekkere Aziatische gerechtjes serveren.
Zodra we terug aanmeren bij Tom en Carol, wipt Lennert in zijn zwembroek voor een tochtje met de miniboot, samen met pa. Tom neemt de jetski, Carol doet boodschappen ( heerlijk toch, alles is hier open op zo dag) en ik blijf een uurtje bakken en braden aan het zwembad. Vanavond is het onze beurt om te koken : zalmburgers met pastasalade en crème brulee als dessert. We moeten toch een excuus zoeken om de Muskaatwijn te testen ?
23-08-2011 om 07:05
geschreven door mama van Lennert
De rit naar Clearlake is lang, maar is het wel waard ! We worden meer dan hartelijk ontvangen in wat ondertussen onze tweede thuis is geworden. Onze vaste stek voor de komende week is ongetwijfeld de bar van Tom waar we diepgaande gesprekken zullen hebben en elke avond de wereld zullen verbeteren en de politiek regelen. We starten met een 'beer tasting' van Amerikaanse en Belgische bieren (onze halve valies dus, en nu is er plaats om te shoppen !). Na de bbq komt Doug aan, die sinds anderhalf jaar zijn eigen bier brouwt en uiteraard moeten we ook dat proberen. Met een half stuk in onze frak (not me) en heel wat bier en wijn later, verwelkomen we Kristi, Arvin en Malea. We delen onze kadootjes uit : bier, bier, bier, een beetje peperkoek, Destroopere speculoos, advocaat en nog bier en kruipen onder wol.
Na een stevig ontbijt met braambessenpannenkoeken (die ik thuis absoluut ook moet uittesten), maken we ons klaar voor een dagje op het meer. Johnny probeert wakeboarding, wat hopeloos blijkt, Lennert doet 'boogieboarding' waarbij hij op een minisurfplank zachtjes door de boot wordt voortgetrokken. Hij heeft de smaak helemaal te pakken want na de lunch, kruipt hij op de 'tube' (een ronde luchtmatras met handvaten) en zwiert hij aan hoge snelheid achter de boot aan ! Duidelijk kicken en hilarisch om te zien. We moeten hem smeken om terug in de boot te komen en met blozende kaken (en morgen ongetwijfeld heel pijnlijke spieren) kruipt hij met tegenzin in de speedboat.
Meer moet dat niet zijn : slapen, uitgebreid ontbijten, het meer op, nog meer het meer op, aperitieven en bbq ... Morgen doen we het op onze manier : identiek maar met een Jeroentje Meus recept voor het avondmaal. Zalmburgers kunnen nl perfect op de bbq !
21-08-2011 om 02:19
geschreven door mama van Lennert
1 nachtje Vegas is voldoende voor onze lijn : de buffetten zijn zo overheerlijk dat we hier na drie dagen met een indigestie in bed zouden liggen. Zou niet slecht zijn, wegens suite met jacuzzi, maar er lopen hier reeds ruim voldoende zwaarlijvige mensen (waarvan verschillende zich op een 'Benidorm Bastards' wagentje voortbewegen) ... Een ochtendje aan het zwembad, omringd door stukken Egyptische tempel, volstaat voor tien jaar aan zelfvertrouwen. Even noteren : dat mensen met een XXXL maat best geen luipaard-of tijgerprints dragen (maar eigenlijk, wie wel ?). Dat Nederlanders hun mond niet hoeven open te doen om te weten dat het Nederlanders zijn (en dat Britten een bleek lijf en veel tatouages hebben). Dat Japanners niet van de zon houden gezien hun hoeveelheid kledij in laagjes en paraplu's (maar wat kom je dan zoeken aan een zwembad zonder schaduw bij 40 graden ?). Dat Barbie bestaat en Ma Flodder ook. Dat (bij voorkeur kale) mensen met een bleke huid denken dat ze uren in de zon kunnen liggen zonder te verbranden (niet dus en zo krijg je kale kreeften tegen cocktail hour). Dat er bijzonder veel fitte zeventigers rondlopen en evenveel zeventigers die denken dat ze 3x7 zijn, te oordelen aan hun outfits. Dat ik me vanaf nu bij het horen van het begrip 'kranig oudje' een klein grijs dametje met roze zonneklep, dito lippenstift en nagels, bloemetjesshort en wit t-shirt, gigantische handtas, grote retrozonnebril, blinkende oogjes en een grote daiquiri in de hand zal voorstellen. Dat frozen cocktails aan het zwembad, in de zon, ongetwijfeld smaken, maar dat ik niet eens tot 's avonds hoef te wachten om te weten hoe het voelt na een stuk of vijf ervan (de grootte van die frozen cocktails kan ik ook niet vatten, ik had al buikpijn na een halve, een dame blanche met vier bollen ijs valt minder zwaar). Dat Parijs, New York, Luxor, Venetië en Singapore in Las Vegas liggen (ik ben er vast nog enkele vergeten). Dat ik begrijp waarom Celine Dion en Elton John een x-jarencontract voor Las Vegas hebben getekend (zouden ze geen achtergrondzangeres zoeken ?).
En oh ja : Elvis is alive (echt waar) !
19-08-2011 om 06:49
geschreven door mama van Lennert
Aankomen in Las Vegas geeft steeds een beetje kriebels in de buik. Naast Disneyland is het voor mij absoluut de 'happiest place on earth', ondertussen is ook Lennert besmet door het Vegas-virus. We logeren in het Luxor hotel, waar we door een gigantische sfinx verwelkomd worden en de reusachtige pyramide betreden om in te checken. De lobby van het hotel is gedecoreerd met grote Egyptische faraobeelden, obelisken enz .... Onze kamer met bubbelbad heeft een prachtig uitzicht op de Strip (Las Vegas Boulevard) en de sfinx. We wandelen naar het nabijgelegen Excalibur-hotel, een kasteel,compleet met ridderthema, voor een spotgoedkoop maar overheerlijk buffet. Lennert is er helemaal klaar voor en slentert bij 40 graden en meer van hotel naar hotel met de M&M's winkel als einddoel. We kopen flesje water na flesje water wegens bijna gedehydrateerd door de hitte en zoeken zo vaak mogelijk de koelte van de airco op in de vele hotels. Langs New York New York met het Vrijheidsbeeld en een rollercoaster, naar Planet Hollywood Hotel met de overdekte (en koele) Miracle Miles Shops, tot hotel Flamingo met een heuse exotische binnentuin met uiteraard flamingo's. Aangezien water weinig smaak heeft, maken we een obligate stop in het Hard Rock Cafe voor een frisse cocktail en een koude pint. Wat nergens anders in de VS wordt toegestaan, is hier perfect mogelijk : roken in de casino's, drinken op straat, cocktails en frozen margaritas in felgekleurde drinkbekers, halfnaakte vrouwen op posters, invitaties voor hippe bars en louche night clubs ... what happens in Vegas, stays in Vegas.
Wat ons betreft, zijn het vooral onze centen die in Vegas blijven : we shoppen naar hartelust in de leuke
souvenirwinkeltjes maar wagen ons liever niet aan het gokgedoe. Het is nochtans iets dat je ongetwijfeld
eens in je leven moet proberen, maar met onze Lennert is het maar net toegestaan om over de tapijten
tussen de 'one-arm-bandits' te wandelen. Hij kijkt zijn ogen uit naar al die lichtjes en slaat meteen de nagel op de kop : 'mama, dit is een lunapark voor grote mensen' !
19-08-2011 om 06:47
geschreven door mama van Lennert
We hadden het cowboy-gevoel al helemaal, maar na ons diner in het Cowboy Smokehouse in Panguitch, wanen we ons echt in een spaghettiwestern. Het kleine restaurant straalt gezelligheid uit, net als het hele dorpje. Het 'ons kent ons' gevoel en behalve de dorpsbewoners in jeans en versleten boots, stikt het hier van de toeristen op doorreis. We worden hartelijk ontvangen en krijgen een beperkte maar 'stevige' menukaart voorgelegd. De pinten komen in grote gekoelde 'mugs', de steaks zijn enorm, de kip ook en alles smaakt naar de houtskool ! Lennert smult van zijn baked potatoe en zijn lap ribbetjes. Aan de muur hangen zadels, schilderijen van ruige cowboys en een pancarte met de afbeelding van John Wayne, naast schedels van longhorn-koeien en opgezette hertenkoppen. Er hangt zelfs een elandkop. Alles waar het puriteinse Amerika (en Gaia) door geshockeerd wordt, is hier niet meer dan normaal. Ik verwacht enkel nog dat Clint Eastwood om de hoek komt ...
Het uitchecken 's morgens verloopt verrassend vlot, de knorrige Indiër wenst ons vier keer goeiemorgen, en houdt zelfs de deur naar de ontbijtzaal open (ik kon een zelfvoldane blik echt niet vermijden). Aangezien de koffie niet van de beste kwaliteit is, stoppen we nog even voor een tankbeurt (zowel voor de auto als voor onszelf). In het groezelige tankstation liggen de donuts op de rekken, de French Vanilla Cappucino is overheerlijk en de locals doen hun ochtendbabbeltje met op de achtergrond gezapige country music : stoere beren van venten, twee keer zo lang en breed als wijzelf die met hun kolenschoppen hun megamok omvatten, waarschijnlijk vorige week de laatste keer gewassen (de mok of de mannen, kies maar) in verschoten overalls en met gigantische pick-ups. Zulke momenten zijn even onvergetelijk als het natuurschoon van de voorbije dagen !
We maken ons klaar voor een totaal andere wereld : viva Las Vegas !
19-08-2011 om 06:45
geschreven door mama van Lennert
Van ruwe rotsen naar een kunstmatig aangelegd meer, we komen aan in Page, vlakbij Lake Powell en de immense Glen Canyon dam. Aangezien we behoorlijk vroeg arriveren en Lennert gisteren niet aan zwemmen toekwam, nemen we de tijd om even een frisse en welkome duik te nemen. Bij ruim 35 graden kan dat al eens deugd doen. Door het uitgebreide ontbijt hebben we geen lunch genomen en gaan we voor een vroeg diner in de Dam Bar & Grill. Gigantische porties die zelfs een reus niet kan opeten (Lennert eet kaas met penne ipv penne met kaassaus...), American football op tv en een frisse pint. We genieten van de zonsondergang en kruipen vroeg onder de wol (alhoewel een lakentje volstaat gezien de hitte).
We zijn dus ook vroeg op de been en begeven ons op weg naar Zion National Park. Ik heb het meer voor dit park aangezien het tastbaarder lijkt. Je rijdt er tussen de rotsen, door de canyons terwijl je in de Grand Canyon vanop het plateau naar de diepte staart. Nog meer natuurgeweld, stevige rockmuziek op de radio en snikheet ... We picknicken en wagen ons aan een (korte) steile wandeling alvorens we richting Bryce vertrekken.
Van hier gaat het richting Bryce Canyon. Lennerts batterij (althans die va, zijn Nintendo) is helemaal leeg waardoor de fun van het fotograferen eraf is en hij besluit dat hij genoeg rotsen en stenen gezien heeft. We bombarderen hem tot co-piloot op de passagierszetel en duwen hem een parkplan in de handen. Ook al zijn we er vrij zeker van dat hij enkele 'viewpoints' al dan niet opzettelijk is 'vergeten', toch zien we weer een ongelooflijke natuurpracht. Bryce is gekend voor de vele 'hoodoos', rotsen die door de jaren heen door de wind, regen en ijs zodanig vervormd zijn dat er natuurlijke bruggen, hanenkammen en vreemde constructies ontstaan.
Bij aankomst in het hotel is er discussie omtrent het al dan niet in orde zijn van onze reservering. De frustratie moet er even af, arme Indiër aan de receptie, we hopen dat het morgen bij het uitchecken in orde zal zijn. Hotels houden niet van bezoekende reisagenten en al zeker niet van ontevreden reisagenten. Vreemd ras hoor ..
17-08-2011 om 05:23
geschreven door mama van Lennert
Na een verkwikkende nachtrust in een superhotel (even reclame maken, want het Canyon Plaza Resort wordt op Tripadvisor de grond in geboord en niets is minder waar !), nemen we een stevig ontbijtbuffet. De fijne keuken vind je nu eenmaal niet in dit gedeelte van de US, daarvoor moet je andere oorden opzoeken. Maar qua calorieën kan het tellen : French toast, pancakes, ei, ei en ei, spek, worsten, gehakt, hash brownies (patatjes dus), ....
Tijdens ons bezoek aan de oostkant van de Grand Canyon, herinnert lennert zich dat hij met zijn Nintendo DS ook foto's kan nemen, dankzij het SD-kaartje van Pepe (dus Pepe, als je het niet meer vindt : het kaartje zit nu in Amerika). We hebben vermoedelijk zo'n vierhonderd foto's, waarvan vermoedelijk ook met mensen die we niet kennen ...
Iedere stop is anders, groots, overweldigend. Hier wordt een mens stil van en rijst het besef hoe nietig we zijn tov Moeder Natuur. De Grand Canyon ligt er al eventjes, de kloof heeft zich gevormd over zo'n zes miljoen jaar en strekt zich uit over zo'n 450 km. De Canyon is 16 km groot en tot 1500 m diep. Cijfertjes uit de reisgids die plots tastbaar worden bij het aanschouwen van deze scheuren, kloven en rotsen. Voor Lennert is het zowat het mooiste dat hij ooit zag, Johnny neemt nog eens vierhonderd foto's en ik word er helemaal stil van (echt waar). Ik wil gewoon zitten, op een rotsblok en kijken, eindeloos turen naar eenzelfde plekje dat iedere minuut verandert door de speling van zon en wolken. Mijn verstand kan zo'n natuurgeweld niet aan : het is zo enorm dat het irreëel lijkt ...
17-08-2011 om 05:20
geschreven door mama van Lennert
Het is een lange rit tot de Grand Canyon, maar absoluut de moeite waard. Het gigantische natuurwonder legt zelfs onze Lennert (eventjes) het zwijgen op. We besluiten de westkant eerst te bezoeken en nemen een van de vele shuttlebusjes (wat ik mijn klanten steeds afraad, maar ik heb besloten om deze vakantie alle initiatief aan mijn mannen over te laten, wat vast voor interssante ervaringen zal zorgen) naar Hermit's Rest. De bedoeling is dat je dan aan de verschillende 'view points' uitstapt, maar aangezien noch vader noch zoon gewoon zijn om de boel te leiden (meestal lijden ze), genieten we van een lange panoramische rit. Het eindpunt van deze route is niet met de wagen te bereiken, dus we moeten ons wel als vee in de bus laten drijven. Een ding moet wel gezegd : alles verloopt op z'n Amerikaans, dwz als een goed geoliede machine en gedisciplineerd. Doe hetzelfde in Europa en je wordt er onder de voet gelopen ... Terwijl we eindeloos foto's nemen, pakken dreigende wolken zich samen boven de immense Canyon en begint het zachtjes te druppelen. Een enorm onweer barst los en uiteraard zijn we niet voorzien op dit weer ! Dus laten we ons in de bus stampen, tussen -tig Japanners en Italianen (het barst er hier van) en hobbelen we terug richting parking. De regenboog aan het einde van de onweersbui maakt alles goed, een onvergetelijk moment.
We logeren net buiten het park en moeten dus 's avonds nog op zoek naar een hap. Tusayan is met moeite een dorp te noemen : vijf hotels, zeven restaurants, een handvol winkeltjes en een Imax-theater in the middle of nowhere. We opteren voor het Yippie-ya-ooo Steakhouse : men neme een oude schuur en een hoop tafels, een commerciële geest en een handvol obers met cowboyhoeden ... Succes gegarandeerd. No nonsense food, stevige kost (onze steak en ribben worden vergezeld van bonensoep, corn on the cob, een warm broodje, een patat in de schil en salade), lekker bier en pure Western. Yihaaaaa ....
17-08-2011 om 05:18
geschreven door mama van Lennert
