Tijdens ons bezoek van gisteren ging het even de culinaire toer op : de verpleging komt blijkbaar dagelijks langs met een iPad om het menu van 's anderendaags te bespreken !
Welk beleg had u gewenst ? Lust u de groenten en het vlees of heeft u liever een omelet ? Graag een flan caramel als dessert of toch maar rijstpap ? Wenst u fruitsap bij het ontbijt en koffie in de namiddag (ja, Sofie drinkt die wel uit want 't is gene goeie ... euh ...) ? Pa was al plannen aan het maken om ook te bestellen : pompoensoep ? Njam !
In alle geval : mama gaat elke dag vooruit. Ze zit al wat langer in de zetel (want dat bed gaat ook tegensteken na een tijd) en wandelt over de gang met de kinesisten (2 lange wappers van 1.90m, daartussen - ergens ter hoogte van hun middel - ons ma). Papa heeft een steekkarretje gehaald zodat mama veilig kan rondwandelen en met steun kan rechtstaan. Ze heeft nu haar eigenste 'pimped out, chromed out Jacqueline mobiel' : compleet met gepersonaliseerde bel (!), mandje voor de krant en Speedy Gonzalez 'Arriba Arriba' sticker (echt waar !!). Say no more ... ?
20-12-2014 om 13:41
geschreven door mama van Lennert
Blij te melden dat mama vanaf nu terug 'draadloos' door het leven gaat !! Weg sondes & drains - maar dat was al. Vanaf nu ook weg baxter. Vanmorgen een dubbel toertje gewandeld en de echo en bloedwaarden waren prima.
De soep blijft smaken; het warme eten nog steeds wat minder maar mits de nodige overtuigingskracht wordt de hamburger vervangen door een omelet en het fruitdessert door flan caramel/vanille. Pa is ondertussen gebombardeerd tot secretaresse en zit nu met pen en papier in de aanslag.
In en uit bed begint te lukken, mits toch wel wat gedoe, want vannacht is ma erin geslaagd om de draadjes van haar baxter helemaal rond haar ene been te draaien. Euh ... sos verpleging dus. ;-) Misschien moet ik de verpleegsters toch nog maar een doos pralines meebrengen ...
O ja : mama vroeg zich af of ze toch niet aan pa zou vragen om (na de lippenstift) nu ook haar oorbellen mee te brengen ?
18-12-2014 om 17:08
geschreven door mama van Lennert
De familie Verstraeten zou de familie Verstraeten niet zijn als er niet toch nog net dat beetje extra 'suspense' aan ons UZ-verhaal zou worden toegevoegd.
Vanmorgen pa op kantoor : probleem : hij zag niet zo goed uit zijn ene oog, zag vlekjes en had toch maar al even de oogarts gebeld. Kon zelfs tussendoor op consultatie komen, want noodgeval (hm ... verdacht). Resultaat van het onderzoek : een scheurtje in het netvlies dat meteen moest worden dichtgelaserd. Ach ja, waarom niet : we moesten toch al naar het UZ, doen we wel even een extra toertje via de polikliniek nietwaar. En dat hebben we gedaan : met pa naar polikliniek oogheelkunde. Auto geparkeerd. Te voet naar onthaal. Of we ons eerst konden aanmelden aan de kassa ? Naar de kassa. Terug naar het onthaal. Naar de wachtruimte. Waar we hoorden dat de hele procedure een goeie twee uur in beslag zou nemen. Of ik even pa's iPad en krant kon ophalen in de auto ? Te voet naar de auto. Te voet naar de wachtruimte. En dat ik gerust ondertussen bij ons ma in het andere gebouw op bezoek kon, ze zouden mij bellen zodra pa klaar was. Te voet naar de auto. Auto (gelukkig dichtbij ma's gebouw) geparkeerd. Naar ma.
Ma met de nodige humor en uitleg op de hoogte gebracht. Geen probleem; ma rustig (pa minder, denk ik). Ma eigenlijk behoorlijk strijdvaardig : geen zuurstofbuisjes meer, geen drains, geen sondes meer. Was al te voet, met de kiné, over de gang gewandeld (of zoiets). Heeft even bewezen dat ze best alleen in en uit haar bed kan (niet echt, maar kom, bed > wc-stoel is gelukt). Had ook haar lippenstift al op !
Warm eten lukt al wat, vooral soep dan toch, de rest is met mate wegens schrik om toch wat onpasselijk te worden. De naad geneest zeer goed, echo en bloed zijn uitstekend. We blijven de goeie weg op gaan !
Terug naar de polikliniek heelkunde (te voet). Pa opgehaald. Pa tevreden, zag precies al wat beter (euh yeah right) en moest toch even bekomen. Terug naar ma. Het weerzien was in alle geval geslaagd ;-)
Terug met pa naar de auto ...
Eind goed, al goed.
Had ik nu toch maar mijn sportschoenen aangedaan in plaats van mijn botjes met hoge hakken ...
17-12-2014 om 20:44
geschreven door mama van Lennert
Vandaag heb ik het bezoek even overgeslagen. Een lange werkdag, dus eer ik in Gent aankom, is het al best laat. Pa telt gelukkig voor twee, dus die heet vanmiddag de honneurs waargenomen. Ondanks de immense drukte in het UZ, is hij toch aan een (ik hoop gereglementeerde) parkeerplaats geraakt en heeft hij mama de ganse namiddag gezelschap gehouden. Niet dat ze er zoveel van heet gezien want ze slaapt enorm veel. Logisch ook, na zoveel verdoving(en).
Warm eten was nog niet aan de orde vond ze zelf, dus is de warme maaltijd vervangen door boterhammen met hesp en confituur. 't Kan maar smaken. Ze heeft al even in de krant gekeken, kwestie van zeker op de hoogte te blijven maar dat bleek toch best vermoeiend. Pa heeft wel al onder zijn vijs gekregen, beweert zelf dat hij niet weet waarom (hm); maar dat is alleszins een goed teken ;-)
Geduld is een schone deugd en dat zullen we moeten hebben mààr het is ongelooflijk dat mama op zo'n relatief korte tijd zich toch al zo goed voelt.
Morgennamiddag ga ik langs; blocnote en pen in aanslag om nota's te nemen - ik hou jullie op de hoogte !
16-12-2014 om 21:00
geschreven door mama van Lennert
Een grote stap vooruit vandaag : vanavond telefoon gekregen dat mama naar een kamer was verhuisd. Met andere woorden : vader & dochter in zeven haasten naar Gent met 'de' valies en uitermate tevreden dat we niet meer naar de IC moeten.
Langs de andere kant vraag ik me nu wel af hoe het zou zijn met een aantal van die mensen, die nog steeds op IC liggen ... Ziekte schept een band. Na enkele dagen UZ zagen we steeds dezelfde mensen in de wachtruimte en af en toe werd er al eens een woordje gezegd, een traantje gelaten. Tenslotte zit je allemaal in dezelfde situatie. Het was vrijdag dan ook heel confronterend om te beseffen dat ik zelf met een enorme glimlach de afdeling heb verlaten, terwijl wat verder de zakdoeken om andere redenen werden bovengehaald.
In alle geval : mama heeft een kamer. Ze is op een nieuwe afdeling terecht gekomen en dat zullen ze daar geweten hebben ... ! Laat ons zeggen dat ze vooral vastberaden en zeer strijdlustig is om die afdeling ook zo gauw mogelijk te verlaten en in te wisselen voor haar eigen zetel (nee, ziekenhuisbed durfde ik hoegenaamd niet vermelden). Na de nodige instructies over hoe we haar nachtkastje en kleerkast moesten inrichten, kreeg pa een aantal richtlijnen voor morgen. En of hij zeker de krant wou meebrengen (wat volgens mij een interessant procédé zal zijn want een krant lezen met een WITTE ziekenhuisschort en baxters, op WITTE lakens ?).
Verder zijn we ook onze blocnote (om de lijstjes van ma te noteren zodat we niets vergeten) en stylo's kwijt. Ma heeft haar bril terug en die staat pal op haar neus, dus niets ontsnapt nog aan haar alziend oog. Geen idee wat ze in haar baxter spuiten, maar ik wil er ook wat van ! Haar 'je m'en foutisme' is hilarisch, haar gedrevenheid aanstekelijk. Het eerste kwartier van mijn bezoek moet ik op het appèl komen, met lijstje in de hand : wie de groetjes deed, wat de voetbaluitslagen zijn en wanneer Sporting Lokeren opnieuw moet spelen. Of er headliners waren in het nieuws, of Lennert & Johnny braaf zijn en of papa het wel goed stelt alleen. Daarna is het de beurt aan pa, met verslag van wat hij gegeten heeft en morgen op zijn menu gaat zetten.
Ze is er terug : helemaal ! En we zien meer en meer ons meme Nelly in haar; maar laat dat vooral een compliment zijn.
(In alle geval pa, als je dit nog leest, vergeet niet dat je morgen een andere trui moet aandoen, liefst een blauwe.)
15-12-2014 om 21:51
geschreven door mama van Lennert
