Half zes. Trippelende voetjes boven. Lennertje-lief is wakker, wij nog niet echt. Bij onze aankomst lieten Rick en Mitzi weten dat het belangrijk is om steeds slippers aan onze voetjes te doen : af en toe wordt er hier een verdwaalde schorpioen gespot en dat zou wel eens voor een aparte gewaarwording kunnen zorgen (vooral in een vijfcentimeterdik tapijt lijkt me dat best interessant). Zodra Lennert weer wat kleur kreeg, nadat we alles hadden vertaald, besloot hij om zijn slippers ongeveer aan zijn voeten te lijmen. Hopelijk houdt hij dat ook thuis vol, waar we ongeveer twintig keer per dag vragen om zijn pantoffels aan te doen. Zoniet, dan zal ik mij genoodzaakt zien om een nieuwe diersoort te ontdekken, met name de Belgische schorpioen ...
Vandaag doen we een dagje sightseeing in Sedona en omgeving. Een prachtige rit doorheen het rode gebergte van Red Rock State Park waar je (mits wat verbeelding) tussen rotsen met ronkende namen als 'Coffeepot', 'Snoopy Rock' en 'Cathedral Rock' rijdt. Heel indrukwekkend maar heel warm ook. We maken korte wandelingetjes met flesjes water die zodra we ze leeg gieten in onze mond, meteen door onze poriën lijken te verdampen.
's Middags nemen we onze lunch in Sedona, het centrum van de newage. Een of andere schrijfster heeft hier ooit zeven maalstromen ontdekt (tenminste, dat beweert ze zelf), die onze innerlijke energie zouden beïnvloeden. Ik heb het nu al zeven keer nagelezen in onze reisgids, maar spiritualiteit is niet mijn dada. In het stadje hangt een zen-achtige sfeer, iedereen loopt er op wolkjes en we wanen ons in de flowerpower, met 'alternatieve' winkeltjes en regenboogt-shirts. Johnny bestelt ginger ale en krijgt een blikje organische frisdrank voorgezet (Canada Dry is lekkerder volgens hem), dus Lennert en ik opteren voor het commerciëlere Pepsi-gamma. Op de achtergrond spelen rustgevende (?) dierengeluiden-cd's. Het geheel oogt echter reuzegezellig en volgens de vele bordjes, barst het hier van de 'vortex'-en. Dat zijn plaatsen waar positieve, negatieve en neutrale aardstralen of -stromen, geen idee, ons onderbewustzijn helemaal 'zen' maken.
Mijn chakra's waren toch al door elkaar geschud, mijn aura straalt vanzelf, maar aangezien ik tijdens de terugrit in de auto in slaap val ( wat zelden of nooit gebeurt), zal ik misschien toch ergens een of andere rustgevende straling opgepikt hebben ? Ofwel heb ik gewoon iets teveel gegeten...
13-08-2011 om 03:08
geschreven door mama van Lennert
Phoenix is gigantisch groot, zo uitgestrekt dat het ruim een uur duurt eer je met wagen van de ene naar de andere kant geraakt. We moeten nu eenmaal keuzes maken en besluiten ons te beperken tot de hoogtepunten : Old Town Scottsdale, Starbucks, het Arizona shopping center en Hard Rock Cafe.
Scottsdale, een soort deelgemeente van Phoenix, beschikt over zo'n 175 golfterreinen en een kleine gezellige pueblo-achtige binnenstad. Het heet hier Old Town, maar we weten dat we 'old' hier met een korrel zout moeten nemen, als blinkt nog als nieuw. We slenteren langs de kitscherige winkeltjes met authentieke (?) Indiaanse artefacten ( mij moeten ze hier de eerste Indiaan nog tonen). Het is muisstil. Aangezien Lennert de hele morgen in het zwembad heeft doorgebracht (tot grote verbazing van Rick en Mitzi), zijn we pas rond 14.00 uur gestart. We zijn dan ook de enige idioten die op het heetst van de dag, bij 45 graden in de schaduw, door de winkelstraten wandelen.
Starbucks brengt verfrissing, de ijskoude frappucino's en smoothies smaken. Het shopping center ligt in een prachtig aangelegde en onderhouden tuin, het water uit de fonteintjes is echter van dezelfde temperatuur als onze douche : warm ! Velen verhuizen naar deze regio maar houden het niet uit omwille van de grote hitte. Denkend aan onze slechte Belgische zomer, weet ik zeker dat ik er zelf geen enkel probleem mee zou hebben !
Het Hard Rock Cafe is overal onze vaste stek. Johnny houdt er van de margarita's, Lennert van de muziek en de televisies met videoclips, ik geniet gewoon van de sfeer (en het winkeltje). Lennert schaft zich een supercoole hoed aan en leert alweer een zinnetje Engels : I'm a cool dude.
Jammer van de parkeerboete, de meter was nochtans nog geen vijf minuten verlopen. Gelukkig krijgen we korting als we voor het einde van de maand betalen ... wel commerciële kerels, die agenten hier. Misschien een ideetje voor de Apcoa-trienen in Lokeren ?
We laten het niet aan ons hartje komen, doen nog gauw wat boodschappen voor een heerlijke bbq met onze vrienden en schuiven de voetjes onder tafel : grilled catfish, gegrilde zalm met een heerlijk citroen/dille sausje, gegrilde groenten met balsamico en pastasalade van Lennert. Dagelijkse kost ... Wie zei er ook alweer dat je in de VS niet lekker kan eten ?
13-08-2011 om 02:16
geschreven door mama van Lennert
Dat was voor ons toch het geval. Zo hectisch als onze aankomst in Atlanta verliep, zo vlot verliep alles in Phoenix. Tot onze grote vreugde hadden de koffers, met bier en chocolade, het ook gehaald. Van de irritante koeling van de airco op het vliegtuig ( ik heb even overwogen om wollen sokken en een muts mee te nemen), komen we terecht in de extreme hitte van Arizona. 38 graden en het is zes uur 's avonds.
Onze huurwagen staat klaar en de baliebediende zet zijn beste beentje voor om ons op extra kosten te jagen door een grotere wagen (jullie bagage geraakt nooit in de auto), allerhande verzekeringen en extra's te proberen verkopen. Ik moet toegeven : hij doet zijn werk alle eer aan, want zelfs ik, de argwanende reisagent, zou gaan twijfelen !
In Tempe, een soort van deelgemeente van Phoenix, worden we warm verwelkomd door Rick en Mitzi. Ze schotelen ons nog een turkey sausage sandwich voor, met heerlijke cole slaw en broccoli voor, wat Lennert, wegens altijd in voor een hap, zich laat smaken. Hun huis is een paradijs voor 9-jarige jongetjes : zwembad, home cinema, speelgoed en een pooltafel. Hij is er helemaal klaar voor maar wordt door ons richting bed gestuurd. Ook al beweert hij dat hij helemaal niet moe is, het feit dat hij ongeveer dertig seconden later slaapt, bewijst het tegendeel !
De nachtrust is deugddoend, maar niettemin zijn we om zes uur klaarwakker. Eigenlijk een succes, want in het verleden liepen we reeds om vijf uur 's ochtends door L.A. ... Doordat we bij de Epsteins kunnen logeren, zitten we een kwartiertje later met een heerlijke kop koffie, een bord fruit en cornflakes op het terras. Het is net die heerlijke Amerikaanse gastvrijheid waar we zo dol op zijn en die ervoor zorgt dat we perfect kunnen acclimatiseren. Een uurtje later trekt Johnny richting werk (!) terwijl Lennert en ik volop van het zwembad genieten. We besluiten dat we hier best wel willen wonen. Jullie moeten dan maar allemaal op bezoek komen !
11-08-2011 om 20:52
geschreven door mama van Lennert
We gaan ervoor ... Er staat ons een helse dag te wachten, maar ondertussen zijn we het reizen en het vliegen wel al gewoon. Een uurtje rijden naar Zaventem, drie uurtjes wachten alvorens we onze eerste vlucht nemen, tien uur vliegen, twee en een half uur sprint en vliegwerk in Atlanta om onze connectie te halen (en te duimen dat onze bagage dat ook doet) en nog een vier uur vliegen.
Deel 1 verloopt vlekkeloos. De check-in op Zaventem gaat verrassend vlot, ondanks een kapotte printer en na een ontbijtje zijn we klaar om te starten. Deel 2, de tien uur durende vlucht, gaat al bij al vlug. Lennert slaapt drie uur en tatert ongeveer zeven uur aan een stuk. Ik vraag me af waarom ze als maaltijd steeds 'chicken or pasta' serveren en als tweede snack steeds pizza (die vergezeld was van een lekker ijsje maar meteen voor een moeilijke keuze zorgde : gesmolten ijsje of koude pizza ?).
Deel 3 is het delicate stuk : overstappen in Atlanta. Onze Amerikaanse vrienden zeggen niet voor niets : 'I'd rather change planes in Chicago in wintertime than Atlanta anytime'. Spreekt voor zich. We spurten uit het vliegtuig richting paspoortcontrole en lijken op de meest bejaarde, trage (maar eerlijk : ook meest vriendelijke) beambte te botsen. De brave man vindt het hilarisch dat we geen Belgische chocolade meehebben ( gelukkig kan hij onze koffers niet inkijken ... ) Jammer genoeg houdt zijn oeverloze gezwets tegen iedereen wel de ganse boel op, waardoor we ruim drie kwartier verliezen. We spurten hem voorbij, richting bagageband waar enkel nog onze koffers (en twee andere) op hun eigenaar liggen te wachten. Aan de douane is het alweer aanschuiven en schietgebedjes zeggen in de hoop dat we vlot kunnen passeren. Het lijkt alvast te werken, hopelijk werken die andere schietgebedjes voor onze koffers even goed.
Aan de handbagage controle is het weer stressen : Johnny is duidelijk gewoon alleen te reizen en vergeet af en toe dat het kindje erbij is. Lennert kijkt zijn ogen uit, schijnt zich niet veel meer van vorige keer te herinneren en blijft dus geregeld gewoon staan in plaats van op te schieten. Kordaat optreden, schijnt voor beiden de oplossing te zijn want multitasken is nu eenmaal niet de sterkste kant van een man. Schoenen uit, riemen uit, laptops uit de tassen ... Schoenen aan, riemen aan, tassen opvullen ... Op den duur wordt dat routine. Wij halen in alle geval de gate en de vlucht ... Onze koffers ? Dat wordt spannend afwachten maar over zo'n drie uur worden we uit ons lijden verlost ...
11-08-2011 om 20:51
geschreven door mama van Lennert
Het leven na de Lokerse Feesten ...
We leven er elk jaar zo naartoe, tegen de tiende dag zijn we steendood en hebben we ons bed te weinig gezien en de bodem van onze pint (of voor sommigen wcpot) iets teveel. Teveel bier, teveel vettig eten, teveel muziek voor onze tere oortjes (en nee, die oordoppen die ze uitdelen passen niet in elk oor en als ze er wel in passen, kom je meteen in een andere dimensie terecht), we hebben iedereen gezien die we maar 1 keer per jaar zien (op de Lokerse Feesten dus) en onze portemonnee is leeg. Maar we hebben genoten, van ieder moment, van de vele vrienden, van de spitburgers en de jenever (en van Cristal Alken op de Fonnefeesten, waar je duidelijk niet zo ziek van bent als van Kruger). En we hebben de week in stijl afgesloten, samen, met onze allerliefste maatjes, bij een colaatje ( ja, soms is er ook een 'teveel' aan bier) en het vuurwerk.
We hebben ons bij momenten door de dag gesleept en ons bedje veel te weinig gezien. Het boeketje rozen op de salontafel is nu een boeketje droogbloemen en onze katten hebben ondertussen terug wat eten gekregen want die dachten waarschijnlijk dat we verhuisd waren. De foorkramers hebben een mooie sponsoring gekregen van onze Lennert en wij zijn alweer een koptelefoon en een microfoon rijker (kwestie van te oefenen tegen dat hijzelf op het podium gaat staan, met zijn gitaar). En nu enkele dagen uitrusten en dan zijn we alvast weer klaar voor volgend jaar ! Aftelluuuuuun .....
08-08-2011 om 22:05
geschreven door mama van Lennert
