De rit naar Canada verloopt vlotjes, afgezien van de vele dode dieren langs de weg, tot hele herten toe ... Hoe dom kun je nu zijn ? Moest ik Bambi zijn, ik stak alleszins geen autosnelweg over.
We naderen de grensovergang en pa krijgt nog snel instructies om vooral zijn kwebbel te houden en niet de leukerd uit te hangen. Het blijft Noord-Amerika, douaniers en politie hebben hier geen gevoel voor humor. De dame aan het grenshokje controleert nauwkeurig onze reispassen en kijkt vreemd als we uitleggen dat we 's anderendaags alweer terugkeren naar de VS. Soit, we zijn op Canadese grond !
Ons hotel ligt zowat op de watervallen en we worden er hartelijk onthaald. Mijn mailtjes met de verwittiging dat er een heel moeilijk ras op komst was (reisagent), leveren ons zowaar een gratis ontbijtbuffet op ! We haasten ons naar de Falls en duwen vlug wat Japanners en een enkele Hollander ('je ziet ons ook overal') opzij om een heleboel foto's te nemen. Ons besluit staat al even vast : we gaan voor de boottocht met de 'Maid of the Mist' ... Commerciëler kan het niet, maar soms kan het ook niet anders. Terwijl we netjes (!) aanschuiven, zien we de boten heel dicht bij de watervallen passeren en merken we op dat iedereen op de boot een veredelde pmd-zak om het lijf heeft. En jawel, vijf minuten later krijgen ook wij zo'n stijlloos tenue aangereikt. Yani zou zowaar doldraaien hierbij. Heel even overwegen we om de zak netjes te droppen maar zodra we enkele mensen van de boot zien komen, gaat de zak toch aan. Moet je thuis ook eens proberen: een vuilniszak over je hoofd steken bij rukwinden....
En dan gaan we de boot op ! Eerlijk gezegd, het is echt wel de moeite waard want dichter dan dit kan je niet komen (tenzij je erheen zou zwemmen maar dat mag niet) en de blauwe zakken komen wel van pas. Een half uurtje en honderd foto's later (en droog, dank u zak), staan we terug aan wal. We hebben geen zeebenen want we zwalpen nog een beetje na.
Niagara Falls is een prachtig natuurfenomeen dat door enkele slimme marketingjongensis uitgegroeid tot een gigantische toeristische attractie. Jammer genoeg uit zich dat ook in een mini-Las Vegas-boulevard achter de hotels op de eerste lijn. Massa's schreeuwerige reclameborden, grote restaurantketens en dezelfde-als-overal souvenirwinkels incluis. We besluiten om het diner in de rust van ons hotel en met onbetaalbaar uitzicht op de Niagara Falls te nemen. We genieten van een gigantisch buffet met grandioos zicht op de zonsondergang boven de Falls. Even later is het volle maan boven het kolkende, neerstortende water... Daar word zelfs ik even stil van ....
06-05-2012 om 16:47
geschreven door mama van Lennert
Gettysburg is een naar Amerikaanse normen, oud stadje en toch wel een voorschoot groot. Maar reuzegezellig en helemaal terug naar vroeger. De winkeltjes hangen vol civil war curiosa met echte (?) geweren en kostuums van het slagveld. Een paradijs voor liefhebbers van re-enacting ...
We rijden verder naar Williamsport en worden onderweg verrast door een immens onweer. Spektakel in de lucht met donder en flitsende bliksemschichten maar ook op de weg ... We zien nauwelijks een meter ver. Dus rijden we geconcentreerd twintig kilometer lang door de pletsende regen. Zo'n rit verdient een beloning en laat de Red Lobster nu toch wel net naast het hotel zijn zeker ? Geen discussie (over eten nooit, alleen over autorijden). Een frisse pint bij de bar en een half uur later ligt er een kanjer van een verse kreeft op mijn bordje te blinken. Pa eet wat ze 'the ultimate feast' noemen : een kreeftenstaart, snow crab poten, scampi in look en scampi fritti met een whisky als dessert. Ongeveer een half uur later slaapt hij en bibi ook.
De vele motards met prachtige Harleys, die ook in ons motel sliepen, hebben gelukkig geen lawaai gemaakt en tegen half negen, na een sober ontbijt, trekken we de baan op. Richting Niagara Falls,maar de Canadese kant ! Benieuwd hoe we 't aan de grens gaan stellen ....
05-05-2012 om 23:46
geschreven door mama van Lennert
Ons hotel in Washington ligt op wandelafstand van The National Mall ofwel het park waar alle belangrijke gebouwen van de stad liggen. Wandelafstand is hier acht blokken bij 27 graden om tot aan de rand van het park te komen en daarna nog een vijfmaal die afstand af te leggen om alles te zien.
Gezien de warmte en de jetlag besluiten we een selectie te maken en 's anderendaags de rest te bezoeken. We starten bij het Witte Huis dat heel gemakkelijk terug te vinden is door gewoon te kijken waar de fotograferende Japanners staan en diezelfde richting uit te gaan. We zijn toch wat teleurgesteld en hadden ons het gebouw heel wat groter voorgesteld. De obelisk aan de overkant is des te indrukwekkender en prachtige museumgebouwen langs de lanen echter ook. We maken een dorstlessende stop in het Hard Rock Café, waar pa 's avonds wil gaan eten en slenteren verder naar het Capitol dat onze verwachtingen wel inlost. Wandelen is goed voor de eetlust en een steak en een burger later gaat het richting hotel. De jetlag begint toe te slaan, dus we vechten nog even tegen de vaak om dan overheerlijk te slapen !
Onze maag moet nog wat wennen aan de Amerikaanse porties, waardoor we opteren voor een klein ontbijtje ipv het hele buffet. Er staat nog heel wat op het programma maar het gebrek aan parkeerplaatsen in Washington, stuurt onze planning toch wat in de war. Sightseeing per auto dan maar en al gauw staan we met onze Chevrolet tussen 50 bussen aan te schuiven in Arlington. Hilarisch, dat wel.
Rond de middag zetten we onze weg verder naar Gettysburg, Pennsylvania. Ook hier de nodige vertraging wegens verkeershinder, maar in de VS is een file best ontspannend. Geen gekken die voortdurend van baanvak veranderen, geen getoeter en bumpergeduw ... De enige stress op de weg situeert zich bij ons in de auto, vooral als pa rijdt. Op de een of andere manier bevestigt hij het cliché dat mannen niet kunnen multitasken want wegmarkeringen lezen en tegelijkertijd de route op de gps volgen, is hopeloos. Gelukkig moeten we zondag de auto afleveren, waardoor mijn stembanden zich kunnen herstellen tegen onze thuiskomst. Een tweede punt van discussie is de muziekkeuze ... Ik opteer voor de radiozenders, pa heeft cd's mee. Met golden oldies, uren aan golden oldies. Want hij hoort dat graag. Ik niet. We gaan voor de gulden middenweg : degene die rijdt, mag kiezen. Maar aangezien hij duidelijk niet van plan is om het stuur nog veel af te geven, denk ik dat bibi gejost is ...
05-05-2012 om 03:33
geschreven door mama van Lennert
Onze jaarlijkse trip is van start gegaan ... Het programma zit overvol, de kilometers proberen we deze keer een beetje onder controle te houden en de sfeer daar zorgen we zelf voor.
Vroeg uit de veren ... Kwart over drie staat het busje klaar, normaal gezien ben ik op zo'n ongelooflijk vroeg uur niet aan te spreken maar als het om een reisje gaat, ben ik tot veel in staat ! Op Zaventem is een of andere Franstalige filmploeg opnames aan het maken waarbij ze de halve check-in blokkeren. Dat was echter buiten deftige dame van British Airways gerekend ... Wij staan in alle geval als allereersten in de rij en krijgen er haar stralende glimlach bovenop (vooral na mijn zelfvoldane blik wanneer de weegschaal slechts 11 kg aanwijst bij mijn valies en het woordje 'shoppen' spontaan ontsnapt).
Een ontbijtje en wat rondzwerven op Zaventem later, schepen we in voor onze eerste vlucht van vandaag richting London. Of hoe een crew op veertig minuten tijd ontbijt geserveerd en opgeruimd krijgt.
We schuifelen richting paspoortcontrole en security (waar pa traditioneel een extra scan krijgt) en merken een dik half uur later op dat we ons hier nog ruim twee uur moeten bezig houden. Wat op Heathrow niet echt een probleem is met shops als Prada en Gucci ...
Mijn aandacht gaat vooral uit naar de vaak wel heel diverse reisoutfits van vele medereizigers. Acht uur vliegen met pumps en blote billen ? Of met een op-maat-gemaakt kostuum ? Met witte sokken in sandalen en strooien hoeden op (alsof de zon in de cabine gaat schijnen) ? Met krijsende kinderen en zeven stuks handbagage ? Altijd fijn, zo'n beetje mensen kijken op de luchthaven ...
Onze tweede vlucht gaat verrassend vlug aan ons voorbij, ondanks het heen-en weergeloop van een of ander 7-jarig kindje dat nu ook weet hoe je in het Nederlands vloekt. De stewardessen zijn ontzettend behulpzaam (en jagen graag achter het kindje dat ook op hun zenuwen werkt) en vriendelijk. Als fervente aanhanger van de tv-serie Panam op Wijftv (vijftv dus), verwacht ik steeds jonge blonde piloten en kokette stewardessen met retrokapsels. Wij krijgen bejaarde piloten en een beer van een steward die volgens mij in een vorig leven cage fighting heeft gedaan. De tijd dat het beroep aanzien kreeg van de reizigers, is reeds lang gepasseerd maar toch zijn ze iets meer dan ordinaire koffiedames (waarbij ik ten zeerste het geduld bewonder waarmee ze achter het kindje bleven jagen).
Bij aankomst in Washington schuiven we netjes aan voor de paspoortcontrole en worden we van harte verwelkomd door een vrolijke Amerikaan die ons meteen honderduit vraagt over onze reisplannen. Ik weet dat het 'part of the job' is en dat security dat voorschrijft, maar dit is heel wat leuker dan een halvelingse politieondervraging. De bagage is er onmiddellijk, de shuttlebus ook en de huurwagen staat klaar. Uiteraard probeert de (immer enthousiaste) verkoper ons nog een heleboel extra's aan te smeren waarvan het ons zal spijten dat we het niet hebben gedaan (yeah right) en met het excuus dat hij ons heus geen geld uit ons zakken wil kloppen (tuuuuuurlijk niet), maar een SUV verbruikt echt wel meer benzine dan de wagen die wij willen.
We rijden zowaar rechtstreeks naar het hotel op onze vertrouwde manier : pa rijdt en ik brul (want de gps hoort hij niet en als hij haar hoort, luistert hij niet - da's gelijk thuis hè mama). De kamer is prachtig, het weertje ook. We zijn goed gestart !
04-05-2012 om 02:24
geschreven door mama van Lennert
