Op een schandalig vroeg tijdstip begeven we ons naar de luchthaven. De chauffeur van de shuttlebus is een grappige Aziaat die ons vlot naar de terminal loodst. Er is geen volk aan de check-in en we worden meteen naar de self check-in geduwd. Een Aziatische dame helpt ons in gebrekkig (maar heel vriendelijk) Engels inchecken en onze koffers worden gewogen. We zijn met glans en luister geslaagd en lopen vlot door de security. Nog een stevig ontbijt en dan deel 1 van de lange vlucht.
De stewardess van dienst getuigt van veel humor : gelieve bij het opstijgen alle toestellen met batterijen uit te zetten, behalve die van uw oorapparaat. En bij aankomst in Atlanta : gelieve al uw persoonlijke spullen mee te nemen, zo iet dan zijn ze vanaf morgen beschikbaar op E-Bay. Zo mogen er meer zijn ! Hilarisch, ook wanneer ze de piloot vraagt om de lichten in de cabine aan te doen : 'Lights, action'.
Deel 2 van de vlucht is alvast stipt op tijd, alleen jammer van de vele Europeanen en niet-Engelssprekende (en begrijpende) Franstaligen ... Sommige mensen zouden echt alleen de bus mogen nemen, het kan toch niet zo moeilijk zijn om een combinatie van 1 of 2 cijfers en een letter (jawel, dat is uw seatnumber) te lezen ? En als die cijfertjes of lettertjes niet op elkaar volgen, dan zit je inderdaad niet samen ..... Ik ga deze keer echt medelijden krijgen met de stewardessen ...
30-08-2011 om 15:10
geschreven door mama van Lennert
Onze laatste dag in Clearlake ... We doen er alles aan om de tijd zo traag mogelijk te laten passeren. Gezellig uitgebreid ontbijten, nog even zwemmen en dan onze koffers inpakken. De grootste uitdaging is niet zozeer alles in de valies krijgen, maar wel het gewicht ervan onder het toegestane maximum houden. En met wat flessen Californische Zinfandel en Maker's Mark whisky is dat niet zo simpel. Er moet gereorganiseerd worden en uiteindelijk slagen we in onze opzet. De extra fles die we vreesden te moeten achterlaten, kan er zelfs nog bij.
Na een emotioneel afscheid en vele plannen om elkaar gauw terug te zien (jammer genoeg mislopen we Tom en Carol in London volgende maand) slepen we ons naar de auto. De rit naar San Francisco ging me vroeger beter af. ' we moeten twee bergen over en vorige week was me reeds opgevallen dat mijn maag daar niet zo goed meer tegen bestand is. No pain, no gain ...
Het is zaterdagnamiddag, vier uur, en de toegang naar de indrukwekkende Golden Gate Bridge (die trouwens niet rood maar 'international orange' geverfd is) zit even zo goed als vast. Iedereen wil precies naar 'the city by the bay'. Een dik uur later bereiken we ons hotel. Hoezeer we ook van San Francisco houden en besluiten dat we hier best willen wonen, we zullen nooit begrijpen wiens idiote idee het was om een autosnelweg dwars door het stadscentrum aan te leggen. Van 'snel'weg was niet veel te merken !
En dan is het inchecken, wagen afleveren, nog een all American meal bij Denny's (15 dollar voor een overheerlijke, sappige T-bone steak, dat vind je bij ons heus niet) en bedtijd. Want morgen wacht ons een ontzettend lange dag. Hopelijk kunnen we terugvallen op power naps tijdens de vluchten zodat we toch fris lijken bij aankomst in Brussel. 'Beam me up Scotty' zou het leven heel wat makkelijker maken ...
30-08-2011 om 15:09
geschreven door mama van Lennert
