Gisterennamiddag kwam het verlossende nieuws; letterlijk & figuurlijk ! Mama mocht naar huis. Iedereen laaiend enthousiast want wie had kunnen denken dat we mama mét nieuwe lever onder de kerstboom zouden hebben ?
Pa dus in allerijl richting Gent en mama dolgelukkig richting Lokeren. Er gaat niets boven je eigen bed, je eigen zetel en je eigen leefruimte. Ondanks ons enthousiasme, is me wel duidelijk geworden dat het herstel tijd en geduld zal vergen. Voor ons, omdat we moeten leren niet steeds ongerust te zijn maar ook voor mama ... Omdat die niet mag vergeten dat ze herstellende is en rust nodig heeft. Gelukkig komt het mannetje met het hamertje geregeld langs en zijn de dutjes thuis langer en deugddoender dan in het rumoerige ziekenhuis. Het elektrische dekentje, de fleece dekentjes in de zetel en de dikke gilets doen dienst.
Na jaren van vertroetelen wanneer pa en/of ik ziek waren (zelfs wanneer ik al een heel groot meisje was, getrouwd en zelf moeder was), is het nu aan ons om mama in de watten te leggen. Véél watten ! Zachte knuffelwatten ... x
23-12-2014 om 21:19
geschreven door mama van Lennert
Tijdens ons bezoek van gisteren ging het even de culinaire toer op : de verpleging komt blijkbaar dagelijks langs met een iPad om het menu van 's anderendaags te bespreken !
Welk beleg had u gewenst ? Lust u de groenten en het vlees of heeft u liever een omelet ? Graag een flan caramel als dessert of toch maar rijstpap ? Wenst u fruitsap bij het ontbijt en koffie in de namiddag (ja, Sofie drinkt die wel uit want 't is gene goeie ... euh ...) ? Pa was al plannen aan het maken om ook te bestellen : pompoensoep ? Njam !
In alle geval : mama gaat elke dag vooruit. Ze zit al wat langer in de zetel (want dat bed gaat ook tegensteken na een tijd) en wandelt over de gang met de kinesisten (2 lange wappers van 1.90m, daartussen - ergens ter hoogte van hun middel - ons ma). Papa heeft een steekkarretje gehaald zodat mama veilig kan rondwandelen en met steun kan rechtstaan. Ze heeft nu haar eigenste 'pimped out, chromed out Jacqueline mobiel' : compleet met gepersonaliseerde bel (!), mandje voor de krant en Speedy Gonzalez 'Arriba Arriba' sticker (echt waar !!). Say no more ... ?
20-12-2014 om 13:41
geschreven door mama van Lennert
Blij te melden dat mama vanaf nu terug 'draadloos' door het leven gaat !! Weg sondes & drains - maar dat was al. Vanaf nu ook weg baxter. Vanmorgen een dubbel toertje gewandeld en de echo en bloedwaarden waren prima.
De soep blijft smaken; het warme eten nog steeds wat minder maar mits de nodige overtuigingskracht wordt de hamburger vervangen door een omelet en het fruitdessert door flan caramel/vanille. Pa is ondertussen gebombardeerd tot secretaresse en zit nu met pen en papier in de aanslag.
In en uit bed begint te lukken, mits toch wel wat gedoe, want vannacht is ma erin geslaagd om de draadjes van haar baxter helemaal rond haar ene been te draaien. Euh ... sos verpleging dus. ;-) Misschien moet ik de verpleegsters toch nog maar een doos pralines meebrengen ...
O ja : mama vroeg zich af of ze toch niet aan pa zou vragen om (na de lippenstift) nu ook haar oorbellen mee te brengen ?
18-12-2014 om 17:08
geschreven door mama van Lennert
De familie Verstraeten zou de familie Verstraeten niet zijn als er niet toch nog net dat beetje extra 'suspense' aan ons UZ-verhaal zou worden toegevoegd.
Vanmorgen pa op kantoor : probleem : hij zag niet zo goed uit zijn ene oog, zag vlekjes en had toch maar al even de oogarts gebeld. Kon zelfs tussendoor op consultatie komen, want noodgeval (hm ... verdacht). Resultaat van het onderzoek : een scheurtje in het netvlies dat meteen moest worden dichtgelaserd. Ach ja, waarom niet : we moesten toch al naar het UZ, doen we wel even een extra toertje via de polikliniek nietwaar. En dat hebben we gedaan : met pa naar polikliniek oogheelkunde. Auto geparkeerd. Te voet naar onthaal. Of we ons eerst konden aanmelden aan de kassa ? Naar de kassa. Terug naar het onthaal. Naar de wachtruimte. Waar we hoorden dat de hele procedure een goeie twee uur in beslag zou nemen. Of ik even pa's iPad en krant kon ophalen in de auto ? Te voet naar de auto. Te voet naar de wachtruimte. En dat ik gerust ondertussen bij ons ma in het andere gebouw op bezoek kon, ze zouden mij bellen zodra pa klaar was. Te voet naar de auto. Auto (gelukkig dichtbij ma's gebouw) geparkeerd. Naar ma.
Ma met de nodige humor en uitleg op de hoogte gebracht. Geen probleem; ma rustig (pa minder, denk ik). Ma eigenlijk behoorlijk strijdvaardig : geen zuurstofbuisjes meer, geen drains, geen sondes meer. Was al te voet, met de kiné, over de gang gewandeld (of zoiets). Heeft even bewezen dat ze best alleen in en uit haar bed kan (niet echt, maar kom, bed > wc-stoel is gelukt). Had ook haar lippenstift al op !
Warm eten lukt al wat, vooral soep dan toch, de rest is met mate wegens schrik om toch wat onpasselijk te worden. De naad geneest zeer goed, echo en bloed zijn uitstekend. We blijven de goeie weg op gaan !
Terug naar de polikliniek heelkunde (te voet). Pa opgehaald. Pa tevreden, zag precies al wat beter (euh yeah right) en moest toch even bekomen. Terug naar ma. Het weerzien was in alle geval geslaagd ;-)
Terug met pa naar de auto ...
Eind goed, al goed.
Had ik nu toch maar mijn sportschoenen aangedaan in plaats van mijn botjes met hoge hakken ...
17-12-2014 om 20:44
geschreven door mama van Lennert
Vandaag heb ik het bezoek even overgeslagen. Een lange werkdag, dus eer ik in Gent aankom, is het al best laat. Pa telt gelukkig voor twee, dus die heet vanmiddag de honneurs waargenomen. Ondanks de immense drukte in het UZ, is hij toch aan een (ik hoop gereglementeerde) parkeerplaats geraakt en heeft hij mama de ganse namiddag gezelschap gehouden. Niet dat ze er zoveel van heet gezien want ze slaapt enorm veel. Logisch ook, na zoveel verdoving(en).
Warm eten was nog niet aan de orde vond ze zelf, dus is de warme maaltijd vervangen door boterhammen met hesp en confituur. 't Kan maar smaken. Ze heeft al even in de krant gekeken, kwestie van zeker op de hoogte te blijven maar dat bleek toch best vermoeiend. Pa heeft wel al onder zijn vijs gekregen, beweert zelf dat hij niet weet waarom (hm); maar dat is alleszins een goed teken ;-)
Geduld is een schone deugd en dat zullen we moeten hebben mààr het is ongelooflijk dat mama op zo'n relatief korte tijd zich toch al zo goed voelt.
Morgennamiddag ga ik langs; blocnote en pen in aanslag om nota's te nemen - ik hou jullie op de hoogte !
16-12-2014 om 21:00
geschreven door mama van Lennert
Een grote stap vooruit vandaag : vanavond telefoon gekregen dat mama naar een kamer was verhuisd. Met andere woorden : vader & dochter in zeven haasten naar Gent met 'de' valies en uitermate tevreden dat we niet meer naar de IC moeten.
Langs de andere kant vraag ik me nu wel af hoe het zou zijn met een aantal van die mensen, die nog steeds op IC liggen ... Ziekte schept een band. Na enkele dagen UZ zagen we steeds dezelfde mensen in de wachtruimte en af en toe werd er al eens een woordje gezegd, een traantje gelaten. Tenslotte zit je allemaal in dezelfde situatie. Het was vrijdag dan ook heel confronterend om te beseffen dat ik zelf met een enorme glimlach de afdeling heb verlaten, terwijl wat verder de zakdoeken om andere redenen werden bovengehaald.
In alle geval : mama heeft een kamer. Ze is op een nieuwe afdeling terecht gekomen en dat zullen ze daar geweten hebben ... ! Laat ons zeggen dat ze vooral vastberaden en zeer strijdlustig is om die afdeling ook zo gauw mogelijk te verlaten en in te wisselen voor haar eigen zetel (nee, ziekenhuisbed durfde ik hoegenaamd niet vermelden). Na de nodige instructies over hoe we haar nachtkastje en kleerkast moesten inrichten, kreeg pa een aantal richtlijnen voor morgen. En of hij zeker de krant wou meebrengen (wat volgens mij een interessant procédé zal zijn want een krant lezen met een WITTE ziekenhuisschort en baxters, op WITTE lakens ?).
Verder zijn we ook onze blocnote (om de lijstjes van ma te noteren zodat we niets vergeten) en stylo's kwijt. Ma heeft haar bril terug en die staat pal op haar neus, dus niets ontsnapt nog aan haar alziend oog. Geen idee wat ze in haar baxter spuiten, maar ik wil er ook wat van ! Haar 'je m'en foutisme' is hilarisch, haar gedrevenheid aanstekelijk. Het eerste kwartier van mijn bezoek moet ik op het appèl komen, met lijstje in de hand : wie de groetjes deed, wat de voetbaluitslagen zijn en wanneer Sporting Lokeren opnieuw moet spelen. Of er headliners waren in het nieuws, of Lennert & Johnny braaf zijn en of papa het wel goed stelt alleen. Daarna is het de beurt aan pa, met verslag van wat hij gegeten heeft en morgen op zijn menu gaat zetten.
Ze is er terug : helemaal ! En we zien meer en meer ons meme Nelly in haar; maar laat dat vooral een compliment zijn.
(In alle geval pa, als je dit nog leest, vergeet niet dat je morgen een andere trui moet aandoen, liefst een blauwe.)
15-12-2014 om 21:51
geschreven door mama van Lennert
Een dag die voor altijd in ons geheugen zal gegrift blijven ... de nieuwe lever van mama is gearriveerd. Het worden spannende uren die uitlopen in spannende dagen. Dagen vol emotie, dagen vol ongelooflijke warme berichten, medeleven en steun van ontzettend veel mensen. De huidige social media laat toe om iedereen op de hoogte te houden met 1 klik en het is fijn om zoveel onverwachte reacties te krijgen. Het lijkt alsof de hele wereld met ons meeleeft en zoals iemand me zei 'na 2 dagen wel zere duimen krijgt van al het duimen' Maar die duimen hebben goed werk geleverd want de lever lijkt het fijn te vinden bij mama. Goed zo, wij ook.
Ondertussen heb ik al héél veel bijgeleerd over en uit de medische sector. Ik kan alleen maar mijn grenzeloze bewondering blijven uiten voor het werk dat verpleegsters en dokters verrichten. In die volgorde ja, ... Want uiteraard zijn de dokters onze grote helden in dit geval en hebben ze een huzarenwerkje uitgevoerd. Maar de verpleegsters zijn wel de mensen die constant met de patiënten en familie in aanraking komen. We zijn zo goed opgevangen ... daar raak ik niet over uitgepraat. Zoveel info, zoveel liefs, zoveel hulp, zoveel zorg, ... Overal een glimlach of gewoon een begrijpende knik. De dokters waar we mee praten, maken tijd voor ons, beantwoorden onze waslijst aan grote en kleine, soms domme, vragen. We krijgen uitleg over ieder buisje, ieder lichtje aan de machines. Niet alleen wij trouwens, maar ook mama wordt overal in betrokken. Het gaat tenslotte om haar, maar zelf vindt ze het allemaal prima. Of zoals haar favoriete verpleegster zegt : 'maar gij zijt niet ziek hé madammeken' ... met een vette knipoog naar mama. Die twee verstaan mekaar.
De complicatie is duidelijk ernstiger geweest dan wij wilden beseffen. Misschien niet slecht, alhoewel we diep in ons binnenste wisten dat we slecht nieuws hadden kunnen krijgen ... Mama is een sterke madam en een vechter, dat is wel duidelijk gebleken. Gelukkig ziet ze haar huidige beperkingen in en houdt ze zich rustig.
Zoveel mensen hebben zoveel kaarsen gebrand, we hadden nu al een black-out mogen hebben, er zouden veel huizen verlicht geweest zijn. Al die kaarsjes, gebedjes, liefde, positieve gedachten, ... hebben hun werk gedaan. Wij kunnen alleen maar dankbaar zijn. Ook aan de nabestaanden van de donor; denk eraan dat jullie kaarsjes ook voor hen hebben gebrand. Een kleine steun in een verschrikkelijk moeilijke tijd maar zij gaven ons het mooiste kerstcadeau ooit.
14-12-2014 om 09:52
geschreven door mama van Lennert
We sluiten onze reis af in stijl : op aanraden van iemand minder dan Sergio Herman trekken we naar het Grand Central Station voor de Oyster Bar & Restaurant. Het elegante station, decor voor talloze films, straalt klasse uit. Op de benedenverdieping situeert zich een klein dorp met restaurantjes, shops en eetkraampjes. We slalommen tussen de al dan niet haastige reizigers door en banen ons een weg naar de Grand Central Oyster Bar. Onder de gewelven van het retro-station ligt dit grote maar eenvoudig aangeklede restaurant : kleine tafeltjes met rood-wit geruite tafelkleedjes, een grote houten bar en een groot kreeftenaquarium. Het ziet er goed uit ! Pa neemt de oesterselectie vz, het huis en krijgt 8 verschillende soorten oesters voorgeschoteld (er staan er 40 op de kaart ...), ik neem de Atlantische gerookte zalm. Daarna gaat pa voor jumbo shrimp waarbij 'jumbo' nog een understatement blijkt te zijn. Ik kies de seafood stew en eet me verloren aan coquilles, kreeft, venusschelpen enz ... Veel te rap geserveerd, maar dit is nu eenmaal Amerika, maar overheerlijk en niet eens duur. We slenteren naar het hotel wegens echt wel helemaal doodop en slurpen nog een laatste pintje op de kamer.
New York heeft duidelijk niet geslapen vannacht want zelfs vanop de 22e verdieping heb ik alle sirenes (en het zijn er veel, 's nachts doen ze ook toerkes) gehoord. Na het uitchecken, ontdekken we een Starbucks rechtover het hotel. Da's het voordeel van wat later starten : dan zijn alle tourbussen die het uitzicht blokkeren al weg ... We nemen ons gebruikelijke ontbijt en wandelen naar 5th Avenue alvorens Macy's, het paradijs van elke vrouw, binnen te stappen. Eerst pa in het nieuw steken, de Lacoste afdeling is hier behoorlijk groot ! En dan een rondje schoenen shoppen ... 2 verdiepingen damesschoenen ... Het kan erger ... We geraken niet eens verder wegens tijds-en plaatsgebrek. Gelukkig maar ... Voor de portemonnee althans. Bij deze kunnen gewillige shoppers solliciteren voor mijn volgende citytrip naar New York : geen cultuur, geen musea, wel veel wandelen : in Macy's en op 5th dan toch.
Alles kan nog net in de koffer en we kunnen die bovendien zelfs nog opheffen, dus dat is een goed teken : geen overgewicht ! We nemen afscheid van deze prachtstad en stappen op de trein richting JFK airport. Onze check-in verloopt uitermate vlot en zelfs pa raakt zo door de security met zijn 'new hips'. En dan is het wachten op onze vlucht : nog last minute duty free shoppen voor parfum en whisky, een laatste megaburger naar binnen werken en off we go ..
Ik zit naast een Amerikaanse reisagente die op studiereis naar België komt, de omgekeerde wereld :) blijkbaar investeert het 'Flemish Tourist Board' goed in dergelijke trips want hun programma ziet er verdomd goed uit : kookworkshop in Brussel, kempinski hotel in Brugge ... Het leven van een reisagent kan hard zijn. De crew is alweer niet Panam-waardig maar wel apart : 1 stewardess en 5 stewards ... Waarvan de ene best veel weg heeft van Lenny Kravitz ! Het toestel is nog aan het taxiën als pa al in dromenland is, ik ga een lange nacht tegemoet en doe geen oog dicht. Maar dat maakt niet uit, het is het absoluut waard ! Merci pa, zoals jij maken ze er geen meer !! Het was weer eens onvergetelijk !
17-05-2012 om 10:52
geschreven door mama van Lennert
Het regent. Goed voor Starbucks want we blijven gewoon wat langer hangen en de regen houdt zowaar op ! Terug de bus op voor Ground Zero. Het bezoek is online gereserveerd (we zaten toch lang genoeg bij Starbucks) en we zijn ruim op tijd. Eerst even langs het voorlopige museum en dat laat me niet onberoerd. Op 9/11 zaten wij, met een kleine Lennert in mijn buik, in California. Zeggen dat we het meegemaakt hebben, is zever want we zaten zowat even ver als de thuisblijvers. Maar de impact was gigantisch : onze terugvlucht werd geannuleerd en we moesten langer in de VS blijven dan voorzien. Normaal gezien zou ik daarvoor tekenen maar onder zulke omstandigheden waarbij de wereld letterlijk even stil staat en zeven maanden zwanger zijnde, had ik alles gegeven om naar huis te kunnen. De paniek bij de Amerikanen, de onmacht omdat hun onaantastbare land plots zo werd aangevallen, het ongeloof en de angst kan ik nog zo oproepen. Dus ja, dit doet me wat. De beelden van de twin towers, de getuigenissen van de overlevenden, de restanten van een brandweerhelm, ... om kippenvel van te krijgen. We lopen ook even langs het kerkje rechtover het vroegere WTC dat als bij wonder de aanslag heeft overleefd en waarvan het ijzeren hek onuitwisbaar in ieders geheugen gegrift staat als muur waar foto's, opsporingsverzoeken, brieven ... werden achtergelaten.
Voor het 9/11 Memorial moet je uiteraard ook door security .. Het blijft de VS nietwaar. Een concentratie aan agenten, security mensen en vrijwilligers loodsen ons overal door, we moeten zo'n vijf keer ons ticket laten controleren (iedereen, dus het is niet omdat wij er onbetrouwbaar uit zien), pa oefent vlot zijn zinnetje 'I have new hips' en plots staan we er. Op de site, aan de Memorial pools met 3000 namen van slachtoffers van 9/11. De bouw van de Freedom tower gaat vooruit maar er is nog heel wat werk te verrichten.
New York is duidelijk getekend door de aanslagen en blijft alert. Voor mij blijft het onbegrijpelijk ... Hoe krijg je iemand zover dat hij een vliegtuig kaapt en er bovendien mee in een wolkenkrabber vliegt ?
Pa besluit dat we rond zijn en de hoogtepunten hebben gezien. De boottocht slaan we over wegens teveel water, Seaport (winkeltjes !) blijkt heel gezellig te zijn en de United Nations en The Waldorf Astoria doen we op Japanse wijze : we nemen er een foto van. De bus brengt ons naar Times Square en ik stuur pa nog even naar ToySaurus ... De meest fantastische speelgoedwinkel ter wereld, de droom van ieder klein (en groot kind), met een levende (hm) T'rex, Spiderman en de Empire State Building in Lego. Dan nog even langs de obligate souvenirwinkeltjes met louche Indische uitbaters (van het kaliber 'hoe verder je gaat, hoe goedkoper de t-shirts') en dan even pauzeren voor onze laatste avond in The Big Apple !
10-05-2012 om 14:57
geschreven door mama van Lennert
Dag 2 is zodanig volgepland dat ik bij aankomst in het hotel (voor ons diner) niet eens mezelf kan motiveren tot bloggen. We zullen in alle geval wel kunnen zeggen dat we NY gezien hebben ...
Zoals aanbevolen door de lieve dame van de busmaatschappij starten we vroeg voor de Ferry naar Liberty Island, na onze dagelijkse Starbucks mocha waar zelfs pa zot van is. Hij heeft de koffie eerder toevallig ontdekt toen hij zich een warme chocomelk vroeg en daarna lustig mijn mocha uitdronk en zei dat het echt wel megalekkere chocomelk was. Tot zover pa en Starbucks.
Het is ongeveer een uurtje 'bussen' in de ochtendspits (alsof het op een ander tijdstip minder druk is in NY ??) en bij aankomst in Battery Park worden we meteen getrakteerd op een hevige windvlaag en een security controle waarbij we ons zowaar op de luchthaven wanen. Enkel onze schoenen moeten niet uit maar voor de rest is het al even erg. Ach, tijdverdrijf tijdens het wachten, in Disneyland is dat ook en daar klagen we toch ook niet ?
We waaien bijna van de Ferry af en wandelen langs Lady Liberty enlightning the world ... Ze is echt wel gigantisch, die dame. Dan gaat het terug de ferry op, Ellis Island slaan we over wegens druk programma en we pikken aan wal vlug een hotdog langs een van de vele kraampjes mee ...
Volgende rit is een twee uur durende bustour door Brooklyn, over de Manhattan Bridge en langs de Brooklyn Bridge. Met gele vuilniszak deze keer wegens toch wel wat regendruppels hier en daar en als echte toeristen laten we ons daar niet door kisten. We zullen NIET onder het afdak zitten en wel in de openlucht, met snotvalling, stijve nek en verwaaide haardos (maar daar heeft pa niet echt last van) vandien. 100 foto's en twee uur film later nemen we opnieuw de bus naar de Empire State Building van waar we tien blokken richting hotel stappen. Zoveel beweging verdient een vieruurtje en onderweg kopen we een 'chocolate fudge cupcake' (letterlijk en figuurlijk een hele mond vol) en een raspberry macaroon ... Samen goed voor 5000 calorieën maar smaken doet het.
En hop, we zijn weer weg ... De Night Tour deze keer. Het meeste hebben we misschien wel al gezien maaaaar ... niet by night hè. Ondertussen zorgen brandweer en politie met loeiende sirenes voor het nodige spektakel (ik vermoed dat ze gewoon blokjes omrijden en de sirenes aanzetten voor de tourbussen) en staat zowat iedere politieagent uit NY wel bij pa op de film. De donut-etende agenten uit de films bestaan trouwens echt. Ze wegen ook echt 200 kilo ...
Twee uur later hopsen we van de bus, scheel van de honger wegens al negen uur. We ontdekken 'Heartland Brewery' een New Yorkse microbrewery met heerlijk 'Belgian Style' bier (o .. Nu worden we plots vaderlandslievend) en een uitgebreide menukaart. De ribben en de zalm smaken. De 'warm chocolate chip cookie dough pie' met ijs ook ... Nog eens 5000 calorieën maar dan in 1 gerecht. Ik heb al beter geslapen ... Er lag precies iets op mijn maag ....
10-05-2012 om 14:57
geschreven door mama van Lennert
Vroeg uit de veren en richting Starbucks voor het ontbijt want hier hebben ze gratis wifi en zo weet het thuisfront dat we het gehaald hebben. We schuiven mee aan in de ochtendspits in deze goed geoliede machine. Even later schuifelen we mee met de nine-to-five-ers voor onze hop on/hop off bus. Standaarduitrusting voor de New Yorkers ? Coffee, iPhone met oortjes en sportschoenen. Love it !
Het hop on/hop off systeem is ideaal : het spaart ons alvast wat wandelkilometers en op de dubbeldekbus kunnen we schaamteloos foto's nemen van de al dan niet vreemde voorbijgangers en NYPD (ongetwijfeld het meest gefotografeerde politiekorps ter wereld). We slenteren door Central Park en spotten talloze eekhoorntjes waarna we even pauzeren in een kerk voor een pint en een sandwich. Misschien het overwegen waard bij ons om de kerken terug te laten vollopen ? Vlakbij het Guggenheim museum trouwens ... Daarna trekken we verder naar het American History Museum (voor de kenners : hier werd Night at the Museum gefilmd) en Rockefeller Center. Eerst even stoppen in de gigantische NBC store met merchandising van o.a. House MD , Seinfeld, Friends en The Simpsons (niets gekocht, maar het was heel moeilijk) ... Bij ons heeft enkel Gertje door hoe je een product moet merchandisen maar ik denk dat hij hier de mosterd heeft gehaald. De 24/24h Apple Store hebben we uiteraard ook bezocht als hevige Apple-freak (ik pleit schuldig) en de Legostore is ook altijd fijn. Bij Christie's en Tiffany's wou pa niet binnen (en ik vermoed dat we met onze jeans en All Stars ook niet zo welkom zouden zijn, tenzij je Madonna of Donald Trump heet).
We trekken naar het Top of the Rock Observatory voor een prachtig panorama over NY vanop de 67e verdieping. Eens uit de lift heb ik een spierwitte en licht misselijke vader achter mij aan die naarmate hij pogingen tot filmen onderneemt, steeds witter wordt ... Zo voelt het dus om hoogtevrees te hebben ... 20 minuten later staan we beneden, een blitzbezoek heet dat dan. Pa wil een straffe pint, hij heeft ze wel verdiend !
We maken een korte stop in het hotel, waar we vanop de 22e verdieping best nog wat stadslawaai hebben en trekken te voet naar Times Square op zoek naar het BXL café waar we uiteindelijk niet binnengaan want witlof met hesp hebben we thuis ook. Het wordt een megasteak in Brasserie TSQ en wegens rechtover M&M's World kunnen we niet anders dan ook daar even binnenwippen. Onze valies raakt gevuld, de portemonnee leeg en de thuisblijvers verwend ... We beginnen ze te missen ...
En dan is het alweer tien uur en New York City draait volop verder : massa's toeristen, straatanimatie en inventieve bedelaars. Stoere politieagenten, schreeuwerige lichtreclame en de Rangers op Madison Square Garden. Bright lights, big city. Ons licht is uit voor vandaag !
08-05-2012 om 14:49
geschreven door mama van Lennert
Na een verkwikkende nachtrust genieten we van een heerlijk ontbijtbuffet met, jawel, zicht op de watervallen. Even later gaan we op weg voor een zware, lange rit naar New York : 700 km. Pa start en bij het oversteken van de grens naar de VS, moet zelfs de koffer open. Gelukkig weet pa al dat hij moet zwijgen en glimlachen. Hij heeft trouwens zijn andere cd'tje gevonden, zodat de hele golden oldies vervangen worden door een mix van jongere golden oldies, Eros Ramazotti, Bruce Springsteen, Clouseau en U2. Nu enkel nog tijdig brullen dat hij zich aan de snelheidsbeperkingen moet houden wegens heel wat controle van de Highway Patrol (nee pa, die laten u niet verderrijden omdat ge Belg zijt) en we komen er wel. Afgezien van de vele sanitaire stops .... Misschien moet ik toch overwegen om minder water te drinken in de auto.
Door wegenwerken, want die zijn er hier quasi zoveel als thuis, komen we in New York centrum terecht. Een zeer interessante ervaring maar meteen een pluim aan onszelf (althans na tien minuten brullen, verwijten en even onze tactiek herbekijken) want we slagen erin om onze wagen veilig door de stad te loodsen. Met dank aan de stratenplannen die ik steeds als een muilezel beladen met me meesleur. Want onze gps doet het niet zo goed met wolkenkrabbers ... Pa stuurt ons koelbloedig doorheen de straten van New York City en de file geeft ons voldoende tijd om de route te bestuderen, de borden te lezen en schaapachtig naar de andere chauffeurs te lachen terwijl we het stadspark omhoog houden zodat ze weten dat we (domme) toeristen zijn. Het afleveren van de wagen gaat vlot, de trein naar Penn station staat klaar en daar zijn we dan : afgepeigerd maar fier op onszelf ... If you can make it there, you'll make it anywhere ...
Nog even een Hard Rock Café'tje en Disney Store doen en we zijn klaar voor ons bed. The city that never sleeps ... Wij alleszins wel.
08-05-2012 om 14:47
geschreven door mama van Lennert
De rit naar Canada verloopt vlotjes, afgezien van de vele dode dieren langs de weg, tot hele herten toe ... Hoe dom kun je nu zijn ? Moest ik Bambi zijn, ik stak alleszins geen autosnelweg over.
We naderen de grensovergang en pa krijgt nog snel instructies om vooral zijn kwebbel te houden en niet de leukerd uit te hangen. Het blijft Noord-Amerika, douaniers en politie hebben hier geen gevoel voor humor. De dame aan het grenshokje controleert nauwkeurig onze reispassen en kijkt vreemd als we uitleggen dat we 's anderendaags alweer terugkeren naar de VS. Soit, we zijn op Canadese grond !
Ons hotel ligt zowat op de watervallen en we worden er hartelijk onthaald. Mijn mailtjes met de verwittiging dat er een heel moeilijk ras op komst was (reisagent), leveren ons zowaar een gratis ontbijtbuffet op ! We haasten ons naar de Falls en duwen vlug wat Japanners en een enkele Hollander ('je ziet ons ook overal') opzij om een heleboel foto's te nemen. Ons besluit staat al even vast : we gaan voor de boottocht met de 'Maid of the Mist' ... Commerciëler kan het niet, maar soms kan het ook niet anders. Terwijl we netjes (!) aanschuiven, zien we de boten heel dicht bij de watervallen passeren en merken we op dat iedereen op de boot een veredelde pmd-zak om het lijf heeft. En jawel, vijf minuten later krijgen ook wij zo'n stijlloos tenue aangereikt. Yani zou zowaar doldraaien hierbij. Heel even overwegen we om de zak netjes te droppen maar zodra we enkele mensen van de boot zien komen, gaat de zak toch aan. Moet je thuis ook eens proberen: een vuilniszak over je hoofd steken bij rukwinden....
En dan gaan we de boot op ! Eerlijk gezegd, het is echt wel de moeite waard want dichter dan dit kan je niet komen (tenzij je erheen zou zwemmen maar dat mag niet) en de blauwe zakken komen wel van pas. Een half uurtje en honderd foto's later (en droog, dank u zak), staan we terug aan wal. We hebben geen zeebenen want we zwalpen nog een beetje na.
Niagara Falls is een prachtig natuurfenomeen dat door enkele slimme marketingjongensis uitgegroeid tot een gigantische toeristische attractie. Jammer genoeg uit zich dat ook in een mini-Las Vegas-boulevard achter de hotels op de eerste lijn. Massa's schreeuwerige reclameborden, grote restaurantketens en dezelfde-als-overal souvenirwinkels incluis. We besluiten om het diner in de rust van ons hotel en met onbetaalbaar uitzicht op de Niagara Falls te nemen. We genieten van een gigantisch buffet met grandioos zicht op de zonsondergang boven de Falls. Even later is het volle maan boven het kolkende, neerstortende water... Daar word zelfs ik even stil van ....
06-05-2012 om 16:47
geschreven door mama van Lennert
Gettysburg is een naar Amerikaanse normen, oud stadje en toch wel een voorschoot groot. Maar reuzegezellig en helemaal terug naar vroeger. De winkeltjes hangen vol civil war curiosa met echte (?) geweren en kostuums van het slagveld. Een paradijs voor liefhebbers van re-enacting ...
We rijden verder naar Williamsport en worden onderweg verrast door een immens onweer. Spektakel in de lucht met donder en flitsende bliksemschichten maar ook op de weg ... We zien nauwelijks een meter ver. Dus rijden we geconcentreerd twintig kilometer lang door de pletsende regen. Zo'n rit verdient een beloning en laat de Red Lobster nu toch wel net naast het hotel zijn zeker ? Geen discussie (over eten nooit, alleen over autorijden). Een frisse pint bij de bar en een half uur later ligt er een kanjer van een verse kreeft op mijn bordje te blinken. Pa eet wat ze 'the ultimate feast' noemen : een kreeftenstaart, snow crab poten, scampi in look en scampi fritti met een whisky als dessert. Ongeveer een half uur later slaapt hij en bibi ook.
De vele motards met prachtige Harleys, die ook in ons motel sliepen, hebben gelukkig geen lawaai gemaakt en tegen half negen, na een sober ontbijt, trekken we de baan op. Richting Niagara Falls,maar de Canadese kant ! Benieuwd hoe we 't aan de grens gaan stellen ....
05-05-2012 om 23:46
geschreven door mama van Lennert
Ons hotel in Washington ligt op wandelafstand van The National Mall ofwel het park waar alle belangrijke gebouwen van de stad liggen. Wandelafstand is hier acht blokken bij 27 graden om tot aan de rand van het park te komen en daarna nog een vijfmaal die afstand af te leggen om alles te zien.
Gezien de warmte en de jetlag besluiten we een selectie te maken en 's anderendaags de rest te bezoeken. We starten bij het Witte Huis dat heel gemakkelijk terug te vinden is door gewoon te kijken waar de fotograferende Japanners staan en diezelfde richting uit te gaan. We zijn toch wat teleurgesteld en hadden ons het gebouw heel wat groter voorgesteld. De obelisk aan de overkant is des te indrukwekkender en prachtige museumgebouwen langs de lanen echter ook. We maken een dorstlessende stop in het Hard Rock Café, waar pa 's avonds wil gaan eten en slenteren verder naar het Capitol dat onze verwachtingen wel inlost. Wandelen is goed voor de eetlust en een steak en een burger later gaat het richting hotel. De jetlag begint toe te slaan, dus we vechten nog even tegen de vaak om dan overheerlijk te slapen !
Onze maag moet nog wat wennen aan de Amerikaanse porties, waardoor we opteren voor een klein ontbijtje ipv het hele buffet. Er staat nog heel wat op het programma maar het gebrek aan parkeerplaatsen in Washington, stuurt onze planning toch wat in de war. Sightseeing per auto dan maar en al gauw staan we met onze Chevrolet tussen 50 bussen aan te schuiven in Arlington. Hilarisch, dat wel.
Rond de middag zetten we onze weg verder naar Gettysburg, Pennsylvania. Ook hier de nodige vertraging wegens verkeershinder, maar in de VS is een file best ontspannend. Geen gekken die voortdurend van baanvak veranderen, geen getoeter en bumpergeduw ... De enige stress op de weg situeert zich bij ons in de auto, vooral als pa rijdt. Op de een of andere manier bevestigt hij het cliché dat mannen niet kunnen multitasken want wegmarkeringen lezen en tegelijkertijd de route op de gps volgen, is hopeloos. Gelukkig moeten we zondag de auto afleveren, waardoor mijn stembanden zich kunnen herstellen tegen onze thuiskomst. Een tweede punt van discussie is de muziekkeuze ... Ik opteer voor de radiozenders, pa heeft cd's mee. Met golden oldies, uren aan golden oldies. Want hij hoort dat graag. Ik niet. We gaan voor de gulden middenweg : degene die rijdt, mag kiezen. Maar aangezien hij duidelijk niet van plan is om het stuur nog veel af te geven, denk ik dat bibi gejost is ...
05-05-2012 om 03:33
geschreven door mama van Lennert
Onze jaarlijkse trip is van start gegaan ... Het programma zit overvol, de kilometers proberen we deze keer een beetje onder controle te houden en de sfeer daar zorgen we zelf voor.
Vroeg uit de veren ... Kwart over drie staat het busje klaar, normaal gezien ben ik op zo'n ongelooflijk vroeg uur niet aan te spreken maar als het om een reisje gaat, ben ik tot veel in staat ! Op Zaventem is een of andere Franstalige filmploeg opnames aan het maken waarbij ze de halve check-in blokkeren. Dat was echter buiten deftige dame van British Airways gerekend ... Wij staan in alle geval als allereersten in de rij en krijgen er haar stralende glimlach bovenop (vooral na mijn zelfvoldane blik wanneer de weegschaal slechts 11 kg aanwijst bij mijn valies en het woordje 'shoppen' spontaan ontsnapt).
Een ontbijtje en wat rondzwerven op Zaventem later, schepen we in voor onze eerste vlucht van vandaag richting London. Of hoe een crew op veertig minuten tijd ontbijt geserveerd en opgeruimd krijgt.
We schuifelen richting paspoortcontrole en security (waar pa traditioneel een extra scan krijgt) en merken een dik half uur later op dat we ons hier nog ruim twee uur moeten bezig houden. Wat op Heathrow niet echt een probleem is met shops als Prada en Gucci ...
Mijn aandacht gaat vooral uit naar de vaak wel heel diverse reisoutfits van vele medereizigers. Acht uur vliegen met pumps en blote billen ? Of met een op-maat-gemaakt kostuum ? Met witte sokken in sandalen en strooien hoeden op (alsof de zon in de cabine gaat schijnen) ? Met krijsende kinderen en zeven stuks handbagage ? Altijd fijn, zo'n beetje mensen kijken op de luchthaven ...
Onze tweede vlucht gaat verrassend vlug aan ons voorbij, ondanks het heen-en weergeloop van een of ander 7-jarig kindje dat nu ook weet hoe je in het Nederlands vloekt. De stewardessen zijn ontzettend behulpzaam (en jagen graag achter het kindje dat ook op hun zenuwen werkt) en vriendelijk. Als fervente aanhanger van de tv-serie Panam op Wijftv (vijftv dus), verwacht ik steeds jonge blonde piloten en kokette stewardessen met retrokapsels. Wij krijgen bejaarde piloten en een beer van een steward die volgens mij in een vorig leven cage fighting heeft gedaan. De tijd dat het beroep aanzien kreeg van de reizigers, is reeds lang gepasseerd maar toch zijn ze iets meer dan ordinaire koffiedames (waarbij ik ten zeerste het geduld bewonder waarmee ze achter het kindje bleven jagen).
Bij aankomst in Washington schuiven we netjes aan voor de paspoortcontrole en worden we van harte verwelkomd door een vrolijke Amerikaan die ons meteen honderduit vraagt over onze reisplannen. Ik weet dat het 'part of the job' is en dat security dat voorschrijft, maar dit is heel wat leuker dan een halvelingse politieondervraging. De bagage is er onmiddellijk, de shuttlebus ook en de huurwagen staat klaar. Uiteraard probeert de (immer enthousiaste) verkoper ons nog een heleboel extra's aan te smeren waarvan het ons zal spijten dat we het niet hebben gedaan (yeah right) en met het excuus dat hij ons heus geen geld uit ons zakken wil kloppen (tuuuuuurlijk niet), maar een SUV verbruikt echt wel meer benzine dan de wagen die wij willen.
We rijden zowaar rechtstreeks naar het hotel op onze vertrouwde manier : pa rijdt en ik brul (want de gps hoort hij niet en als hij haar hoort, luistert hij niet - da's gelijk thuis hè mama). De kamer is prachtig, het weertje ook. We zijn goed gestart !
04-05-2012 om 02:24
geschreven door mama van Lennert
The Muppets zijn terug ! Geen idee wie het gelukkigst was toen we vandaag naar de film gingen maar aan de zaalbezetting te zien, was ik lang niet de enige volwassene die zo enthousiast was.
Het is geen film vol spectaculaire special effects en grote Hollywoodnamen. Ook geen film waarbij je zo'n idioot brilletje moet opzetten en waarbij je mottig uit de zaal komt. Je moet er niet bij nadenken, geen ingewikkeld plot volgen en je zit ook niet echt op het puntje van je stoel. Maar het is gewoon heerlijk genieten, luisteren naar de leuke liedjes en vol nostalgie terugdenken aan die gezellige tv-avonden met The Muppets op tv. Een feelgood movie met een klef happy end ... Zalig ... Misschien moeten we maar eens een Facebook groep oprichten 'Wij willen The Muppets terug op tv' ?
04-03-2012 om 19:29
geschreven door mama van Lennert
Iedere activiteit die een kind beoefent, brengt de nodige offers met zich mee : regelmatige aanwezigheid, aandacht, oefening, ... Noem maar op. Iedere activiteit die een kind beoefent, moet op de een of andere manier in de kijker gezet worden door extra tornooien, evenementen enz ...
In de muziekschool doen ze dat aan de hand van een concert. De voorbereiding van het concert vereist een ongelooflijke flexibiliteit van de ouders door nieuwe tijdsschema's die vloeken met alle andere activiteiten, repetities op andere plaatsen dan gewoonlijk en brieven die niet altijd duidelijk maken waar of wanneer het kind eigenlijk verwacht wordt. Bovendien staan er in die brieven ook vaak 'dt' of andere ernstige schrijffouten.
Muziekschool is kunstonderwijs en dat is een andere manier van denken, leven en lesgeven. De mensen zijn er ontzettend creatief en zijn ervan overtuigd dat de ouders van de kleine muziekwonders dat ook zijn. Gelukkig hebben wij grootouders die ten allen tijd Lennert op eender welke plaats en eender welk tijdstip kunnen afleveren, maar ik kan me voorstellen dat heel wat mensen heel creatief moeten zijn met hun verlofdagen.
Na de vele repetities volgt natuurlijk het concert zelf. Het eerste jaar trommelde ik enthousiast alle (schoon)familie op, die al even enthousiast richting Cultureel Centrum trokken en vol overgave stoelen bezet hielden zodat we allemaal netjes samen van het spektakel konden genieten. Het concert duurde ruim twee uur waarvan Lennert welgeteld zes en een halve minuut op het podium stond, rechts achteraan om precies te zijn, zodat wij hem op de vijfde minuut eindelijk konden spotten. De resterende tijd werd opgevuld door allerhande zang-en muziekklasjes waaronder twee gitaristen die nog niet half konden spelen wat Lennert na 1 jaar gitaar al kon spelen. (Hij is natuurlijk een natuurtalent, maar we raken er niet aan uit van wie hij dat heeft : de papa is een overtuigd luchtgitarist en -drummer, de mama heeft zangverbod). Het tweede jaar was Lennert ziek.
Dit jaar was ik ziek. Gelukkig hebben we een plichtsbewuste papa en een gekke pepe die als supporters konden dienen.....
15-02-2012 om 20:10
geschreven door mama van Lennert
Toetsentijd ... Aan de planning te zien, mag Lennert zich aan een behoorlijk goed gevulde examenperiode verwachten. Uiteraard is de studieplanning met weinig enthousiasme onthaald maar voor 1 vak zijn de voorbereidingen meteen gestart : muzische vorming. Opdracht : zing een liedje. Wat meteen resulteerde in het afspelen van de halve kleinkunstcollectie, een verzamelalbum van de Kreuners en de hit van Tom Waes. Mia van Gorki en Wonderwall van Oasis zijn uiteindelijk van de troon gestoten door Hakuna Matata. Ja, Disney heeft dit gezin helemaal in zijn greep. Het is niet meteen een polonaisehit maar toch een meebruller. De Nederlandstalige versie is absoluut niet mijn dada en Mia was wel cooler geweest maar de tekst is niet echt duidelijk voor een tienjarige. Nu nog de voorbereidingen voor het tweede deel : breng eens een gedicht. Ik heb Guido Gezelle geprobeerd, maar laat ons stellen dat we nog wel even werk hebben op dat gebied !
10-01-2012 om 22:39
geschreven door mama van Lennert
't Is weer voorbij die feestperiode ... Elk jaar kijken we er reikhalzend naar uit en een week later zijn we eigenlijk blij dat het alweer gepasseerd is. Teveel caloriebommen, teveel cadeautjes (alhoewel - kan dat eigenlijk ??), teveel kussen en feesten alsof de wereld 's anderendaags zal vergaan (wat die jaar schijnbaar wél zou gebeuren, maar we hebben gelukkig nog tot december).
De nieuwe voornemens (meer bloggen, meer sporten, minder snoepen) blijven elk jaar hetzelfde en gaan precies ook elk jaar minder lang mee. Meer bloggen, vraagt tijd en die kom ik precies zo vaak te kort. Meer sporten, vraagt inspanning maar gelukkig is er Wii Fit en kan ik mezelf belachelijk maken in de eigen huiskamer, door al joggend rond de salontafel te lopen. Minder snoepen is jammer genoeg gewoon onmogelijk aangezien iedereen chocolade voor mij koopt en ik die toch moeilijk kan weggooien ? Verse chocolademelk is een alternatief, waarbij ik van Lennert alle steun krijg, maar ondanks de magere melk blijkt het toevoegen van chocolade én marshmallows niet echt afslankend te werken ...
Als afsluiter van de feestdagen en de schoolvakantie houden we een pyjamadag vandaag. Nog even naar wat 'kleffe' kerstfilms kijken (The Sound of Music bijvoorbeeld) en o ja : verse warme chocolademelk drinken !
08-01-2012 om 09:40
geschreven door mama van Lennert
Maar die duimen hebben goed werk geleverd want de lever lijkt het fijn te vinden bij mama. Goed zo, wij ook.
Ondertussen heb ik al héél veel bijgeleerd over en uit de medische sector. Ik kan alleen maar mijn grenzeloze bewondering blijven uiten voor het werk dat verpleegsters en dokters verrichten. In die volgorde ja, ... Want uiteraard zijn de dokters onze grote helden in dit geval en hebben ze een huzarenwerkje uitgevoerd. Maar de verpleegsters zijn wel de mensen die constant met de patiënten en familie in aanraking komen. We zijn zo goed opgevangen ... daar raak ik niet over uitgepraat. Zoveel info, zoveel liefs, zoveel hulp, zoveel zorg, ... Overal een glimlach of gewoon een begrijpende knik. De dokters waar we mee praten, maken tijd voor ons, beantwoorden onze waslijst aan grote en kleine, soms domme, vragen. We krijgen uitleg over ieder buisje, ieder lichtje aan de machines. Niet alleen wij trouwens, maar ook mama wordt overal in betrokken. Het gaat tenslotte om haar, maar zelf vindt ze het allemaal prima. Of zoals haar favoriete verpleegster zegt : 'maar gij zijt niet ziek hé madammeken' ... met een vette knipoog naar mama. Die twee verstaan mekaar.
De complicatie is duidelijk ernstiger geweest dan wij wilden beseffen. Misschien niet slecht, alhoewel we diep in ons binnenste wisten dat we slecht nieuws hadden kunnen krijgen ... Mama is een sterke madam en een vechter, dat is wel duidelijk gebleken. Gelukkig ziet ze haar huidige beperkingen in en houdt ze zich rustig.
Zoveel mensen hebben zoveel kaarsen gebrand, we hadden nu al een black-out mogen hebben, er zouden veel huizen verlicht geweest zijn. Al die kaarsjes, gebedjes, liefde, positieve gedachten, ... hebben hun werk gedaan. Wij kunnen alleen maar dankbaar zijn. Ook aan de nabestaanden van de donor; denk eraan dat jullie kaarsjes ook voor hen hebben gebrand. Een kleine steun in een verschrikkelijk moeilijke tijd maar zij gaven ons het mooiste kerstcadeau ooit.
