Van ruwe rotsen naar een kunstmatig aangelegd meer, we komen aan in Page, vlakbij Lake Powell en de immense Glen Canyon dam. Aangezien we behoorlijk vroeg arriveren en Lennert gisteren niet aan zwemmen toekwam, nemen we de tijd om even een frisse en welkome duik te nemen. Bij ruim 35 graden kan dat al eens deugd doen. Door het uitgebreide ontbijt hebben we geen lunch genomen en gaan we voor een vroeg diner in de Dam Bar & Grill. Gigantische porties die zelfs een reus niet kan opeten (Lennert eet kaas met penne ipv penne met kaassaus...), American football op tv en een frisse pint. We genieten van de zonsondergang en kruipen vroeg onder de wol (alhoewel een lakentje volstaat gezien de hitte).
We zijn dus ook vroeg op de been en begeven ons op weg naar Zion National Park. Ik heb het meer voor dit park aangezien het tastbaarder lijkt. Je rijdt er tussen de rotsen, door de canyons terwijl je in de Grand Canyon vanop het plateau naar de diepte staart. Nog meer natuurgeweld, stevige rockmuziek op de radio en snikheet ... We picknicken en wagen ons aan een (korte) steile wandeling alvorens we richting Bryce vertrekken.
Van hier gaat het richting Bryce Canyon. Lennerts batterij (althans die va, zijn Nintendo) is helemaal leeg waardoor de fun van het fotograferen eraf is en hij besluit dat hij genoeg rotsen en stenen gezien heeft. We bombarderen hem tot co-piloot op de passagierszetel en duwen hem een parkplan in de handen. Ook al zijn we er vrij zeker van dat hij enkele 'viewpoints' al dan niet opzettelijk is 'vergeten', toch zien we weer een ongelooflijke natuurpracht. Bryce is gekend voor de vele 'hoodoos', rotsen die door de jaren heen door de wind, regen en ijs zodanig vervormd zijn dat er natuurlijke bruggen, hanenkammen en vreemde constructies ontstaan.
Bij aankomst in het hotel is er discussie omtrent het al dan niet in orde zijn van onze reservering. De frustratie moet er even af, arme Indiër aan de receptie, we hopen dat het morgen bij het uitchecken in orde zal zijn. Hotels houden niet van bezoekende reisagenten en al zeker niet van ontevreden reisagenten. Vreemd ras hoor ..
17-08-2011 om 05:23
geschreven door mama van Lennert
Na een verkwikkende nachtrust in een superhotel (even reclame maken, want het Canyon Plaza Resort wordt op Tripadvisor de grond in geboord en niets is minder waar !), nemen we een stevig ontbijtbuffet. De fijne keuken vind je nu eenmaal niet in dit gedeelte van de US, daarvoor moet je andere oorden opzoeken. Maar qua calorieën kan het tellen : French toast, pancakes, ei, ei en ei, spek, worsten, gehakt, hash brownies (patatjes dus), ....
Tijdens ons bezoek aan de oostkant van de Grand Canyon, herinnert lennert zich dat hij met zijn Nintendo DS ook foto's kan nemen, dankzij het SD-kaartje van Pepe (dus Pepe, als je het niet meer vindt : het kaartje zit nu in Amerika). We hebben vermoedelijk zo'n vierhonderd foto's, waarvan vermoedelijk ook met mensen die we niet kennen ...
Iedere stop is anders, groots, overweldigend. Hier wordt een mens stil van en rijst het besef hoe nietig we zijn tov Moeder Natuur. De Grand Canyon ligt er al eventjes, de kloof heeft zich gevormd over zo'n zes miljoen jaar en strekt zich uit over zo'n 450 km. De Canyon is 16 km groot en tot 1500 m diep. Cijfertjes uit de reisgids die plots tastbaar worden bij het aanschouwen van deze scheuren, kloven en rotsen. Voor Lennert is het zowat het mooiste dat hij ooit zag, Johnny neemt nog eens vierhonderd foto's en ik word er helemaal stil van (echt waar). Ik wil gewoon zitten, op een rotsblok en kijken, eindeloos turen naar eenzelfde plekje dat iedere minuut verandert door de speling van zon en wolken. Mijn verstand kan zo'n natuurgeweld niet aan : het is zo enorm dat het irreëel lijkt ...
17-08-2011 om 05:20
geschreven door mama van Lennert
Het is een lange rit tot de Grand Canyon, maar absoluut de moeite waard. Het gigantische natuurwonder legt zelfs onze Lennert (eventjes) het zwijgen op. We besluiten de westkant eerst te bezoeken en nemen een van de vele shuttlebusjes (wat ik mijn klanten steeds afraad, maar ik heb besloten om deze vakantie alle initiatief aan mijn mannen over te laten, wat vast voor interssante ervaringen zal zorgen) naar Hermit's Rest. De bedoeling is dat je dan aan de verschillende 'view points' uitstapt, maar aangezien noch vader noch zoon gewoon zijn om de boel te leiden (meestal lijden ze), genieten we van een lange panoramische rit. Het eindpunt van deze route is niet met de wagen te bereiken, dus we moeten ons wel als vee in de bus laten drijven. Een ding moet wel gezegd : alles verloopt op z'n Amerikaans, dwz als een goed geoliede machine en gedisciplineerd. Doe hetzelfde in Europa en je wordt er onder de voet gelopen ... Terwijl we eindeloos foto's nemen, pakken dreigende wolken zich samen boven de immense Canyon en begint het zachtjes te druppelen. Een enorm onweer barst los en uiteraard zijn we niet voorzien op dit weer ! Dus laten we ons in de bus stampen, tussen -tig Japanners en Italianen (het barst er hier van) en hobbelen we terug richting parking. De regenboog aan het einde van de onweersbui maakt alles goed, een onvergetelijk moment.
We logeren net buiten het park en moeten dus 's avonds nog op zoek naar een hap. Tusayan is met moeite een dorp te noemen : vijf hotels, zeven restaurants, een handvol winkeltjes en een Imax-theater in the middle of nowhere. We opteren voor het Yippie-ya-ooo Steakhouse : men neme een oude schuur en een hoop tafels, een commerciële geest en een handvol obers met cowboyhoeden ... Succes gegarandeerd. No nonsense food, stevige kost (onze steak en ribben worden vergezeld van bonensoep, corn on the cob, een warm broodje, een patat in de schil en salade), lekker bier en pure Western. Yihaaaaa ....
17-08-2011 om 05:18
geschreven door mama van Lennert
Een stevig zondags ontbijt met heerlijke pannenkoeken, esdoornsiroop en braambessen ... We staan er kloek op voor onze rit vandaag. Langs Sedona (kwestie van onze chakra's nog eens op een rij te zetten), rijden we naar Oak Creek Canyon. De indrukwekkende rode rotsen van Red Rock State Park veranderen in gigantische hellingen vol pijnboombossen. We maken een panoramische fotostop aan een van de view points, waar een heleboel kraampjes met echte (!) Indiaanse juwelen uitgestald staan. Het moeten wel echte indianen zijn, aldus Lennert, want ze verkopen pijlen en dromenvangers. (Ze accepteren zelfs kredietkaarten ...) De tijd dat indianen met pluimen op hun hoofd, onder leiding van Winnetou en Geronimo door de prairies draafden, is al even voorbij. En nee, Lennert, we kopen geen pijl en boog ...
Op weg naar Williams, waar we willen halt houden voor de lunch, rijden we door een heus westerndecor : grote (rood met witte balken) houten schuren, pijnboombossen waaruit ieder moment Davy Crockett kan tevoorschijn komen, ... In Williams worden we terug naar de sixties gekatapulteerd. Het stadje ligt op Route 66, wat enorm tot de verbeelding spreekt, maar jammer genoeg veel van zijn charme heeft verloren. De eens zo belangrijke weg is nu een triestige, niet altijd goed onderhouden baan, die toevallig van de ene kant naar de andere kant van de VS leidt. Vergane glorie dus, maar wel de moeite om even een stop te maken want in Williams zijn er zowaar nog enkele echte Amerikaanse 'diners'. Restaurants zoals je ze alleen in Grease en Happy Days zag ! We lunchen met grote bekers cola, frietjes en onion rings met ketchup. Eigenlijk hadden we een milkshake moeten bestellen bij onze sandwiches, maar dat zou onze lijn niet ten goede komen ! Gigantische porties, Elvis op de achtergrond, Lennert glundert en geniet met volle teugen. ... We missen enkel nog the Fonz !
15-08-2011 om 06:13
geschreven door mama van Lennert
Nog 1 dagje relaxen in Phoenix alvorens we kilometers gaan vreten. Rick en Mitzi nemen ons mee naar het Heard Museum, waar we rondgeleid worden door een echte Hopi indiaan. Doodgewone kerel trouwens, maar Lennert is onder indruk van het feit dat hij indiaan is (lees : afstamt van ...) ! We stoppen in het Arizona Mills mall, voor een all American lunch in het Rainforest Cafe. Aangezien de temperatuur buiten behoorlijk hoog oploopt, is het best prettig in het winkelcentrum, ondanks de drukte (er zijn duidelijk nog mensen die er zo over denken). We blijven tamelijk lang hangen in de Disney Outlet store (hoe kan het ook anders) en keren huiswaarts voor een frisse duik in het zwembad. Lennert is niet van plan om vandaag nog aan land te komen, maar Rick heeft heerlijke spaghetti gemaakt, dus hij verandert vlug van gedachten. Nog een paar spelletjes biljart en ons bed lonkt ...
15-08-2011 om 06:11
geschreven door mama van Lennert
Half zes. Trippelende voetjes boven. Lennertje-lief is wakker, wij nog niet echt. Bij onze aankomst lieten Rick en Mitzi weten dat het belangrijk is om steeds slippers aan onze voetjes te doen : af en toe wordt er hier een verdwaalde schorpioen gespot en dat zou wel eens voor een aparte gewaarwording kunnen zorgen (vooral in een vijfcentimeterdik tapijt lijkt me dat best interessant). Zodra Lennert weer wat kleur kreeg, nadat we alles hadden vertaald, besloot hij om zijn slippers ongeveer aan zijn voeten te lijmen. Hopelijk houdt hij dat ook thuis vol, waar we ongeveer twintig keer per dag vragen om zijn pantoffels aan te doen. Zoniet, dan zal ik mij genoodzaakt zien om een nieuwe diersoort te ontdekken, met name de Belgische schorpioen ...
Vandaag doen we een dagje sightseeing in Sedona en omgeving. Een prachtige rit doorheen het rode gebergte van Red Rock State Park waar je (mits wat verbeelding) tussen rotsen met ronkende namen als 'Coffeepot', 'Snoopy Rock' en 'Cathedral Rock' rijdt. Heel indrukwekkend maar heel warm ook. We maken korte wandelingetjes met flesjes water die zodra we ze leeg gieten in onze mond, meteen door onze poriën lijken te verdampen.
's Middags nemen we onze lunch in Sedona, het centrum van de newage. Een of andere schrijfster heeft hier ooit zeven maalstromen ontdekt (tenminste, dat beweert ze zelf), die onze innerlijke energie zouden beïnvloeden. Ik heb het nu al zeven keer nagelezen in onze reisgids, maar spiritualiteit is niet mijn dada. In het stadje hangt een zen-achtige sfeer, iedereen loopt er op wolkjes en we wanen ons in de flowerpower, met 'alternatieve' winkeltjes en regenboogt-shirts. Johnny bestelt ginger ale en krijgt een blikje organische frisdrank voorgezet (Canada Dry is lekkerder volgens hem), dus Lennert en ik opteren voor het commerciëlere Pepsi-gamma. Op de achtergrond spelen rustgevende (?) dierengeluiden-cd's. Het geheel oogt echter reuzegezellig en volgens de vele bordjes, barst het hier van de 'vortex'-en. Dat zijn plaatsen waar positieve, negatieve en neutrale aardstralen of -stromen, geen idee, ons onderbewustzijn helemaal 'zen' maken.
Mijn chakra's waren toch al door elkaar geschud, mijn aura straalt vanzelf, maar aangezien ik tijdens de terugrit in de auto in slaap val ( wat zelden of nooit gebeurt), zal ik misschien toch ergens een of andere rustgevende straling opgepikt hebben ? Ofwel heb ik gewoon iets teveel gegeten...
13-08-2011 om 03:08
geschreven door mama van Lennert
Phoenix is gigantisch groot, zo uitgestrekt dat het ruim een uur duurt eer je met wagen van de ene naar de andere kant geraakt. We moeten nu eenmaal keuzes maken en besluiten ons te beperken tot de hoogtepunten : Old Town Scottsdale, Starbucks, het Arizona shopping center en Hard Rock Cafe.
Scottsdale, een soort deelgemeente van Phoenix, beschikt over zo'n 175 golfterreinen en een kleine gezellige pueblo-achtige binnenstad. Het heet hier Old Town, maar we weten dat we 'old' hier met een korrel zout moeten nemen, als blinkt nog als nieuw. We slenteren langs de kitscherige winkeltjes met authentieke (?) Indiaanse artefacten ( mij moeten ze hier de eerste Indiaan nog tonen). Het is muisstil. Aangezien Lennert de hele morgen in het zwembad heeft doorgebracht (tot grote verbazing van Rick en Mitzi), zijn we pas rond 14.00 uur gestart. We zijn dan ook de enige idioten die op het heetst van de dag, bij 45 graden in de schaduw, door de winkelstraten wandelen.
Starbucks brengt verfrissing, de ijskoude frappucino's en smoothies smaken. Het shopping center ligt in een prachtig aangelegde en onderhouden tuin, het water uit de fonteintjes is echter van dezelfde temperatuur als onze douche : warm ! Velen verhuizen naar deze regio maar houden het niet uit omwille van de grote hitte. Denkend aan onze slechte Belgische zomer, weet ik zeker dat ik er zelf geen enkel probleem mee zou hebben !
Het Hard Rock Cafe is overal onze vaste stek. Johnny houdt er van de margarita's, Lennert van de muziek en de televisies met videoclips, ik geniet gewoon van de sfeer (en het winkeltje). Lennert schaft zich een supercoole hoed aan en leert alweer een zinnetje Engels : I'm a cool dude.
Jammer van de parkeerboete, de meter was nochtans nog geen vijf minuten verlopen. Gelukkig krijgen we korting als we voor het einde van de maand betalen ... wel commerciële kerels, die agenten hier. Misschien een ideetje voor de Apcoa-trienen in Lokeren ?
We laten het niet aan ons hartje komen, doen nog gauw wat boodschappen voor een heerlijke bbq met onze vrienden en schuiven de voetjes onder tafel : grilled catfish, gegrilde zalm met een heerlijk citroen/dille sausje, gegrilde groenten met balsamico en pastasalade van Lennert. Dagelijkse kost ... Wie zei er ook alweer dat je in de VS niet lekker kan eten ?
13-08-2011 om 02:16
geschreven door mama van Lennert
Dat was voor ons toch het geval. Zo hectisch als onze aankomst in Atlanta verliep, zo vlot verliep alles in Phoenix. Tot onze grote vreugde hadden de koffers, met bier en chocolade, het ook gehaald. Van de irritante koeling van de airco op het vliegtuig ( ik heb even overwogen om wollen sokken en een muts mee te nemen), komen we terecht in de extreme hitte van Arizona. 38 graden en het is zes uur 's avonds.
Onze huurwagen staat klaar en de baliebediende zet zijn beste beentje voor om ons op extra kosten te jagen door een grotere wagen (jullie bagage geraakt nooit in de auto), allerhande verzekeringen en extra's te proberen verkopen. Ik moet toegeven : hij doet zijn werk alle eer aan, want zelfs ik, de argwanende reisagent, zou gaan twijfelen !
In Tempe, een soort van deelgemeente van Phoenix, worden we warm verwelkomd door Rick en Mitzi. Ze schotelen ons nog een turkey sausage sandwich voor, met heerlijke cole slaw en broccoli voor, wat Lennert, wegens altijd in voor een hap, zich laat smaken. Hun huis is een paradijs voor 9-jarige jongetjes : zwembad, home cinema, speelgoed en een pooltafel. Hij is er helemaal klaar voor maar wordt door ons richting bed gestuurd. Ook al beweert hij dat hij helemaal niet moe is, het feit dat hij ongeveer dertig seconden later slaapt, bewijst het tegendeel !
De nachtrust is deugddoend, maar niettemin zijn we om zes uur klaarwakker. Eigenlijk een succes, want in het verleden liepen we reeds om vijf uur 's ochtends door L.A. ... Doordat we bij de Epsteins kunnen logeren, zitten we een kwartiertje later met een heerlijke kop koffie, een bord fruit en cornflakes op het terras. Het is net die heerlijke Amerikaanse gastvrijheid waar we zo dol op zijn en die ervoor zorgt dat we perfect kunnen acclimatiseren. Een uurtje later trekt Johnny richting werk (!) terwijl Lennert en ik volop van het zwembad genieten. We besluiten dat we hier best wel willen wonen. Jullie moeten dan maar allemaal op bezoek komen !
11-08-2011 om 20:52
geschreven door mama van Lennert
We gaan ervoor ... Er staat ons een helse dag te wachten, maar ondertussen zijn we het reizen en het vliegen wel al gewoon. Een uurtje rijden naar Zaventem, drie uurtjes wachten alvorens we onze eerste vlucht nemen, tien uur vliegen, twee en een half uur sprint en vliegwerk in Atlanta om onze connectie te halen (en te duimen dat onze bagage dat ook doet) en nog een vier uur vliegen.
Deel 1 verloopt vlekkeloos. De check-in op Zaventem gaat verrassend vlot, ondanks een kapotte printer en na een ontbijtje zijn we klaar om te starten. Deel 2, de tien uur durende vlucht, gaat al bij al vlug. Lennert slaapt drie uur en tatert ongeveer zeven uur aan een stuk. Ik vraag me af waarom ze als maaltijd steeds 'chicken or pasta' serveren en als tweede snack steeds pizza (die vergezeld was van een lekker ijsje maar meteen voor een moeilijke keuze zorgde : gesmolten ijsje of koude pizza ?).
Deel 3 is het delicate stuk : overstappen in Atlanta. Onze Amerikaanse vrienden zeggen niet voor niets : 'I'd rather change planes in Chicago in wintertime than Atlanta anytime'. Spreekt voor zich. We spurten uit het vliegtuig richting paspoortcontrole en lijken op de meest bejaarde, trage (maar eerlijk : ook meest vriendelijke) beambte te botsen. De brave man vindt het hilarisch dat we geen Belgische chocolade meehebben ( gelukkig kan hij onze koffers niet inkijken ... ) Jammer genoeg houdt zijn oeverloze gezwets tegen iedereen wel de ganse boel op, waardoor we ruim drie kwartier verliezen. We spurten hem voorbij, richting bagageband waar enkel nog onze koffers (en twee andere) op hun eigenaar liggen te wachten. Aan de douane is het alweer aanschuiven en schietgebedjes zeggen in de hoop dat we vlot kunnen passeren. Het lijkt alvast te werken, hopelijk werken die andere schietgebedjes voor onze koffers even goed.
Aan de handbagage controle is het weer stressen : Johnny is duidelijk gewoon alleen te reizen en vergeet af en toe dat het kindje erbij is. Lennert kijkt zijn ogen uit, schijnt zich niet veel meer van vorige keer te herinneren en blijft dus geregeld gewoon staan in plaats van op te schieten. Kordaat optreden, schijnt voor beiden de oplossing te zijn want multitasken is nu eenmaal niet de sterkste kant van een man. Schoenen uit, riemen uit, laptops uit de tassen ... Schoenen aan, riemen aan, tassen opvullen ... Op den duur wordt dat routine. Wij halen in alle geval de gate en de vlucht ... Onze koffers ? Dat wordt spannend afwachten maar over zo'n drie uur worden we uit ons lijden verlost ...
11-08-2011 om 20:51
geschreven door mama van Lennert
Het leven na de Lokerse Feesten ...
We leven er elk jaar zo naartoe, tegen de tiende dag zijn we steendood en hebben we ons bed te weinig gezien en de bodem van onze pint (of voor sommigen wcpot) iets teveel. Teveel bier, teveel vettig eten, teveel muziek voor onze tere oortjes (en nee, die oordoppen die ze uitdelen passen niet in elk oor en als ze er wel in passen, kom je meteen in een andere dimensie terecht), we hebben iedereen gezien die we maar 1 keer per jaar zien (op de Lokerse Feesten dus) en onze portemonnee is leeg. Maar we hebben genoten, van ieder moment, van de vele vrienden, van de spitburgers en de jenever (en van Cristal Alken op de Fonnefeesten, waar je duidelijk niet zo ziek van bent als van Kruger). En we hebben de week in stijl afgesloten, samen, met onze allerliefste maatjes, bij een colaatje ( ja, soms is er ook een 'teveel' aan bier) en het vuurwerk.
We hebben ons bij momenten door de dag gesleept en ons bedje veel te weinig gezien. Het boeketje rozen op de salontafel is nu een boeketje droogbloemen en onze katten hebben ondertussen terug wat eten gekregen want die dachten waarschijnlijk dat we verhuisd waren. De foorkramers hebben een mooie sponsoring gekregen van onze Lennert en wij zijn alweer een koptelefoon en een microfoon rijker (kwestie van te oefenen tegen dat hijzelf op het podium gaat staan, met zijn gitaar). En nu enkele dagen uitrusten en dan zijn we alvast weer klaar voor volgend jaar ! Aftelluuuuuun .....
08-08-2011 om 22:05
geschreven door mama van Lennert
