Onze laatste dag in Clearlake ... We doen er alles aan om de tijd zo traag mogelijk te laten passeren. Gezellig uitgebreid ontbijten, nog even zwemmen en dan onze koffers inpakken. De grootste uitdaging is niet zozeer alles in de valies krijgen, maar wel het gewicht ervan onder het toegestane maximum houden. En met wat flessen Californische Zinfandel en Maker's Mark whisky is dat niet zo simpel. Er moet gereorganiseerd worden en uiteindelijk slagen we in onze opzet. De extra fles die we vreesden te moeten achterlaten, kan er zelfs nog bij.
Na een emotioneel afscheid en vele plannen om elkaar gauw terug te zien (jammer genoeg mislopen we Tom en Carol in London volgende maand) slepen we ons naar de auto. De rit naar San Francisco ging me vroeger beter af. ' we moeten twee bergen over en vorige week was me reeds opgevallen dat mijn maag daar niet zo goed meer tegen bestand is. No pain, no gain ...
Het is zaterdagnamiddag, vier uur, en de toegang naar de indrukwekkende Golden Gate Bridge (die trouwens niet rood maar 'international orange' geverfd is) zit even zo goed als vast. Iedereen wil precies naar 'the city by the bay'. Een dik uur later bereiken we ons hotel. Hoezeer we ook van San Francisco houden en besluiten dat we hier best willen wonen, we zullen nooit begrijpen wiens idiote idee het was om een autosnelweg dwars door het stadscentrum aan te leggen. Van 'snel'weg was niet veel te merken !
En dan is het inchecken, wagen afleveren, nog een all American meal bij Denny's (15 dollar voor een overheerlijke, sappige T-bone steak, dat vind je bij ons heus niet) en bedtijd. Want morgen wacht ons een ontzettend lange dag. Hopelijk kunnen we terugvallen op power naps tijdens de vluchten zodat we toch fris lijken bij aankomst in Brussel. 'Beam me up Scotty' zou het leven heel wat makkelijker maken ...